واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: وقتي همهچيز «سوژهاي براي سرگرمي» ميشود!
سرمقاله نویس روزنامه آفرینش در شماره امروز نوشت:
سرنخ بعضي از عادتهاي رفتاري جامعه را كه دنبال كنيم، به نتايج معناداري ميرسيم كه ميتوانند وضعيت روحي حاكم بر جامعه را به خوبي برايمان ترسيم كنند. از گذشته تا امروز، وقتي صحنه اعدامي در ملأ عام برپا ميشود، متاسفانه افراد زيادي كه گاهي باوركردن تعدادشان چندان آسان نيست، در محل اجراي حكم تجمع كردهاند و مشتاقانه، منتظر برقرار شدن حكم اعدام و دست و پا زدن افراد محكوم بين زمين و آسمان هستند.
درحالي كه به طور طبيعي، سلامت روان اقتضا ميكند كه از ديدن درد و رنج يك حيوان هم، دچار ملالت و اندوه شويم. حال، چه ميشود كه ديدن صحنه مجازات و اعدام چند نفر مجرم و جنايتكار، برايمان تبديل به سوژهاي مفرح ميشود، جاي تفكر و تأمل دارد.
اما اين موضوع، فقط اختصاص به مواردي مانند تماشاي اعدام ندارد و داراي گسترهاي وسيعتر است. آنچه به آن اشاره شد، معضل و مشكلي است كه اين روزها در شبكههاي اجتماعي هم به گونهاي ديگر خود نمايي ميكند. در روزهاي اخير و در جريان حادثه تلخ پلاسكو ، از همان لحظات آغازين بروز حادثه، شاهد بوديم كه صفحات فضاهاي مجازي، شبكههاي اجتماعي، كانالها و گروههاي تلگرامي و... يكمرتبه با ارسال و دست به دست شدن فيلمها و عكسهاي مربوط به اين حادثه، به حدّ انفجار رسيد. غرض از اين سخنان، سانسور خبري، عدم اطلاعرساني و... نيست. برعكس، اطلاعرساني سريع ميتواند در مواردي، يكي از كاركردهاي خوب شبكههاي اجتماعي قلمداد شود.
بحث بر سر آن است كه مبادا تماشاي فيلمها و تصاوير دردناكي كه به طور طبيعي بايد باعث آشفتگي خاطر و اندوه قلبي شود، براي ما به موضوعي عادي مبدل شود. چرا كه اين مسأله ميتواند رفته رفته تبعات منفي روحي-رفتاري و اثرات نامطلوبي از زواياي مختلف براي جامعه داشته باشد كه يكي از آنها، همان مقولهاي است كه بيشتر آن را با عنوان قساوت قلب ميشناسيم.
درواقع، عادي شدن تماشاي اين نوع صحنهها، آهسته آهسته ميتواند ما را نسبت به بسياري از آن چيزهايي كه به طور معمول، متأثر و متألمكننده است، بيتفاوت كند. كمااينكه، مدتهاست علم و دانش روانشناسي، ما را از مطالعه صفحات حوادث روزنامهها و داشتنِ ولع نسبت به خواندن مطالب آنها برحذر ميدارد. در همه جاي دنيا، از مخاطبان خواسته ميشود درصورتي كه در سنين خاصي هستند و يا مشكل روحي يا جسمي دارند، از تماشاي فيلمهاي خشن و خاص، خودداري كنند. چيزي كه امروز، در شبكههاي اجتماعي ما هيچ تعريفي براي آن ارائه نشده و چشمهاي ما به طور روزانه، به تماشاي دهها فيلم و تصويري مشغول است كه ديدن تنها يكي از آنها بايد انساني را براي ساعتها به تفكر و تألم روحي وادارد. اين موضوع، فقط خاص حادثه پلاسكو نبود. در سالهاي اخير، بارها شاهد تكرار اين موضوع به شكلهاي مختلف بودهايم. در اين رابطه، ما نيازمند فرهنگسازي جدي هستيم تا ديدن صحنههاي درد و رنج ديگران، برايمان در حكم فيلم و تصويري براي فوروارد كردن، تلقي نشود. فرهنگسازي كه هر كدام از ما، لازم است از خود شروع كنيم، تا كمكم در جامعه فراگير شود، تا بعد از اين، شاهد مواردي مثل انتشار فيلم آخرين لحظات زندگي و جان دادن افراد، آتشسوزي، ويراني، سيل و...، و تبديل آنها به يك سرگرمي قابل دست به دست شدن در گروههاي مجازي نباشيم.
تاریخ انتشار: ۰۷:۲۳ - ۰۴ بهمن ۱۳۹۵ - 23 January 2017
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]