محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829234483
مبارزات انقلابی آیت الله خامنه ای به روایت ناطق نوری - پایگاه خبری تحلیلی شهیدنیوز
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): «در جلسه ای، بحث داغ سیاسی شروع شده بود، به محض این که صدای اذان بلند شد، آقای خامنه ای فرمودند: خوب، اذان را گفتند. بحث را تعطیل کنیم و نماز را بخوانیم، بعد بحث را ادامه بدهیم.»در آستانه سی و هشتمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی گروه سیاسی خبرگزاری فارس به بازخوانی بخشی از خاطرات انقلابی برخی فعالان و مبارزان نهضت اسلامی درباره برنامه ها و فعالیت های حضرت آیت الله خامنه ای در کوران مبارزات انقلاب اسلامی پرداخت. آنچه در ذیل می خوانید خاطرات حجت الاسلام ناطق نوری از مبارزات پیش از انقلاب با محوریت حضور مقام معظم رهبری است که پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله خامنه ای در سالهای گذشته آن را منتشر کرده است. جنابعالی در چه زمانی و از چه طریقی با آیت الله خامنه ای آشنا شدید؟ اولین مرتبه ای که نام ایشان را شنیدید یا ایشان را از نزدیک دیدید در کجا و چه زمانی بود؟ آن مقداری که حافظه من یاری می کند، من از سال 1340 با ایشان آشنا شدم. چون من سال 39 به قم رفتم. سال 1340، سالی است که مرحوم آیت الله العظمی بروجردی از دنیا رفتند. سال اول منزل بودم. جایی اجاره کرده بودم. سال دوم به مدرسه رفتم، مدرسه ی حجتیه. از همان سال در مدرسه ی حجتیه با رهبر معظم انقلاب آشنا شدم. چون ایشان هم حجره شان در همین مدرسه بود و خوشبختانه در همان بلوکی هم بود که ما حجره داشتیم. منتها ما طبقه ی اول بودیم و ایشان طبقه دوم. طبیعتاً مسیر راه ایشان، به گونه ای بود که باید از جلوی حجره ی ما عبور می کردند تا به حجره شان برسند. پس اولین آشنایی و برخورد من با ایشان از مدرسه ی حجتیه بود. اگر حافظه ام خطا نکند، همان سال 1340 با ایشان آشنا شدم. قبل از آن هم اسم ایشان به گوش شما خورده بود؟ خیلی، چون قبل از دوران مبارزه بود. در آن زمان من تهران بودم. سه سال در تهران دوران طلبگی را می گذراندم. در واقع آغاز انقلاب بود که نیروها همدیگر را یافتند. ایشان را قبل از حرکت امام - به لحاظ این که در مدرسه خدمتشان رسیده بودم - می شناختم. خوب خیلی ها را ما در مدرسه می دیدیم. مدرسه طلبگی در واقع خوابگاه است؛ جای درس، آن جا نیست. شاید جاهای دیگر درس می خوانند ولی آن جا خوابگاه است. بنابراین طلاب می توانند در سطوح مختلف باشند، اما همزمان در یک مدرسه باشند. این معنایش این نیست که همدرس اند. مثلاً در مدرسه ی حجتیه، حضرت آیت الله جوادی آملی، حضرت آیت الله حسن زاده آملی، اخوی آقا، آقا سید محمد هم بودند. حضرت آیت الله آقا جعفر سبحانی و آقایان دیگر هم بودند. منتها شخصیت رهبر معظم انقلاب برای ما - به خصوص ما طلبه های تهرانی که حجره مان هم در مسیر ایشان بود - برجستگی ویژه ای داشت. اصل مطلب این است که علاقه و ارادت من به ایشان از همان سال است و هرچه زمان گذشت، بیشتر شد. پایه ی این علاقه و ارادت متعلق به همان سال هاست. علتش هم این بود که ایشان از همان اول، به عنوان یکی از فضلای مدرسه و حوزه بودند. رفتار ایشان با یک متانتی توأم بود. همین متانتی که الآن هم در آقا مشهود است. من می توانم شهادت بدهم که منش و رفتار ایشان از همان سال های اول که ما آشنا شدیم، همین طور بوده؛ البته کامل تر شده است. به لحاظ این که ایشان روی خودشان کار می کنند. من متولد 1322 هستم . سال 40 تقریباً یک طلبه هفده هجده ساله بودم. ایشان سحر، قبل از اذان حتماً بیدار بودند و موقع نماز، اذان می گفتند. صدا و آهنگ اذان ایشان هنوز گاهی در گوش من هست. در همان طبقه اذان می گفتند. از همان اول اهل تهجد و نماز شب بودند. این ها برجستگی هایی بود که برای یک طلبه ی جوان، خیلی جاذبه داشت. چون جوان ها دنبال الگویی برای خودشان هستند. ایشان یکی از الگوهایی بود که وقتی آدم نگاه می کرد، احساس می کرد که خوب است آدم این طوری بار بیاید. ایشان خیلی متین و سنگین بودند. خیلی با صلابت حرکت می کردند؛ اما خوش اخلاق هم بودند. یعنی هیچ موقع ایشان عبوس نبودند؛ به خصوص نسبت به ما طلبه های تهرانی. جمع دوستان ما آدم های متدینی بودند. به هر جهت زیردست آقای مجتهدی بزرگ شده بودند. ایشان یک علاقه و محبت خاصی هم نسبت به ما داشت. یعنی اصلاً عنایت داشت. مثلاً وقتی ما در راه خدمتشان می رسیدیم، سلام می کردیم؛ ایشان می ایستادند، احوالپرسی می کردند. به اسم، دوستان ما را می شناختند. حتی این سال های آخر هم گاهی سراغ آن ها را به اسم، از من می گرفتند. * بیشترین رفقات آقا با دکتر دینانی بود خاطرتان هست در آن زمان هم حجره ای های ایشان چه کسانی بودند؟ ایشان بیشترین رفاقتشان در مدرسه، با آقای شیخ حسین ابراهیمی دینانی بود؛ که الآن معروف است به آقای دکتر دینانی. آقا شیخ حسین، رفیق خیلی صمیمی آقا بود. چون آن موقع خصوصیات اخلاقی آقای ابراهیمی هم خیلی نزدیک به آقا بود. خیلی معاشرتی بود. خیلی آدم خوش برخورد و خوش ذوقی بود. باز در این قضایا آقا برجستگی داشت. یعنی ذوق و نگاه فرهنگی ای که آقا دارند، مال الآن نیست؛ ایشان از همان دوران این جامعیت را داشتند. مثلاً در مسائل شعر و ادب، ایشان حسابی تسلط داشتند. اهل نظر بودند. به اشعار حافظ خیلی علاقه داشتند. اگر هم کسی سؤال و شبهه ای داشت، پاسخ می دادند. چون در یک مقطع، عده ای مخالف حافظ بودند. آقا بعضاً برایشان توضیح می دادند و ردّ شبهه می کردند. آقا شیخ حسین هم چنین ذوقیاتی داشت. در بحث فلسفه هم، همان موقع محسوس بود که آقای ابراهیمی، گرایش حسابی به فلسفه دارند. از شاگردهای آقای طباطبایی بودند. آدم های لطیف و عارفی بودند. سنخیتشان با آقا بیش از بقیه بود. آنچه که من به یاد دارم، آقا آدم معاشرتی بود. با خیلی ها رفیق بود. با آقا سیدهادی خسروشاهی در مدرسه بودند. خسروشاهی که در واتیکان سفیر بود. الآن اهل قلم و صاحب تألیفات است. با ایشان آشنا بودند. با بقیه ی آقایان هم همین طور. اما کسی که بیش از همه به آقا نزدیک بود در مدرسه، آقا شیخ حسین بود؛ دکتر دینانی. در کارهای جمعی مثل نماز جماعت در مسجد، مدرسه یا نماز جماعت آقای اراکی، خاطرتان هست آقا حضور داشتند یا نه؟ گاهی ایشان را در نماز آقای اراکی می دیدم. اما در مسجد مدرسه ی حجتیه نه. گاهی برای نماز فرادا می آمدند. سحر می آمدند، نمازشان را می خواندند. گاهی برخورد می کردم. امّا چون آن مسجد متعلق به اقامه ی جماعت آقای شریعتمداری بود، خوب آقا، سبک کارشان و راه و روششان به آن ها نمی خورد. از اول ایشان ارتباطی با آقای شریعتمداری نداشت. بعضی از آقایان با آقای شریعتمدار ارتباط داشتند. مجله ی "مکتب اسلام" زیر نظر آقای شریعتمدار راه افتاد. اما در مجموعه مقالات مکتب اسلام، شاید از آقا مقاله ای نباشد. من به ذهنم نمی آید از آقا مقاله ای باشد. در حالی که ایشان اهل قلم بودند. همان موقع هم آثاری داشتند؛ اما با مکتب اسلام هیچ ارتباطی نداشتند. یعنی از اول، جهت گیری با بصیرتی داشتند. وقتی مکتب اسلام درست شد، بعضی از آقایان به دنبال شریعتمدار رفتند. وقتی دارالتبلیغ را شریعتمدار راه انداخت، بعضی به دنبال او رفتند. اما جمعی از انقلابیون که رهبر معظم انقلاب هم جزئشان بودند، با گروه شریعتمدار نبودند. غیر از هم حجره ای هایی که اشاره کردید، چه افراد دیگری ارتباطات نزدیکی با آقا داشتند؟ ارتباطشان از چه موضوعاتی شکل گرفته بود؟ آقای معزی و بعضی از دوستان، این ها بیشتر مشهد می رفتند. در واقع ارتباط، ارتباط طلبگی و گعده ای بود. آقا از خصوصیاتشان، این بود و هست. ضمن این که آن اُبّهت و وقار را داشتند، خیلی دوست و رفیق هم بودند. اصلاً از آن فضلایی بودند که اهل رفاقت و اهل گعده و اهل ذوق بودند. آقا هر وقت در مشهد بودند و دوستان تهران ما مشهد می رفتند، با ایشان ارتباط داشتند. البته من به علت مسائل و شرایطی که داشتم، کم تر به مشهد می رفتم. این ها تابستان که می رفتند، بعضی شان با آقا ارتباط داشتند. یا در منزل ایشان گعده هایی را داشتند یا بیرون می رفتند و تفریح می کردند؛ تفریح طلبگی. می رفتند وکیل آباد. خود آقا یک موقعی می فرمودند که گاهی دو سه شب، وکیل آباد می ماندیم. مثل یک اردوگاه، چادر می زدیم و آنجا می ماندیم. این رفقای تهران ما مثل آقای معزی و محمد آقای خندق آبادی می رفتند. یکی از کسانی که آقا خیلی به ایشان علاقه داشت و با هم ارتباط داشتند، مرحوم آقا نظام الهی قمشه ای بود. مرحوم آقا نظام، خیلی آدم عارف و فاضلی بود. در عین حال فوق العاده اخلاقی، مؤدب و اهل مراقبه. من در پرانتز می گویم: بعدها که ایشان به تهران آمده بود، در خیابان غیاثی مسجدی داشت به نام باب الجنه. من آن جا منبر می رفتم. واقعاً گاهی که مغرب می رفتم آن جا، ایشان نماز می خواند، من اقتدا می کردم، از حالات نمازش کیف می کردم. از قنوتی که می خواند و حالت بکایی که در قنوت داشت، لذت می بردم. آن وقت یک چنین آدمی که بسیار خوش ذوق و اهل شعر بود، از رفقای فوق العاده نزدیک آقا بود. وقتی می رفت مشهد، گعد ه شان به راه بود. احتمالاً با آقای پهلوانی هم بود. آقا نظام الهی قمشه ای حلقه ای نزدیک به آقا در جمع دوستان و اهل گعده داشت. ارتباط آقا با مرحوم شریعتی همچنین آن طوری که من شنیده بودم، آقا از مشهد با شریعتی ارتباط داشتند. شریعتی خیلی با آخوندها ارتباط نداشت و به آن ها بها نمی داد. یک مکتبی را قائل بود که از آن به آخوندیسم تعبیر می کرد. ولی به نظرم، جزء معدود چهره ها یا تنها آخوندی که قبول داشت، آقای خامنه ای بود. ایشان را قبول داشت. هم در مشهد، هم در تهران که آمده بودند. شنیده بودم اظهار هم می کرد که آقای خامنه ای را به عنوان یک آخوند و روحانی روشنفکر پذیرفته ام. در همان سال ها، می رسیم به قضیه ی فیضیه. اولاً ارتباط آقا با قضیه ی فیضیه چه جوری بود؟ هرچند که ایشان در قضیه ی 15 خرداد، تهران نبودند. کلاً ارتباط آقا با حضرت امام، در نقطه ی اوج مبارزه در سال 42 چگونه بود؟ آیا خاطراتی در این خصوص دارید؟ این مقدار به خاطر دارم که ما در مدرسه حجتیه بودیم. اما فیضیه پاتوق بود. آقایان می آمدند فیضیه. رفقا هر کسی را می خواستند پیدا کنند، می آمدند آن جا. گاهی هم روی سکوهای آن جا می نشستیم. هر کس، از هر یک از سکوهای فیضیه، خاطره ای دارد. آقا هم همان طور که گفتم، چون اهل معاشرت بود و رفیق دوست بود، با رفقایشان می آمدند. ماجرای فیضیه، روز دوم فروردین و مصادف با شهادت امام صادق علیه السلام رخ داد. از طرف آقای گلپایگانی روضه بود و همه جا تعطیل بود. اما آن روز یک حرکات مشکوکی در قم انجام شد. من روز قبل از آن، به قم رفتم. ولی در روز حادثه، تهران بودم. آن چیز مشکوک این بود که ماشین های شرکت واحد تهران، یک جمع زیادی شان در خیابان منتهی به فیضیه پارک کرده بودند. اصلاً برای ما هم مسئله شده بود که این ها چیست؟ شاید در ابتدا به ذهنمان زده بود که کارمندان شرکت واحد برای تعطیلات عید آمده اند. ایام شهادت است و آن ها را آورده اند زیارت. اما واقعاً مشکوک بود. برای آدم های سیاسی سؤال برانگیز بود. ما که طلبه های کوچکی بودیم. امّا حتماً برای آقا بیشتر حساسیت ایجاد کرده بود. رصد می کردند قصه را، ببینند که چیست. بعد از این که ماجرای فیضیه گذشت، دیگر بعدش فیضیه، به یک مخروبه ای تبدیل شده بود. درش را هم بسته بودند. گاهی باز می کردند. طلبه ها تک توک می آمدند. بعضی ها هم جرأت نمی کردند بیایند. واقعاً خیلی غم انگیز شده بود. درهای حجره ها شکسته بود. همین طوری وِل بود. بعضی ها یواشکی با ذغال به در و دیوار، شعارهایی نوشته بودند. بعضی جاها خونی بود. بعضی ها هم به شوخی، یک چیزهایی نوشته بودند. یک موقع من رفتم تو. دیدم که با ذغال، یکی نوشته است که خون شهدای فیضیه می جوشد. خوب این شعار درستی بود. یکی هم آمده بود، بغل آن نوشته بود که خوب، فتیله را بکشید پایین، نجوشد! این ها گذشت. یعنی این ها مهم نبود. حادثه ی فیضیه که رخ داد، آن چیز مهم این بود که آقا در آن جا نقش داشتند. همان روز بود. وقتی زدند. شنیدم که آقا احساس خطر کردند. کماندوها، با لباس شخصی بودند. پنجه بوکس داشتند. چاقو داشتند. زنجیر داشتند. چوب و چماق داشتند. ریخته بودند، طلبه ها را زده بودند. مرحوم انصاری قمی هم منبر بود. وسط منبر او شلوغ کردند. دعوای تصنعی راه انداختند تا طلبه ها را بزنند. شنیدم که آقا بعد از این حادثه، سریع رفتند منزل امام. البته ارتباطشان با امام، زیاد بود. خوب، شاگرد ایشان بودند. امام هم، برای این چهره ی برجسته، ارزش قائل بودند. آقا رفته بودند خدمت امام بگویند که این ها، هدفشان این است که به طلبه ها حمله کنند. به خانه ی شما نیز تعرّض می کنند. در را ببندید. ماجرایی دارد رخ می دهد. احتمال دارد بریزند این جا و بزنند. خبر را ایشان به امام داده بود. البته امام هم، نه از ایشان و نه از مرحوم عراقی، از هیچ کدام، نپذیرفته بود. فرموده بودند که بگذارید در باز باشد. من هستم. اگر بیایند، با من کار دارند. ظاهراً شما حول و حوش سال 54 جلساتی با شهید بهشتی و آقای هاشمی و حاج آقای رسولی و شهید شاه آبادی داشتید. آیا این همان جلسات جامعه روحانیت بود یا جلسات دیگری است؟ نه، همان بوده است. یعنی دورانی بوده که زمینه برای تشکیل جامعه روحانیت فراهم می شده است. مرحوم مطهری، مرحوم بهشتی و آقا بودند. یک دوره جلسات را آن موقع ها خدمت آقا بودیم. یک دوره جلسات هم وقتی که حزب تشکیل شد، سال 57، داشتیم. *شروع جلسات جامعه روحانیت از سال 54 مرحوم شهید بهشتی، مرحوم شهید باهنر، حضرت آقا و آقای هاشمی بودند. ما هم جزء طلبه هایی بودیم که در حزب خدمتشان بودیم. این دوره گردشی بود. یک روز منزل شهید شاه آبادی بود. یک روز منزل ما بود. یک روز منزل یکی دیگر از آقایان بود. منزل من هم الهیه بود؛ محله زرگنده که روبه روی همین سفارت انگلیس بود. آن موقع بحث تشکیل و تأسیس شاخه ی روحانیت حزب مطرح بود. آقای معادیخواه و آقای روحانی هم بودند. علاوه بر این، تبعید ایشان به ایرانشهر، برای من خیلی جالب است. روزی که ما آن جا بودیم، حادثه ای رخ داد. فروردین سال 57، ما برای دیدن ایشان رفتیم. یعنی برای دیدن همه تبعیدی ها رفتیم. با مرحوم شهید اخوی ام، عباس آقا و یکی دو نفر از دوستان، با ماشین، به یزد رفتیم. از یزد هم رفتیم شهر بابک، بم، سیرجان و بعد هم ایرانشهر و چابهار و سراوان. در همه ی این جاها، تبعیدی ها بودند. در شهر بابک، رفتیم خدمت مرحوم آیت الله ربانی املشی. در سیرجان هم رفتیم خدمت جناب آقای غیوری، بعد هم آقا شیخ علی تهرانی. آن جا هم حادثه ای رخ داد. عیبی ندارد برایتان بگویم. خوب ما آقا شیخ علی را خیلی نمی شناختیم. با این که تهرانی و در قم بود. آن موقع که ما قم بودیم، ایشان خیلی در صحنه نبودند. به نظرم از آن جا رفته بودند، یا من با ایشان ارتباط نداشتم. خیلی او را نمی شناختم. ولی نامش را شنیده بودم. کتاب هایش هم بود. من "مدینه ی فاضله" را داشتم. یک چیز دیگری در ذهنم بود از ایشان. یعنی یک شخصیت درست و حسابی، متین و سنگین. آن شب نماز را رفتیم نزد آقای غیوری، در سیرجان. بعد گفتیم که برای شام و خوابیدن، می رویم خانه ی آقای تهرانی. *از نحوه برخود «شیخ علی تهرانی» خجالت زده شدم جمعی از دانشجوهای همدان هم برای دیدن تبعیدی ها آمده بودند و آن جا نشسته بودند. شیخ علی تهرانی با یکی از علمای سیرجان، به نام آقای رحمتی، دعوا و اختلاف شدیدی داشتند. آن شب پسر آقای رحمتی آمد آن جا که بگوید: "شما چه اختلافی با پدر من دارید؟" همین که آمد شروع کرد، یک دفعه ما دیدیم که شیخ علی تهرانی پرید فحش داد و ناسزا گفت. انصافاً خیلی من خجالت کشیدم. گفتم این دانشجوها آمدند علمای ما را ببینند! حالا می گویند نکند این ها همه شان همین طوری هستند. خیلی بد، بلند شد آن پسر را بزند. یکی از همراهان من بلند شد و پسر آقای رحمتی را بغل کرد و از خانه برد بیرون. صورت مسئله را پاک کرد تا دعوا ادامه پیدا نکند. آن شب خیلی به من سخت گذشت. پیش خودم گفتم این دانشجوها آمدند این جا، خیلی هم با آخوندها ارتباط نداشتند. اسم این جا را از دور شنیدند. بعداً هم شاید بگویند که همه این طورند. آن شب به سختی گذشت. بعد ما رفتیم به بم. در بم هم تاجری، از تبریز تبعید شده بود. به او هم یک سری زدیم و بلند شدیم رفتیم ایرانشهر، خدمت آقا. خوب ایشان از قبل من را می شناخت. به من لطف و محبت داشت. اخوی من عباس آقا را را هم می شناخت. آقای شیخ محمدجواد حجتی کرمانی هم با ایشان آن جا بودند. شب را خدمتشان بودیم. خوشبختانه، دانشجوها هم شب به آن جا آمدند. من خیلی خوش حال شدم که این ها آن صحنه را دیدند. آقا را دیدند. دیگر این طور نبود که فکر کنند همه آخوندها آن طوری هستند. آقا هم با این ها خیلی گرم گرفت. خیلی متین و سنگین برخورد کرد. اصلاً تیپ ایشان این طور بود- الآن هم هست- خیلی مؤدب و گرم بود. من خیلی آرام شدم که الحمدلله آن ذهنیت پاک شد. شب را خدمت ایشان بودیم. صحنه برای من خیلی جالب بود و در عین حال غمبار. گریه هم کردم؛ یعنی اشک در چشمم حلقه زد. صبح یک وقت دیدم که یک مُشت مأمور - اول هم نمی دانستم مأمورند - با لباس شخصی آمدند داخل. کتشان کنار رفت. دیدم کلت هم بسته اند. فهمیدم که مأمورند. می روند و می آیند. نگران شدم که چه حادثه ای رخ داده است. آیا آقا را باید از این جا، به جای دیگری ببرند؟ چه شده است؟ بعد معلوم شد که همان روز، این مأموران آمدند، آقا شیخ محمدجواد حجتی را از آقا جدا کردند و به یک جای دیگر بردند. آن صحنه ای که خیلی برای من غمبار بود، این بود که در راهرو - منزل ایشان یک راهروی باریکی داشت- حضرت آقا و آقای حجتی، همدیگر را بغل کردند، برای خداحافظی. ما هم ایستاده بودیم و نگاه می کردیم. همدیگر را رها نمی کردند. چشم هایشان پر از اشک بود. ما خیلی منقلب شدیم. این صحنه را که دیدیم، به اخوی ام گفتم: آدم به یاد ماجرای ابوذر و عمار می افتد؛ وقتی می خواستند از هم جدا بشوند. اصلاً تاریخ دارد برایمان تکرار می شود. بالاخره آقا شیخ محمدجواد را بردند... آنچه درست یادم هست، ایشان که به تهران می آمدند ، جامعه ی روحانیت- که از قبل هم تشکیل شده بود - جلسه ی فوق العاده می گذاشت که حتماً ایشان باشند. به نظر من، ایشان آن گونه پیش آقایان مهدوی کنی، مرحوم بهشتی و مرحوم مطهری جایگاه داشتند؛ همه ی این آقایان وقتی می آمدند، این زمینه بود که حتماً یک جلسه ای با ایشان داشته باشیم. منزل مرحوم شهید شاه آبادی در خیابان پیروزی بود. آقا آمدند. خوب برای من همان ذهنیت، مدرسه ی حجتیه و خاطرات تداعی شده بود. جالب بود. آن چه سبب شد آن جا علاقه ی من به ایشان بیشتر شود، یک نکته ای بود. واقعاً این ها ریزه کاری های اخلاقی است که آدم الگو می گیرد. آن زمان بعضی ها عمل زده بودند؛ به معنای عمل انقلابی. *در جواب التماس دعا می گفتند التماس عمل! یعنی اگر نماز اول وقت نشد، نشد. فعلاً جلسه سیاسی داریم مهم تر است! انقلاب و سیاست مهم تر است. نماز را می شود آخر وقت هم خواند! حتی گاهی بعضی ها دیگر افراطی بودند. وقتی آدم به آن ها می گفت: التماس دعا، پاسخ می دادند که الآن دیگر دعا گذشت؛ التماس عمل! این قدر افراطی بودند. در آن زمان برای من به عنوان یک طلبه ی جوان، جالب بود که آقا آمدند و جلسه تشکیل شد. بحث داغ سیاسی هم شروع شد. حالا موضوع بحث یادم نیست اما جدی بود. به محض این که صدای اذان بلند شد، رهبر معظم انقلاب یعنی آقای خامنه ای فرمودند: "خوب، اذان را گفتند. بحث را تعطیل کنیم و نماز را بخوانیم، بعد بحث را ادامه بدهیم." برای من این ریزه کاری ها خیلی قشنگ بود. ببینید، یک آدم انقلابی است؛ در اوج انقلابی بودن هم هست. اما در عین حال اهل مراقبه است. مراعات اول وقت، مراعات نماز جماعت. بعد هم ایشان را انداختند جلو. آقایان همه بودند. ایشان شد امام جماعت. با یک صلابتی نماز جماعت اول وقت را خواندند و بعداً نشستیم بحث سیاسی را ادامه دادیم. این هم یکی از نقاط عطف در نحوه ی ارتباط من با ایشان بود. از 12 تا 22 بهمن 57 در فعالیت های شورای انقلاب و جریان ورود امام به مدرسه رفاه و علوی؛ آیا در آن مقطع، ارتباطی با آقا داشتید؟ آن موقع ایشان در واقع رهبری مشهد را داشتند و بعد آمدند تهران. در تصمیم گیری ها و شورای انقلاب، من نبودم. اما چون مرکزش مدرسه ی رفاه بود، بعضاً جلسات را در آن جا تشکیل می دادند. پس از آن که امام آمدند، بنده روز 12 بهمن، در خدمتشان بودم. این توفیق نصیب من شد. آن حادثه را هم، شاید لازم نباشد بگویم. در آن ده روز پس از 12 بهمن و قبلش خیلی اتفاق ها افتاد. ما در دانشگاه تحصن داشتیم. * اعلام تحصن جامعه روحانیت پس از 12 بهمن در دانشگاه تهران یعنی جامعه ی روحانیت مبارز تهران، در دانشگاه تهران اعلان تحصن کرد. به علّت این که دولت بختیار نگذاشته بود امام تشریف بیاورند. بعد هم علمای بلاد به جامعه ی روحانیت پیوستند. گروه های مردمی و نیروی هوایی آمدند؛ گروه اسلحه، یعنی مهمات سازی آمدند؛ کم کم گروه های مختلف دانشجویی و دانشگاهی هم آمدند. در آن هفته هم آقا حضور و نقش فعالی را در اداره ی تحصن داشتند. ایشان، مرحوم شهید مطهری و مرحوم شهید بهشتی در اداره ی این یک هفته تحصن در دانشگاه، نقش بسیار بالایی داشتند. ما آن جا جزء شاگردپادوهای دم دست آقایان بودیم. در تحصن دانشگاه که اشاره داشتید، ظاهراً آقا سخنرانی ای هم داشتند. بله. این ها نوبتی همه شان سخنرانی داشتند. حتی مرحوم منتظری هم بود. در تحصن، ایشان و همین طور مرحوم بهشتی سخنرانی داشتند. هر روز صبح بعد از صبحانه، یکی از این آقایان برای افرادی که تازه به ما می پیوستند و جمع می شدند، سخنرانی می کرد. بعد به صورت دسته جمعی با هیئت هایی که بهشان می پیوستند در دانشگاه راهپیمایی می کردند. دور دانشگاه می رفتند و شعار می دادند. مثلاً این شعار معروف که: "وای به حالت بختیار/ اگر خمینی دیر بیاد." همین ها را می گفتند، دور دانشگاه و باز می آمدند مستقر می شدند. گاهی علمایی هم که از استان ها می آمدند، سخنرانی می کردند. اما آقا، شهید بهشتی و مرحوم مطهری را من یادم است که هر کدامشان یک روز آن جا سخنرانی داشتند. ایده ی تحصن و نحوه ی هدایت برنامه ها، چه از نظر برنامه های کوچک و چه از حیث کلان و بیرون دانشگاه - مثل شعار ها- چگونه بود؟ این در جامعه روحانیت تصمیم گرفته شده بود. جامعه مبتکر این کار بود. منتها چون آقا هم آمده بودند و آقایان دیگر هم بودند، در جمع تصمیم گرفته می شد. در این مقاطع، مهم ترین ویژگی های شخصیتی آقا در ابعاد مختلف، چه بود؟ درباره ی حضرت امیر سلام الله علیه عبارتی هست از عدی ابن حاتم که شیعه و پیرو امیرالمؤمنین است و از ایشان الگو می گیرد. وقتی عُدی خصوصیات امیرالمؤمنین را به معاویه می گوید، یکی از آن ها این است که علی بین ما که بود، "احدٍ منّا"؛ مثل یکی از خودمان بود. خیلی خودمانی و خاکی. اما در عین حال اُبّهت او چنان بود که تا سخن نمی گفت، آدم اجازه و جرأت پیدا نمی کرد، یا به خودش اجازه نمی داد سخن بگوید. یعنی ضمن وقار و اُبّهت، متواضع و خاکی بود. بعضی از شخصیت ها، آدم های خاکی هستند اما دیگر خیلی قاطی می شوند. یعنی منزلت ها حفظ نمی شد. بعضی ها هستند می خواهند حفظ منزلت کنند، آن وقت اما تافته جدابافته می شوند. یعنی جامعه نمی پذیرد و این برخورد را نمی پسندد. مثلاً شاید از آن بوی یک نوع تکبر بیاید. در حالی که ممکن است فرد آن قصد را نداشته باشد. می خواهد آن شؤون را حفظ کند. هنر این است که یک کسی هم شؤون را حفظ کند، هم در عین حال متواضع و خاکی باشد. از خصوصیات رهبر معظم انقلاب از اول همین بود. به نظر من همین الآن هم ایشان یکی از خصوصیاتشان این است که آن وقار و آن اُبّهتی را که باید یک روحانی یک مبلغ، باید یک راهنما و یک رهبر باید داشته باشد، خداوند به ایشان تفضل کرده است. در عین حال واقعاً رفیق است. ایشان هیچ منزلتی در مسایل خلقی، اخلاقی و شخصی برای خودش قائل نیست. ضمن این که آن اُبّهت هم هست؛ طوری که هر مرجعی هم به ایشان برسد، احساس می کند باید حریم را نگه دارد. این از ویژگی های ایشان است که کمتر آدم ها دارند. ولی الحمدلله خدا به ایشان عنایت کرده است.
جمعه ، ۲۹اردیبهشت۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها