محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827398199
ریال قوی و وارداتم آرزوست! - پایگاه خبری شهرستان نوشهر
واضح آرشیو وب فارسی:نوشهرآنلاین: اگر نرخ برابری ریال با ارزهای خارجی تثبیت شود مردم ایران در ۲۱ سال بعد ۳ برابر مردم آمریکا درآمد سرانه خواهند داشت! زنده باد ریال قوی!به گزارش نوشهر آنلاین، قیمت دلار طی هفته اخیر با بیشترین جهش در 4 سال اخیر در آستانه فتح کانال 4000 تومان قرار گرفته است. فضای افکار عمومی و اکثر رسانه ها افزایش قیمت در نرخ انواع ارز را بر نتافته و آن را دلیلی بر کاهش ارزش پول ملی و سقوط اقتصادی ارزیابی می کند. مانور اعضای دولت یازدهم بر ضعیف دانستن دولت قبل با استدلال افزایش نرخ ارز در سال 1391 باعث شده است تا انتقادها نسبت به دولت اعتدال افزایش یابد. زیرا این دولت خود را آرام کننده بازارهای ارز و سکه معرفی کرده و حفظ برابری ارزها در برابر ریال را یک دستاورد معرفی کرده است.دستاوردی که به خطر افتاده است! پذیرفتن اینکه جهش ارزی کنونی خارج از اراده دولت باشد به دلایلی چند پذیرفته نیست. اول اینکه؛ تقاضای غیرطبیعی برای ارز رخ نداده که تعادل بازار را بر هم بزند. دوم اینکه؛ ورودی ارز دولت به دلیل اینکه قیمت نفت همچنان به طور میانگین بالاتر از دوره های قبل است و تحریم ها نیز بدتر نشده؛ تغییر نکرده است. سوم اینکه؛ عطش حقوقی ها برای خریدن ارز برخلاف سال 1391 وجود ندارد و مدیران شرکت های فعال در بازار ارز مدیران دولتی فعلی هستند که در بانک ها و موسسات مالی خصوصی هم حضور دارند و طبیعتا اگر سیاست آنها به عنوان «بخش عمومی» افزایش نرخ ارز نباشد تقاضای کاذب را به عنوان «بخش خصوصی» ایجاد نمی کنند. بی انضباطی بودجه دولت که باعث دو برابر شدن هزینه های جاری شده نیاز دولت را برای نرخ های ارز بالاتر با هدف کسب حجم بیشتری از ریال بالا برده است. ضمن اینکه اگر دولت بخواهد سیاست ارز تک نرخی را پیاده کند نیازمند بالا بردن نرخ ارز در بازار با هدف تک نرخی کردن در رقم های مد نظر خود است. برای رسیدن به این هدف ابزاری غیر از افزایش نرخ ارز در کوتاه مدت وجود ندارد. نزدیک بودن تصویب بودجه سال بعد نیز دلیل دیگری است که باعث شده دولت برای فراهم کردن امکان چانه زنی بیشتر با مجلس دست به کار شده و ارز را گران کند. به دلایل مطرح شده؛ افزایش نرخ ارز نمی تواند خارج از اراده دولت رخ داده باشد. علیرغم وحدت نسبی در ایران بر سر لزوم بالا بودن نرخ برابری پول ملی با سایر ارزها، در اقتصاد جهانی نگاه های دیگری وجود دارد که ذیل جنگ ارزی(currency war) قابل بررسی است. این دیدگاه بر کاهش نرخ برابری پول ملی در برابر سایر ارزها تاکید دارد تا از قِبل آن بتوان تولید و صادرات را تقویت کرد. زیرا باعث گران شدن کالاهای وارداتی و افزایش رقابت پذیری کالاهای تولید داخل می شود. از این سیاست ایالات متحده استفاده زیادی کرده و در فاصله سال های 2000 تا 2010 تقریبا دلار را 50 درصد در برابر یورو ارزان کرد که نتیجه آن تحمیل بیکاری بیش از 9 درصدی به کشورهای عضو یورو بود. با این حال قهرمانان جنگ ارزی نه آمریکایی ها که چینی ها هستند. ثابت نگاه داشتن ارزش یوآن چین در برابر ارزهای خارجی برای 50 سال باعث ارزان شدن افسانه ای کالاهای چینی شده است. فتح بازارهای جهان صرفا با بهره وری بالا، چیزی که چینی ها ندارند، به دست نیامده، دلیل اصلی آن یوآن ارزان است که کالاهای چینی را غیرقابل رقابت کرده است. دست یابی به سیاست ارزی بهینه برای اقتصاد ایران آسان نیست. عادت کردن جامعه ایرانی به خصوص از نظر روانی؛ به ارز ارزان برای پنج دهه باعث شده است دولت ها در برخورد با بازار ارز محتاط عمل کنند. بررسی دیدگاه موافقان ریال قوی و مخالفان آن گام نخست برای فهم آن چه در جریان است، می باشد. ریال قوی یا ریال ضعیف، کدام بهتر است؟ موافقان ریال قوی موافقان معتقدند که ارز گران باعث آسیب دیدن تولید داخل می شود و به دلیل وابسته بودن کالاهای داخلی به کالاهای سرمایه ای خارجی و مواد اولیه وارداتی؛ با افزایش نرخ ارز قیمت تمام شده تولیدات داخلی بالا رفته و بازارهای خود را از دست می دهند و در نتیجه واردات جایگزین کالاهای داخلی می شود. طبق این استدلال 70 درصد از واردات کشور کالاهای واسطه ای و یا سرمایه ای که قیمت آنها به طور مستقیم به نرخ ارز بستگی دارد، است. بنابراین خلاصه نظر موافقان ریال قوی که الگوی سیاستی آنها در تثبیت نرخ ارز متبلور شده؛ 1- وارداتی بودن کالاهای واسطه ای 2- وارداتی بودن مواد اولیه 3- وارداتی بودن کالاهای سرمایه ای است که باعث می شود تثبیت نرخ ارز و سیاست ریال قوی به سود تولید باشد. مخالفان ریال قوی مخالفان ریال قوی به جنگ ارزی کشورهای صنعتی برای کاهش ارزش پول ملی با هدف رقابت پذیری بیشتر کالاهای خود استناد می کنند. آنها معتقدند که استناد به وارداتی بودن مواد اولیه، کالاهای واسطه ای و سرمایه ای غلط است. ایران کشوری صنعتی که مواد اولیه از خارج وارد کرده و تولیدات صنعتی داشته باشد نیست و کشوری است عمدتا خام فروش که مواد اولیه صادر و تولیدات صنعتی وارد می کند. مخالفان سیاست ریال قوی معتقدند که باید به تعاریف موجود از کالاهای واسطه ای و سرمایه ای در گمرک رجوع کرد تا حقیقت را فهمید. روغن های خوراکی، وسایل آشپزی، لاستیک فرغون، نخ خیاطی و انبوهی از کالاهای مشابه وجود دارد که با استدلال کالای نهایی نبودن؛ واسطه ای تعریف شده اند. اما سایر کشورها با این استدلال خود را درگیر پول ملی قوی نمی کنند زیرا اکثر این کالاها دارای فناوری ساده ای هستند که جدا از این که آنها را کالاهای نهایی و یا واسطه ای بنامیم قابل تولید در داخل بوده و حجم عظیمی از اشتغال به آنها وابسته است. بنابراین نمی توان با استناد به یک تعریف بخشنامه ای که کالای واسطه ای را چه چیزی تعریف کرده ایم باعث از بین رفتن اشتغال و تولید داخل شد. مخالفان به توان رقابتی اندک تولیدات داخلی در برابر کالاهای ارزان وارداتی استناد کرده و وضع بحرانی تولید را ناشی از سیاست طولانی مدت ریال قوی می دانند. سیاستی که نمی توان آنرا به بهره وری ربط داد زیرا با معجزه بهره وری هم نمی توان قیمت کالاهای داخلی را یک سوم کرد تا بتوانند به عنوان نمونه حریف کالاهای چینی شوند. بنابراین خلاصه نظر مخالفان ریال قوی به؛ 1- غلط بودن تعاریف موجود از کالاهای واسطه ای و نهایی 2- ارزان بودن واردات نسبت به تولید و روند تعطیلی صنایع 3- خام فروشی و غیرصنعتی بودن اقتصاد ایران استناد می کنند و افزایش ارزش ریال با سیاست تثبیت نرخ ارز را باعث از بین رفتن تولید داخل می دانند. نرخ ازر، تثبیت یا تعدیل؟ برای اینکه بهتر درک کنیم نرخ ارز را می توان ثابت نگاه داشت یا خیر بهتر است آینده ای را فرض کنیم که در آن نرخ ارز تثبیت شده است. در این آینده فرضی بازه های زمانی 7، 14 و 21 ساله ای فرض شده است که در آنها نرخ ارز در رقم کنونی حدود 4000 تومان تثبیت شده و تورم بیش از 50 درصد کمتر از میانگین 27 سال اخیر یعنی 10درصد و همچنین 16 درصد یعنی میانگین بلندمدت فرض شده که در جدول درآمدهای آتی کارگران نشان داده شده است. جدول درآمدهای آتی کارگران چنانکه نشان داده شده است در صورتی که نرخ ارز در عدد 4000 تومان تثبیت شده و تورم 10 درصدی وجود داشته باشد؛ بالطبع حقوق ها با نرخ 10 درصد در سال مطابق قانون افزایش خواهد یافت؛ یک کارگر ساده با حداقل دریافتی در 21 سال بعد سالانه بیش از 18 هزار دلار درآمد خواهد داشت که از درآمد سرانه 90 درصد کشورهای دنیا بیشتر است. این رقم برای یک کارمند با دریافتی حداقلی و بدون اضافه کار و غیره از 55 هزار دلار نیز بیشتر می شود که از درآمد سرانه آمریکا نیز بالاتر خواهد بود. حال اگر میانگین 16 درصدی که تقریبا با تورم بلندمدت برابر است را مبنای کار قراردهیم نتایج جالب تری به دست می آید. کارگر ساده داستان ما 21 سال بعد سالی بیش از 55 هزار دلار درآمد خواهد داشت که از درآمد سرانه آمریکایی ها بالاتر است و می تواند با چنین درآمدی یک مرسدی بنز S-500 بخرد. کارمند دولتی قصه هم سالی 169 هزار دلار درآمد دارد که 3 برابر درآمد آمریکایی ها به عنوان بالاترین درآمد سرانه، خواهد بود و می تواند سالی 5 تویوتا کمری روز خریداری کند. بدون شک داستان بالا جذاب است و بسیاری دوست دارند این اتفاق بیافتاد، و شاید دارند در رویاهای خود با ماشین های مدل بالا رانندگی می کنند و ترجیح می دهند 20 سال ماشین نداشته باشند اما بنز S داشته باشند، تمام سال را در اقصی نقاط عالم گردش کنند؛ کاری که مردم دولتک های حاشیه خلیج فارس انجام می دهند، اما مشکل کار کجاست و چرا این رویا دست یافتنی نیست؟ کویت نیست! اگر ایران هم کویت بود داستان به واقعیت می پیوست و کشور فرضی 1 میلیون نفری ایران می توانست با فروختن نفت؛ چنین درآمدی به دست آورد و پول ملی بسیاری پرقدرتی بسازد که اگرچه مانند کشور واقعی کویت هیچ تولید با آن به صرفه نیست، اما در عوض می توان با آن هر چیزی را خرید. چنانچه کویتی ها دارند تا آخرین نفس جنس های لوکس وارد می کنند. کویت است دیگر کاری نمی شود کرد! اما ایران 80 میلیون جمعیت دارد و پول نفت برای پرداخت به همه با نسبت های جدول بالا وجود ندارد. ما ناگزیر از تولیدات صنعتی و کشاورزی کافی هستیم. اگر قرار باشد همه چیز را وارد کنیم اشتغال حداقلی کنونی هم از بین می رود و همان 815 هزار تومان را هم می توان از صاحب کاری گرفت، چون صاحب کاری باقی نخواهد ماند و دولت نیز مجبور است تا حدی کوچک سازی کند که فقط وزرا و معاونین باقی بمانند و حقوق های نجومی دریافت کنند. اسم واقعی داستان ما در ادبیات اقتصادی به «بیماری هلندی» معروف شده است. نفت را پشتوانه پول ملی کن، ارزش آن را بالا ببر و در نتیجه تولیدات صنعتی را غیراقتصادی کن و خام فروش باش. این کار در اقتصاد ایران بیش از 5 دهه است که دارد انجام می شود. البته نه با اسم «بیماری هلندی» بلکه با اسم حفظ ارزش پول ملی. قداست زیادی به نرخ برابری بالای ریال با سایر ارزها بخشیده شده است که ظاهرا خطای روشنفکران و رسانه ای ها است، اما شاید کار لابی واردات و برخی اعضای پرنفوذ اتاق بازرگانی باشد. به هر حال اگرچه پول ملی قوی برای مردم آب ندارد، اما برای وارد کنندگان نان دارد. استدلال زیادی برای این کار لازم نیست. بزرگان اقتصاد و ثروت واردکننده هستند، یک جستجوی ساده در اینترنت اطلاعات کافی در اختیار قرار می دهد. در میان ثروتمندان ایران نمی توان کارآفرینان خلاقی که به برکت هوش و نوآوری ثروتمند شده باشند یافت، از ریال های تولید شده با نفت وام گرفته و پس نداده اند و به واردات مشغول اند. افزایش بی سر و صدای نرخ ارز توسط دولت با هدف های نیمه پنهان اخلاقی نیست و برخلاف رابطه صادقانه مردم رای دهنده با دولت است، اما با هر نیتی که انجام شود نباید با آن برخورد احساسی کرد و آنرا با چوب سقوط ارزش پول ملی کوبید. اگر به دنبال تولید هستیم با ریال قوی کنونی نمی توان تولید کرد و ادامه تثبیت نرخ ارز صنایع ما را نابود خواهد کرد. کافی است از توریست های خارجی سوال کنید تا شکایت آنها را از هزینه های بالای ایران در مقایسه با بسیاری از کشورها بشنوید. بعد از جهش ارزی سال 1391 بود که شاهد افزایش جدی ورود توریست به ایران به دلیل ارزان شدن سفر به ایران بودیم. در کمتر پایتخت اروپایی هزینه فرودگاه تا مرکز شهر از تهران بیشتر است و هزینه هتل های تهران از هتل های بزرگ اروپا بالاتر است. بازنگری در سیاست ها غلط همیشه بهترین کار است و شاید وقت آن رسیده باشد که دولت با مساله نرخ ارز؛ جدی و البته صادقانه برخورد کند. عطا بهرامی
جمعه ، ۱۲آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نوشهرآنلاین]
[مشاهده در: www.noshahronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها