محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802202110
دو دليل مخالفت آمريكا با حضور ايران در نشست ژنو
واضح آرشیو وب فارسی:باشگاه خبرنگاران جوان: دو دليل مخالفت آمريكا با حضور ايران در نشست ژنو
اگر بپذيريم آمريكا در يك دهه‌ي اخير با تحريم و ايجاد تنگناهاي مالي و سياسي براي ايران، در صدد كاهش قدرت تأثيرگذاري اين كشور در منطقه بوده است، مي‌توان نتيجه گرفت اكنون نمي‌خواهد با پذيرش آن در ژنو2، به صورت «رسمي» مهر بطلاني بر پروژه‌ي مهار اين كشور بزند.
به گزارش گروه وبگردي باشگاه خبرنگاران،به نقل از صراط «بحران هزار روزه‌ي سوريه با دخالت بازيگران منطقه‌اي و فرامنطقه‌اي همچنان ادامه دارد. در اين ايام، گروه‌هاي مسلحي به وجود آمده‌اند كه مناطق خارج از كنترل دولت مركزي را بين خود تقسيم كرده‌اند... تكفيري‌ها از كشورهاي مختلف به خيابان‌هاي سوريه سرازير شده‌اند تا از دروازه‌ي شهرهاي اين كشور خود را به درهاي بهشت برسانند؛ كودكان سلاح به دست گرفته‌اند و جنگ‌سالاران نقش خود را در تخريب سوريه به خوبي ايفا مي‌كنند! تعداد پناهندگان سوريه بزرگ‌ترين تعداد پناهندگان در جهان معاصر را تشكيل داده‌اند. از دست رفتن جان انسان‌ها وحشتناك‌ترين چهره‌ي جنگ در سوريه است. مرگ ناشي از جنگ سوريه در نيمه‌ي اول سال 2013 به ميزان 67 درصد افزايش يافته است و به حدود 100 هزار نفر تا كنون رسيده است. تخمين زده مي‌شود كه 400 هزار نفر نيز دچار قطع عضو يا مجروحيت شده‌اند كه مجموع اين دو عدد بيش از دو درصد جمعيت سوريه را شامل خواهد شد.» 1
گزارش فوق به خوبي تصويري از وضعيت بحران در سوريه را نمايش مي‌دهد. با اين وجود، قدرت‌هاي بين‌المللي كه خود را حافظ صلح در جهان مي‌دانند، نه تنها تا كنون اقدامي مثبت و تأثيرگذار در اين مسير انجام نداده‌اند، بلكه با مداخله‌گري در جهت تعميق بحران نيز حركت كرده‌اند. نشست ژنو2، كه در ادامه‌ي ژنو1 قرار است در 22 ژانويه (دوم بهمن) در شهر مونترو سوئيس برگزار شود، با كش‌وقوس‌هاي فراوان و باج‌خواهي‌هاي زيادي روبه‌روست. (اين نشست با وجود برگزار شدن در شهر مونترو، همچنان به اسم ژنو2 معروف است.)
تاريخ برگزاري اين نشست بارها تغيير كرده و اخضر الابراهيمي، نماينده‌ي سازمان ملل در امور سوريه، سفرها و مشورت‌هاي زيادي انجام داده تا با طرف‌هاي درگير در بحران سوريه در مورد برگزاري نشست به توافق برسد. كنفرانس ژنو1 هيچ گاه اجرايي نشد و شايد بتوان يكي از دلايل اصلي آن را در عدم حضور دو قدرت منطقه‌اي تأثيرگذار در سوريه، يعني ايران و عربستان دانست. در ژنو2 نيز همان اشتباه در حال تكرار است و آمريكا اين بار با حضور ايران در اين نشست مخالفت كرده و دليل اصلي خود را عدم پايبندي و قبول توافقنامه‌ي ژنو1 عنوان كرده است.
با وجود آنكه تا كنون 26 كشور به اين نشست دعوت شده‌اند و تقريباً از تمامي كشورهاي منطقه نماينده‌اي در اين نشست حضور خواهد داشت، عدم حضور يكي از تأثيرگذارترين كشورهاي منطقه، يعني ايران، مي‌تواند دورنما و افق اين نشست را تيره و تار جلوه دهد. ايران در بحران‌هاي مهم منطقه، از جمله عراق، افغانستان و لبنان، حضور فعال و سازنده داشته و دكتر ظريف، وزير امور خارجه‌ي ايران، اين مسئله را در كتاب «آقاي سفير» بارها مطرح كرده است. از طرفي ديگر، نتايج توافقنامه‌ي هسته‌اي ايران و 1+5 و كنفرانس ژنو2 به نوعي به يكديگر ارتباط يافته‌اند؛ چرا كه در اولي ايران «طرف اصلي» ماجراست و در مسئلهي دوم نيز اين كشور يكي از بازيگران تأثيرگذار و تعيين‌كننده است. اگر در ژنو2 ايران دعوت نشود، سخت مي‌توان نسبت به موفقيت آن خوش‌بين بود و چه بسا اين مسئله مستقيماً بر توافقنامه‌ي هسته‌اي نيز اثر خواهد گذاشت.
اما چرا آمريكا اين بار با حضور ايران در اين مسئله مخالفت كرده است؟ در اين مطلب سعي مي‌شود تنها به دلايل احتمالي آمريكا براي مخالفت با حضور ايران در ژنو2 پرداخته شود.
1. پذيرش رسمي قدرت ايران در منطقه
آمريكا از سال 1357 كه انقلاب اسلامي به پيروزي رسيد و ايران سياست عدم تعهد مثبت را انتخاب كرد، يكي از متحدين قدرتمند خود در منطقه را از دست داد. اين امر منجر به تهديدهاي امنيتي در منطقه براي آمريكا شد و اين كشور مجبور گرديد براي حفظ منافع خود، هزينه‌هاي بيشتري بپردازد. ظرفيت‌هاي داخلي ايران، اين كشور را به صورت بالقوه و بالفعل قدرت اول منطقه معرفي مي‌كند و اين مهم در سند 1404 نيز كاملاً لحاظ شده است (در اين سند برنامه‌ريزي‌هاي لازم براي تبديل شدن ايران به قدرت اول منطقه در سال 1404 آمده است).
ايلان برمن، معاون شوراي سياست خارجي آمريكا، مي‌گويد: «نبايد اين واقعيت را فراموش كرد كه از لحاظ ژئوپليتيك، قدرت گرفتن ايران در منطقه، يك بازي با حاصل جمع صفر است. هر قدر ايران قدرتمندتر شود، واشنگتن و متحدانش ضعيف‌تر خواهند شد و كشورهاي منطقه نيز، حتي اگر آمريكا اين مسئله را درك نكند، به خوبي از اين امر آگاه‌اند.
تحولات سه سال گذشته در خاورميانه نيز عرصه‌اي مهم براي «نمايش» و «نمود» قدرت منطقه‌اي ايران بوده است. مهم‌ترين مسئله در اين تحولات، بحران سوريه است كه ايران در طول مدت اين بحران همواره از دولت اين كشور حمايت كرده و راه‌حل سياسي را به عنوان تنها راه‌حل منطقي و سازنده پيشنهاد داده است. اما در طرف مقابل، محور غربي-عربي از مداخله‌ي نظامي و اعزام تروريست به سوريه حمايت كرده و خواستار بركناري رئيس‌جمهور قانوني اين كشور شده است. حتي آمريكا براي حمله‌ي نظامي به سوريه ساعت و زمان مشخص نيز تعيين كرد. اما در نهايت راه‌حل پيشنهادي، ايران محور حل بحران سوريه قرار گرفت.
آمريكا در يك دهه‌ي اخير با ايران از طريق مذاكرات و ديپلماسي پنهان در موضوعات مختلف مذاكره داشته است (مسئلهي عراق، افغانستان و امثالهم). آخرين نمونه‌ي آن مذاكرات در عمان در مورد پرونده‌ي هسته‌اي بود. در واقع به نظر مي‌رسد كه آمريكا از مذاكرات آشكار و رسمي با ايران واهمه دارد. دليل اين امر احتمالاً اين است كه آن‌ها نمي‌خواهند با پذيرش رسمي اين كشور در حل مسائل منطقه‌اي، نقش تعيين‌كنندگي و اثربخش آن را به صورت رسمي بپذيرند و با اين اقدام، قدرت نرم ايران در منطقه را افزايش دهند.
اگر بپذيريم آمريكا در يك دهه‌ي اخير، با تحريم و ايجاد تنگناهاي مالي و سياسي براي ايران، در صدد كاهش قدرت تأثيرگذاري اين كشور در منطقه بوده است، مي‌توان نتيجه گرفت اكنون نمي‌خواهد با پذيرش آن در ژنو2، به صورت «رسمي» مهر بطلاني بر پروژه‌ي مهار اين كشور بزند.
در همين ارتباط، ايلان برمن، معاون شوراي سياست خارجي آمريكا، مي‌گويد: «نبايد اين واقعيت را فراموش كرد كه از لحاظ ژئوپليتيك، قدرت گرفتن ايران در منطقه، يك بازي با حاصل جمع صفر است. هر قدر ايران قدرتمندتر شود، واشنگتن و متحدانش ضعيف‌تر خواهند شد و كشورهاي منطقه نيز، حتي اگر آمريكا اين مسئله را درك نكند، به خوبي از اين امر آگاه‌اند. به همين خاطر است كه برخي از آن‌ها مانند امارات متحده‌ي عربي، اكنون سخت مشغول يافتن راهي هستند تا از طريق آن، به نوعي با ايران سازش كنند. سايرين مانند اسرائيل، فعالانه در حال تدوين يك استراتژي برعكس هستند و كشورهاي ديگر، مانند عربستان سعودي، هر دو رويه را هم‌زمان در پيش گرفته‌اند. وجه مشترك تمامي اين تحركات اين است كه آمريكا ديگر به عنوان ثبات‌دهنده در منطقه حضور ندارد. به نظر مي‌رسد، دولت اوباما به سادگي جايگاه هژمون منطقه را دودستي به ايران تقديم كرده است.» (27 آذر 92، وب‌سايت شوراي روابط خارجي آمريكا)
بنابراين آمريكا در شرايط كنوني سعي دارد با مقاومت در برابر درخواست‌هاي بين‌المللي براي حضور ايران در ژنو2، به نوعي از پذيرفتن رسمي قدرت ايران سر باز زند تا بدين طريق، پيامدهاي احتمالي آن را خنثي كرده باشد.
2. اقناع متحدين منطقه‌اي
توافقنامه‌ي هسته‌اي ايران و 1+5 منجر به نارضايتي متحدين آمريكا از جمله اسرائيل و عربستان شده است. سعودي‌ها كه ايران را مهم‌ترين رقيب خود در جهان اسلام و منطقه مي‌دانند و در چند دهه‌ي گذشته از تحريم‌هاي شديد غرب عليه ايران بيشترين بهره‌برداري‌ها را براي مطرح شدن در منطقه كرده‌اند، با دريافت سيگنال‌هاي هرچند صوري «تنش‌زدايي» بين ايران و آآمريكا، داشته‌هاي خود در منطقه را به‌خطرافتاده يافته‌اند. بيشترين هراس سعودي‌ها از بر هم خوردن موازنه‌ي قدرت در منطقه به سود ايران نشئت مي‌گيرد و اين امر از طريق نقش سازنده‌ي تهران در تحولات جهان عرب و حمايت آن از ملت‌هاي منطقه حاصل شده است. در اين شرايط، اگر آمريكا با حضور ايران در ژنو2 مخالفت نكند، اين مسئله دومين شكست استراتژيك سعودي‌ها را رقم خواهد زد و باعث دورتر شدن عربستان از آمريكا خواهد شد.
به نظر مي‌رسد كه آمريكا از مذاكرات آشكار و رسمي با ايران واهمه دارد. دليل اين امر احتمالاً اين است كه آن‌ها نمي‌خواهند با پذيرش رسمي اين كشور در حل مسائل منطقه‌اي نقش تعيين‌كنندگي و اثربخش آن را به صورت رسمي بپذيرند و با اين اقدام، قدرت نرم ايران در منطقه را افزايش دهند.
با توجه به جايگاه عربستان در بازار نفت جهان و نياز مبرم آمريكا به اين بازار، آمريكا سعي دارد با دعوت نكردن از ايران، به نوعي از سعودي‌ها دلجويي كند و از اين رهگذر گمانه‌زني‌هايي را كه در مورد مصالحه‌ي ايران و آمريكا مطرح است خنثي كند و بار ديگر روابط با عربستان را به حالت عادي بازگرداند.
فرجام سخن
نشست ژنو2 دوم بهمن ماه 92 در حالي برگزار مي‌شود كه بازيگراني كه حضور آن‌ها در اين نشست قطعي شده در سه سطح داخلي، منطقه‌اي و بين‌المللي قرار دارند. در سطح منطقه‌اي، سه كشور اصلي كه بيشترين نقش را در عميق شدن بحران سوريه داشته‌اند نيز حضور دارند: تركيه، قطر و عربستان؛ يعني سه عامل مهم منطقه‌اي در عدم موفقيت راه‌حل سياسي!
نكته‌‌ي جالب در اين مورد اين است كه ايران به عنوان بازيگري كه بر خلاف سه كشور مذكور، از راه حل سياسي و سوري-سوري حمايت كرده، به اين نشست دعوت نشده است. در اين مطلب سعي شد دليل اين اقدام آمريكا را در دو عامل عدم آمادگي واشنگتن براي پذيرش نقش تعيين‌كنندگي و تأثيرگذار ايران و اقناع متحديني مانند عربستان (كه از توافقنامه‌ي هسته‌اي با ايران نيز احساس خطر مي‌كند) بررسي كنيم. البته اين احتمال مي‌رود كه آمريكا تحت فشار بين‌المللي و در جهت به نتيجه رسيدن نشست ژنو2، مجبور به دعوت از ايران براي شركت در اين نشست شود. اما چيزي كه مطلوب آمريكا در شرايط كنوني است تأكيد بر عدم حضور ايران است و اخضر الابراهيمي نيز بر اين نكته تأكيد كرده است.
سه شنبه 3 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: باشگاه خبرنگاران جوان]
[مشاهده در: www.yjc.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]
-
گوناگون
پربازدیدترینها