تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834627063
زمزمه محبت يا ترس از تنبيه؟
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: زمزمه محبت يا ترس از تنبيه؟
به سختي توانستم با ميانجيگري يك وب‌نويس و با تعهد نامنبردن از كسي، با آموزگاري ـ كه به تنبيه در مدارس باور دارد ـ 5 دقيقه گپ بزنم. به استدلال اين آموزگار(الف ـ ب) كه يكسالونيم پيش براي تنبيه يك دانش‌آموز در يك شهرستان، پايش به هيات تخلفات اداري باز شد، توجه‌كنيد:
«شما به گفته دوستتان گويا به ضرورت تنبيه بدني دانش‌آموزان باور داريد!»
«تنبيه‌شدن حق دانش‌آموز متخلف و تنبيه‌كردن وظيفه هر معلم است؛ از قديم گفتهاند چوب معلم به از نوازش پدر!»
«چرا حق؟»
«براي اين كه پيشرفت كند!»
«نتيجه پرونده شما چه شد؟»
«از آن‌جايي كه پاي بيگناه تا پاي دار ميرود ولي بالاي دار نمي‌رود، پرونده پيش از به جريان افتادن بسته شد.»
«يعني جرم شما آنقدر سنگين بود؟»
«كدام جرم؟ من اصلا جرمي مرتكب نشدم، براي مثال گفتم تا پاي دار.»
«ولي با خواهر بزرگ دانش‌آموز كه گپ زدم، گفت داداش كوچكاش به دست شما تنبيه شده.»
«ولي اقرار همين دانش‌آموز در پرونده وجود دارد كه اصلا تنبيه نشده است.»
«ولي شما كه تنبيه را ضرروي ميداني!»
«اين دليل نمي‌شود كه خودم اين كار را بكنم.»
«ديگر آموزگاران را تشويق به اين كار مي‌كنيد؟»
«نه آقا نه، فقط يك نظر است، همين!»
اينك ضربههاي خطكشي كه هدفش فرودآمدن به كف دست و گاه سر و پشت است، كابوس بسياري از دانش‌آموزان ابتدايي بي‌گناهي است كه نمي‌دانند براي چه تنبيه مي‌شوند.
در گذشته، هيچ‌يك از وزيران آموزش و پرورش وقت هم در برابر رفتارهاي نادرست آموزگاران زيردست خود، الزامي به استعفا نديده‌اند. در مورد سوختگي دانش‌آموزان روستايي در يك كلاس درس نيز وزير وقت استعفا نداد؛ در حالي كه در كشورهاي غربي، پيش از درزكردن خبر به رسانه‌ها، وزير آموزش و پرورش براي آبروداري استعفا مي‌كند. گفتن اين كه «بابا، قديما فلك ميبستند، ولي امروز يك سيلي كه چيزي نيست!» بي‌گمان نگاهكردن از چشم دانش‌آموز ابتدايي نيست، كه حتي از يك نگاه تند مي‌ترسد، چه‌رسد به سيلي و خط‌كش؛ كودكي كه با مراقبت‌هاي تربيتي در خانه بزرگ شده است و بزرگترين تنبيه در ميان خانواده براي وي از يك نگاه تلخ گاهگاهي پدر و مادر فراتر نرفته است، كوچكترين تنبيه بدني مدرسه برايش تبديل به كابوسي هراس‌آور مي‌شود.روش تربيتي توام با تنبيه، افزون بر نادرستبودن، از آنِ دوره پيشامدرن است كه در گذشته به اشتباه، به پيكرهِ سامانه آموزش و تربيت ايران چسبيده بود؛ كه بازخورهايش به روي دانش‌آموزان بسيار بد بود. البته اگر تاثير مثبت هم داشت، باز درست نبود. همان‌گونه كه نگهداشتن قناري در قفس موجب چهچة پرنده و لذت انسان مي‌شود، ولي به بهاي پرندهآزاري به‌دست ميآيد؛ زيرا پرواز، حق پرنده است.
روح كتك‌خورده!
خط‌كش تنبيه، هميشه بر جسم فرود نمي‌آيد، بلكه گاهي روان دانش‌آموز را نشانه مي‌گيرد، بدون اين كه در كوتاهمدت، نشاني از خود به جا بگذارد. براي نمونه سال 1391 دانش‌آموز همداني از ترس مسئولان كه وي را به اخراج تهديد كرده بودند، خودزني كرد. پاسخ توجيهي مسئولان هم اين است كه با وجود اين مورد و ديگر موارد مرگ و نابينايي و نقص‌عضو(در سال‌هاي 1389و 1390 در چابهار، ياسوج، قزوين و خوزستان) باز نميتوان گفت كه هدف يك معاون(ناظم سابق) مدرسه و يا آموزگار تنبيهگر، نابيناكردن، ناقص‌كردن و كشتن دانش‌آموزان است.
اينك در دورهاي مي‌زييم كه هزاران نرمافزار براي يادگيري بهتر و آموختن شتابانتر و آموزاندن بنيادي‌تر در دسترس همگان قرار دارد؛ ولي انگار برخي انسانها و برخي روش‌هاي كهنه تربيتي، حتي با دگرگونيِ سامانهِ آموزشي در جهان و در اين دورهِ شگرف اطلاعات هم ميل به پوست‌انداختن ندارند.
جهان با شتاب هرچه بيش‌تر تغيير مي‌كند، ولي آنان نه اين كه ضرورتي براي شتاب و براي هماهنگ‌شدن ندارند، بلكه ايماني به هيچ‌گونه دگرديسي هم ندارند و چشم به راه روزي نشسته‌اند كه جهان، پشيمان از رفتارهاي انساني خود، دوباره به واپس برگردد.
چگونه ممكن است يك رفتار ناانساني با هدف گرايش دانش‌آموزان به فرهنگ، انجام گيرد؟ بي‌گمان، نفس تنبيهِ يك دانشآموزِ ظريفِ دبستاني آن‌هم با كابل و تيغه كتاب و مشتولگد سنگين آموزگار و يا پيچاندن گوش، نشان از فقر فرهنگي آن هم در يك محيط فرهنگي دارد. اگر خشونت موجود در مدارس آموزش و پرورش (نهاد مهم پرورشدهنده انسان‌هاي فردا) مهار نشود، به خشونت موجود در خيابانها و لايه‌هاي ديگر جامعه خواهد كشيد و آن را تشديد خواهد كرد.
چندي پيش در هلند يك دانش‌آموز ابتدايي از ترس پدر خشناش، به مدرسه و خانم آموزگارش پناه برده بود؛ تنها چنين مدارسي ـ كه چتر ايمني و امنيت گسترانده‌اند ـ بسيار موفقاند؛ چرا كه يك دانش‌آموز ترسيده از مسئولان مدرسه، هرگز به دانش، روي خوش نشان نخواهد داد و از سرِ ناگزيري به مدرسه خواهد رفت. روان سالم، لازمهِ آموختن است، در حالي كه در فرايند تنبيه، حتي اگر جسم آسيب نبيند ـ روح دانش‌آموز تباه مي‌شود.
تغييرات ساختاري
«هنوز ايرادات زيادي در ساختار آموزش و پرورش ما نهفته است كه تغييرات زيربنايي را در آن، گريزناپذير كرده است.»
حبيب الماسي‌پور ـ روانشناس با بيان بند بالا مي‌گويد: دستكم امروز همه ناچارند به اين نتيجه برسند كه اهداف سامانه آموزشي كشور با تنبيه برآورده نمي‌شود. برخلاف ادعاها هنوز ريشه تنبيه بدني در مدارس ايران خشكانده نشده است. هنگامي كه هزار راه براي به راهآوردن به قول خودشان دانش‌آموز از راه بدر رفته و خاطي و ناسازگار و ديرآموز وجود دارد، دستاويز تنبيهبدني، دمدستترين و زشت‌ترين آن‌هاست و آموزگاران در هر شرايطي نبايد حق كوچكشمردن فرزندان مردم و يا كتكزدن آنان را به خود بدهند.
درجازدن آموزش و پرورش
با گسترش خشونت در آموزش‌وپرورش و آگاهي نداشتن پدران ومادران از حقوق قانوني فرزندان، كم‌كم شيوه‌هاي درست تربيتي به فراموشي سپرده مي‌شود. روي ديگر مساله به ما مي‌گويد كه بايد برنامهريزيهاي بنيادي از سوي مسئولين براي ارتقاي زندگي آموزگاران به ويژه در قلمروهاي محروم و رفع نيازهاي پايه آنان، فراهم آيد.
حبيب الماسي‌پور در ادامه گفتوشنود با روزنامه اطلاعات اظهار مي‌دارد: گهگاه مواردي درباره تنبيه كودكان در مدارس مي‌شنويم كه مي‌توان ادامه‌اش را تا كودك‌آزاري در خانواده‌ها دنبال كرد. كدام به وجودآورنده ديگري است، مهم نيست؛ مهم اين است كه موارد تنبيه دانش‌آموزان و آزار كودكان از مدارس تا خانواده‌ها پي گرفته شود و مشكلات آن، مورد بررسي قرار گيرد و با ارتباط برقرار كردن، نارسايي‌ها و كمبودهاي آموزشي/تربيتي از ميان برداشته شود.
اين روانشناس مي‌افزايد: روشن نيست برخي افراد كه نام آموزگار شايسته آنان نيست و متاسفانه مسئوليت آموزش دانش‌آموزان را به عهده دارند، چرا خود به خوبي آموزش نديده‌اند كه به اين درك برسند كه در تنبيه‌هاي بدني و رواني، هيچ‌گونه اصلاحي نهفته نيست و بازخورهاي خوبي در جامعه نداشته است.
الماسي‌پور به سخنانش ادامه مي‌دهد: همه فكر مي‌كنند فقط در مدارس روستايي، تنبيه بدني وجود دارد، در حالي كه در پايتخت نيز تنبيه بدني رخ مي‌دهد. در يكي از مدارس منطقه جنوبي تهران، معاون مدرسه، دانش آموزان را در زيرزمين مدرسه تنبيه مي‌كرد. يا در يكي از مدارس منطقه 15، دانش‌آموزان از معلم هنر سيلي مي‌خوردند. در منطقه 5 تهران نيز، آموزگاري دهان يك دانش‌آموز را به سبب پرحرفي چسب ميزد، تا ديگران از ترس خاموش شوند!
اين روانشناس مي‌گويد: حقيقت اين است كه آموزش‌وپرورش خود را در كنترل همه آموزگاران ناتوان مي‌داند و از اين‌رو توجيه مي‌كند كه نبايد رفتار غير فرهنگي دو سه آموزگار را به يك ميليون فرهنگي گسترش داد. با اين سخنان، هميشه اين دلهره در خانواده‌ها وجود خواهد داشت كه آيا در مدرسهاي كه بچهام را به آن‌جا مي‌فرستم، تنبيه وجود دارد؟
درخواست چرا؟
مسئولان آموزش‌وپرورش اعلام مي‌كنند در صورت آگاهي پدرانومادران از تنبيهبدني فرزندان خود، موارد را به دفاتر آموزش و پرورش گزارش كنند.
به گفته الماسي پور، اين سخن نشان‌دهنده آن است كه يا از ديد مديران مدارس، روش تنبيهي آموزگاران ايرادي ندارد(چون اگر داشت، گزارش مي‌كردند) و يا اين كه مديران در محيط‌هاي كوچك مدارس بر رفتار معاونان و آموزگاران خود آگاهي ندارند و براي همين آموزش و پرورش از خانواده‌ها كمك مي‌طلبد كه اين وظيفه را بر عهده بگيرند. اين در حالي است كه بسياري از دانش‌آموزان تنبيه‌شده از ترس، به پدران و مادران خود چيزي نمي‌گويند.
اين روانشناس كودك مي‌افزايد: در آيين‌نامه انضباطي آموزش‌و پرورش آمده است آموزگاراني كه دست به تنبيه بدني دانش‌آموزان مي‌ز‌نند، به هيات تخلفات اداري منطقه معرفي شوند تا درباره آنان تصميم گرفته شود؛ كه بايد گفت كافي نيست! پژوهش‌هاي ميداني گرچه محدود، حكايت از دفاع برخي آموزگاران از كارسازبودن تنبيه دارد و نشانگر آن است كه آموزگاران پيش از استخدام از پيامدهاي ناگوار تنبيه توجيه نمي‌شوند.
به آنان آموزش داده نمي‌شود كه لغزش حق دانش‌آموز است و براي همين وي به مدرسه فرستاده مي‌شود كه لغزش‌هايش با شيوه‌هاي درست تربيتي، ويرايش شود و شايستگي ساختن آينده خود و جامعه اش را كسب كند.
خاطره مسموم‌شده
امروز در جامعه ما متاسفانه هنوز دل‌آزردگاني به ياد ميآورند كه چگونه از سوي آموزگاران خود و جلوي همكلاسي‌هاي خويش پست شمرده شده‌اند و يا توسط آموزگاري ديگر تنبيه بدني شده‌اند؛ و شگفت آن كه سنشان نه 70 سال، بلكه تنها 14 يا 17 سال است. هيچ‌يك از آنان نيز از علت واقعي تنبيه خود آگاه نيستند و خود را مستحق تحقير نمي‌دانند؛ در حالي چنين ناروايي در حق فرزندان مردم انجام مي‌گيرد كه آنان از نوع مجازاتهاي نرم هيات رسيدگي به تخلفات اداري، خشنود نيستند.
پيامدهاي گذار به زندگي مدرن بر كسي پوشيده نيست، در اين ميان كودكان و نوجوانان از آسيبپذيرترين افراد جامعه هستند و بيتوجهي به آنان، تاثيرات ويرانگري بر پيكر جامعه خواهد داشت. اينك همه گواه‌اند كه هرگاه خبري در اين راستا رسانه‌اي مي‌شود، همه جامعه بر مي‌آشوبد، زيرا تنبيه با روح جامعه مدني در تضاد است. فاطمه س، مادر يك دانش‌آموز مي‌گويد:
«هرگونه تنبيه بدني بايد از همه مدارس شهري و روستايي برچيده شود. هيچ معلم دست به چوبي نبايد جايش در مدارس باشد. همين افراد معلم‌نمايي كه به تنبيه بدني اعتقاد دارند، اگر فرزند خودشان در مدسه‌اي تنبيه شود، آشوب به پا مي‌كنند. وجود تنبيه در مدرسههاي هر كشوري نشان‌دهنده آن است كه نظام آموزش و پرورش آن كشور نتوانسته است خود را با سامانه آموزشي مدرن جهان همپا و همگام سازد.
درس نخواندن كه هيچ، حتي بدترين رفتار يك دانش‌آموز نيز براي چوب به دست گرفتن معلم، مجوز صادر نمي‌كند. اين دانش‌آموز است كه بايد تصميم بگيرد درس بخواند يا نخواند و هيچ معلمي حق ندارد با تنبيه‌هاي بدني، دانشآموزي را وادار به درس‌خواندن كند.»
فرزاد ـ ر، دانشجو در اين مورد مي‌گويد: در گذشته تا اول راهنمايي در مدرسه غيرانتقاعي درس خواندم كه در همه آن دوران، آموزگاران بسيار مهربان بودند و دايم توسط مدير مدرسه كنترل مي‌شدند. تقريبا هرهفته مدير سر كلاس‌ها حاضر ميشد و با شيريني و گل از معلمان در مقابل دانش‌آموزان قدرداني مي‌كرد و رو به ما دانش‌آموزان ميگفت اميدوار است ما نيز از معلمان خود راضي باشيم. اما از شانس بد، شركت پدرم ورشكست شد و من دوم راهنمايي را به مدرسه دولتي رفتم كه همان سال از سوي معلم رياضي تنبيه شدم، چون مغز رياضي ندارم. يك بار او با نوك كفش به پايم زد كه تا مدتها نتوانستم فوتبال بازي كنم و سرآخر نيز از تيم اخراج شدم و از ترس اينكه نكند پدرم مرا با قرض و وام دوباره به مدرسه خصوصي بفرستد، چيزي به پدر و مادرم نگفتم. هنوز پس از گذشت سالها از تنبيه معلمام، دلآزردهام كه چرا به جاي تنبيه، با من صحبت نميكرد تا به وي بگويم به رياضي علاقه‌اي ندارم.
مراد. ح ـ كارمند نيز خاطره‌اش به تلخي مي‌زند: ناظم مدرسه روستاي ما چنان بيمار بود كه هنوز پس از گذشت 4 دهه از آن دوران، خاطره تلخش از ذهنم پاك نشده است. مدرسه از روستاي ما بسيار دور بود و ما هميشه دير به مدرسه ميرسيديم. ترس از اين كه در حياط مدرسه اينك ناظمي بداخلاق منتظر ما ايستاده است، لرزه به تنمان ميانداخت و آرزوي بازگشت به خانه ميكرديم. آيا لذتبردن از التماس دانش‌آموزان و يا برخورد خط‌كش چوبي با كف دست كودكان و شكستن آن، يك بيماري نيست؟
رسانه‌اي شدن يا نه؟
«موافق نيستم كه بايد مسائل آموزش و پرورش، درونگروهي حل شود و به رسانه‌ها كشيده نشود. ارائه گزارش تنبيه دانش‌آموزان به رسانه‌هاي گروهي براي دفاع از حقوق آنان و آگاهي جامعه و با هدف جلب توجه مسئولان به ايرادهاي قانوني و يا كمبودهاي قانوني، ضروري است.»
حبيب الماسي‌پور با بر زبان‌راندن سخن بالا معتقد است: آشناساختن پدران و مادران با شيوه‌هاي درست تربيتي و حقوق قانوني فرزندان و آگاهسازي ناظمان و آموزگاران از پيامدهاي ناگوار تنبيه دانش‌آموزان، بايد در برنامههاي آموزش و پرورش قرار گيرد و در اين راستا از برگزاري همايش‌ها و نشست‌هاي آموزشي، كوتاهي نشود.
اين روانشناس باور دارد: توجه به سلامت دانش‌آموزان (آينده‌سازان) افزون بر تمركز روي مدارس بايد همزمان با انجام مشاوره با پدران و مادراني باشد كه در آستانه آسيب‌هاي اجتماعي قرار دارند و در صورت لزوم، براي رفع نيازهاي پايه، به سازمان‌هاي رفاهي و خدماتي معرفي شوند؛ چون لازمه رشد دانش‌آموزان، زيستن با خانواده‌هاي سالم است.
اين روانشناس مي‌گويد: پيش آمده است كه در برخي موارد، دانش آموز بيش از اذيت‌شدن در مدرسه، از سوي خانواده هنجارشكن مورد ستم قرار مي‌گيرد و در مدرسه، مصائب‌اش تكميل مي‌شود. اين گروه از دانش‌آموزان كه آزارديدن در شمار امور عادي روزانگي‌شان قرار گرفته است، نه محرمي در مدرسه براي واگويي درددل‌هايشان مي‌يابند و نه در خانه، شهامت بر زبان‌راندن آن‌چه كه در مدرسه بر آنان مي‌گذرد، دارند.
ع. درويشي
پنجشنبه 5 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[مشاهده در: www.ettelaat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها