تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820249398
روايت اوج پرواز
واضح آرشیو وب فارسی:ايران: روايت اوج پرواز
خلبان هواپيماي شكاري- رهگير اف-5اي (تايگرII)، افسر طرح و برنامه‌ريزي گردان 22 شكاري و سابقه 10 سال اسارت در زندان‌هاي مخوف عراق. اينها بخشي از سرگذشت فرشيد اسكندري است.
فرشيد اسكندري دهم اسفندماه 1330 درمحله «نوگِچَر» اروميه كه در آن زمان «رضائيه» خوانده مي‌شد، به دنيا آمد. پدرش از نسل قاجار بود و شاهزاده ابوتراب ميرزا نام داشت و از خان‌هاي اروميه محسوب مي‌شد. پدرش در دهه 1330 رياست دارايي رضائيه را برعهده داشت. با اين حال دولت شاهنشاهي در طرح اصلاحات ارضي، املاك او را ميان كشاورزان تقسيم كرد.
فرشيد پنج خواهر و دو برادر داشت و در خانواده‌اي مذهبي و متدين بزرگ شد؛ پدرش در سال 1349 از دنيا رفت و خانواده تصميم گرفتند به تهران مهاجرت كنند. او كه بيشتر دوران تحصيلش در اروميه سپري شده بود، ديپلم رياضي را در دبيرستان خوارزمي بهارستان تهران گرفت. اگرچه بلافاصله در رشته اقتصاد مدرسه عالي بابلسر قبول شد، اما وضع نامناسب اقتصادي خانواده اجازه تحصيل در اين دانشگاه را به او نداد. فرشيد كه مي‌بايست مسئوليت خانواده را هم برعهده مي‌گرفت، موقتاً در كارخانه «پارس متال» به عنوان بازرس استخدام شد. به رغم اين‌كه شغل و موقعيت خوبي داشت، وقتي مسأله نرفتنش به خدمت سربازي آشكار شد، مهلت كوتاهي به او دادند تا به دنبال دريافت معافيت برود. در همين اوان بود كه آگهي استخدام خلباني نيروي هوايي را در روزنامه ديد. از آنجا كه رئيس بازرسي كارخانه هم يك سرهنگ بازنشسته نيروي هوايي بود، انگيزه‌اي قوي او را به مركز آموزش‌هاي هوايي كشاند. ظرف 20 روز با گذشتن از سد آزمايش‌هاي جسمي، علمي و هوش مسأله را با مادر در ميان گذاشت و با مخالفت شديد او روبه‌رو شد. از اين رو همه مدارك استخدام را پاره، و براي دريافت معافيت به اداره نظام وظيفه مراجعه كرد. حدود هشت ماه سپري شد. مهلت كارخانه به پايان رسيد؛ اما كارش درست نشد.
دوباره شانس خود را براي خلبان شدن امتحان كرد و بار ديگر همه آزمايش‌هاي استخدام خلباني را تكرار كرد. اين بار هم موفق شد و توانست با اصرار، موافقت مادر را جلب كند. به اين ترتيب شهريور ماه 1352 وارد دانشكده خلباني شد. در كنار آموزش‌هاي نظام جمع، منشي و خطاط گروهان شد. وقتي سردوشي گرفت، كلاس‌هاي زبان و دروس آكادميك پرواز را سپري كرد و پس از انجام معاينات سالانه پروازي، آموزش عملي پرواز با هواپيماي «بونانزا» را شروع كرد و با موفقيت خاتمه داد. از اين به بعد كلاس زبان تخصصي را گذراند و با دادن آزمون اصلي زبان، همراه با تعدادي از همدوره‌هايش آماده اعزام به امريكا شد.
صلاحيت ضداطلاعات همه دوستانش تأييد شد و 25 اسفند 1353 اعزام شدند. اما صلاحيت او هنوز محرز نشده بود. دوره بعد هم 25 فروردين‌ماه 1354 به امريكا پرواز كرد و او جا ماند. در حالي كه وارد مرحله بحراني شده بود، داماد يكي از اقوامش كه در آن زمان اعتباري داشت،با مراجعه به تيمسار هاشم برنجيان، رئيس ضد اطلاعات نيروي هوايي، كار او را درست كرد. بالاخره فرشيد روز 27 خردادماه همان سال راهي ايالت تگزاس شد. دوره زبان پيشرفته را در «سان‌آنتونيو» و پرواز با هواپيماي سبك ملخ‌دار «تي-41 » را از پايگاه مِدينا (درفرودگاه هوندو) گذراند و به پايگاه «وب» منتقل شد. آموزش «جت‌تي-37 » را طي كرد و نفر سوم كلاس شد (علي جهانشاه‌لو، اول و جلال آرام دوم شدند). نوبت به جت مافوق صوت تي-38 رسيد كه آن را هم در همان پايگاه تعليم ديد و ضمن دريافت نشان خلباني،ارديبهشت‌ماه 1356 به كشور برگشت.
اسكندري براي خلباني شكاري «اف-5 » انتخاب‌شد. اواخر اسفندماه 1356 اين دوره نيز با موفقيت خاتمه يافت و او به«گردان 22 شكاري» پايگاه هوايي تبريز، به فرماندهي سرگرد عبدالله فرهادي، منتقل شد. ديري نگذشت كه به ليدر چهارمي ارتقا پيدا كرد. كم‌كم شلوغي‌هاي انقلاب دامن‌گير تبريز شد. با جرياناتي كه براي فرشيد اتفاق افتاد، او وارد يك جريان سياسي شد و اعلاميه‌هاي حضرت امام(ره) را به يك كتاب‌فروشي در اروميه برد. خوشبختانه در حمله ساواك و دستگيري عناصر جريان مورد بحث، خطر از بيخ گوشش گذشت.
ستوان دوم بود كه انقلاب پيروز شد. با سليقه‌اي كه داشت،به صورت خودجوش رئيس كميته محله «منجم» شهر تبريز شد -كه مدت‌ها به عنوان كميته مركزي شناخته مي‌شد. او با همكاري 19 درجه‌دار پايگاه و تعدادي از جوانان محله به كنترل بخش عمده‌اي از شهر تبريز پرداخت. بعد از فرمان امام(ره) مبني بر بازگشت نظاميان به يگان‌ها، او نيز به پايگاه برگشت و در حالي كه كارهاي پروازي را انجام مي‌داد، به عنوان رئيس گروه ضربت تعيين شد. مدتي بعد به عضويت جهاد سازندگي پايگاه درآمد. در همين ايام با كمك او گروه مخلصين پايگاه با شركت اوليه شهيد مصطفي اردستاني،امير حبيب‌الله بقايي و محمد طيبي، سرهنگ علي عالي‌زاده و دو سه «همافر» ديگر تشكيل شد. اين گروه ضمن برگزاري جلسات قرائت و تفسير قرآن، كارهاي عام‌المنفعه نيز انجام مي‌دادند و گاهي جلوي برخي فعاليت‌هاي خلاف،مانند اعتصاب و... را مي‌گرفتند.
فرشيد اسكندري اواخر خردادماه 1359 با «مهين حميديان اصل» ازدواج كرد و همراه با مادر و دو برادرش در يك واحد سازماني پايگاه،زندگي دلخواهي را شروع كرد. اما جريانات مشكوكي در مرز اتفاق افتاد كه حاكي از وقوع حادثه‌اي بزرگ بود. اسكندري طي يك پرواز شناسايي، بيستم شهريورماه همان سال با چشم خود اين فعاليت عراقي‌ها را ديده و گزارش كرده بود. 31 شهريورماه با ستوان يكم «جمشيد اوشال» شيفت بعد از ظهر «آلرت»(آماده) بود. سر ساعت رفت و چك‌هاي لازم هواپيماي آماده را انجام داد و به اتاق خلبانان آلرت رفت. با دوستش،صمد بالازاده خلبان شيفت صبح، احوالپرسي مي‌كرد كه اوشال با كمي تأخير وارد شد.
فرشيد مي‌گويد: «او وارد شد و زانو زد و دستانش را به طرفين باز كرد و با صداي بلند گفت: دوستان سلام.» همزمان صداي انفجارهاي پي‌درپي به گوش رسيد. همه دويدند بيرون و پرنده‌هاي سياه دشمن را ديدند كه بمباران كرده و در حال دور شدن بودند. اوشال بلافاصله هواپيمايش را روشن كرد و با نفر ديگر (ستوان بالازاده)، در حالي كه افراد برج كنترل جوابي به درخواستشان ندادند، از روي باند صدمه ديده بلند شده و اگرچه تا مرز به تعقيب هواپيماهاي غريبه رفتند، اما به آنها نرسيدند و برگشتند.
صبح زود يكم مهرماه، در قالب «عمليات 140 فروندي»، در يك دسته دو فروندي، به ليدري ايرج فاضل، پايگاه «وايي» وصل عراق را بمباران كرد. بعد از بازگشت پيروزمندانه، دوباره او را براي بمباران همين پايگاه فرستادند.
بامداد دوم مهرماه با همسرش كه باردار بود، خداحافظي كرد و راهي پست فرماندهي شد. ساعت شش صبح براي بمباران پايگاه هوايي تازه تأسيس اربيل، به عنوان «شماره 2» همراه سروان كاظم ظريف خادم، جمشيد اوشال و امير زنجاني پايگاه را ترك كردند. او پس از بمباران، به خواست ليدر، گردش شديدي انجام داد تا بالگرد‌هاي روي رمپ پايگاه را با مسلسل بزند. در اين گردش از ناحيه گردن دچار صدمه شد. هر طور بود خود را به پايگاه رساند و به رغم اين‌كه نمي‌خواست در اين روز پرواز ديگري انجام دهد، دست تقدير او را در پرواز بعدي قرار داد.
ساعت 11 صبح بار ديگر يك گروه چهارفروندي شامل سروان كاظم ظريف خادم، ليدر، اسكندري شماره دو، مصطفي اردستاني شماره سه و امير زنجاني شماره چهار به پرواز درمي‌آيند و رأس ساعت،روي پايگاه كركوك بمباران جانانه‌اي انجام مي‌دهند.
موقع برگشت فرشيد در تور پدافندي دشمن گرفتار شده و مورد اصابت قرار مي‌گيرد. چاره‌اي جز ترك هواپيما ندارد. دسته پرتاب صندلي را مي‌كشد و لحظاتي بعد در حالي كه‌بند كلاه پرواز چانه‌اش را شكافته و دندان‌هاي جلويش شكسته، بيهوش به زمين مي‌رسد. پيرمرد كشاورزي به كمكش مي‌آيد و او را سوار تراكتور مي‌كند كه نيروهاي عراقي از راه مي‌رسند و دستگيرش مي‌كنند.
بعد از بازجويي اوليه در پايگاه كركوك، به بغداد منتقل، و به استخبارات عراق تحويل داده مي‌شود. اين آغاز اسارتي طولاني و پرحادثه است كه تلخي‌هايش وصف ناپذيرند. راهي را كه در 30 دقيقه رفته بود، 10 ساله برمي‌گردد! زندان در سلول تاريك انفرادي و كتك خوردن‌هاي پياپي گوشه‌اي از اين سختي‌هاست. نخستين هم سلولي‌اش سروان احمد سهيلي،خلبان اف-4 است.حدود يك ماه بعد به زندان مخوف «ابوغريب» و بعدها به زندان‌الرشيد بغداد منتقل مي‌شود.
هشت سال سخت و مشقت‌بار مي‌گذرد و بالاخره آتش‌بس پذيرفته مي‌شود. او و شهيد حسين لشكري جزو مفقودالاثرها بود و كسي از زنده بودنش خبر نداشت. دو سال بعد، پس از آتش‌بس هم هنوز آنها در بند بودند. اين مدت به گفته او فشاري مضاعف بر اعصاب آنها داشت. هر چه بود اين زمان هم سپري شد. بالاخره روز 24شهريورماه 1369 او و جمع ديگري از اسرا به مقامات ايران تحويل داده شدند و برخاك وطن بوسه زدند. او پرواز را مجدداً در قالب آموزش اوليه دانشجويان خلباني نيروي هوايي در فرودگاه قلعه‌مرغي و همكاري با چند شركت هواپيمايي غيرنظامي ادامه داد.
منبع: سايت ساجد
پنجشنبه 5 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ايران]
[مشاهده در: www.iran-newspaper.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 99]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها