واضح آرشیو وب فارسی:گیل نگاه:
گیل نگاه/گروه فرهنگی: کتاب «درآمدی بر برنامه ریزی مسکن گروههای کم درآمد با تاکید بر توسعه درون زا» با تالیف دکتر اکبر محمدی و کسری آشوری از سوی انتشارات جهاد دانشگاهی در رشت روانه بازار کتاب شد.در این کتاب کوشش شده است ضمن بررسی جنبه های مختلف برنامه ریزی مسکن، برنامه ریزی مسکن گروه های کم درآمد، تجارب کشورهای مختلف در برنامه ریزی تامین مسکن گروه های کم درآمد و تاثیر آن بر مسکن، اقتصاد مسکن، خط فقر مسکن، پیشینه مسئله مسکن طبقات کم درآمد و نیز تجارب برنامه های کشور برای دسترسی مسکن اقشار مختلف، تشریح شود. و براساس یک شیوه تلفیقی و با تاکید بر پتانسیل های توسعه درون زا در یکی از شهرهای کشور جنبه دیگری از برنامه ریزی مسکن برای اقشار ویژه، متکی بر آمار و اطلاعات مستند، جهت الگوسازی برای سایر نقاط کشور (با تاکید بر شهرهای هم تراز) مورد بررسی قرار گیرد.در بخش ابتدایی این کتاب آمده است: انسان همواره در طول تاریخ روش های خود را برای تامین بهتر و کامل ترنیازهای اساسی خود اصلاح نموده است. مسکن، به عنوان یکی از مهمترین نیازهای اولیه، سیرتکاملی ویژه ای را سپری کرده و از شکل بسیار ساده وابتدایی آن (غارنشینی) به اشکال پیچیده امروزی (مجتمع های بزرگ مسکونی)رسیده است.در مسئله تامین سرپناه تا پیش از انقلاب صنعتی اصولا به عنوان یک مشکل شناخته نمی شد و درهمه جوامع گروه بسیار اندکی فاقد مسکن بودند و در همه سطوح طبقاتی و شیوه های معیشتی عمدتا گونه ای از سرپناه را در اختیار داشته اند.مسکن به عنوان یک مشکل، پس از سال های انقلاب صنعتی، تشدید نرخ رشد شهری حاصل از مهاجرت؛ افزایش نرخ رشد طبیعی جمعیت شهری و تراکم بالای جمعیت و به صورت ویژه در قرن بیستم و پس از جنگ های جهانی در کشورهای اروپایی و ادغام در سیستم اقتصادی سرمایه داری در سایر کشورها(شبه مدرنیسم) اتفاق افتاد؛ به گونه ای که تمام جوامع توسعه یافته و یا در حال توسعه و جهان سوم در برهه های زمانی معینی با آن مواجه بوده اند.در این خصوص نکته ی اساسی طبقاتی شدن شدید جوامع و به تبع آن وابستگی چگونگی تامین نیازهای اساسی از جمله مسکن به شرایط اقتصادی خانواده ها می باشد که به تدریج سبب دورماندن اقشار کم درآمد و گروه های آسیب پذیر جوامع از دسترسی به مسکن به صورت کلی و مسکن مناسب به صورت خاص شده است.در ادامه بخشی از این کتاب گفته شده :در این گذار ادغام در سیستم سرمایه داری و تشدید رقابت های اقتصادی، جوامع را به سوی دو قطبی شدن شدید و آشکار نمودن تفاوت های طبقاتی نموده و منجر به دامن زدن به مساله مسکن گروه های کم درآمد و تشدید آن شده است.جوامع مختلف در هر برهه زمانی (به خصوص در دوران اوج بحران ها) به تدوین و اجرای سیاست ها و برنامه های متفاوتی برای بهبود وضعیت محیطی و سرپناه این گروه ها پرداخته اند که از وضع قوانین و مقررات بهداشتی در دوران پس از انقلاب صنعتی تا تامین زمین و خدمات، مسکن اجتماعی و توانمندسازی همه جانبه یا تلفیقی از همه آنها را شامل شده است. در بسیاری از این کشورها تجارب بسیار موفق تا تجارب کاملا شکست خورده دیده می شود.در ایران نیز مسئله مسکن از دهه ۱۳۳۰ به صورت تدریجی در شهرهای بزرگ و پس از دهه ۱۳۴۰ در سایر شهرهای کشور به دنبال سیاست های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی شکل گرفت و همانند سایر کشورها در این گذار شرایط مختلف عمرانی سعی در رفع آن نموده است. اما پس از شش دهه برنامه ریزی و اقدام برای بهبود وضعیت مسکن بخصوص برای اقشار کم درآمد، براساس آخرین آمارهای رسمی شاخص دسترسی به مسکن در گروه های کم درآمد نامناسب تر و اقشار بیشتری در معرض بی مسکنی یا بدمسکنی قرار گرفته اند که حاکی از عدم موفقیت برنامه ریزی مسکن در گذشته بوده است.
۱۸ بهمن ۱۳۹۶
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گیل نگاه]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]