واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: حاشیه ها و روی دیگر ناگفته های یک خبرنگار - عبدالله رحمانی* روز خبرنگار بهانه ای برای یادآوری ناگفته هایی است که هر روز خبرنگاران در لابلای کار خبری و در جریان زندگی روزانه با آنها روبرو هستند.
در روزهای گرم تابستان و صبح های سرد و استخوان سوز زمستانی، قبل از رسیدن به اتاق خبر به سوژه های آن روزت فکر می کنی، دیگر دردهای خود را فراموش می کنی و با پرداختن به سوژه های مختلفی می خواهی دردی از دردهای جامعه ات را برای مسئولان بازتاب دهی و از اینکه می توانی در این عرصه قلم فرسایی کنی به خود می بالی.کنجکاوی ذهنت باعث می شود زودتر از دیگران تغییرات را ببینی و با پرداختن به آن، جامعه را نسبت به آنها آگاه کنی و در برخی مواقع باید هزینه این آگاهی را نیز خودت پرداخت کنی و خودت به جای رسانه ات، مسئول عواقب آن خواهی بود. از میان سوژه های تازه و قدیمی با بیانی ساده و روان می نویسی تا همه متوجه گفته ها و نوشته هایت شوند، اما دریغ که در بسیاری از مواقع تنها خودت خواننده مطالبت هستی و گویا بسیارند که دغدغه های تو را ندارند.برای نوشتن یک مطلب یا خبر، پرس و جو می کنی و با نمایان کردن ابعاد پنهان و آشکار آن می خواهی در دنیای متلاطم و هجمه های رو به رشد مطالب رسانه های مختلف، شبکه های فضای مجازی و روزنامه ها، پنجره ای کوچک برای دیدن واقعیت ها باز کنی و از نگاه خودت دیگران را نیز برای دیدن دعوت می کنی و تمام دلخوشی ات به این است که سردبیر، سوژه ات را قبول کند. پس از انتشار مطلب نیز خودت اولین خواننده آن می شوی و بازهم دوباره آن را می خوانی و گله مند از تغییرات ناخواسته به نشانه رضایت سکوت می کنی و این نوشته ات نیز در آرشیو مطالب انباشته روزانه نشریات، خبرگزاری ها و سایت های مختلف قرار می گیرد. در لابلای نوشته هایت هیچگاه درباره شکایت و گله مندی از سختی کار خودت نمی نویسی تا دیگران نگویند: خبرنگار قابل و باتحملی نیستی و اگه نمی توانی خبرنگار باشی راه باز و جاده دراز...راستی چرا خبرنگاران که هر روز هزاران خبر را از اعتصاب کارگران، جنگ ها و درگیری ها، مشکلات، حوادث و اتفاقات مختلف و هزاران رویداد دیگر جهان را به گوش مردم می رسانند، از گفتن و نوشتن مشکلات خود عاجزند؟ به یقین نه، آنها دوست دارند با سیلی صورت خود را سرخ نگه دارند تا دیگران رنج گرسنگی آنها را نبینند. خبرنگاران تنها قشری هستند که همواره در برابر قانون، خود را متعهد دانسته و سلب اجازه نوشتن، به عنوان بزرگترین جریمه آنها قلمداد می شود.راستش خبرنگاران هم مانند هر قشر دیگر در جامعه جدا از خبرنگار بودن و مشکلات صنفی، خودشان شهروند این جامعه هستند و مانند همه از مشکلاتی مانند مسکن، تورم، گرانی، هزینه های درمانی، آموزش فرزندان و... نیز رنج می برند.اما این مشکلات روزانه نمی تواند امید را از خبرنگاران بگیرد چون آنها خود را وارث شهیدان صارمی، ساجدی، گودرزی و میرافضلی ها می داند و به احترام سوگندی که به " ن و القلم و ما یسطرون"خورده اند تا پای جان برای ادای رسالت خود می ایستند.17 مرداد یادآور مسئولیت شناسی خبرنگاریست که در راه قلم جان خود را فدا کرد و نگذاشت این بیرق روشنگری بر زمین بیافتد و کوردلان و کج اندیشان زمانه قلم وی را لگدمال کنند. این سردار اندیشه و روشنگری شهید محمود صارمی بود که با ایثارگری خود بزرگترین پیام و درس زندگی را به نسل های بعد از خود و اصحاب رسانه منتقل کرد و نشان داد که خبرنگاری عشق است و ایمان و راستی.ای خبرنگار،خودت انتخاب کردی که در راه چنین بزرگمردانی قدم بگذاری و میراث دار و ادامه دهنده راه چنین کبوتران آسمانی باشی، پس عزم و اراده پولادین را مرهم تمام زخم های کهنه و تازه ات کن و بدون خستگی و تعلل با قلم هدایت گر و روشنگر جامعه ات باش.هم قلم به خاطر این همه عشق و ایثار، روزت مبارک.... * خبرنگار ایرنا در کردستان
19/05/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 146]