داستان یک شعر بلند

واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه اطلاعات: بر این رواق زبرجد نوشته اند به زر
که جز نکویى اهل کرم نخواهد ماند
خانم بهادرزاده(قندهارى) تعریف مى کرد: شبى از شبهاى زمستان بود. برف مى آمد. دخترم سرش را روى دفتر مشق اش گذاشته و به خواب رفته بود. ناگهان درِ خانه را زدند. این وقت شب؟ مردى لاغر و مضطرب پشت در بود. گفت: «خانم، من عیالوارم و فقیر. با یک پسر و چهار دختر همه در یک اتاق اجاره اى زندگى مى کنیم. مادر زنم هم با ما زندگى مى کند. به شّدت بیمار است. توان مراقبت از خودش را ندارد. از بوى نجاست و ادرارش نمى توانیم زندگى کنیم. به ما کمک کنید.» شنیده بودم جایى در منطقة کهریزک هست که از چنین افرادى نگهدارى مى کنند. نشانى آنجا را به مرد دادم. چند روز بعد باز درِ خانه را زدند. همان مرد بود. این بار از من خواست تا سرى به آنجا بزنم و خودم وضع آنجا را ببینم . فردایش با همسر و دخترم به سوى کهریزک راه افتادیم.آن محل را
نمى توانستیم پیدا کنیم. ولى از هر کس مى پرسیدیم به ما مى گفت: همین مسیر را بروید تا به «بو» برسید. بالاخره رسیدیم. بوى تعفّن را نمى شد تحمّل کرد. تا آن روز، معلول و سالخوردة علیل ندیده بودم. کوهى از زباله روى هم ریخته بود. یک چاه آب هم بود که از آن آب مى کشیدند. در گوشه اى گوسفند سر بریده بودند. در گوشة دیگر داشتند با آب کثیف چاه، ماهى مى شستند. شب عید بود. حدود چهل معلول و سالخوردة فقیر را در آنجا اسکان داده بودند. شپش از سر و روى آنها بالا مى رفت. مار و عقرب هم در هر گوشه اى از اتاق مى خزید و باز بوى تعفّن مى آمد. پرسیدم این بو از کجا مى آید؟ گفتند اکثر این سالخوردگان نمى توانند جلو ادرار و مدفوع خود را نگاه دارند. به دستگاهى که ملافه ها را ضدّ عفونى مى کند ...
[ مشاهده متن کامل داستان یک شعر بلند در روزنامه اطلاعات ]اخبار پیشنهادی:

چهارشنبه ، ۲۴خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: روزنامه اطلاعات]

[مشاهده در: www.ettelaat.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]