واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
فیلم ˈسیزدهˈ؛ تراژدی عصیان تنهایی شهرکرد- ایرنا- فیلم سینمایی ˈسیزده ˈ را می توان یکی دیگر از فیلمهای چالش بر انگیز سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر دانست.
اگر چه این روزها ، ژست خلاقیت به شدت گریبان برخی کارگردانان جوان را گرفته است به گونه ای که گاهی برای فرار از تخت شدن داستان ، قصه و روایت متنی را فدای فرم می کنند، اما در این بین می توان به آثاری متفاوت نیز دست یافت.
در فیلم سیزده هومن سیدی، عصیان تنهایی خود به خود تبدیل به تراژدی یک طبقه جامعه شناسانه می شود که دچار معضلات بزرگ اجتماعی شده است.
فیلمˈ سیزده ˈ هومن سیدی را باید ادامه فیلم آفریقای او دانست، چرا که سیزده گاهی در فرم آنقدر دچار اغراق می شود، که مخاطب نمی تواند خرده روایت ها را به راحتی از هم تشخیص دهد.
فیلم سیزده بیانگر کودکی تنهاست به نام ˈبمانی ˈ که اکنون خانواده او دچار از هم گسیختگی شده است و از هم پاشیدگی این استحکام خانواده، فرزنده سیزده ساله را به سمت خلافهای زیر پوستی می کشاند.
اما این ها همه روایت هومن سیدی از سیزده نیست بلکه او با نشانه هایی گرافیتی (دیوار نگار) سعی می کند طبقه ای ناپیدا از جامعه بورژوار را به نقد بکشاند.
ذهنیت کاراکتر ˈ بمانی ˈ همان کودک سیزده ساله فیلم را باید ذهنی آشفته دانست که غرق شدن در رویاها و ترس از آینده نامفهوم را در وجود خود نهادینه کرده است.
کارگردان غرق شدن کودک در رویاها را در نمای داخل وان حمام یا سکانس آغازین (اوپنینگ)به مخاطب نشان می دهد و این غرق شدگی حاصل تراژدی تنهایی سیزده است.
همه انسان اجتماعی فیلم سیزده انسان هایی تنها هستند، انسانی که دچار افسردگی دوران مدرن شده اند و هر کدام با مشکلی بزرگ دست و پنجه نرم می کند.
بازی روان آزاده صمدی همسر هومن سیدی در نقش سامی را باید برگ برنده بازی های این فیلم دانست چرا که زوج امیر جعفری و ریما رامین فر در این اثر ، بازی قابل قبولی را ارائه نمی دهند و این دو دچار بازی های تئاتریکال شده اند.
به نظر می رسد هومن سیدی در مقام کارگردان اثر ، در کنترل بازی های امیر جعفری چندان موفق نبوده است،اگر چه بازی ˈ یسنا میرطهماسب ˈدر این فیلم قابل قبول و راضی کننده است.
فیلم سیزده هومن سیدی می توانست به یک اثر اجتماعی صرف تبدیل نشود ،اگر بازی های اغراق شده و غلو شده می گذاشتند لایه های پنهان این اثر را برای مخاطب رو شود.
سیزده هومن سیدی موضوع چالش برانگیزی را انتخاب کرده است ،موضوعی که پسری در سن سیزده سالگی و در آستانه سن بلوغ، عاشق افرادی بزرگتر از سن خود می شود و این موضوع می تواند تیغ دو لبه ای باشد که فیلم را یا به اوج برساند یا به انحطاط داستانی دچار کند.
واقع گرایی مفهومی فیلم سیزده در بیان دورنی های یک شخص فیلم را به نوعی به سبک های کوبیسم نزدیک می کند که با تحلیل ذهنی از حجمی واقع گرایی مفهومی بیانی می شود، اگر چه این باز روایی ذهنی در بین بازی های رئال امیر جعفری گم می شود.
مبنای زیباشناسانه کار هومن سیدی را باید در ساختمان های نیمه تمام و گرافیتی های آن جستجو کرد ،چرا که این گرافیت ها (دیوارنگاره ها) جامعه ای مسکوت در میان جهانی از آهن و سیمان را به رخ مخاطب می کشاند.
انسان های تنها در فیلم سیزده در جهانی از آهن و سیمان گرفتار شده اند و عصیان تنهایی در همه لایه ها و طبقات اجتماعی نفوذ کرده است.
سیزده هومن سیدی پدیده ای است از سینمای سیمانی ، جهانی تازه ساخت،جهانی در حال تازه شده ،جهانی مدرن شده اما سراسر دچار اختلاف و جهانی که تنها شبح تصویری آن را روی دیوار ها می توان مشاهده کرد.
ترس انسان ها از یک دیگر، آدم های مبتلا به کار روزانه و شبانه ، انسان های بی طبقه و تئوری های نا کارآمد رواشناسی همه دست به دست هم می دهند تا طبقه ای اجتماعی جدیدی را برای انسان های محتوم فیلم سیزده هومن سیدی تعریف کند.
با این اوصاف،پایان فیلم سیزده نیز پایانی ناشیانه است که با اعتراف سامی با بازی آزاده صمدی، همه چیز به خیر و خوشی تمام می شود و انگار از اول اتفاقی در ذات قصه و پیرنگ داستانی وجود نداشته است.
فیلم سینمایی سیزده هومن سیدی اکنون همزمان در تهران در شهرستان ها نیز در حال اکران است و در بخش فیلم اولی ها جشنواره سی و دوم روی پرده رفت.
نقد از محمود رییسی
7359
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
21/11/1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]