پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1850146560
به یاد رسول ملاقلی پور، فیلمسازی از نسل سوخته
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > بادی، نزهت - ملاقلی پور که از میانمان رفت و فریادهایش را با خود به گور برد اما حواسمان به فیلمسازان دیگری باشد که دغدغه سینمای اجتماعی را دارند ولی فریادهایشان در گلو به بغضی نهفته تبدیل شده است. معمولا از رسول ملاقلی پور به عنوان فیلمسازی معترض، تلخ اندیش و خشمگین یاد می شود که فیلمهایش پر از خشونت، پرخاشگری، آنارشیسم وعصبیت با ساختاری مغشوش و آشفته است. اغلب شخصیتهای آثارش نیز افرادی تک افتاده، هنجارشکن و شورشی اند که از جامعه بی رحم و نکبت بار خود به تنگ آمده اند و به نوعی خودویرانگری رسیده اند. حالا بعد از مرگش که کمی با او مهربان تر شده ایم، وقتی آثارش را می بینیم بیشتر با مرد زخم خورده رمانتیکی روبرو می شویم که می خواست با فریاد کشیدن دردهای ناگفته اش همزبان و همدلی بیابد اما هرگز نیافت.ما عادت کرده بودیم که به روی تلخی ها و سیاهی ها چشمانمان را ببندیم اما ملاقلی پور مجبورمان می کرد که به همه آن چیزهای زشتی که مدام در حال انکارش هستیم و از آن می گریزیم، خیره شویم و تا سر در کثافت و نکبت و خشونت جاری در محیط پیرامونمان فرو رویم تا دیگر نتوانیم آنها را نادیده بگیریم. به همین دلیل تماشای فیلمهایش تجربه دردناکی بود و خیلی ها او را دوست نداشتند.بنابراین کمتر کسی وجوه عاشقانه و تغزلی آثارش را درک کرد. باور اینکه بتوان در دل فیلمهای خشن و تلخش لحظات شاعرانه ای یافت سخت به نظر می رسد اما فیلمهای ملاقلی پور سرشار از شور و احساس و گرمایی است که از دل تیرگی ها و تباهی ها سر بر می آورد. او با همه نفرت و ناسازگاری که نسبت به اجتماعش نشان می داد، می کوشید تا حس ایمان به زندگی و عشق را بر پوچی ها، کمبودها و تلخی ها غالب کند.قواعد ناجوانمردانه زندگی او را به این نتیجه رسانده بود که با نوازش زخم نمی توان آن را مداوا کرد، بلکه باید به آن نیشتر زد و چرک و خون و کثافتش را بیرون ریخت تا به طهارت و آرامش و درمان رسید. ما اذیت می شدیم و او را از خود می راندیم ولی نمی دانستیم که چقدر به تازیانه های او نیاز داریم.حال و روز سینمای این چند ساله اخیر نشانمان داد که حذف و طرد فیلمسازانی همچون ملاقلی پور چه به روز سینما می آورد و آن را به چه رخوت و بی خاصیتی وحشتناکی می کشاند. گاهی فکر می کنم آن همه خشونت طلبی و سیاه نمایی که به ملاقلی پور نسبت می دادند، از این می آمد که تحمل فیلمسازی سرکش و تسلیم ناپذیر که نه گفتن را بلد است و با انتقادهایش کفر همه را درمی آورد، سخت است.ملاقلی پور که از میانمان رفت و فریادهایش را با خود به گور برد اما حواسمان به فیلمسازان دیگری باشد که دغدغه سینمای اجتماعی را دارند ولی فریادهایشان در گلو به بغضی نهفته تبدیل شده است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-