محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832714165
بخش مهمی از درس های حوزه و دانشگاه، مباحث نظری غیرکاربردی است - سایت خبری تحلیلی قم پرس
واضح آرشیو وب فارسی:قم پرس: حجت الاسلام قرائتی در نامه ای خطاب به مسئولین فرهنگی حوزه ها و دانشگاه ها نوشت: یکی از مهم ترین عوامل مشکلات امروز آن است که بخش مهمی از درس های حوزه و دانشگاه، مباحث نظری غیرکاربردی است. به گزارش خبرگزاری مهر، حجت الاسلام قرائتی در نامه ای خطاب به مسئولین فرهنگی، حوزه ها و دانشگاه ها نوشت: شاید بتوان گفت یکی از مهم ترین عوامل مشکلات امروز آن است که بخش مهمی از درس های حوزه و دانشگاه، مباحث نظری یا محفوظات یا اطلاعات غیرکاربردی است، و در این زمین ها میوه های مطلوبی به بار نمی نشیند. انقلابی باید بشود که در آن خاک این باغچه عوض گردد. به تمام کتاب ها و درس ها نگاه کاربردی شود، نمره ها و مدارک، بر اساس مهارت ها ارائه گردد. متن این نامه بدین شرح است: بسم الله الرحمن الرحیم محضر مبارک مسئولین فرهنگی، حوزه ها و دانشگاه ها(دامت برکاتهم) سلام علیکم اینجانب بیش از نیم قرن طلبه هستم و بیش از چهل سال معلم، و بیش از سی و هفت سال در شبکه های رادیویی و تلویزیونی با محوریت قرآن و نسل نو، و سبک جدید و با توجه به استقلال و وابسته نبودن به هیچ شخص و گروه و بدون تأمین اعتبار همراه با هر سال، حدود هفتاد سفر، و نوشتن سبک خود در چند کتاب و صدها کلاس برای کسانی که علاقه به معلمی و تدریس مسایل دینی داشته اند، به اینجا رسیده ام که عصاره ی تجربیاتم را به اساتید به عنوان زیره به کرمان، بیان کنم. در زمستان امسال (۱۳۹۵) در اثر یک بیماری که یک ماهی فرصت استراحت بعد از عمل جراحی به من داده شد، زمانی برای بازگشت به کارهای خود و برنامه های حوزه و دانشگاه، پیدا کردم. زیرا با توفیق الهی هفته های زیادی در حوزه علمیه قم، برای طلاب جوان و هفته ای چند روز در دانشگاه تهران از نزدیک با نسل فرهیخته حوزه و دانشگاه مأنوس هستم. لازم دیدم آنچه را که به یقین درک کرده ام، به دیگران بگویم. از این چند سطر مقدمه عذرخواهی می کنم. به سراغ اصل مطلب برویم؛ شاید بتوان گفت یکی از مهم ترین عوامل مشکلات امروز آن است که بخش مهمی از درس های حوزه و دانشگاه، مباحث نظری یا محفوظات یا اطلاعات غیرکاربردی است، و در این زمین ها میوه های مطلوبی به بار نمی نشیند. انقلابی باید بشود که در آن خاک این باغچه عوض گردد. به تمام کتاب ها و درس ها نگاه کاربردی شود، نمره ها و مدارک، بر اساس مهارت ها ارائه گردد. (البته با حفظ بخش هایی از اطلاعات و محفوظات) امروز آموزش و پروش ما دیپلم تربیت می کند، اما چند درصد از آنان نوعی مهارت دارند که بعد از دیپلم وارد بازار کار شوند، به کسب و مهارتی برسند، ازدواج کنند، منتظر استخدام نباشند، از دولت توقع نداشته باشند و به خاطر آنکه از تحصیلاتش کام گرفته است، به نظام علاقمند و از نظر روحیه جوانی بانشاط باشد؟ امروز اکثر تحصیل کردگان خاک آموزش و پرورش، بی مهارت، بی درآمد، بیکار، بی نشاط، بدبین، پرتوقع، و کار را ننگ می دانند. آیا نباید این خاک عوض شود؟ امروز بسیاری از خروجی های دانشگاه ها نیز جز محفوظات و مدرک، هیچ مهارتی ندارند. و مدرک برای آن ها مانع کار است و جوانانی هستند پرتوقع و مطالبه گر و کسانی که بدون هیچ گونه تولیدی مصرف گرا و منتظر استخدام و کار دولتی هستند و حتی حاضر نیستند، مهارت های پدر خود را فرا بگیرند. اساتید عزیز!!! نداشتن مهارت یعنی نداشتن شغل! و نداشتن شغل یعنی نداشتن درآمد، و نداشتن درآمد یعنی نداشتن همسر و فرزند و نشاط، و نداشتن این ها یعنی افسردگی، اعتیاد، توجه به فیلم ها و برنامه های فاسد، فاسد شدن و دیگران را فاسد کردن، بی اعتقادی به اسلام و نظام و... حوزه های علمیه نیز اینگونه است. باید برای طلاب به نحوی برنامه ریزی شود که هر طلبه ای یک یا چند مهارت تبلیغی داشته باشند. البته حساب کسانی که توان اجتهاد دارند، و از نظر روحی آماده فقیه شدن هستند، از دیگران جداست. اگر ما چند مرجع و چند صد مدرس نیاز داریم، در عوض ده ها هزار روحانی استاد و مهارت دیده لازم داریم. اگر هر پنج یا ده مدرسه یک معلم خوش سلیقه داشته باشد که بتواند پاسخگوی نسل نو باشد و مهارت های لازم را دیده باشد، ما ده ها هزار طلبه فاضل لازم داریم. مهارت های حوزه بسیار است، از جمله: تدریس عقاید، تدریس فقه، و آموزش احکام، مهارت های برخوردهای اخلاقی، مهارت مناظره، مهارت نوشتن، مهارت تفسیر و سخنرانی، و علاوه بر این ها، مهارت های تخصصی بالاتر، که بحمدالله بخشی از آن ها در حوزه ایجاد شده ولی، باز در همان مهارت ها به جنبه ی نظری بیش از جنبه ی کاربردی توجه شده است. هر طلبه باید آنگونه تدریس کند که عوام بفهمد و خواص بپسندد. آنگونه باشد که از درون خود، بتواند جلسات و کلاس هایی را بدون تأمین اعتبار و وابستگی ایجاد کند، تمام روحانیون به خصوص روحانیون جوان باید شیوه های جذب نسل نو را در حوزه فراگیرند. شیوه های دعوت به نماز، شیوه سبک زندگی درست، شیوه بیان تفسیر قرآن و روایات، استفاده از تاریخ و مثال و داستان و هنر، هر کدام مهارتی است. گرچه دولت طرح تحولی و یا چشم اندازی بیست ساله تهیه کرده است، اما مشکل ما، طرح تحول نیست، مرد تحول است. عوض کردن خاک این باغچه ها نیاز به یک عزم راسخ و جرأت و جسارت و نوعی خط شکنی دارد. زمانی ما موفق هستیم که اگر امکاناتی داشتیم از آن ها استفاده کنیم، و اگر نداشتیم خود ما آن امکانات را فراهم کنیم. خوشبختانه کم و بیش به این مسأله توجه شده است که مثلاً تأسیس دانشگاه فرهنگیان برای آن است که معلم در چهار سال مهارت های معلمی را ببیند. تأسیس دانشگاه علمی و کاربردی به خاطر توجه به همین نوع مهارت ها است. رشته های تخصصی در حوزه ها، با توجه به این امر است ولی این کافی نیست. ما باید از همه ی ظرفیت ها استفاده کنیم. حتی اگر نوجوانی در اولین هفته و ماه و سال که وارد حوزه می شود، از همان روز به او گفته شود که تو باید در نماز جماعت مدرسه شرکت کنی، و اذان بگویی! ماه دوم به او گفته شود، تو باید یک داستان از داستان راستان در بین دو نماز بگویی! در سال بعد به او گفته شود، باید یک مقاله ای که در آن چند آیه قرآن باشد، بنویسی. اگر شنا نمی داند، آموزش ببیند. اگر دست خط او ضعیف است، در نزد استاد خط دوره ببیند. از روز اول قرائت نماز و تجویدش بی مسأله باشد و هم چنین هر سال برای نوعی مهارت برنامه ریزی شود. خیال نشود که فرصت نیست. حوزه و دانشگاه تقریباً نیمی از سال تعطیل است. (سه ماه تابستان، ایام عید نوروز، تعطیلات بین ترم، مناسبت های شهادت و ولادت، ۵۲ جمعه و ۵۲ پنجشنبه در هر سال) بعضی از مهارت ها، چند ساعتی بیش تر به زمان نیاز ندارد. شبیه مهارت رانندگی که حدود بیست الی سی ساعت وقت برای فراگیری لازم دارد. اگر این خاک باغچه عوض نشود، و مهارت ها را به جای محفوظات نگذاریم و فقط به مدرک بسنده کنیم، هیچ دولتی مسأله ی اشتغال را نمی تواند حل کند. و بسیاری از طلاب جوان، پس از چند ماه و سال، همین که دیدند مهارتی برای تبلیغ ندارند، از ادامه تحصیل دلسرد می شوند و حوزه ها ریزش می کنند. اما اگر هر کس با مهارت خود، خودش را فعال یافت، به ادامه تحصیل و کار دلگرم می شود. و هیچ احساس پوچی و حقارت نمی کند. چرا در مجامع تصمیم گیری از صاحبان مهارت فقط به خاطر آنکه فلانی دکتر یا مجتهد نیست، دعوت نمی شود. ما غافل هستیم که گاهی یک صاحب مهارتی می تواند جمعی را از بن بست خارج کند و با مهارت خود کلید اشتغال و ازدواج و اقتصاد و استقلال و نشاط به دست دیگری بدهد، در حالی که گاهی دارندگان مدارک عالیه نمی توانند این اثر را داشته باشند. اینجانب با لطف خداوند، بیش ترین تبلیغ را در حوزه و دانشگاه و صدا و سیما داشته ام، ولی اگر از من سؤال شود، چند ساعت از مهارت های شما، استفاده شده است، جواب شیرینی ندارم. و بارها با پیشنهاد خودم در میان دانشجویان و طلاب رفته ام و مطالبی را گفته ام. علت این حرف آن است زمانی که نامه را می نویسم، در بستر بیماری هستم و بعد از هفتاد سالگی که تاریخ مصرفم در حال تمام شدن است، این سخنان را می گویم تا متهم نشوم که فلانی کمبود یا نیازی دارد. از همه ی اساتید و فضلاء تقاضا می کنم تنها به علوم و کتب و دروس و مدارک و محفوظات رسمی تکیه نکنیم و همه نمره ها و بودجه ها و تشویقات را به سوی کارهای رسمی سوق ندهیم. و با افراد مختلفی که در رشته های گوناگون مهارت دیده اند، برخورد یک استاد و مدرس را داشته باشیم، و از مهارت او برای کاربردی کردن علوم نظری استفاده کنیم. و باید شعار ما این باشد که در کنار حوزه ی علمیه، حوزه ی عملیه به وجود بیاید. که مثلاً چگونه اختلافات خانوادگی را حل کنیم و چگونه افراد منحرف را به توبه وادار کنیم. چگونه مشاوره صحیح و قرآنی به دیگران بدهیم. چگونه از تعطیلات استفاده صحیح کنیم. در مجالس عزا و شادی چه برنامه ای با چه سبکی و از طریق چه افرادی داشته باشیم. باید از روز اول کار را افتخار بدانیم نه ننگ! شاگرد شما محسن قرائتی ۲۲ دیماه ۱۳۹۵
یکشنبه ، ۲۶دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قم پرس]
[مشاهده در: www.qumpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها