شیر؛ فیلمی ضعیف که با مضمون عاطفی نامزد اسکار شد - پایگاه خبری تحلیلی رویداد24

واضح آرشیو وب فارسی:رویداد24: شیر یک فیلم هندی تمام عیار است. از آن فیلم هایی که صرفاً به خاطر مضمونشان مورد توجه اعضای آکادمی اُسکار قرار می گیرند.رویداد۲۴ - مازیار وکیلی : شیر یک فیلم هندی تمام عیار است. از آن فیلم هایی که صرفاً به خاطر مضمونشان مورد توجه اعضای آکادمی اُسکار قرار می گیرند. چند سال پیش میلیونر زاغه نشین با تکیه بر همین مسئله توانست بر درام رمانتیک و باشکوه دیوید فینچر غلبه کند. شیر داستان سارو پسر خردسالی که در یکی از محله های فقیر نشین هندوستان همراه مادر، برادر و خواهرش زندگی می کند. در یکی از روزهایی که سارو همراه برادرش گودو برای کار به جایی دور از خانه شان می روند سارو در ایستگاه قطاری گم می شود و دست سرنوشت او را به خانواده ای در اُسترالیا می رساند. سال ها بعد سارو که حالا جوان برومندی شده، دچار بحران هویت می شود و سعی می کند خانواده هندی خود را پیدا کند. شیر دقیقاً ساختار یک فیلم هندی را پشت ظاهری غلط انداز پنهان می کند. مثل میلیونر زاغه نشین نیمه اول فیلمش را به نشان دادن فقر مفرط سارو و خانواده اش اختصاص می دهد تا با استفاده از این حربه احساسات تماشاگران را درگیر کند. نیمه اول فیلم به راحتی می توانست از اینی که هست کوتاه تر باشد. شاید نصف این زمان کافی بود تا ما با رنج ها و مصائب ساروی خردسال پس از گم شدنش آشنا شویم و با او احساس نزدیکی نماییم. اما فیلم ساز و نویسنده با هر چه طولانی تر کردن این بخش فیلم قصد دارند تا وجوه سانتی مانتال بیشتری به فیلم تزریق نمایند تا تماشاگران به طور کامل خلع سلاح شوند و صرفاً با احساسشان ادامه فیلم را تماشا کنند. این درگیر کردن احساس و خروج از دایره منطق یکی از اصلی ترین وجوه سینمای هندوستان است. در هنگام تماشای فیلم هندی ما به عنوان تماشاگر زیاد کاری به بخش منطقی ماجراهای فیلم نداریم و صرفاً به دنبال تماشای یک داستان احساسی با روایتی اُپراگونه هستیم. کاری که سازندگان فیلم شیر انجام می دهند این است که آن ساختار اُپرایی را از فیلم شان می گیرند، وگرنه داستان فیلم به همان بی منطقی فیلم های هندی است. این که کلی وقت تلف می شود تا سارو به خانواده اُسترالیایی برسد مسئله سازندگان اثر نیست. حتی این که کلی وقت تلف می شود تا سارو بیست و چند ساله شود هم مسئله سازندگان اثر نیست.حضور شخصیت فرعی و زائد مانتوش هم که به عنوان فرزندخوانده دوم خانواده بیریرلی پایش به زندگی مانتوش باز می شود هم برای سازندگان فیلم شیر موضوعیت ندارد. مسئله اصلی سازندگان فیلم شیر این است که آن وجوه سانتی مانتال و احساسات گرایانه را در بالاترین حد خودش نگه دارند تا تماشاگر فکر نگاه منطقی به فیلم به سرش نزند. وگرنه با یک نگاه منطقی ماجرای علاقه مند شدن سارو جوان به کشف گذشته اش صرفاً با دیدن شیرینی های هندی در خانه دوستش به هیچ وجه منطقی نیست. حتی علاقه مند شدنش به لوسی هم با نگاهی منطقی زیادی الکن و بی پشتوانه است. سازندگان شیر در تمام لحظاتی که این فیلم را می ساختند به این مسائل واقف بودند، اما حواسشان هم بوده این حفره های روایی را می توان با ظاهری مستند پوشاند و پشت یک ژست مصلحانه پنهان شد تا فیلم از آن چیزی که هست مهم تر به نظر برسد. شیر نمره پایینی از مجموعه نقدهای نوشته شده به آن کسب کرده. مشخص است منتقدان که نگاه حرفه ای و دقیق تری به سینما دارند این کلک فیلم و عواملش را به خوبی درک کرده اند و به اصطلاح سرشان کلاه نرفته است. اما ممکن است مخاطبان این فیلم و خوانندگان این نوشته از خود سوال کنند چرا فیلمی مثل شیر می تواند به جمع کاندیداهای بهترین فیلم سال راه پیدا کند و در پنج رشته دیگر هم کاندیدا شود؟ جواب این سوال مقداری پیچیده است. اُسکار با این که می تواند تا حدی متر و معیار تعیین کیفیت آثار سینمایی تلقی شود، اما در طول سال های زیادی که از برگزاری این مراسم می گذرد اشتباهات فاحشی هم داشته که غیرقابل چشم پوشی است. استنلی کوبریک کبیر و آلفرد هیچکاک فقید هیچگاه جایزه اُسکار نبرده اند و بازیگران بزرگی مثل پل نیومن و آل پاچینو پس از سال ها و برای فیلم هایی غیر از شاهکارهایشان برنده این جایزه شده اند.مسئله اصلی این است که اعضای آکادمی اُسکار در برخی موارد اسیر مضامین فیلم ها می شوند و به نفع این مضامین از کیفیت یک فیلم چشم پوشی می کنند. شیر هم که اُستادانه مضمون عاطفی و جهان شمولش را فریاد می زند، پس کاملاً طبیعی است که اعضای آکادمی اُسکار شیفته مضمون فیلم شوند و با چشم پوشی از ضعف های ساختاری فیلم آن را در شش رشته کاندیدای دریافت جایزه نمایند. سکانسی که سارو پس از سال ها مادر هندی خودش را پیدا می کند و نحوه پایان بندی فیلم که با استفاده از تصاویر آرشیوی سعی می کند حقیقی بودن داستانش را فریاد بزند به طور مشخص برای تاثیرگذاری روی اعضای آکادمی و سایر جشنواره ها ساخته شده. تهیه کننده اصلی فیلم یعنی کمپانی واینشتاین هم که غولی در صنعت سینما و تبلیغات محسوب می شود با تکیه بر همین مضامین فیلم را تبلیغ می کند و همین امر سبب می شود که تمام نگاه ها متوجه فیلم شود. شیر شایسته جایگاهی که به آن دست پیدا کرده را ندارد. شایسته این همه توجه و تبلیغ و دیده شدن نیست. یک فیلم هندی معمولی است که خودش را پشت ظاهر غلط اندازش پنهان می کند. این که جوایزی را می برد یا خیر معلوم نیست، چندان هم مهم نیست. کیفیت فیلم ها را جوایزشان مشخص نمی کند. این فرم یک فیلم است که خوب یا بد بودن یک فیلم را برای ما معلوم می کند. شیر فرم غلطی دارد و ساختار ریاکارانه ای. این که در جمع شانس های نهایی اُسکار قرار دارد چندان به کیفیتش مربوط نیست. این حضور جنبه ای فرامتنی دارد که چندان به سینما مربوط نمی شود. می توان این حضور را یکی دیگر از تصمیم های غلط اُسکار دانست و آن را به سیاهه تصمیمات اشتباه آکادمی افزود.

جمعه ، ۲۶خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: رویداد24]

[مشاهده در: www.rouydad24.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]