محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832881129
مروری بر واقعه تلخ 17 شهریور 57 - پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ ایثار و شهادت
واضح آرشیو وب فارسی:فاش نیوز: فاش نیوز - ساعت نزدیک 30: 7 صبح بود که جمعیت در میدان ژاله و خیابان های منتهی به آن مستقر شدند. یکی از فرماندهان نظامی با بلندگو به مردم اخطار کرد که حکومت نظامی است ، چرا تجمع کرده اید؟ یکی از روحانیون مردم را به نشستن دعوت کرد. جمعیت روی زمین نشست ، ولی ظواهر امر نشان می داد که نیروهای فرمانداری نظامی قصد متفرق کردن مردم را ندارند... در پی سرعت گرفتن حرکت انقلابی مردم در سال 56 و افزایش آن در سال 57 شاه برای حفظ قدرت مجبور به استفاده از ارتش شد. شاه به دلیل آگاه نبودن به عمق نارضایتی مردم بر این نارضایتی ها دامن زد و حرکت مردم را به استهزا گرفت به طوری که در مصاحبه مطبوعاتی روز 23 اردیبهشت 1357 در مورد اوضاع بحرانی ایران گفت: «این شورش ها را دو گروه تجزیه طلبان و سیاسیون قدیمی رهبری می کنند تظاهرات ضدمیهنی چند روز اخیر کار کسانی است که به سلامتی پیشه وری شراب می خورند و با کسانی که می خواهند ایران را به ایرانستان تبدیل کنند و افراد این شورش ها به عقاید بچه گانه، احمقانه، عجیب و غیرقابل درک مربوط می شوند.» اما این سخنان بر آتش خشم مردم دمید؛ یکی از تجلی های اصلی این خشم در نماز عید فطر به امامت شهید مفتح در روز 13 شهریور 1357 و تظاهرات گسترده پس از آن در تهران و سایر شهرها رخ نمود. سپهبد ناصر مقدم پس از تظاهرات روز عید فطر به دیدار شاه رفت و با اشاره به راهپیمایی های مردم و ابراز نگرانی از تبعات سوئی که می توانست برای ارکان حاکمیت به بار آورد، و با استناد به نظر کارشناسان ساواک و اداره دوم ارتش دستور شاه را برای برقراری حکومت نظامی در تهران و برخی شهرها به دست آورد و دولت شریف امامی سرانجام در شامگاه روز 16 شهریور 1357 در تهران و 11 شهر دیگر اعلام حکومت نظامی کرد. با این اقدام فاجعه جمعه خونین 17 شهریور 1357 در میدان ژاله (شهدا) تهران رقم خورد و به نقطه عطفی در گسترش مخالفتهای عمومی با حکومت پهلوی تبدیل شد. پس ازآن که برگزاری راهپیمایی 13شهریور(عیدفطر)تجربه موفقی ارزیابی شد،تصمیم گرفته شد بار دیگر در مقابل حکومت شریف امامی و به منظور برائت از وی ، تظاهراتی انجام شود. شهید محلاتی در این ارتباط می گوید:"بعد از راهپیمایی عید فطر به این نتیجه رسیدیم که این کار باید با نظم و ترتیبی ادامه یابد، جلسه ای گرفتیم و از صبح تا غروب دور هم بودیم و تصمیم گرفتیم که روز پنج شنبه (16 شهریور) راهپیمایی کنیم ." آیت الله بهشتی نیز در جامعه روحانیت استدلال کرد که "بعد از راهپیمایی عید فطر حالا که مردم آمدند نباید در این حرکت مردمی فترت ایجاد شود" لذا از مردم برای راهپیمایی دعوت شد. با فرارسیدن س حرگاه روز 16 شهریور سیل جمعیت از گوشه گوشه ی تهران جاری شد. به گزارش کیهان ، تهران یک پارچه تعطیل و تظاهرات بود. صدها هزار تظاهرکننده در خیابان های تهران راهپیمایی کردند. راهپیمایان برای سربازان دست تکان می دادند و گل پرتاب می کردند. ناظران تعداد رهپیمایان را تا یک میلیون نفر تخمین زدند. طول صف های راهپیمایان به چند کیلومتر می رسید. در این راهپیمایی زنان با چادر سیاه جلو جمعیت در حرکت بودند. ابتدا مأموران کوشش کردند جلو راهپیمایی را بگیرند.، اما بعد راه را باز کردند و به دنبال جمعیت به حرکت درآمدند. صدها موتورسوار با شعار و تابلو جلوی جمعیت حرکت می کردند. شهید محلاتی که در آن روز از طرف جامعه روحانیت مسئول ستاد برگزاری راهپیمایی بوده است ، چنین گزارش می کند: ارتش با وسایل زرهی در سراسر خیابان انقلاب فعلی مستقر شده بود. با این حال ملت از شمیران حرکت کردند به طرف پایین . ما رابط داشتیم که مرتب به ما خبر می دادند. هنگام ظهر آیت الله بهشتی در خیابان انقلاب نزدیک پیچ شمیران به نماز ایستاد، خبر آوردند آخر صف حدود چهارراه قصر است . بعد از نماز، جمعیت را به طرف میدان شهیاد (آزادی ) حرکت دادیم . شعارها را کنترل می کردیم . شعارها از جلو تعیین می شد. عصر به میدان آزادی رسیدیم. قرار شد آیت الله بهشتی برای جمعیت صحبت کند و آقای ناطق نوری که لباسش را عوض کرده و لباس شخصی پوشیده بود، قطعنامه را بخواند. به روایت آقای ناطق نوری ، نزدیک به غروب بود که جمعیت به میدان آزادی رسید. کامیون های ارتشی داخل میدان آزادی استقرار یافته بودند، مردم به ویژه خانم ها با شعارهای خود سربازان و درجه داران را منقلب کردند و آن ها را به گریه انداخته بودند. آیت الله بهشتی تصمیم گرفت برای جمعیت سخنرانی کند. از او دعوت کردند روی یک اتومبیل پارک شده برود، وی این اقدام را بدون اجازه صاحبش غاصبانه شمرد و امتناع کرد. بشکه ای پیدا کردند و ایشان روی آن ایستاد و سخنرانی کرد. آقای ناطق نوری هم چون تحت تعقیب بود، با لباس شخصی و عینک دودی قطعنامه را قرائت کرد. بنا بر گزارش ساواک ،" تظاهرات این روز از منطقه قیطریه ، ونک ، پهلوی (ولی عصر) ژاله و مناطق جنوب شهر شروع شد و جمعیت ها در شاهرضا (انقلاب ) و آیزنهاور(آزادی ) به هم پیوستند و ساعت 30 : 18 به میدان شهیاد (آزادی ) رسیدند." طبق این گزارش مردم تابلوهای خیابان شاهرضا را محو و روی آن نوشتند" خیابان خمینی " . هم چنین مردم در مقابل دانشگاه صنعتی شریف شعار می دادند" دانشگاه خمینی " و تابلوهای خیابان آیزنهاور را به خیابان " شریعتی و خمینی " تبدیل کردند. اعلام میکردند جمعیت فردا صبح در خیابان شهدا ـ نامی که تظاهرکنندگان به خیابان ژاله داده اند ـ اجتماع کنید." ماه رمضان 1357 برای رژیم بسیار شکننده بود. شاه می پنداشت با تعویض آموزگار و روی کار آمدن شریف امامی و دادن امتیازات ، مردم را آرام خواهد کرد. ساواک گزارش می دهد: " از اوّل ماه مبارک رمضان تا روز 17 شهریور مجموعاً حوادث و وقایعی رخ داده که اوج گیری آن تقریباً از روز 9 شهریور" ، یعنی 26 رمضان و چهار روز بعد از دولت شریف امامی بوده و طی این مدت جمعاً 687 مورد شکستن شیشه ، 206مورد آتش سوزی ، 528 مورد شهادت مردم و قتل مأمورین انتظامی ، 69 مورد حمله به مأمورین ، 38 مورد بمب گذاری ، 27 مورد حمله به مؤسسات دولتی و ملی ، 3380 جلسه سخنرانی مذهبی در سراسر کشور که بیش از 1750 جلسه از این جلسات ضدیت با رژیم و تحریک مردم به آشوب و بلوا سخن گفته شده و توزیع 343 نوع اعلامیه و نشریه با نام مشخص و غیرمشخص مبنی بر ضدیت با رژیم و حکومت ایران و برپایی نزدیک به 923 مورد تظاهرات نسبتاً توأم با خشونت در نقاط مختلف مملکت رخ داد و سازمان یافته است ." رژیم شاه بعد از راهپیمایی بزرگ 16 شهریور به این نتیجه رسید که باید بر شدت سرکوب افزود تا بتوان بحران را مهار کرد. به روایت فریدون هویدا، پس از راهپیمایی روز 16 شهریور، فرماندهان نظامی به شاه فشار آوردند که هر چه زودتر در تهران حکومت نظامی اعلام کند و خواسته خود را نیز چنین توجیه کردند:"در راهپیمایی امروز سیل جمعیت به راحتی می توانست عمارت مجلس و تأسیسات رادیو ـ تلویزیون را به تصرف خود درآورد. شاه بعد از چند ساعت تردید و دوددلی با سفرای انگلیس و آمریکا به تبادل نظر پرداخت و تصمیم گرفت تسلیم نظر فرماندهان ارتش شود." ارتشبد فردوست نیز این خبر را به شکل دیگری تأیید می کند و می گوید بعد از واقعه 17 شهریور من در جلسه فرماندهان نظامی با ادامه حکومت نظامی مخالفت کردم ، ولی بقیه از جمله ازهاری رییس ستاد ارتش ، صمدیان پور رییس شهربانی ، مقدم رییس ساواک و قره باغی (وزیر کشور) صراحتاً گفتند که حکومت نظامی دستور صریح محمدرضاست .! از طرف دیگر شریف امامی که پنداشته بود با تغییر تاریخ شاهنشاهی به هجری شمسی و بستن چند قمارخانه مردم و رهبری نهضت را آرام خواهد کرد، بلافاصله بعد از راهپیمایی عید فطر متوجه شد که سخت در اشتباه است ؛ به همین جهت با سرعت عکس العمل نشان داد و طی اطلاعیه ای اعلام کرد:" متأسفانه دست های پنهان با استفاده از روش های شناخته شده در صدد سوءاستفاده از این شرایط برآمده و با تشکیل اجتماعات و ترتیب تظاهرات مطالبی را که بر خلاف قوانین کشوری است مطرح می سازد... به منظور تأمین آسایش عموم و جلوگیری از اقدامات خرابکارانه ، دولت مقرر می دارد که تشکیل اجتماعات با اجازه شهربانی و فقط در محل هایی که موجب سد معبر نباشد آزاد است و به مسئولان انتظامی دستور داده شده است از تشکیل اجتماعات بدون اجازه در معابر عمومی شدیداً جلوگیری نماید." این اعلامیه به معنای موقوف کردن راهپیمایی و تظاهرات بود و در واقع این اعلامیه آغاز خودنشان دادن دولت آشتی ملی بود و خبر از سخت گیری دولت می داد. شریف امامی در اجرای اطلاعیه دولت در شانزدهم شهریور دستور ممانعت از راهپیمایی را صادر کرد و پلیس در چند نقطه تهران با مردم درگیر شد، ولی جمعیت آن قدر زیاد بود که متوجه شد کنترل راهپیمایی با نیروی پلیس ممکن نیست .شریف امامی تصمیم شاه مبنی بر حکومت نظامی را مغتنم شمرد و شبانه از اعضای شورای امنیت ملی دعوت کرد. جلسه در ساعت 20 روز 16 شهریور با حضور نخست وزیر، امیرخسرو افشار وزیر امور خارجه ، ارتشبد ازهاری رییس ستاد بزرگ ارتش داران ، سپهبد ناصر مقدم رییس ساواک ، سپهبد احمدعلی محققی فرمانده ژاندارمری ، سپهبد صمدیان پور رییس کل شهربانی ، سپهبد برومند جزی رییس اداره دوم ارتش ، سپهبد خواجه نوری رییس اداره سوم ارتش و ارتشبد قره باغی وزیر کشورتشکیل شد. ابتدا سپهبد مقدم گزارشی از چند روز اخیر داد و اعلام کرد" قرار است فردا در مملکت آشوب به پا بکنند و مملکت را به هم بزنند . من مراتب را به عرض اعلیحضرت رساندم که به نظر من ضرورت دارد که اعلام حکومت نظامی بشود." رئیس اداره دوم و سوم ارتش هم به برقراری حکومت نظامی تأکید می کنند. همه ی اعضای جلسه بر ضرورت حکومت نظامی اعلام نظر می کند و بلافاصله شریف امامی اعضای دولت را احضار و هیأت دولت با اعضای شورای امنیت جلسه مشترک گرفتند و نظر شورای امنیت به تصویب هیأت دولت رسید. جلسه در ساعت نزدیک به 24 خاتمه یافت و شریف امامی نتیجه را تلفنی به اطلاع شاه رساند و تأیید نهایی را از او گرفت. سپس ارتشبد ازهاری با شاه صحبت کرد و بنا به تصویب وی ارتشبد غلام علی اویسی فرمانده نیروی زمینی به فرمانداری نظامی تهران و حومه انتخاب شد. سردمداران رژیم از حرکت مردم چنان به وحشت افتاده بودند که جرأت به تأخیرانداختن یک روز حکومت نظامی را برای مطلع کردن مردم نداشتند. نیمه های شب دولت اطلاعیه ای تنظیم کرد که رادیو در اخبار صبح گاهی آن را قرائت کرد، امّا اکثر مردم از آن بی خبر بودند؛ خصوصاً که آن روز جمعه بود و روزنامه صبح هم منتشر نمی شد. دولت در این اطلاعیه با اشاره به اطلاعیه ی 15 شهریور که تظاهرات را در معابر عمومی ممنوع اعلام کرده بود و اشاره به راهپیمایی 16 شهریور اعلام کرد" تنها برای جلوگیری از خون ریزی تظاهرات غیرقانونی و ضدملی آنان تحمل شد." ! فرمانداران نظامی شهرها نیز منصوب شدند: سرلشکر عبدالرضا اسفندیاری (شیراز)، سرلشکر رضا ناجی (اصفهان )، سرلشکر بیدآبادی (تبریز)، سرتیپ عبدالرحیم جعفری (مشهد)، سرتیپ شمس تبریزی (اهواز)، سرتیپ جهانگیر اسفندیاری (آبادان )، سرلشکر کمال نظامی (قم )، سرتیپ غفاری (کازرون )، سرتیپ شاپور میرهادی (کرج )، سرتیپ نعمت الله معتمدی (قزوین )، سرتیپ نادور (جهرم ). وزارت امور خارجه آمریکا نیز بلافاصله برقراری حکومت نظامی در ایران را مورد تأیید قرار داد و سخنگوی آن اعلام کرد" ما جمعه اظهار امیدواری کردیم نظم به زودی در تهران برقرار شود و امروز تکرار می کنیم که آرامش نیز مجدداً برقرار شود." روز واقعه فرماندار نظامی تهران به سپهبد بدره ای فرمانده گارد جاویدان دستور داد تا واحدهایی از گارد را به فرمانداری نظامی منتقل کند. بدره ای فرمان اعزام واحدهایی را به سرلشکر امینی افشار فرمانده لشکر 1 گارد جاویدان صادر کرد و یگان هایی از لشکر در میدان و خیابان ژاله (شهدا) مستقر شدند. ارتشبد اویسی با صدور اولین اطلاعیه فرمانداری نظامی اعلام کرد:" به منظور ایجاد رفاه مردم و نحوه نظم از ساعت 6 صبح روز 17 شهریور ماه مقررات حکومت نظامی را به مدت شش ماه " به اجرا می گذارد. مردم صبح زود بی خبر از حکومت نظامی در دسته های بزرگی از خیابان های فرح آباد، شهباز و میدان خراسان به طرف میدان ژاله حرکت کردند. در نزدیکی و خود میدان کامیون های مملو از نظامیان ایستاده بودند، ولی مردم بی اعتنا به راه خود ادامه می دادند. ساعت نزدیک 30: 7 صبح بود که جمعیت در میدان ژاله و خیابان های منتهی به آن مستقر شدند. یکی از فرماندهان نظامی با بلندگو به مردم اخطار کرد که حکومت نظامی است ، چرا تجمع کرده اید؟ یکی از روحانیون مردم را به نشستن دعوت کرد. جمعیت روی زمین نشست ، ولی ظواهر امر نشان می داد که نیروهای فرمانداری نظامی قصد متفرق کردن مردم را ندارند. راه عبور را از چهار طرف بر روی مردم بستند. ناگهان صدای رگبار از خیابان های منتهی به میدان بلند شد و همین که جمعیت از چهار طرف به سوی میدان هجوم آوردند، نیروهای مستقر در میدان نیز از چند سو مردم را به رگبار مسلسل بستند. در مدت چند ثانیه صدها نفر در خاک و خون غلطیدند. مردم بی محابا مجروحان و شهدا را بر روی دست به سوی بیمارستان ها حمل می کردند. اطاقها، راهروها و حیات بیمارستان ها مملو از مجروح و جنازه بود. مردم اطراف بیمارستان ها خانه های خود را برای پذیرش مجروحان مهیا می کردند. هر کس هر چه از لوازم پزشکی ، پنبه ، پانسمان و ملافه داشت به بیمارستان می آورد. نفرت مردم به اوج خود رسیده بود. خبر قتل عام مردم در میدان ژاله در تهران پیچید و سرتاسر تهران به جنب و جوش درآمد. طبق گزارش ساواک ، تظاهرات از میدان ژاله به " خیابان های دیگری از قسمت شرق تهران " کشیده شد، سپس تظاهرات به جنوب تهران ، خیابان های مولوی ، میدان خراسان ، میدان شوش و میدان راه آهن سرایت کرد و در مدت کوتاهی خیابان های فردوسی ، منوچهری ، سعدی شمالی ، نظام آباد، فرح آباد، منطقه ی نارمک ، میدان سپه ، خیابان لاله زار، به صحنه درگیری تبدیل شد. تظاهرات و درگیری تا پاسی از شب ادامه داشت . “ عباس ملکی" عکاس حاضر در صحنه جمعه سیاه می گوید: "در بیسیم صدایی آمد که همه را محاصره کنید، تیراندازی شروع شد. من در بین نیروهای نظامی ایستاده بودم. بین مردم هم می رفتم، اما آن لحظه وسط نیروهای نظامی بودم. مردم پا به فرار گذاشتند. نیروهای نظامی تیرهوایی می زدند. مردم وحشت زده بودند و هر جا کوچه ای یا گذری می دیدند فرار می کردند. من دیدم که شش نفر روی هم ریخته بودند تا یک نفر فرار کند. مردم تا آن روز در تهران چنین اتفاقی را ندیده بودند. تیراندازی چند دقیقه بیشتر طول نکشید اما دیدم که دیگر هیچ کس اطراف میدان نیست. یک نفر یکی از جنازه ها را می کشید و یک نفر هم، جنازه دیگری را در آغوش گرفته بود. شهدا بر روی زمین بودند. مردم همه وسایل شان مثل دوچرخه را رها و فرار کردند. آمبولانس ها اطراف میدان نمی آمدند و مردم جنازه یا زخمی ها را روی شانه ها می بردند، زیرا اگر ارتشی ها جنازه را می بردند، خانواده ها را اذیت می کردند.... عکس ها را برای ظهور به همکارانم دادم. من در شرایطی بدی بودم و ترسیده بودم. همکارانم کار لابراتوار بلد بودند و در آن موقعیت همه کمک می کردند. آقای پرتوی، عکس ها را در قطع 30×40 ظاهر کرد. عکس ها را روی زمین اتاق عکس پخش کردند؛ همه گریه می کردند و هیچ کس باور نمی کرد در تهران چنین اتفاقی افتاده باشد. عکس از مردم قم، اصفهان، همدان و... گرفته بودیم؛ اما این عکس ها جور دیگری بود." فرماندار نظامی در اطلاعیه شماره 4 خود ضمن متهم کردن مردم ، اعلام کرد در واقعه 17 شهریور، 58 نفر کشته و 205 نفر مجروح شده اند. دو روز بعد دادگستری اعلام کرد تعداد کشته شدگان به 95 نفر رسید. گر چه تعداد شهدای آن روز رسماً اعلام نشد، ولی آگاهان آمار وحشتناکی را از شهدای 17 شهریور ارائه کرده اند. پارسونز سفیر انگلیس تعداد شهدا را" صدها نفر" ذکر کرده است . سولیوان سفیر آمریکا نیز گزارش می کند که در میدان ژاله " بیش از دویست نفر از تظاهرکنندگان کشته شده بودند." جان دی . استمپل که خود از مسؤولین رده بالای سفارت ایالات متحده آمریکا در ایران بود، بعدها کتابی منتشر کرد. وی در کتاب خود درباره واقعه میدان شهدا می نویسد: "بلادرنگ پس از آغاز برخورد در میدان ژاله، مجروحین حادثه به سه بیمارستان منتقل شدند. منابع پزشکی کشته شدگان را بین 200 تا 400 نفر برآورد کردند. در ابتدا دولت مدعی شد که مقتولین 58 نفر بوده اند اما در عرض یک هفته این رقم به 122 نفر افزایش یافت که به این رقم بین 2000 تا 3000 زخمی نیز افزوده گردید. موضوع مهم دیگر در واقعه 17 شهریور، تمرّد سربازان از دستورات فرماندهان نظامی بود. در همان لحظه ی اول در میدان ژاله یک سرباز فرمانده خود را هدف قرار داد و سپس خود را به قتل رساند. طبق گزارش ساواک " سه نفر از سربازان وظیفه لشکر گارد در حین اجرای مأموریت کنترل اغتشاشات ، ضمن سرقت سه قبضه تفنگ ژـ3 با 300 تیرفشنگ متواری شدند" . اسامی این سه نفر عبارت بود از قاسم دهقان ، علی غفوری و محمد محمدی . فردای آن روز محل اختفای این سه سرباز کشف و به محاصره نیروهای نظامی درآمد که هر سه نفر مورد اصابت گلوله قرار گرفتند که محمد محمدی در دم به شهادت رسید. از مجموعه اسناد، به دست می آید که در این روز هفت سرباز خودزنی کردند. خبر فاجعه قتل عام مردم در میدان ژاله به سرعت در جهان پیچید و سیاست مداران ، دولت مداران ، خبرگزاری ها و محافل بین المللی را وادار به عکس العمل کرد؛ امّا هیچ عکس العملی زشت تر از دولت آمریکا نسبت به این قتل عام فجیع نبود. در آن روزها رؤسای کشورهای آمریکا، مصر و رژیم صهیونیستی در کمپ دیوید مشغول مذاکرات سازش بودند. فردای آن روز" وارن کریستوفر" معاون وزیر امور خارجه آمریکا از واشنگتن با " سایروس ونس " وزیر امورخارجه که در کمپ دیوید بود، تماس برقرار و توصیه کرد که "پرزیدنت کارتر هر چه زودتر با شاه صحبت کند" . ونس گزارشی از وضعیت ایران را به کارتر ارائه داد و از کارتر خواست تا با شاه تماس بگیرد. ابتدا انورسادات با شاه تماس گرفت و" مراتب هم دردی و پشتیبانی خود را از شاه به وی اطلاع داد" و سپس کارتر با شاه تلفنی صحبت کرد و" پشتیبانی آمریکا را از وی در اقداماتی که برای برقراری نظم به عمل می آورد تأیید کرد." خبر حمایت کارتر از شاه آن هم بعد از قتل عام مردم تهران ، موضع امام خمینی را به شدت تثبیت کرد. امام خمینی درعکس العمل به این پیام کارتر در مصاحبه با رادیو تلویزیون فرانسه فرمودند:" آقای کارتر که برای یک زندانی در شوروی آن قدر هیاهو درآورد، پس از کشتارهای پیاپی شاه ، پشتیبانی خود را از او دریغ نکرد. این به خاطر این است که آمریکا به دنبال منافع خودش فقط هست ." یکی از موضوعاتی که مردم شرکت کننده در راهپیمایی روز هفده شهریور و بازماندگان شهیدان و مجروحان حادثه در پی آن بودند، اطلاع از نظر رهبر انقلاب حضرت امام خمینی ( ره ) در این باره بود. اعلامیه امام ( ره) که بلافاصله پس از این واقعه در نجف منتشر شد و به سرعت اکثر مردم ایران از آن آگاهی یافتند، در واقع به حرکت مردم مشروعیت بخشید و مردم شادمان از مهر تأیید مرجع و رهبرشان به مبارزه تا سرنگونی حکومت پهلوی ادامه دادند. امام خمینی در پیام به ملت ایران آرزو کردند که " ای کاش خمینی در میان شما بود و در کنار شما در جبهه دفاع برای خدای تعالی کشته می شد." امام خمینی کشتار 17 شهریور را آشکارشدن واقعیت دولت آشتی ملی اعلام کردند که "شاه با حکومت آشتی ملی می خواست روحانیت شریف ایران و سیاسیون محترم را در کشتارخود سهیم گرداند، ولی فریب او خیلی زود برملا گردید. ان ّ کیدَ الشیطان کان ضعیفاً" . امام خمینی بار دیگر از ارتش خواستند به مردم بپیوندند تا" نام خود را در تاریخ که به سود ملت ایران به راه خود ادامه می دهد هر چه زودتر ثبت " کنند. منبع: مرکزاسنادانقلاب اسلامی
چهارشنبه ، ۱۷شهریور۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فاش نیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 100]
-
گوناگون
پربازدیدترینها