واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها: روزنامه فرهیختگان: امروز همه ما به نوعی یکی از کاربران شبکههای مجازی و اینترنتی محسوب میشویم. شاید متوجه شده باشید که یکی از رفتارهای شایع این روزهای فضاهای مجازی خشونت، شکایت و تندخویی است. مجله «ساینتیس امریکن» در مقاله با تحقیق از روانشناسان به بررسی این مساله پرداخته است.
وقتی وارد فضاهای مجازی میشوید با هجمه عجیبی از کامنتها مواجه هستید. توصیف برخورد با رفتارها بیشتر به غر زدنها یا شکوائیههای روزانه میماند. در بازخوردها انبوهی از گلایهها و شکایتها و غرهای سطحی را میبینید. کمتر مباحثه و گفتوگویی هم وجود دارد که ختم به دعوا، جنجال و خشونت نشود. از کامنتها، پیامها و پاسخهایشان آنچه حس میشود نوعی عقدهگشایی است. اما آیا این نوع خصومتورزی در فضای مجازی در همان فضا میماند و اثری در واقعیت نخواهد داشت؟ دانشمندان معتقدند اینگونه نیست و خصومتورزی و خشونت در این فضاها برای سلامت ذهنی و جمعی جامعه مضر هستند.
آرت مارکمن، استاد روانشناس در دانشگاه تگزاس در آستین میگوید: «این روزها نظرات آنلاین فوقالعاده تهاجمی هستند؛ بدون اینکه چیزی را حل کنند. در انتهای این نوع پیامگذاریها نمیتوانید حس کنید کسی حرف شما را فهمیده است. داشتن یک تجربه قوی عاطفی که در انتها حل و فصل نشود، نمیتواند چیز خوبی برای افراد باشد.»
چرا پرخاش میکنیم؟
اما سوال این است که اگر این کار برایمان رضایتبخش نیست پس چرا آن را انجام میدهیم؟ مارکمن توضیح میدهد که توفانی از عوامل در کنار هم موجب بروز خشونت و پرخاشگری روی صفحات اینترنتی میشود. اولین عامل، امکان نظر دادن ناشناسانه است که ما را در پاسخگویی به خشونتمان بیمسئولیت و غیرمتعهد میکند. دوم اینکه فضای مجازی از انسانها و شخصیتهایشان مفاهیم انتزاعی میسازد. ما هم در مخالفت کردن با موجودات انتزاعی بسیار قویتر عمل میکنیم تا مخالفت با موجوداتی از پوست و گوشت که واقعی هستند. عامل سوم این است که تند و تیز یا بد و خشن بودن در نوشتار راحتتر از گفتار است. نکته دیگر اینکه گذاشتن و نوشتن نظرات در یک زمان واقعی اتفاق نمیافتد. از این رو نویسنده زمانی طولانی برای تکگویی در اختیار دارد تا نظر خود را ثبت کند. مارکمن میگوید: «هنگامی که شما قرار است گفتوگو کنید، فقط زمانی میتوانید تکگویی کنید که در یک فیلم برای مخاطبانتان صحبت کنید و آنها واکنش نشان ندهند؛ چون در یک گفتوگو شما اگر عصبانی هم باشید مردم حین صحبت کردن واکنش نشان میدهند و در نهایت مجبورید آرام شوید و به صحبتهای آنها هم گوش کنید.»
الگوهای بد در گفتوگو
ادوارد واسرمن، استاد اخلاق روزنامهنگاری در دانشگاه لی و واشنگتن مینویسد: «علت دیگر اینگونه رفتارهای تند و زننده ارائه الگوهای بد در رسانهها است.» او معتقد است: «جریان اصلی به دست رسانهها ساخته شده است. این رسانهها با نمونههای نامناسب خود نوعی گفتوگوی نامتعارف و اشتباه را به مردم آموزش دادهاند. آنها فکر میکنند خشونت زبان اصلی گفتوگو در سیاست است در صورتی که در گفتوگو، هدف قرار دادن خود در جایگاه دیگری، فهمیدن استدلالهایش و پاسخگویی به آنهاست. زبان ذاتی سیاست خشونت نیست.»
محققان میگویند ارتباطات یعنی درک منظور و جنبههای فکری و دیدگاه فرد دیگر و پاسخ به آنها است. مارکمن میگوید: «لحن صدا و حرکت میتواند تاثیر زیادی بر توانایی شما برای درک اینکه دیگری چه میخواهد بگوید، بگذارد.
هر چه از گفتوگوی چهره به چهره در زمان واقعی دورتر میشوید ارتباط برقرار کردن و فهم دیگری سختتر میشود.» به عقیده او، رسانهها باید از خشم و نفرتی که به خوانندگان و بینندگانشان منتقل میکنند کمتر کنند؛ خشم و نفرتی که به نرم و هنجارهای رفتاری آنها تبدیل شده است. او همچنین توضیح میدهد که حتی بهترین و مثبتترین پیامها وقتی با زبانی خشونتبار، نفرت و تعصب بیان شوند، این تصور را ایجاد میکنند که این رفتاری معمول و قابلقبول است؛ اینکه در دفاع یا بیان خواستهات به دیگری حمله بکنی.
مارکمن میگوید: «در محافل بهتر است به دنبال کسی برای گفتوگو باشیم که نظراتش متفاوت از ما باشد و متفاوت با ما فکر کند. این احترام شما به این تفاوت باعث توسعه فکریتان میشود.»
او در پایان پیشنهاد میکند که در حلقههای مجازی زندگی هم کسانی را داشته باشید که با شما اختلاف نظر دارند تا بتوانید احترامی معقول برای دیگران قائل باشید. این کار سازش شما را بیشتر میکند. درواقع امکان گفتوگو با کسی که با ما هم عقیده نیست توانایی محسوب میشود.
۲۷ شهريور ۱۳۹۵ - ۱۰:۴۷
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]