محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826535665
«هم مذاکره، هم بدبینی» باید تبدیل به سیاست عملی اصولگرایان شود
واضح آرشیو وب فارسی:الف: «هم مذاکره، هم بدبینی» باید تبدیل به سیاست عملی اصولگرایان شود
سعید آجورلو، 2 فروردین 93
تاریخ انتشار : شنبه ۲ فروردين ۱۳۹۳ ساعت ۱۰:۴۱
در سالی که گذشت، اصولگرایان به چشم دیدند که «جدا شدن» به شکست می انجامد، «وحدت نداشتن» از پیروزی، باخت میسازد و فرقه فرقه گشتن برای برداشتن سهم بیشتر از پیروزی، ممکن است به افزوده شدن نقش و سهم در شکست بی انجامد و اصلاح طلبان هم به چشم دیدند که «یکی شدن» به پیروزی می انجامد، از خواسته های حداکثری گذشتن و به حداقل بسنده کردن در سیاست شرط عقل است و واقعیت ها را در جهت آرمانها قدر دانستن شرط سیاست ورزی. اصولگرایان طعم تلخ وحدت نکردن و اصلاح طلبان طعم شیرین وحدت را چشیدند. یکی در یک قدمی از صندلی پاستور محروم و دیگری در اوج ناامیدی، امیدوار و بعد پیروز. اما این تمام ماجرا نبود. در سالی که گذشت، سیاست گرچه ذیل اتحاد اصلاح طلبان و اعتدالگرایان و تفرق اصولگرایان اهمیت یافت اما در فرض بدبینانه گروگان و در فرض خوشبینانه تابع اقتصاد و سیاست خارجی بود. اینگونه است که سیاست داخلی ایران در امتداد سیاست خارجی نامزدهای انتخابات تعریف میشود و در مدل ذهنی رای دهندگان سیاست خارجی و اقتصاد و سیاست داخلی به هم گره می خورند؛ گزارهای که بیش از همه شیخ حسن روحانی اهمیتش را دریافت آنجا که گفت «هم چرخ سانتریفیوژها باید بچرخد، هم چرخ اقتصاد» و گزارهای که اصولگرایان در فهم میزان اهمیتش برای مردم اشتباه محاسباتی کردند. این همان گزارهای بود که سرنوشت انتخابات را تعیین میکرد. اگر کناره گیری عارف به نفع روحانی، حمایت هاشمی و خاتمی از روحانی و درگیری لفظی نامزدهای اصولگرا را ضربه آخر انتخابات بدانیم، لحظات کلیدی قبل از آن آغاز شده بود. ائتلاف فقط حکم مهر تایید را داشت و آزمون عملی نامزدهای جناح مقابل اصولگرایان محسوب میشد، کار اصلی پروژهای بود که رقبای اصولگرایان در پیوند دادن سیاست خارجی و داخلی و اقتصاد با یکدیگر پیگرفته بودند. عنصر سیاست خارجی از مدتها قبل از انتخابات در سیاست ایران وارد شده بود؛ به واسطه اقتصاد. از زمانی که مذاکرات هستهای اولین اثر خود را بر اقتصاد نشان میداد، بر قیمت ارز، سکه و طلا. اینجا بود که سابقه حسن روحانی در مذاکرات هسته ای با به صحنه آمدن سعید جلیلی این شانس را به او داد که مدل مسلط رای دادن مردم براساس پیوند سیاست داخلی – اقتصاد – سیاست خارجی شکل بگیرد. هر حملهای که به مذاکرات سعدآباد شیخ میشد شانس او را افزایش میداد. هر جمله آقای عابدینی در گفت وگوی ویژه شبکه ۲ در نقد سعدآباد با ضدحمله روحانی افکار عمومی را متوجه اتفاقاتی می کرد؛ «سه بار بخوان» روحانی در پاسخ به نقدهای مجری تلویزیون، حمله او به هشت سال گذشته احمدی نژاد و جلیلی پنداشته شد و افکار عمومی را وارد فضای تازه و محسوسی کرد. انگار راه مقابله با تورم، بیکاری، افزایش رشد اقتصادی و خیلی چیزهای دیگر از سیاست خارجی می گذشت. این برای مردم عادی کافی بود و عبارت هایی مانند؛ «من سرهنگ نیستم» هم برای طبقه متوسط سیاسی و اصلاحطلبان. در کمپین مبارزاتی شیخ، مثلث سیاست داخلی – اقتصاد – سیاست خارجی محور بود و به صورتی بطئی و آرام شیب تاکید بر همراهی این سه عنصر افزایش می یافت تا هفته آخر که وقت ضربه نهایی به رقیب بود. اصولگرایان اما راه مقابله با استراتژی رقیب را درنیافتند، چرا که مشغول خود بودند و تنها در سه روز پایانی متوجه سرعت صعود روحانی در نظرسنجی ها شدند؛ زمانی که کار از کار گذشته بود. زبان روحانی، باطن بخش هایی از جامعه شده بود، اعتدالش مقابل تندروی و تندگویی منزلت یافته بود و فن بیانش ضمانتی بود بر وعده هایی که می داد. او تقریبا در کلام و سخنگویی از هفت نامزد دیگر پیشی گرفته بود، مانند قدرت بیان احمدی نژاد درسال ۸۴ و خاتمی در ۷۶ که انگار میان خوش سخنی و اقبال عمومی در ایران ارتباطی قوی برقرار است. نتایج ۲۴ خرداد برای اغلب تحلیلگران شوک آور و عجیب بود. صبح انتخابات با جمله ای از شیخ ناطق آغاز شد. آنجا که گفت: «نامزدی که به او رای دادم برنده می شود.» تقریبا ۲۴ ساعت پس از این جمله معلوم شد که نایب رئیس ناطق نوری در مجلس پنجم رای اول را آورده و کار برای اصولگرایان تمام شده. مثلث سیاست داخلی – اقتصاد – سیاست خارجی کار خودش را کرد. راهی که روحانی پس از رئیس جمهور شدن پیمود ادامه راهی بود که در ایام انتخابات آغاز کرد. او نماینده ائتلافی بود که از ناراضیان راست گرا تا رادیکالهای اصلاح طلب در آن شریک بودند. ولی با خواسته های کنترل شده و نه مانند دوم خرداد عصیان گرانه و برنده. حسن روحانی شاید طلب سنت محافظه کاری از سیاست ایران را دریافت می کرد؛ سنتی که در سال ۷۶ به میل اصلاح طلبان باخت و ۱۶ سال بعد توانست در مقابل نو اصولگرایی احمدی نژاد، روحی دوباره بیابد و با خواست جامعه انطباق یابد. این سنت محافظه کاری اما مستدام خواهد ماند؟ اصولگرایان که تا اینجای کار چنین نخواسته اند. گرچه برخی همچون محمدرضا باهنر و هم مسلکانش جانب احتیاط نگاه داشته اند، اما بیشتر اصولگرایان از ایثارگران و رهپویان گرفته تا جبهه پایداری سرسازگاری با شیخ روحانی ندارند و اعتدال او را روبنای اصلاح طلبی کابینه و اطرافیانش می دانند. آنچه اصولگرایان در فضای سیاست پی میگیرند، بازگشت به دوقطبی اصلاح طلب – اصولگراست، چرا که بتوانند ضعفهای دولت را به حساب اصلاح طلبان بریزند و با رقیب به صورت مستقیمی مواجه شوند. اما اکثریت اصلاح طلبان چنین نمیخواهند. ترجیح می دهند همچنان پرده نشین باشند و با فاصله ای منطقی نسبت به دولت یازدهم خود را بازسازی کنند. بدین معنی دولت روحانی را دولت گذار می دانند، اما برای حفظ او بهشدت محافظه کارند؛ نه از حمایتش دست برمیدارند و نه در عین حال در حمایتش افراط می کنند. بلکه سعی می کنند به واسطه بدنه اجتماعیشان دولت او را بالانس کنند. اینکه از پی محافظه کاری برآمده در انتخابات ۹۲، به دوقطبی اصلاح طلبی و اصولگرایی بازگردیم همچنان محل سوال است و در عوض آنگونه که خود روحانی نشان داده ممکن است این قطبیت در شکلی جدید بازتولید شود. آنگونه که در ادبیات برخی حامیان دولت نمایان است؛ دوقطبی اعتدال / افراط. این شاید زمین بازی جدیدی باشد که پا گذاشتن اصولگرایان در آن چندان خوشایند نباشد؛ با فرجامی مبهم و آیندهای پرابهام. سئوال اینجاست که اصولگرایان اکنون باید بازی را از کدام نقطه آغاز کنند؟ آیا ایستادن مستقیم مقابل دولت عاقلانه و منصفانه است؟ و آیا سکوت و تماشا شرط سیاست ورزی است؟ اینها شاید دو روی یک سکه باشند و هر دو بازی در یک زمین؛ زمین انفعال. به نظر میرسد اصولگرایان باید کار را از آنجا آغاز کنند که به پایان بردند و آن مثلث سیاست خارجی – اقتصاد – سیاست داخلی است. کلید کار، دادن تصویری جدید از این مثلث به مردم است. ما با جامعه و صندوق رای طرفیم. پس باید نسبت به آنچه موجب کنش سیاسی شهروندان میشود، ارزیابی دقیق داشته باشیم و رفتن به سراغ مثلث فوق هم از همین نیاز سرچشمه میگیرد. دریافتن اهمیت این مثلث قدم اول است و گام دوم، تعریف جدید از آن. در تعریف جدید کلید اصلی، اقتصاد مقاومتی است. اقتصاد مقاومتی، نقشه راه اقتصادی استراتژی هم مذاکره، هم بدبینی است. در سالی که گذشت با تدبیر رهبری، هم دیپلماتهای ایرانی با طرفهای غربی و آمریکایی بر سر مسائل هستهای مذاکره کردند و هم دشمنی ایران با آمریکا پا برجاماند که شاید چنین تدبیری بهترین مصداق برای «آرمانگرایی واقعبینانه» باشد که هم میشود برای حداکثر کردن منافع کشور مذاکره کرد و واقعبین بود و هم ادبیات استکبارستیزی را بهعنوان آرمان دولت اسلامی زنده نگاه داشت. «هم مذاکره، هم بدبینی» میتواند گفتمان تازهای را برای اصولگرایان ایجاد کند. اگر تاکنون حامیان دولت، غلظت را به مذاکره و همکاری با کشورهای قدرتمند دادهاند و اصولگرایان برجنبه بدبینی تاکید کردهاند، اما اکنون میتوانند راه جدیدی براساس منویات رهبری برای خود بگشایند. اگر اصولگرایی اوایل دهه ۸۰ توانست گفتمان رهبری در مقابله با «فقر و فساد و تبعیض» را وارد برنامههای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خود کند، اکنون هم میتواند با تاکید همزمان بر این دو اصل برای این گفتمان، ادبیات جدید بسازد و تصویری ملموس و محسوس برای مردم ارائه دهد. در این صورت مثلث مورد اشاره در بعد خارجی و داخلی این واقعبینی آرمانگرایانه را حاکم میکند و در بعد اقتصادی به اقتصاد مقاومتی تکیه. به نظر راه بازسازی اصولگرایان از مواجهشدن با واقعیات میگذرد؛ اینکه باید ذهنیت مردم را درباره رابطه با آمریکا اصلاح کرد. مذاکره کنونی خود در آینده اصلاحکننده ذهنهاست و تقویتکننده بدبینی. این بدبینی با رفتار آمریکا، به سطح جامعه هم تسری داده میشود. اصولگرایان باید خود را آماده یک تحول گفتمانی کنند. بر جنبههای عملگرایی خود بیفزایند، واقعیتها را مورد توجه قرار دهند و مدام با جامعه سخن بگویند. اصولگرایان از صندوق به قدرت رسیدند، پس باید با صندوق به قدرت بازگردند و البته که راه صندوق از رضایت اجتماعی میگذرد. اکنون باید دریابیم که اختلاف انداختن بین اصلاحطلبان و اعتدالگرایان راهکار بنیادی اصولگرایان برای ماندن در قدرت نیست. راه حفظ پارلمان و بازگشت به پاستور از گفتمانسازی میگذرد. از تولید ادبیات «هممذاکره، هم بدبینی» که نوعی میانهروی در سیاستورزی است و توزیع ادبیات در میان جامعه که این جمله از حزبسازی میگذرد. اصولگرایان باید به صورت حرفهای سیاستورزی کنند. ما سیاستمدارانی میخواهیم که تمرین تصمیمگیری کرده باشند. آموزش دیده باشند. در میدان رقابت ورزیده باشند. باید اکنون نیروی انسانی جدید تربیت کنیم. حزبهایی که ادبیات، «هم مذاکره، هم بدبینی» را وارد عرصههای عینی کنند. مذاکره با غرب همچنان ادامه دارد. باید کمی به نسبت قبل جابهجا شد و در فاصلهای کوتاه تغییر استراتژی داد. بیشتر از آنکه به رقیب بپردازیم نیاز داریم که خودمان را اصلاح کنیم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها