محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797567936
رسانه های آمریکایی چگونه به قدرت رسیدن فاشیسم را پوشش دادند؟ - آخرین خبر
واضح آرشیو وب فارسی:آخرین خبر: تاریخ ایرانی/ متن پیش رو در تاریخ ایرانی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست چگونه می بایست خبر به قدرت رسیدن رهبری را پوشش داد که از خود شواهد مستندی دال بر نژادپرستی، ضدیت با قانون اساسی و ترویج خشونت بر جای گذاشته است؟ آیا موضوع گزارش رسانه ها فردی است که از «هنجار»های جامعه به دور است؟ یا فردی که برنده انتخابات شده خود یک «هنجار» به شمار می رود زیرا مردم این شخص را به رهبری برگزیده اند؟ این ها پرسش هایی بودند که مطبوعات آمریکایی در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ با قدرت گرفتن رهبران فاشیست در ایتالیا و آلمان با آن مواجه بودند. رهبر مادام العمر بنیتو موسولینی در سال ۱۹۲۲ با رژه ۳۰ هزار نفر از سیاه جامگان در رُم، نخست وزیری خود را مسجل کرد. اگرچه موسولینی ارزش های آمریکایی را بازتاب نمی داد ولی نزد رسانه های آمریکایی ارج و قرب داشت و در فاصله سال های ۱۹۲۵ تا ۱۹۳۲ بیش از ۱۵۰ مقاله به او اختصاص یافت، اکثر این مقالات خنثی بودند و یا لحنی مثبت و متفکرانه داشتند. حتی ستردی ایونینگ پست در سال ۱۹۲۸ زندگینامه ایل دوچه را به صورت پاورقی منتشر کرد. روزنامه های مختلف از نیویورک تریبیون تا شیکاگو تریبیون و کلیولند پلین دیلر اذعان داشتند که «جنبش فاشیست ها» کمی «در روش هایش سختگیرانه است» ولی مایه نجات ایتالیا از چپ های افراطی شده و اقتصاد این کشور را احیا کرده است. از دید آن ها موج ضد سرمایه داری که پس از جنگ جهانی اول اروپا را در برگرفت از فاشیسم بسیار خطرناکتر بود. در حالیکه رسانه ها فاشیسم را یک «تجربه» جدید می شمردند، روزنامه هایی همچون نیویورک تایمز دائما ادعا می کردند که این جنبش باعث شده تا ایتالیای ناآرام به آنچه که «شرایط عادی» می نامیدند، بازگردد. اما روزنامه نگارانی همچون همینگوی و مجلاتی مانند نیویورکر عادی سازی موسولینی ضد دموکرات را نپذیرفتند. از سوی دیگر جان گوتر از هارپرز مقاله بسیار تند و صریحی منتشر کرد و در آن نوشت که موسولینی به طور ماهرانه ای رسانه های آمریکایی را بازیچه قرار داده و آن ها در مقابل او کوچکترین مقاومتی نشان نمی دهند. موسولینی آلمان موفقیت موسولینی در ایتالیا باعث شد تا به قدرت رسیدن هیتلر در آلمان نزد رسانه های آمریکایی بسیار عادی جلوه داده شود و به این ترتیب در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ به طور مرتب او را «موسولینی آلمان» خطاب می کردند. با در نظر گرفتن استقبال مثبت رسانه ها از موسولینی در آن دوره، این یک نقطه آغاز بسیار خوب برای هیتلر به شمار می رفت. برتری دیگری که هیتلر داشت جهش های خیره کننده حزب نازی در نظرسنجی های اواسط ۱۹۲۰ تا اوایل دهه ۱۹۳۰ بود. نازی ها از یک حزب حاشیه ای آغاز و در انتخابات آزاد سال ۱۹۳۲ اکثریت کرسی های مجلس را تصاحب کردند. اما مهمترین دلیلی که رسانه ها باعث شدند تا هیتلر بی خطر جلوه کند این بود که از او چهره ای تمسخرآمیز تصویر کردند. او یک «صدای گوشخراش مزخرف گو» بود که «کلمات وحشیانه» انتخاب می کرد و ظاهر او، به نقل از نیوزویک، «یادآور چارلی چاپلین بود»، «قیافه او یک کاریکاتور است». کازموپولیتن نوشت: «همان اندازه که پرحرف است، بی اعتماد به نفس نیز هست.» زمانی که حزب هیتلر پیروز اکثریت پارلمان شد حتی پس از اینکه او در سال ۱۹۳۳ صدراعظم آلمان شد - یکسال پیش از آنکه قدرت دیکتاتوری را در دست بگیرد - بسیاری از مطبوعات آمریکا هم نظر بودند که هیتلر یا توسط سیاستمداران سنتی به کنار رانده می شود و یا مجبور خواهد شد که معتدل تر رفتار کند. واشنگتن پست نوشت: «البته که او طرفدار دارد، ولی طرفدارانش رأی دهندگان تأثیرپذیری هستند که فریب دکترین های افراط گرایانه و راه حل های دروغین را خورده اند.» نیویورک تایمز و کریستین ساینس مانیتور ادعا می کردند اکنون که هیتلر مجبور است دولت را بچرخاند سیاستمداران «هوشیار» وارد عمل می شوند تا این جنبش را «مغروق» کنند. «نمایش مهیج غریزی» کافی نخواهد بود. زمانی که نوبت زمامداری دولت فرا برسد عدم «تعادل» و «سطحی بودن افکارش» مشخص خواهد شد. نیویورک تایمز پس از آنکه هیتلر به صدراعظمی رسید، نوشت که موفقیت او فقط باعث خواهد شد که «مردم آلمان به پوچی و بطالت او پی ببرند». برخی از روزنامه نگاران گمانه زنی می کردند هیتلر از اینکه مجبور شده رقابت های حزبی را کنار بگذارد تا وارد جلسات کابینه شود و مسئولیت به عهده بگیرد، احساس پشیمانی می کند. مطبوعات آمریکا در اوایل دهه ۱۹۳۰، یهودستیزی هیتلر که شواهد علنی بر آن موجود بود را محکوم می کردند ولی استثناهای فراوانی وجود داشت. زمانی که پسر یک گزارشگر از سی بی اس به دلیل خودداری از ادای احترام به پیشوا توسط پیراهن قهوه ای ها مورد ضرب و شتم قرار گرفت، گزارشگر حاضر نشد این خبر را گزارش کند. هنگامی که ادگار مائورر در سال ۱۹۳۳ در شیکاگو دیلی نیوز نوشت که «آلمان در حال تبدیل شدن به یک دیوانه خانه است»، آلمانی ها وزارت امور خارجه آمریکا را تحت فشار قرار دادند تا زمام روزنامه نگاران آمریکایی را در دست بگیرد. آلن دالس، که بعدها به ریاست سیا رسید، به ادگار مائورر گفت که «شرایط آلمان را بیش از حد جدی گرفته است». روزنامه ای که مطلب را منتشر کرده بود نیز مائورر را از آلمان خارج کرد زیرا بیم جان او را داشت. در اواخر دهه ۱۹۳۰ روزنامه نگاران متوجه شدند که در ناچیزانگاری هیتلر اشتباه کرده اند و متوجه نبوده اند که شرایط تا چه میزان می تواند پسرفت کند. البته که استثناهایی نیز وجود داشتند که بدنام شدند، همچون داگلاس چندلر که در سال ۱۹۳۷ یک مقاله در ستایش آلمان با عنوان «برلین در حال تغییر» در نشنال جئوگرافی منتشر کرد. دوروتی تامپسون که در سال ۱۹۲۸ از هیتلر به عنوان «مردی فاقد اهمیت» نام برده بود در اواخر دهه متوجه شد که قضاوتش اشتباه بوده و او نیز همچون مائورر زنگ خطر را به صدا درآورد. او در سال ۱۹۳۵ نوشت: «مردم هرگز دیکتاتورشان را پیش بینی نمی کنند. هیتلر در انتخابات هرگز به عنوان یک دیکتاتور بر سکو نایستاد. او همیشه خود را به عنوان ابزاری برای اجرای خواسته های ملت معرفی کرد.» تامپسون این نکته را به آمریکا نیز بسط داد: «زمانی که نوبت دیکتاتور ما نیز برسد خواهد دید که او یکی از همین پسران آمریکایی است و خود را مدافع تمام ارزش های اصیل آمریکایی معرفی خواهد کرد.» *smithsonianmag *جان برویک ترجمه شیدا قماشچی با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید
دوشنبه ، ۲۹خرداد۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آخرین خبر]
[مشاهده در: www.akharinkhabar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
گوناگون
پربازدیدترینها