محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828856258
یادداشت یک پزشک برای عباس کیارستمی نبودنت همه را مدعی خویشاوندی و انتقام کرد
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت یک پزشک برای عباس کیارستمینبودنت همه را مدعی خویشاوندی و انتقام کرد
رئیس انجمن پزشکان عمومی ایران، در یادداشتی به مناسبت فوت عباس کیارستمی آورده است: عباس عزیز، می‌دانی؟ مردمِ باعزت ما دردشان در همین شفاخانه‌های به‌ظاهر ساده ساکت می‌شود. طبیبانی سوخته در جوانی و بی‌سهم از آرامش، مرهم از روح خویش می‌سازند.
به گزارش خبرگزاری فارس؛ عباس کامیابی رئیس انجمن پزشکان عمومی ایران در مطلبی به یاد عباس کیارستمی آورده است: سال‌هاست می‌شناسمت؛ اما تصویر کنونی‌ات غریب و ناآشناست. فارغ بودم از هر کنجکاوی دیدن، که چهره‌ی واقعی‌ات را در ذهن خویش ساخته بودم. از خالقی خلاّق که به بازار هنر غریب و به نمایشی متفاوت از دردهای جامعه، شهیر. آثار درد از دل آثارت هویدا بود. تصویر بستر بیماری‌ات در جریده آن صبح، انعکاس واقعی درد هنر، درد طب، درد اندیشمندی و دردهای پنهانی است که ادعای دانستن‌شان رنج‌افزاست. راستی! عمرت عجب زیاد بود. انگار که چندین عمر فروبسته را به سالخوردگی خویش به تملک درآوردی. امید به زندگی این‌همه طولانی؟ سال‌های از دست‌رفته این‌همه کوتاه؟ و این‌همه اثر در آثار معدود؟ بخت خوبی هم داشتی که در اوج بودن رفتی و نبودنت همه را مدعی خویشاوندی و انتقام کرد. عمر طولانی فیلم‌های کوتاهت بر اندیشه نسل‌های بعد سایه خواهد انداخت، مختصر و موثر‌تر از عمرهای پر بطالت و طولانی. ترجیح داشتی که بمانی و آثارت نماند، اما روزگار را ببین که نماندی و آثارت در مبالغه تفسیر و تاویل دست به دست می‌شود. یادمان باشد که اشتیاق ما برای باقی عمر تعیین‌کننده نیست. دادار می‌داند که شایسته بودنی، بی‌حامی و بی‌سفر؛ یا بهتر که نباشی حتی به رنج طبیب و جور سفر. بودن و نبودن مسئله‌ای نیست زیرا که در ژرفای ایمان و معرفت بی‌اثر است. حتماً در این خیالی که این جبر را نیز به تصویر درآوری! اما دستت کوتاه است و دیگران در فوران نبودنت مشغول به مرثیه و به عادت، اندیشه‌ات را غفلت می‌کنند. من نیز ماتم‌زده‌ام و سلسله‌ی سوگ را خوب می‌شناسم؛ خشم مصیبت‌زدگانی که آبرویی را مثله می‌کنند. اما دعا می‌کنم که اندوه یادت در پذیرش معنایت موثر باشد. درد هنرمند و وهن طبیبی که تب تو را با تاب خویش تخفیف می‌داد، نگرانم می‌کند. از عمقی که در غیاب تو این‌گونه به سطح آمده است، از «کوچه و نانی» که ترس کودکی تنها را به حق‌شناسی جانداری دیگر پیوند می‌زند. به کودکی که می‌فهمد با مرکبی تندرو یا سالخورده‌ای در راه مانده، به مقصدی عمیق نمی‌توان رسید. با تندی‌ها و کندی‌ها چه کنیم؟ انگار این بوم همچنان به افراط غفلت و تفریط از عقل به سامان نمی‌رسد. قضیه‌ات دو شکل داشت؛ شکل اول: با اعتماد بمانی؛ شکل دوم: به اعتماد بروی. چه کنیم که تاریخ‌گریزیم! امیرکبیر راه اول را برگزید و بهبود خود را با ایمان به دارالفنون نوبنیان و میهنی‌اش به کرسی نشاند. گفته بودی: «اگر درختی را که ریشه در خاک دارد از جایی به جای دیگر ببرید، آن درخت دیگر میوه نمی‌دهد و اگر بدهد آن میوه دیگر به خوبی میوه‌ای که در سرزمین مادری‌اش می‌تواند بدهد نیست.» روزگار غریبی است… در تجربه علوم، قطعیت بی‌معنی است، مرز و بوم نمی‌شناسد. علمِ بی‌خطا، موهوم است و هنر بی‌عارضه، دور از ذهن. گاه حتی با درمانی صحیح، عافیتی حاصل نمی‌شود و گاه ماتمی حتمی با حیاتی بعید جایگزین می‌شود و این‌گونه جهانی را نجات می‌بخشیم و طعم خوش گیلاس را می‌چشانیم. عباس عزیز، می‌دانی؟ مردمِ باعزت ما دردشان در همین شفاخانه‌های به‌ظاهر ساده ساکت می‌شود. طبیبانی سوخته در جوانی و بی‌سهم از آرامش، مرهم از روح خویش می‌سازند و جاودانه بر سوگندشان می‌مانند. فرقی بین ما و این مردم احساس نمی‌کنی زیرا یکسانیم و بی‌برتری؛ اما باید طبیب دل بود که درد را شناخت و باید هنرمندی جوینده بود که معنای بی‌مهری در کلام را درک کرد. درد هنر را نمی‌دانم اما درد طبابت در تحجری است که به «بیماری» می‌اندیشد و نه صاحب درد. در علاج معلولیت‌ها غوطه‌ور است و علت‌ها را از کف می‌دهد. این ارتجاع همچنان قربانی خواهد گرفت چرا که سایبان طب در سستی عمود خیمه‌ای است که استواری می‌طلبد، در فقدان حکمتی است که همجوار خانه‌ها ماوا کند و در نبود طبی است آگاه بر پیشینه و اعتمادانگیز. رفتنت از ندانم‌کاری دوست و اجنبی نیست، مرگِ واژه فرجام است. به جِد می‌دانی که ماندگار و محترمی. بر این باور همین بس که ریشه در گیاهان و کودکان داری! اکنون که آرمیده‌ای تا حقیقت پروازت عیان شود، صبری برای خویشانت خواهانم که بزرگی‌ات را به سکوتی گران حفظ کنند و حضورت را به شأنی واقعی حیات بخشند. تویی که مرا می‌‌شناسی تو را درود. انتهای پیام/
95/04/28 :: 19:09
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 106]
-
پزشکی و سلامت
پربازدیدترینها