تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815328699
اوت زدن توپ در 6 قدمی دروازه با موضوع سینمای فجر
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
اوت زدن توپ در 6 قدمی دروازه با موضوع سینمای فجر تهران-ایرنا - در حضور «چ» حاتمی کیا، «شیار143» آبیار، «امروز» میرکریمی ، «مهمان داریم» عسگر پور و ... جایزه دادن به «شهدخت و ...» توپ را از شش قدمی به بیرون زدن است، بدون آن که گزارشگری باشد که این اوت زدن را به رخ بکشد و بگوید: اوووووووووووت شد!!!...
به گزارش الف، برای بازیکن های بزرگ هم گاهی پیش می آید که توپ را از شش قدمی دروازه بیرون می زنند؛ فقط گاهی برایشان اتفاق می افتد! اما برای بازیکن های شاغل در لیگ های درجه 2 و 3 فوتبال جهان این اتفاق تقریبا عادی است و کسی تعجب نمی کند و تنها می ماند صدای گزارشگری که می گوید بیرون زدن این توپ از گل کردن آن سخت تر بود!
در حضور «چ» حاتمی کیا، «شیار143» آبیار، «امروز» میرکریمی ، «مهمان داریم» عسگر پور و ... جایزه دادن به «شهدخت و ...» همان، توپ را از شش قدمی به بیرون زدن است بدون آن که گزارشگری باشد که این اوت زدن را به رخ بکشد و بگوید: اوووووووووووت شد!!!... و همان طور که از بازیکنان درجه چندم فوتبال انتظاری جز اوت کردن توپ نیست از جشنواره ای چون فیلم فجر هم گویا انتظاری نیست جز اینکه بر خلاف مصالح عمومی فرهنگ و ملت و نظام و انقلاب و ... عمل کند، اما!
اما می ماند این سئوال که چرا چنین است؟ چه شده است که در سالروز بزرگداشت انقلاب اسلامی، انقلابی ترین آثار را رها می کنیم و به اثری متوسط جایزه می دهیم؟ سخن بر سر کیفیت فیلم افخمی نیست که تاریخ حیات هنری افخمی نسبت به بسیاری از شبه کارگردانان سینمای ایران روشن است. سخن این است که اگر حتی «چ» و کارگردانش نمی تواند جایزه فجر را بگیرد، دیگر چه اثری باید ساخته شود که دولت جمهوری اسلامی از آن فیلم تقدیر کند.
این را هم نباید فراموش کرد که بیش از آن که حاتمی کیا و فیلمش به سیمرغ محتاج باشند این سیمرغ رنگ و رو پریده فیلم فجر است که با تعلق گرفتن به آن دو، حیثیتی برای خود به دست می آورد.
بعد از دولت نهم و دهم دیگر نمی توان تقصیر را به گردن دست اندرکاران و مسئولان برگزاری جشنواره انداخت. نه مسئولان سینمایی فعلی از مسئولان قبلی کم تر دین دارند و نه انتخاب دولتمردان نهم و دهم از انتخاب در جشنواره امسال بهتر است. پس ماجرا مربوط به دین دار بودن یا انقلابی بودن مسئولان نیست، بلکه ناشی از شرایطی است که جشنواره ای چون فیلم فجر در آن گرفتار است. مسئولان ناچارند هیئت داورانی انتخاب کنند که در میان هنرمندان و سینماگران مشروعیت داشته باشد و در میان سینماگران جز این عده قلیل هر کس که انتخاب شود فرقی با دیگران نخواهد داشت و نتیجه همان خواهد شد که تا به حال بوده است. مرور نزدیک به سه دهه فعالیت جشنواره و ترکیب اعضای هیات داوران حتی در دولتی چون دولت نهم و دهم خود گویای این مساله است.
اما آیا معنای این حرف آن است که همه تقصیرها به گردن هیات داوران و سینما گران است؟ هیات داوران اگرچه مقصرند؛ به خصوص جایی که «چ» را بگذارند و به فیلم دیگری جایزه بدهند، اما به گمانم تقصیرشان در حد تقصیر همان بازیکن لیگ فوتبال درجه سه است. این نه ناشی از ضعف سینماگران است که بسیاری از آنها حتی همان ها که ما دوستشان نداریم هنرمند قابلی! هستند. بلکه ناشی از گرفتاری در شرایطی است که انسان حاشیه ای در جهان سرمایه داری در آن گرفتار شده است و تنها یک روح انقلابی و مرد انقلابی می خواهد که این شرایط را در هم بشکند و طرحی نو دراندازد. طرح نو، راه نو و شاخص نو برای حرف نو. اول باید این طرح نو را باور کرد و بعد برای تحقق آن کوشید و این از انسان حاشیه نشین و افراد عادی معمولی بر نمی آید.
هیات داوران جشنواره ناچار است بر اساس شاخص هایی فیلم انتخاب کند که در سینمای جهان و جشنواره های اروپایی و آمریکایی به عنوان شاخص مطرح اند و درست به همین خاطر که در جهان سینما، جایگاه سینمای ایران مشخص است نمی توان بر آنها از این جهت خرده گرفت. می ماند تنها انقلابی بودن و انقلابی عمل کردنِ آنها که به نظر می رسد انتظار بسیار زیادی است از چنین سینماگرانی بخواهیم و توقع داشته باشیم که انقلابی عمل کنند!!
به همین خاطر حاتمی کیا، میرکریمی، منوچهر محمدی و چند نفر دیگری که در چنین فضایی با اقدام انقلابی تلاش دارند آثاری در تراز انقلاب اسلامی بسازند نباید از جشنواره انتظار بیشتری داشته باشند. می ماند ما تماشاگران که مثل بازی فوتبال وقتی در وقت های اضافه بازیکن توپ را از شش قدمی بیرون می زند و بازی را می بازیم، تنها با خود بگوییم کاش توپ اوت نمی شد؛ اگه اوت نمی شد الان ما...!!!
بعدالتحریر: این یکی را اگر نگوییم دیگر در گلویمان می ماند و می ترسیم خناق بگیریم!!! حتی در جشنواره ای به اصطلاح حرفه ای که سنگ جایزه اش را صغیر و کبیر به سینه می زنند، طوری که گویی جایزه اش، همانند جایزه نوبل در علم، قبله آمال و دوای آلام هر سینماگری است؛ یعنی جشنواره اسکار، آن قدر هیات داورانش عرق ملی و تعصب میهنی دارند که به یک فیلم درجه چندم، فقط به خاطر تعلقات و مضامین میهنی آن در جهت ارزش های سیاسی ایالات متحده آمریکا، جایزه دهند؛ یعنی «آرگو» باید از اسکار جایزه بگیرد، اما «چ» نباید از فجر جایزه بگیرد! کاش به اندازه مدیران اسکار «عرق ملی»، و نه انقلابی و دینی و اسلامی و...، داشتیم!!!
س.ن1744/
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
04/12/1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 91]
-
گوناگون
پربازدیدترینها