تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834794624
خدا خبرهای خوش را به آدمهای بد می رساند؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > سادات اخوی، سید محمد - مروری بر کتاب«یک عمر مسلمانی». منتشر شده از سوی انتشارات امیرکبیر/ بازآفرینی کتاب معراج السعاده ثروت خدا از کسانی که دوستش دارند خواسته است مراقب باشند محبت و نیازهای فرزندان از یک سو و فکر و خیال کسب و کارشان، آنان را از خدا دور نکند. * گفته اند: - عادت گرگ این است که اگر به گلّه ای حمله کند، به همه گوسفندان حمله می کند و به همه آسیب می زند. اگر دو گرگ به یک گله حمله کنند؛ آنقدر به گوسفندان آسیب نمی زنند که گرگ «دوست داشتن مال و مقام»، ایمان شما را متلاشی می کند- پیامبر اکرم(ص). * یکی دیگر از کارهای نمونه خداوند در قیامت این است که چهار نفر را احضار می کنند تا رفتارشان را در دنیا بسنجند و پاداش یا مجازات شان تعیین شود. اولی کسی است که از راه غیر مجاز الهی ثروتش را جمع کرده و زیاد کرده و در راه ممنوع الهی هم خرج کرده... او را به سوی جهنم می برند. دومی کسی است که ثروتش را از راه شایسته ای جمع کرده، اما در راه غیر مجاز و حرام، مصرف کرده است... او را هم به شعله های عذاب می سپارند. سومی کسی است که دارایی اش را از راه ناشایسته ای جمع کرده، اما در راه شایسته ای مصرف کرده است... او را هم نمی بخشند و مجازات می شود. چهارمی، بهترین راه را انتخاب کرده؛ همه تلاشش را کرده تا دارایی اش از راه درستی جمع شود و در راه مناسبی هم خرج کرده است... فقط او را می بخشند.(*) * کسی از مردم که عبادت ساده اش را منظم کرده بود، به دیدار پیامبراکرم(ص) آمد و با دلگیری، پرسید: - یا رسول الله!... حال روحی ام خوب نیست... مرگ را که می دانم وسیله دیدار خداست دوست ندارم. - آیا دارایی ات چشمگیر است؟ - بله یا رسول الله!... در جمع دارایی هم دقت کرده ام. - باشد؛ اگر می خواهی رها شوی، دارایی ات را زودتر در راه خدا مصرف کن تا جلوتر از تو از دنیا برود و منتظر رسیدنت بماند که از عذاب نجاتت دهد. * عجب گرفتاری بزرگی است ثروتمندی!... هم هنگام مرگ، آن را از ما می گیرند و هم باید حسابش را پس بدهیم. * زیاده روی نکنیم؛ به هر حال تا کسی ثروتی نداشته باشد، نمی تواند به دیگران کمکی کند و سبب ساخته شدن بنایی شایسته و الهی شود... برای همین است که پیامبر اکرم فرموده است:«مال پاک، در دست مرد فهمیده و صالح، بسیار خوب است». * این پنج پیشنهاد مرا بخوان و فکرکن... از هر کدام که خوشت آمد، اجرایش کن: اول، به دلیل داشتن ثروت فکر کن و ببین خدایی که تو را ثروتمند کرده، از تو چه خواسته است... خرج در راه گره گشایی مردم یا پس انداز شخصی؟! دوم، راه درآمدت را بررسی کن و ببین حتی اگر از راه مشکوک است، راه درآمدت را تغییر بده! سوم، هنگام خرج کردن، کمی دستبه عصا جلو برو و هر چه می بینی و دلت می خواهد، نخر! چهارم، ثروتت را در راه سودرسانی به مردم مصرف کن! پنجم، در دلت، مدام به خدا بگو:«بگذار ثروتی را که خودت عطا کرده ای، در راه تو مصرف کنم». زهد بعضی ها فکر می کنند با ترک خوردن و خوابیدن و زندگی نکردن در کنار مردم، به گروه زاهدان می پیوندند؛ اما چنین نیست... زاهد حقیقی کسی است که از همه عبادت هایی که می کند، فقط خدا را بخواهد. نه حواسش به بهشتی بودن و جهنمی نشدن باشد، نه دنبال پاداشی بگردد. کسی که از همه چیز بگذرد و فقط ارتباط با خدا را بخواهد، زاهد حقیقی است. * اگر دنبال استاد معنوی مناسب یا دوست معنوی شایسته می گردی، دنبال آدمی باش که زندگی و شخصیتش پیچیده نباشد و شنیدنش بیشتر از حرف زدنش باشد. * گمان نکن که پیامبر اکرم(ص)، همسرانی گرفت تا از دنیا سهمی بیشتر داشته باشد؛ از همه همسرانش نقل شده که گاهی به خاطر وقت فراوانی که برای حکومت اسلامی می گذاشت، چنان خانه پیامبر از غذا خالی می شد که همسرانش از فقر او گریه می کردند و او، برای آرام کردن شان می گفت: - لقبم «حبیب الله» است و هر چه از دنیا بخواهم، خدا برایم می فرستد؛ اما خدا دوست دارد پیامبرانش سهمی اندک از دنیا و سهمی فراوان از آخرت داشته باشند... از خدا خواسته ام یک روز از زندگی ام را گرسنه باشم و یک روز را سیر؛ تا در روز گرسنگی او را به یاری بخوانم و در روز سیری، شکرگزارش باشم. * گفته اند: - مردم در ارتباط شان با دنیا، سه گروهند: اول، «زاهدان»... هر چیز از دنیا سهمشان شود، آنقدر خوشحال نمی شوند که رفتاری عجیب و غریب کنند، اگر داشته ای را هم از دست بدهند، خم به ابرو نخواهد آورند... پس همیشه آرامش دارند. دوم، «صابران»... دلشان دنیا را می خواهد و اگر بتوانی درون شان را بخوانی، می فهمی که مانند همه مردم، دنیا و ثروتش را دوست دارند؛ اما چون می دانند که داشتن ثروت بیشتر از دنیا، دردسر بیشتر آخرتی دارد، با خودشان کنار می آیند و کمتر مشتاق داشته های دنیایی اند. سوم، راغبان... که منتظر رسیدن ثروت نیستند و وقتی هم می رسد؛ مدام حساب و کتاب نمی کنند که چگونه خرجش کنند تا بیشتر بماند. * گفته اند: - زهد این است که هر چه حواس تو را از خدا پرت می کند رها کنی... و اگر رها کردی و سودش به دیگری رسید؛ پشیمان نشوی- امام ششم: جعفر بن محمد(ع). * زهد، سه درجه دارد: اول، دل آدم دنیا و لوازم آن را دوست داشته باشد؛ اما سراغ دنیا نرود و به اندکی از هر چیز، راضی باشد... این، کمترین اندازه زهد است. دوم، بیش از دنیا، به آخرت فکر کند و اگر چه زندگی اش با کمترین امکان های روزگارش هماهنگ است؛ اما بیشتر نگران آخرت است و از هر چه دارد، برای بهتر شدن آخرتش استفاده می کند... این، مقام میانی زهد است. سوم، هیچ وابستگی ای به دنیا، درآمد یا وسایل زندگی اش نداشته باشد و هر لحظه آماده باشد که همه چیز را بگذارد و از دنیا برود... این بالاترین مقام زهد است. * گاهی کسانی پیدا می شوند که عمدی خودشان را اسیر سختی زندگی و بیکاری می کنند و اسمش را زُهد می گذارند... اینان نه زهد را فهمیده اند و نه آخرت را شناخته اند. کسی که نمی تواند از نعمتهای خدا در دنیا استفاده درستی کند؛ چگونه می تواند از نعمتهای او در آخرت استفاده کند؟!(*) فقر گفته اند: - فقیران پرهیزگار امت من، زودتر از دارایان پرهیزگار امتم وارد بهشت خدا خواهند شد... زیرا گروه دوم، معطل پرسش و پاسخ خداوند درباره اموال شان می شوند- پیامبراکرم(ص). * - ای محمد!... اگر بنده ای را دوست داشته باشم، دارایش می کنم و سه چیز از دارایی هایش اینهاست: اول، کاری می کنم به فکر غم دیگران باشد و غم دلش، بیشتر از شادی اش باشد. دوم، گاه- گاه، بیمارش می کنم و به خاطر بیماری، کاری می کنم که بارش سبک شود و از من دور نشود. سوم، نمی گذارم ثروت فراوانی داشته باشد تا فکر و خیالش زیاد نشود و مرا ترک نکند. ... اما اگر بنده ای را دوست نداشته باشم، او را هم رها نخواهم کرد و به او هم سه چیز خواهم داد که اگر خوب نگاه کند، به سود اوست: اول، مدام خبرهای خوش به او می رسانم و می گذارم پی در پی سود داشته باشد تا سرش گرم باشد و مرا به یاد نیاورد. دوم، نمی گذارم بیمار و بستری شود، تا مبادا یاد من بیفتد و مرا برای شِفایش صدا کند. سوم، ثروتش را فراوان می کنم تا مدام مشغول شمارش و محاسبه باشد و نتواند وقتی برای عبادت بگذارد- از گفتگوی خداوند با پیامبراکرم(ص). * گفته اند: - گاهی فقیر شدن آدم ها به خاطر مقامی است که خداوند به آنان داده و گاهی مجازات خداوندی است. اگر می خواهی بدانی تفاوت شان در چیست، بدان که اگر فقر، کرامت الهی باشد، فقیر را بداخلاق و کم طاقت نمی کند... پس از مدتی که همدم فقیر باشد، سبب می شود ارتباط او با خدا بیشتر شود... ... اما اگر مجازات الهی باشد، صاحبش را دچار اشتباه های پی در پی می کند، اخلاقش بد می شود و در کنار شکایت کردن از خدا، آلوده گناهش می کند- امیرمؤمنان: علی بن ابی طالب(ع). قناعت(بی نیازی) آدم ها هر چه پیرتر می شوند، دو بخش از روحشان جوان تر می شود: حرص و آرزومندی... اگر خدا به آدمیزاد دو رودخانه از طلا و نقره ببخشد، باز هم دنبال رود سومی می گردد!(*) * برای اینکه ذهنت آسوده باشد و زندگی ات را فکرهای پریشان خراب نکنند، همیشه به کسی نگاه کن که سطح زندگی اش از تو پایین تر است.(*) * گفته اند: - هر کس به روزی کمی که خدا به او بخشیده راضی شود و شکایت نکند؛ خداوند نیز به اندازه کمی از عبادت او خشنود خواهد شد- امام ششم: جعفر بن محمد(ع). * گفته اند: - بندگانم نمی دانند که اگر گاهی زندگی شان را سخت می کنم، به خاطر این است که در سختی به یاد من می افتند... چون این را درک نمی کنند، از من اندوهگین می شوند- خداوند مهربان. * خداوند به کسی که نمی تواند درآمدش را درست خرج کند و اسیر اسراف می شود، روزی کمی می دهد... و روزی کسی را هم که نمی تواند برای زندگی اش برنامه ای مناسب بریزد و مخارجش را با دقت تعیین کند، کم می کند.(*) * گفته اند: - هر که امیدش را از مردم قطع کند و در همه امورش از خدا یاری بخواهد؛ خداوند نمی گذارد در کاری بماند- امام چهارم: زین العابدین(ع). * پیش خدا، آدم نادانی که چیزی از دین و احکامش را نمی فهمد، اما سفره دار و بخشنده است؛ از آدم دانا و دین شناسی که بخیل است و دستش به خرج کردن نمی رود، باارزش تر است. (*) * گفته اند: - پیش خدا، جوان گناهکار بخشنده، از پیر مؤمن و بخیل، دوست داشتنی تر است- پیامبر اکرم(ص). * خداوند، بندگانی را که سفره دار اند و نیازمندان را مهمان می کنند، دوست دارد و هنگامی که مهمانی برپا می کنند، آنان را به فرشتگانش نشان می دهد و می گوید: - به خاطر داشتن چنین بندگانی شادم... و هنگامی که به ذهن بنده ای الهام می کنم تا او نیز به گروه بندگان سفره دارم بپیوندد، اما آن بنده تصمیم نمی گیرد؛ همان الهام را از دل او می گیرم و به دل دیگری می فرستم.(*) * آدم های بسیاری را می شناسیم که یک عمر، هر چه می توانند تلاش می کنند و ثروتی را جمع می کنند تا روز مبادا به کارشان آید... اما انگار هیچ وقت این روز «مبادا» نمی رسد... ثروت این آدم ها تفاوتی با ریگهای بی خاصیت صحرا ندارد. * اگر می خواهی صفت بخشندگی ات بیشتر شود، خودت را به خرج کردن درآمدت در راه آسایش خانواده و سفره داری و مهمان کردن دیگران عادت بده... تا هم ثروتت بیشتر شود و هم از میزبانی دیگران لذت ببری.(*) * اگر می خواهی حس بخشندگی ات در راه خدا را تقویت کنی و تمرین کنی که از بخشندگان باشی، یادت باشد که آدابی دارد: اول، اگر به دلت الهام شد که به کسی کمکی بکنی، بدان که کنار همان الهام، ابلیس هم منتظر فاسد کردن نیت تو است... پس در اجرای تصمیمت شتاب کن! دوم، تا فهمیدی کسی نیازمند کمک توست، منتظر نباش که سراغت بیاید و از تو چیزی را بخواهد و به خاطر آن خواستن، شرمنده بشود... خودت به سراغش برو و نیازش را حدس بزن و بیش از آنچه می خواهد به او ببخش! سوم، وقتی می خواهی کمکی به کسی کنی، تلاش کن در یکی از روزهای مقدس سال کمک کنی تا از خداوند پاداش بیشتری بگیری. چهارم، اگر پای آبروی کسی در میان نبود، تلاش کن صدقه را آشکار بدهی تا دیگران هم مشتاق یاری کردن به دیگران شوند. پنجم، اگر به کسی کمک می کنی، همان لحظه از ذهنت پاکش کن تا روزی که او را دوباره دیدی، مدام از ذهنت نگذرد که روزی به او کمک کرده ای... بدتر از این، آن است که روزی به خاطر کمکت، منَّت بگذاری. ششم، کمکت را با فروتنی و احترام به نیازمند بده... بگذار دست تو زیر دست او باشد و او، از کف دست تو بردارد. هفتم، به جایگاه فرد نگاه کن و شیوه ای مناسب شأن او را برای کمک انتخاب کن... شاید لازم باشد به آدمی که روزگاری خودش یار دیگران بوده، نقدی کمک نکنی... هشتم، هر کمکی به کسی کردی، زود از دلت نگذرد که:«عجب کار بزرگی کردم»!... زیرا غرور، کارت را نابود خواهد کرد. نهم، اگر خواستی به کسی کمکی کنی، پاک ترین پولی را که داری انتخاب کن تا برای او دردسری درست نکنی... اگر هم هدیه ای را می بخشی، بهترین را انتخاب کن و چیزی را نبخش که خودت نیازی به آن نداری. دهم، اگر توان داشتی، طوری به فرد کمک کن که دوباره نیازمند کسی دیگر نشود و یکجا دستش پر شود. یازدهم، دستت را که وسیله شده و با آن کاری کرده ای که خدا از تو خشنود شده، ببوس!... زیرا خداوند گفته است:«دستی که از شما کمکی را می گیرد، دست فقیر نیست، دست من است که می گیرم». دوازدهم، تا کمکی به کسی کردی و دلش شاد شد، از او بخواه در همان حال برایت دعا کند... زیرا خدا، دعایی را که از زبان او برخیزد، اجابت خواهد کرد. سیزدهم، اندازه طرف مقابلت را هم در نظر بگیر... مبادا به کسی بیش از اندازه حقیقی اش کمک کنی و کمکت هرز برود. چهاردهم، میان آدم های نیازمند اطرافت، ببین کدام شان بیشتر از دیگران نیازمند کمک اند... دست کسی را بگیر که نیازمندتر است. * امیرمؤمنان علی بن ابی طالب(ع) شنید کسی نیازمند است و برای او کمکی فرستاد. یکی از نزدیکان امین امام گفت: - حکمت کار شما را نفهمیدم؛ هم کسی که کمکش کردید، از دوستان شما نیست و هم بیش از اندازه ای که نیاز داشت برایش فرستادید... امام، جوری که مرد بفهمد حرف خوبی نزده، نگاهش کرد و پاسخ داد: - اگر هم از دوستان بود و هم صبر می کردم تا با زبان خودش از من بخواهد و بعد هم فقط به اندازه ای که لازم داشت به او می بخشیدم که اِنفاق نبود...! * وقتی برای کمک به کسی، کالایی گرفتی، آن را روی دوشت بگذار و ببر تا وقتی مخاطب نیازمندت تو را دید، حالت کمک نداشته باشی و تو را شکسته و کارگروار ببیند و شرمنده نشود.(*) * تا کمکی را که به کسی کرده ای بگویی، خدا، همه پاداش و عمل را با هم پاک می کند تا طلبی از خدا نداشته باشی.(*) * (کسانی که همه عمرشان را با ایمان زندگی کرده اند، اما بخشی از نامه عملشان تیره است؛ در دنیای برزخ که میان این دنیا و جهان آخرت است، به خاطر رفتار و کردار اشتباهشان، تنبیه می شوند و چنان می شوند که اگر به قیامت وارد شدند، آماده نجات یافتن به دست پیامبر و فرزندان شان باشند. نویسنده). گفته اند: - چهار کس بر من حق دارند و در قیامت، اگر به اندازه همه دنیا گناه کرده باشند، به خاطر کاری که برای من کرده اند، واسطه می شوم تا خدا به خاطر من ببخشدشان: اول، کسی که به خاندان و فرزندان من، احترام گذاشته باشد. دوم، کسی که نیاز فرزندان مرا رفع کرده باشد. سوم، کسی که فهمیده کسی از فرزندان و وابستگانم نیازی داشته و هر چند موفق نشده کاری کند؛ اما همه تلاشش را کرده است. چهارم، کسی که کاری برای فرزندانم نکرده، اما آنان را با همه وجودش دوست داشته است- پیامبراکرم(ص). * گفته اند: - همسرت، به خاطر محبتی که به تو دارد، خودش را پایبند تو کرده است... اگر سختگیری کنی، خدا او را از تو خواهد گرفت- موسای نبی(ع).
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 809]
-
گوناگون
پربازدیدترینها