واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: رويارويي و پنهانكاري
در يك روز داغ و سوزان، هيأتي بزرگ از مقامات بلندپايه چيني به منظور نخستين «گفت و شنود استراتژيك و اقتصادي» پرزيدنت اوباما با چينيها، در واشنگتن بود. اين اوج تلاش اوباما براي ارتقاء روابط بود: نشستن به آن نوع گفتگويي عميق كه معمولاً خاص متحدان است. (البته، اكنون همه ميخواهند گفت و شنود استراتژيك داشته باشند ـ ژاپن و پاكستان، بريتانيا و هند ... اين فهرست دنبالهدارست.) مقامات عاليه به مدت سه روز در نشستهاي بيپايان راجع به همه چيز از چگونگي اجتناب از درگيريهاي نظامي در دريا تا مجادله روزانه درباره ارزش يوان، پول چين. اما اورساگ با سؤال شرح برنامهاش راجع به پيشنهادهاي مراقبت پزشكي اوباما غافلگير شد.
چينيها علاقه خاصي نداشتند كه بدانند آمريكاييها از گزينه مالياتدهنده واحد استفاده ميكنند يا همه بچههاي آن سرزمين را بيمه خواهند كرد. چينيها فقط يك نگراني داشتند. يكي از شركتكنندگان در مذاكرات بعداً يادآور شد: «آنها ميخواستند با تمام جزئيات بدانند كه برنامه مراقبت پزشكي برتر از بودجه چه تأثيري خواهد گذاشت.»
دقيقاً چگونه با توانايي آمريكا در سامان دادن به بدهيهايش جور درميآيد، چطور بدهيهايش را ميپردازد، و ارز خود را نسبتاً با ثبات نگه ميدارد؟
به زودي اين ناهار به جاي مباحثة ديپلماتيك بين دو دولت صاحب حاكميت، حال و هواي ملاقات ميان سرمايهگذاران بالقوه و مدير صندوق سرمايهگذاري را به خود گرفت.
اين نوع گفت و شنود 20 سال، حتي 10 سال قبل غيرقابل تصور بود. در آن موقع احتمالاً هيچكس از خريداران اوراق قرضة خزانهداري نپرسيد حملة ايالات متحده به عراق و اشغال آن كشور به چه قيمتي براي آمريكا تمام خواهد شد. (جواب: بيشتر از مراقبتهاي پزشكي اوباما). اين گفت و شنود مراقبتهاي پزشكي با چينيها در سال 2009 عيان ميسازد كه پاسخ به پرسش هيلاري كلينتون از استرالياييها كه «شما با بانكدارتان چقدر مشكل معامله ميكنيد؟» تا چه اندازه دشوار بود. ظاهراً توضيح اورساگ اين بود: خيلي با دقت و مقادير فراوان جدول.
پيام ناگفتة توجه چين به اين قضيه روشن بود: ايالات متحده هماكنون گرفتار دو جنگ بود و در نظر تحليلگران چيني «دچار ركود يا پريشاني حواس يا هر دو» بود. وامدهندگان به آمريكا در چين تضمين ميخواستند كه كسري تراز بودجة ايالات متحده بدتر نشود و بازپرداخت وامها به هيچ وجه غيرممكن نباشد.
چنانكه يكي از مقامات ارشد خزانهداري در اواخر سال 2011 به من گفت، برخي از بزرگترين انتخابهايي كه اين روزها مجلس نمايندگان و سنا ميكنند، بايد، حداقل، به شكل غيررسمي در تالار بزرگ خلق هم پذيرفته شود. او پرسيد: «ميدانيد كه ژنرالها هميشه ميگويند كه وقتي پاي استراتژي ما در افغانستان در ميان باشد، دشمن هم رأيي دارد؟ خوب، پس وقتي كه آمريكا چند تريليون دلار استقراض ميكند، چينيها هم رأيي دارند.» ولي فقط اين نظر نيست كه ايالات متحده پولش را چطور خرج ميكند؛ در هيئت مديرة بانك جهاني، پايين خيابان كاخ سفيد، وقتي كه چينيها حرف ميزنند؛ آدمها گوش ميكنند.
به هرحال، غالباً سياستمداراني كه مدعياند كه آمريكا روح خود را فروخته است، ماهيت «رأي» چين را عمداً تحريف ميكنند. پنداري چنان نيست كه وقتي موضوع خريدن اوراق قرضة خزانهداري در ميان باشد، مغزهاي مالي چين حق انتخابي دارند: اگر آنها بخواهند از ترقي بيش از حد سريع پول خودشان جلوگيري كنند، ناچارند مازاد آن را به دلار تبديل كنند. چينيها قصد ندارند چندين تريليون دلار داراييهاي فعليشان را بفروشند؛ آنها به هيچ وجه نميخواهند از ارزش بزرگترين دارايي خود بكاهند
شنبه 30 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]