محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829439705
روزي شبيه همه روزها
واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: روزي شبيه همه روزها
فيلم حتي اگر ساختش محکم باشد، ولي فيلمنامه پرمغز و نابي نداشته باشد...
نویسنده : محسن غلامي (قلعه‌سيدي)
فيلم حتي اگر ساختش محکم باشد، ولي فيلمنامه پرمغز و نابي نداشته باشد؛ يعني هيچ. توي ذهن‌تان مروري بر فيلم‌هاي اجتماعي اين چند ساله بيندازيد همه در فرم شبيه هم هستند، هرچند ممکن است مثلاً در سوژه متفاوت باشند، ولي ناي تقلا براي حرف زدن و قصه با جذبه ندارند. قصه وقتي توي فيلمنامه کم باشد، آن هم داستاني که درد دارد، مي‌شود وروم اجتماعي که صرفاً آه و ناله مي‌کند. دو تا شعار مي‌دهد و نهايتاً کار به فحش مي‌کشد. خب چون جرئتش را ندارد که حرف حسابي بزند. مي‌شود همين «يک روز بخصوص» همايون اسعديان.
اسمش هم تقلبي است؛ داستاني درباره قاچاق اعضاي بدن به شکل مرموز و از اينجور اصطلاحات. البته خود فيلمساز اينطور فکر مي‌کند. داستانش ولي بي‌بضاعت‌تر از اين حرف‌هاست. خيلي در داستان گفتن فقير است واقعاً. بوفه‌چي که همه‌کاره است و روزنامه‌نگاري که هنوز فرق بين گزارش و مقاله را نمي‌داند و اسم اينها را اشتباه مي‌گويد!
با سوژه مشکل ندارم، ولي سينما که لزوماً تصوير خرد و بي‌سر و تهي از اينچنين سوژه‌هايي نيست. فيلم مثل روزنامه فقط تيترخواني مي‌کند و به قول خودش توي چند ساعت قرار است بيننده را به قصه‌اي با حال زجرآور پرت کند. «يک روز بخصوص» به‌رغم دوربين قابل احترامش، اساساً در کش و قوس دادن فيلمنامه مشکل دارد. چقدر آدم‌هايش نيز به سوژه بي‌تفاوتند! هيچ چيزي از اينها نمي‌فهميم؛ خصوصاً با اين تيپ‌هاي هميشگي کاراکترها. بعيد مي‌دانم کسي نتواند از اول، ته ماجرا را حدس بزند. «يک روز بخصوص» سوژه دارد، ولي محتوا نه. يعني پرداخت درست و حسابي نشده است. توي ماجراي حقيري افتاده با چندتا کاراکتر پنهان و برخي که جلوي دوربين فقط رژه مي‌روند. با ريش و گريم خاکستري مصطفي زماني لابد قرار است فيلم غمباد بگيرد؛ چند ساعت داستان اينقدر دير مي‌گذرد که برخلاف اسمش به اندازه يک ماه کش مي‌دهد. هويت اسم و رسم «يک روز بخصوص» پس کجاست اين وسط؟
بازي خاصي هم نمي‌بينيم؛ دوباره يزدانبخش مادر قصه‌ها، محسن کيايي شوخ و شنگ، پريناز ايزديار دلسوز و معلم و بقيه ماجرا. چقدر در تيپ‌سازي نيز دست نخورده‌اند واقعاً. حيف ريتم نسبتاً تندي که فيلم دارد و چارچوبي که ديگر روايت خاصي از سوژه تويش نيست. اينجور نگاه به موضوعات اجتماعي در سينما دمده شده؛ اين فيلم‌ها فقط با اغماض مثل يک تلنگرند. صدايي ازشان درنمي‌آيد حتي اگر حرف داشته باشند. چون تازگي ندارند و نمي‌توانند در قصه‌گويي، حرف بزنند. نهايتش ميشوند وروم اجتماعي و تيتري از روزنامه‌ها.
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: ۱۸ بهمن ۱۳۹۵ - ۲۲:۰۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[مشاهده در: www.javanonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها