محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832112565
نگاهی به دلایل گلایه رئیس‌جمهور از نخبگان، به دلیل عدم نقد علمی مسائل روز کشور ۸ عاملی که دانشگاه را منزوی کرده است
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: نگاهی به دلایل گلایه رئیس‌جمهور از نخبگان، به دلیل عدم نقد علمی مسائل روز کشور
۸ عاملی که دانشگاه را منزوی کرده است
جامعه دانشگاهی به ویروس «مقاله علمی‌نویسی» دچار شده است و سیاست‌های پیش گرفته شده از سوی متولیان مدیریت علمی کشور، از برخی پژوهشگران، ماشین‌های مقاله‌نویسی ساخته که مدام در حال نشر مقالاتی علمی و معمولا بی‌دردسر و به دور از مسائل چالش برانگیز هستند.
گلایه های رئیس جمهور از سکوت جامعه دانشگاهی در قبال مسائل روز کشور هرچند به دلیل لحن خاصی که حسن روحانی در سخنرانی خود از آن استفاده کرده بود، بازتابی نه چندان مثبت در محافل سیاسی داشت، اما ورای این حاشیه ها، اصل موضوع ضرورت مشارکت نخبگان دانشگاهی در مسائل سیاسی روز کشور، نکته ای است که نباید از نظرها دور نگاه داشته شود. امروزه در بسیاری از کشورهای دنیا رسم بر این است که پس از تصمیم گیری های مهم حکومتی، اندیشکده ها و یا اصطلاحا تینک تنک ها وارد میدان شده و براساس مطالعات علمی انجام شده بر روی موضع گیری های سیاسی به ارزیابی پیامدهای تحولات موجود می پردازند و حتی اگر فعالان سیاسی منتسب به احزاب مختلف نیز تلاش می کنند تا در قبال پدیده های سیاسی واکنش داشته باشند، سعی می کنند تا این واکنش ها مستند به مطالعاتی باشد که در مراکز پژوهشی وابسته به آن حزب انجام شده است. با این همه در کشور ما گاهی، برخی از نقدها تنها با تکیه بر سلایق شخصی ناقد صورت گرفته و معمولا فاقد پشتوانه علمی مورد نظر است و رسانه ها نیز با بها دادن بیش از اندازه به همین رویکرد و برجسته سازی دیدگاه هایی که بی مایگی پژوهشی آن روشن است، به نازل ماندن سطح نقدها دامن می زنند. در همین راستا گاهی در سپهر سیاست، جای نقد و تخریب عوض شده و تسویه حساب های فردی و گروهی جای ارائه راهکارهای کارآمد و جایگزین برای پیشبرد بهتر امور را می گیرد. امری که در دوره های مختلف نه تنها راهگشا نبوده بلکه باعث فاصله گرفتن دولت و منتقدان از یکدیگر شده و در نهایت به بسته ماندن فضای نقد و گفتگو در کشور انجامیده است. در همین راستا به نظر می رسد که مشارکت دانشگاهیان در روند نقد اقتصادی و سیاسی کشور، هم وزن نقدهای موجود را از نظر ارزش علمی ارتقا می دهد و هم می تواند به نزدیکی تدریجی دولتمردان و منتقدان کمک کند و ضمن جلوگیری از برجسته سازی سخنان بی پایه، ظرفیت کشور برای استفاده از شیوه های موثر در حکومتداری را افزایش دهد. با این همه، دانشگاهیان به دلایلی، معمولا از حضور فعال در عرصه نقد و ارائه راهکار پرهیز می کنند. دلایلی که باید به دقت مورد توجه قرار گرفته و برای رفع این موانع تدابیری اتخاذ شود. 1- دانشگاهیان احساس می کنند که توان لازم برای تحمل برخی انگ های سیاسی به دنبال طرح نظرات تخصصی را ندارند. از آنجا که معمولا برخی رسانه ها و چهره های سیاسی با طرح یک نظر، صاحب آن نظر را منتسب به این یا آن جناح می کنند، جامعه دانشگاهی شأن خود را بالاتر از اینگونه برچسب زنی ها دانسته و به همین دلیل کمتر تلاش می کند تا نقشی در نقد مسائل سیاسی روز داشته باشد. 2- جامعه دانشگاهی به ویروس «مقاله علمی نویسی» دچار شده است و سیاست های پیش گرفته شده از سوی متولیان مدیریت علمی کشور، از برخی پژوهشگران، ماشین های مقاله نویسی ساخته که مدام در حال نشر مقالاتی علمی و معمولا بی دردسر و به دور از مسائل چالش برانگیز هستند. این ویروس، هرچند براساس آمارها، جامعه علمی کشور را پویا و با نشاط نشان می دهد، اما در واقع رکودی عملی را به جامعه علمی تحمیل کرده و کشور را از مزایای حضور موثر دانشگاهیان و پژوهشگران محروم می کند. 3- وابستگی بسیاری از موسسات علمی به بودجه های دولتی، عملا بعضی از پژوهشگران را تبدیل به کارمندان دولتی کرده که کمتر امکان نقد صریح سیاست های دولت و نهادهای حاکمیتی را پیدا می کنند. در چنین شرایطی محققان مجبور به قبول پژوهش های سفارشی و کمتر موثر شده و به دلیل فقدان اعتبارات برای موسسات خصوصی و مستقل، امکان طرح ایده های نو را پیدا نمی کنند. 4- چهره سازی رسانه ها از برخی افراد معدود و شنیده نشدن نظر برخی دیگر از افراد، به خصوص نخبگان شهرستانی، باعث شده تا بی آنکه جامعه دانشگاهی خود بخواهد، در حلقه ای محدود و بسته گرفتار شود. این روند، پویایی را از اندیشمندان کشور گرفته و طرح نظرات علمی را محدود به بعضی از افرادی می کند که همواره در صفحه اول مطبوعات جاخوش کرده اند! 5- جامعه دانشگاهی در ایران، برخلاف بسیاری دیگر از کشورها دچار دغدغه های معیشتی است و نبود بودجه های مناسب پژوهشی باعث می شود که اساتید دانشگاه و محققان نتوانند وقت مناسبی را به پژوهش های کاربردی اختصاص دهند. 6- تحمل پایین برخی مسئولان و نگاه های امنیتی به پژوهشگران در برخی مقاطع، هزینه فعالیت های کاربردی و به روز علمی را گاه چنان بالا می برد که محققان امکانی برای طرح نظرات متفاوت و انتقادی خود پیدا نمی کنند و همین امر تهدیدی برای فضای نقد و گفتگو در کشور است. هرچند نباید از نظر دور داشت که گاهی افراطی گری ها به نام نقد علمی، خود به بسته شدن فضای نقد کمک کرده است. 7- عدم وجود فرهنگ انتقاد در کشور و عدم آموزش تفکر انتقادی در نظام آموزشی، باعث شده است تا در سطوح مختلف علمی، فرصتی برای طرح آرای انتقادی فراهم نشده و جامعه دانشگاهی نیز به سان دیگر گروه های اجتماعی نتواند در یک سازوکار مناسب، دیدگاه های خود را به بدنه جامعه و یا صاحبان قدرت منتقل کند. 8- عدم پاسخگویی برخی مدیران و بی توجهی به نقدهای پیاپی، عملا جامعه نخبه کشور را بی انگیزه کرده است و همین امر در بلندمدت به مشارکت انتقادی دانشگاهیان آسیب زده است. به طوری که نخبگان اصولا گوش شنوایی برای طرح نظرات خود نمی یابند. هر چند این دلایل هیچ یک توجیه مناسبی برای اینکه صاحبنظران و صاحبان اندیشه خود را از میدان نظریه پردازی و آزاداندیشی و نقد تخصصی بیرون بکشند، نیست اما به نظر می رسد اصلاح هر یک از موانع یادشده می تواند بستر لازم برای مشارکت انتقادی جامعه دانشگاهی را تقویت کند. بنابراین همان طور که رئیس جمهور حق دارد از جامعه دانشگاهی به دلیل عدم حضور موثر در نقد علمی مسائل کلان حکومتی انتقاد کند، پژوهشگران و دانشگاهیان نیز این حق را برای خود محفوظ می دانند که از رئیس جمهور و دیگر مسئولان در دوره های مختلف انتقاد کنند که چرا نتوانسته اند موانع پیش روی نقد علمی مسائل در کشور را از پیش رو بردارند و به نخبگان اجازه دهند بی دغدغه، ایده های خود را در سطح جامعه و یا با مسئولان در میان بگذارند. مصطفی انتظاری هروی منبع: رصد
لینک را کپی کنید رصد
92/12/03 - 01:02
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 92]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها