داستان یک شعر بلند / روزنامه اطلاعات

-بر این رواق زبرجد نوشته اند به زر
که جز نکویى اهل کرم نخواهد ماند
خانم بهادرزاده(قندهارى) تعریف مى کرد: شبى از شبهاى زمستان بود. برف مى آمد. دخترم سرش را روى دفتر مشق اش گذاشته و به خواب رفته بود. ناگهان درِ خانه را زدند. این وقت شب؟ مردى لاغر و مضطرب پشت در بود. گفت: «خانم، من عیالوارم و فقیر. با یک پسر و چهار دختر همه در یک اتاق اجاره اى زندگى مى کنیم. مادر زنم هم با ما زندگى مى کند. به شّدت بیمار است. توان مراقبت از خودش را ندارد. از بوى نجاست و ادرارش نمى توانیم زندگى کنیم. به ما کمک کنید.» شنیده بودم جایى در منطقة کهریزک هست که از چنین افرادى نگهدارى مى کنند. نشانى آنجا را به