پيروزي هزار پدر دارد شكست يتيم است

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: پيروزي هزار پدر دارد شكست يتيم است
علي ميرزايي

اگر هزار بار هم من اين تيتر را به كار ببرم باز هم جا دارد كه هر چند وقت يك بار از آن استفاده كنم. اين روزها بهترين وقت براي استفاده از اين تيتر است، اين روزها كه هر كس، ديگري را مسوول ناكامي هاي ورزش ايران در المپيك مي داند؛ ورزشكار مربي را مقصر مي داند، مربي فدراسيون را، فدراسيون سازمان تربيت بدني را و سازمان تربيت بدني صريحاً و مشخصاً كميته ملي المپيك را. روي كاغذ، درست هم همين است. به طور مشخص كميته ملي المپيك مسوول اين ناكامي ها و البته كاميابي هاي قبلي و بعدي است. اما آيا كميته ملي المپيك ما واقعاً مستقل و مختار است؟ كميته ملي المپيك ما كه من از نزديك از كم و كيف انتخاب دبير و رئيس آن آگاه بوده ام و تا ريال آخر اعتباراتش را از دولت مي گيرد آيا «مستقل» است؟ نيست، اما در اين شك نيست كه رئيس كميته (آقاي دكتر قره خانلو) و دبير كميته (آقاي كفاشيان) مسوول مستقيم وضع فعلي هستند. من به چند و چون انتخاب آنها و انتخاب گروه قبلي كه با دو چشم خود شاهد نحوه انتخاب آنها بودم (كدام انتخاب؟) كاري ندارم. به هر شكل اينها مدير بودند، اينها رئيس بودند و امروز بايد پاسخگو باشند. تربيت بدني هم بي تقصير نيست. حداقل به عنوان ناظر بر اقدامات فدراسيون ها (كه انتخاب روساي آنها هم خود داستاني ديگر دارد) و ناظر بر اقدامات و فعاليت هاي كميته ملي المپيك نمي تواند خود را بي تقصير و بي گناه قلمداد كند. فدراسيون ها و مربيان و حتي ورزشكاران هم به همين ترتيب. ورزشكاري كه من با دو گوش خود شنيدم كه پيش از اعزام به راديو ورزش گفت كتفش آسيب ديده است بايد اين شرافت حرفه يي را داشته باشد كه بگويد؛ آقا من نمي روم. تمام. اما وقتي رفتي و نام ايران را روي سينه ات نوشتي، آن وقت مسوول هستي. اگر نمي رفتي حق با تو بود ولي حالا كه رفتي بايد پاسخگو باشي. در مقابل مردم مرتكب گناهي نابخشودني شده يي. ولي اين نظام اداري مبتني بر «كي بود؟ كي بود؟ من نبودم» بالاخره بايد روزي جاي خودش را به نظام اداري دهد كه مدير، باشهامت تمام خود را مسوول بداند. البته اول بايد انتخاب شايسته صورت بگيرد و مديري برگزيده شود كه نخواهد دو سال به كارآموزي بپردازد. سپس اين شهامت حرفه يي و اخلاقي را داشته باشد كه مسووليت بپذيرد و از مسووليت نگريزد. اين روزها همه شاهد هستيم كه هنوز يك نفر نيامده بگويد «آقا من مسوول بودم، من عملكردم ضعيف بود، من در مقابل ملت شرمنده ام و كنار مي روم» آنچه همه مي شنويم همان «كي بود؟ كي بود؟ من نبودم» است و اين بسيار ناشايست است. از اين مقدمه كه بگذرم به حرف هميشگي ام مي رسم كه قطعاً مديريت ورزش كشور هر چهار سال يك بار در آوردگاه المپيك ارزشيابي مي شود. در اينجا ديگر نمي شود پشت مدال هاي طلاي بي ارزشي كه از مسابقه هاي اين طرف و آن طرف به دست مي آوريم پنهان شويم و بياييم جلوي دوربين تلويزيون و سينه سپر كنيم كه ورزشكاران ما در سال گذشته يكصد مدال از مسابقات بين المللي گرفته اند. در اينكه آن مدال ها در جاي خود ارزش دارد و به دست آوردن آنها آسان نيست شك ندارم ولي آوردگاه اصلي ميدان هاي المپيك است. كشورهايي كه ورزش درست و درماني دارند چهار سال زحمت مي كشند و حاصل زحمت خود را در ميدان المپيك مي بينند. در اينجاست كه كوچك ترين رويداد ورزشي هم به «بزرگ ترين» تبديل مي شود و رسانه هاي خبري جهان آن را پوشش مي دهند. بنابراين ابتدا بايد هدفگذاري كرد و هدف را المپيك قرار داد و بعد به سياستگذاري هاي صحيح (به وسيله خبرگان فن، به وسيله مديران آينده نگر و به وسيله قهرمانان پيشكسوت صاحب فهم) و تامين مالي دولت و برنامه ريزي فعاليت ها، تعيين مربيان فهيم و آشنا با علم روز (نه آنها كه هيچ وقت شاخ بزي از هم جدا نكرده اند) و با استعداديابي (همان كاري كه يزداني خرم در واليبال كرد، همان كاري كه مشحون در بسكتبال كرد) و با نظارت مسوولانه پيگير و صحيح كار را دنبال كرد. در اينجاست كه پاي آنها كه برنامه هاي پنج ساله را مي نويسند و تصويب مي كنند و پاي آنها كه بودجه هاي سالانه را مي نويسند و تصويب مي كنند نيز به ميان مي آيد. سراسر قوه مجريه و مجلس شوراي اسلامي هم در ناكامي هاي ورزش يا در كاميابي ها شريك هستند. ورزش اگر قرار است ورزش بشود و مايه كسب آبروي ملت در ميدان هاي المپيك باشد به عزمي عمومي نياز دارد. سراسر مديران و كارشناسان قوه مجريه و قوه مقننه بايد با گوشت و پوست خود بپذيرند و شيرفهم شوند كه قرار است ورزش ما تكان بخورد و در المپيك لندن يا چهار سال بعد از آن به جايگاه بهتري دست بيابد. در اينكه مديران امروز ورزش كشور هر كدام به قدر سهم خود در اين ناكامي شريك هستند ترديد نكنيد، اما در اين هم ترديد نكنيد كه اگر قرار است اين ورزش به جايگاه آبرومندي برسد، فقط مديران ورزش نيستند كه بايد آستين بالا بزنند. دولت و مجلس هم در ميدان هستند، مسوولند. از همه اينها كه بگذريم، كه براي هر كدام بايد مثنوي هفتاد من كاغذ نوشت، نه به اين چند سطر اكتفا كرد. خوب است امروز، بدون حب و بغض كارنامه ورزش كشور در المپيك ها را مرور كنيم. جدول شماره يك را ملاحظه بفرماييد. من به هر مدال طلا سه امتياز داده ام. به مدال نقره دو امتياز، به مدال برنز يك امتياز. با اين روش امتيازدهي كارنامه ورزش ما در المپيك 2008 نسبت به 16 سال گذشته كارنامه بسيار ضعيفي است. شكست فاحش است. نمودار را هم ملاحظه بفرماييد. نمودار نشان مي دهد كه ورزش ما كه از سال 1992 سير صعودي پيدا كرده بود و خوشبختانه در هر دوره رشد قابل قبولي داشت، يكباره در سال 2008 سقوط كرد. پيدا كنيد مديراني را كه مسوول بودند و از آنها توضيح بخواهيد. اميدوارم اين دفعه مانند گذشته نباشد كه چند روزي تب هايمان عرق كند و بعد آرام آرام سرد شويم و چرخ به همان روال گذشته بچرخد تا المپيك بعد. رسانه هاي گروهي وظيفه دارند بدون حب و بغض هاي سياسي و حزبي و جناحي، شرافتمندانه اين ماجرا را دنبال كنند. نمايندگان مجلس شوراي اسلامي به عنوان ناظران بر كليه امور كشور وظيفه يي جدي تر دارند. خود دولت فارغ از اينكه در موقع لزوم بايد از مديران خود دفاع كند صادقانه كلاه خود را قاضي كند و از مديران ورزشي اش بپرسد كه اين نمودار كه علي ميرزايي كشيده معنايش چيست. چه شد كه اين ورزش رو به صعود يكباره چنين سقوط فاحشي را به چشم ديد. و از همه آنچه كه گفتم مهم تر، جدول شماره 2 است. در اين جدول «سرانه توليد ناخالص داخلي» نشان دهنده قدرت اقتصادي هر كشور است و «اميد به زندگي» نشان دهنده رفاه و سلامتي مردم. همه از پير و برنا، از مدير و مربي ورزشكار و دولتمرد و مجلسي و غيره بنشينيم اين جدول را پيش روي بگذاريم و از خود بپرسيم؛ زيمبابوه با رابرت موگابه و نرخ تورم دو ميليون درصدي(در شماره قبل نوشتم سه هزار درصدي كه اشتباه بود) چه مي كند كه چهار مدال طلاي المپيك به دست مي آورد؟ گرجستان در حال جنگ با 6/4 ميليون نفر جمعيت چه مي كند كه 6 مدال المپيك به دست مي آورد؟ كنيا با سرانه توليد ناخالص داخلي 550 دلار و اميد به زندگي 54 سال چه كرده است كه 14 مدال المپيك به خانه برده است؟ از كنيا بدتر وضع اتيوپي است با 140 دلار سرانه توليد ناخالص داخلي و 49 سال اميد به زندگي. مديران اين كشور چه كرده اند كه 4 مدال طلاي المپيك و جمعاً 7 مدال المپيك به دست آورده اند؟ بقيه جدول را هم با حوصله و دقت و مسوولانه بخوانيد. سوال روشن است؛ آنها چه كرده اند؟ و ما نرويم به دنبال اختراع كردن هزار باره چرخ، آن هم از نوع چهارگوشش، چرخ را ديگران اختراع كرده اند. از آن بهره بگيريم. جامائيكاي با 8/2 ميليون نفر جمعيت را ملاحظه بفرماييد با 11 مدال به خانه رفت. تازه زنانش در كمال ناباوري در 4در100 متر خطا كردند وگرنه يك طلاي ديگر هم كسب مي كردند. به جاي تحقيق هاي هشت من نه غاز، بفرماييد كارشناسان ما بروند ازبكستان و از آنها بپرسند كه شما چه مي كنيد كه 6 مدال به دست مي آوريد. با كوبا و كره شمالي هم كه دوست صميمي هستيم. از آنها بپرسيد و همان كنيد كه آنها مي كنند و موفق هستند. من باز هم سه شنبه است كه اين يادداشت را مي نويسم. نگاهي انداختم به جدول مدال ها. كره جنوبي به 31 مدال دست يافته است كه 13 مدال آن طلا است. عزيزان توجه بفرماييد كه ما با حضور 64 ساله خود در بازي هاي المپيك (دو دوره البته غايب بوديم) فقط 11 مدال طلا به دست آورده ايم. ورزش ما عقب مانده است. يا اين ورزش را از بنياد نوسازي كنيد، يا چهار سال بعد باز زانوي غم به بغل نگيريد كه آبرويمان رفت و چه بد شد و چه حيف شد. تا چشم بر هم بزنيد سال 2012 رسيده است. وعده ديدار در شهريورماه چهار سال بعد.
چهارشنبه 6 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 271]