محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829166797
ارسلان کاظمی: حسرت حضور در المپیک را خوردم/ بائرمن مثل قبلی ها با چایی به تمرین نمی آید! - پایگاه خبری دزنیوز
واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: جلال بابایی– خبرگزاری فارس، ارسلان کاظمی از آن دست بازیکنانی است که بسکتبال پایه را در آمریکا آموخته و حالا به گفته خودش وقتی بائرمن در تیم ملی آنها را آموزش می دهد، برایش راحت تر به نظر می رسد و این روزها به یکی از مهره های اصلی تبدیل شده و سرمربی تیم ملی هم حساب ویژه ای روی […]جلال بابایی – خبرگزاری فارس ، ارسلان کاظمی از آن دست بازیکنانی است که بسکتبال پایه را در آمریکا آموخته و حالا به گفته خودش وقتی بائرمن در تیم ملی آنها را آموزش می دهد، برایش راحت تر به نظر می رسد و این روزها به یکی از مهره های اصلی تبدیل شده و سرمربی تیم ملی هم حساب ویژه ای روی او باز کرده است. او در چند سال گذشته به دلیل مسائل و مشکلاتی که وجود داشته، حضور مداومی در تیم ملی نداشته و حالا که دوران خدمت سربازی را می گذراند شاید با خیال آسوده تری در تیم ملی حضور دارد؛ مسئله ای که در یک سال گذشته حواشی زیادی را برای او بوجود آورد. کاظمی که بعد از حدادی دومین بازیکن ایرانی بود که به NBA راه یافت، اما شرایط بازی پیدا نکرد و خودش می گوید انتخاب نادرست ایجنت و عدم اطلاع رسانی مناسب، به او ضربه زد. او که باید در فصل آینده لیگ برتر در تیم نیروی زمینی به میدان برود، در حال حاضر خودش را به همراه تیم ملی برای مسابقات چلنج کاپ آماده می کند و در این بین دقایقی هم مهمان خبرگزاری فارس بود که مشروح گفت وگوی وی را در زیر می خوانید: * شرایط تیم ملی برای مسابقات چلنج کاپ چطور است؟ تمرینات خوب و پر فشاری را پشت سر می گذاریم و ۸، ۹ روز کارهای بدنسازی را انجام دادیم. بائرمن فشار زیادی را می آورد و معتقد است تیم ملی ایران باید در چلنج کاپ یکی از بهترین ها باشد. کم کم وارد کارهای تاکتیکی هم می شویم و جدا از کارهای جسمانی، هماهنگی یکی از مهمترین موراد است. خوشبختانه غیر از یکی دو بازیکن بقیه سرحال هستند و مصدومیت وجود ندارد. * تمرینات نسبت به قبل از مسابقات انتخابی چه تفاوت هایی دارد؟ سیستم های جدیدی وارد شده و همه در حال رشد و پیشرفت هستند. پیش از این روی پیک و رول کار می کردیم و تنها دو نفر درگیر می شدند، اما یک سیستم جدیدی که آمده باعث شده همه درگیر باشند و صاحب توپ شوند. * مسابقات را با توجه به میزبانی چطور می بینی؟ دوست ندارم بگویم حتما قهرمان می شویم، چون بار قبلی که این جمله را گفتم، رفتیم و به اردن باختیم و پنجم آسیا شدیم. نمی دانم شرایط قطر چگونه است. آخرین باری که با آنها بازی کردیم، همه از ملیت های دیگر بودند و کنارشان گذاشتند. احتمالا در این دوره تیم خوبی می آورد. بازی به بازی باید پیش برویم و از گروه بالا بیاییم. * بعد از سال ها میزبان یک تورنمنت معتبر شدیم… درست است، اما تمرینی در سالن ۱۲ هزار نفری نکرده ایم و یکی از شرایط میزبانی این است که به سالن مسابقات عادت کنید. مطمئنا گرفتن میزبانی به پیشرفت بسکتبال ما کمک می کند و امیدوارم پس از جوانان، بزرگسالان هم به قهرمانی برسند، چون با این قهرمانی اسپانسرهای بیشتری می آیند و توجهات بیشتر می شود. * المپیک را دنبال می کردی؟ همه نتایج را چک می کردم، گه گاهی هم بازی ها را می دیدم. فکر می کردم استرالیا به فینال برسد، اما نشد. همان طور هم که پیش بینی می شد، در نهایت آمریکا به قهرمان رسید. *طرفدار تیم خاصی بودی؟ نه برایم مهم نبود. دنبال بازی قشنگ هستم. * حسرت نمی خوری چرا ایران حضور نداشت؟ واقعا حسرت می خورم، چون یکی از آرزوهایم این است که در المپیک بازی کنم. در یک دوره ای که بودم، نتوانستیم کاری بکنیم و در دوره قبلی هم نبودم. کاری نمی توان کرد و چیزی است که از دست رفته است. * خیلی ها می گفتند زمان کافی نداشتیم. به نظرت مهمترین علتی که نتوانستیم صعود کنیم چه بود؟ به نظرم دیر تشکیل شدن تیم ملی علتش نبود بلکه کار گروهی مان مشکل اصلی بود و وقتی آمارها را می دیدم، همین موضوع را نشان می داد. مربی جدید بود و بازیکنان به شیوه های دیگری عادت کرده بودند. *در انتخابی هم شانسی نداشتیم، اما خیلی ها حسرت باخت به مکزیک را خوردند؟ از بازی با مکزیک باید درس بگیریم. باید در ان مسابقه پیروز می شدیم. در مسابقه اتفاقاتی افتاد که نمی خواهم در مورد آنها صحبت کنم. جلو هم افتادیم، اما روی یک غفلت باختیم. من بعد از بازی با اردن در سال ۲۰۱۱ هم گفتم که اگر می بازیم ربطی به این ندارد که فلان بازیکن یک توپ در آخر مسابقه خراب می کند، بلکه اشتباهاتی است که از اول بازی شروع شده و به باخت ختم می شود. در بازی با مکزیک همین اتفاق افتاد. خیلی اشتباهات تاکتیکی نداریم و بلکه بیشتر فردی است. بائرمن دوست دارد به سبک تیم های اروپایی بازی کنیم و می خواهد از این حالت دربیاییم که یک نفر توپ را بردارد و به تنهایی به قلب دشمن بزند. این سیستم جدید هم احتیاج به زمان دارد. دوره قبلی تیم ملی هم یک دفعه قهرمان آسیا نشدند و از ۱۸ سالگی به تیم ملی آمدند و اولین قهرمانی شان هم ۲۳، ۲۴ سالگی شان بود. قطعا المپیک می توانست کمک بسیار زیادی به پیشرفت ما بکند. * به وضعیت خودت برسیم، ارسلانی که شانس زیادی داشت در NBA بازی کند، حالا به نیروی زمینی رسیده است؟ بزرگترین ضربه ام را در آمریکا از مدیر برنامه هایم خوردم. اطلاعات زیادی نداشتم و مدیر برنامه هایم هم چیزی به من نگفت. باید خودم بیشتر مطالعه می کردم و اگر می دانستم که این قدرت را دارم که در همان سال اول که انتخاب شدم، می توانم تقاضای قرارداد بکنم. فکر می کردم هرچه آنها بگویند باید قبول کنم. اگر اینها را می دانستم شاید الان وضعیت بهتری داشتم و مسیر زندگی ام تغییر کرده بود. دو سال طول کشید تا این مسائل را فهمیدم. البته بعد از آن یک فصل خوب را در پتروشیمی و یک فصل هم در چین سپری کردم. سال گذشته هم با آتلانتا در لیگ تابستانی آغاز کردم و با هیوستون تمام کردم. * سال گذشته را بیرون ماندی و این موضوع چقدر به ضررت تمام شد؟ متاسفانه با زهم به خاطر بی اطلاعی و یک سری مسائل دیگر این اتفاق افتاد. یک سال عقب افتادم، اما جای جبران وجود دارد. *هنوز هم امید داری به NBA باز گردی؟ خوشبختانه آنجا شناخته شده هستم و هر زمانی بخواهم می توانم در لیگ تابستانی بازی کنم و به کمپ های تیم های حاضر در NBA بروم، اما این پروسه ای بوده که دو سال است مرا از زندگی عقب می اندازد. بعد دو سه سال و اگر توانستیم تیم ملی را المپیکی کنیم، شرایط حضور پیدا خواهد شد. * چرا دیگر بازیکن جوانی نداریم که در حد NBA باشد؟ یکی از دلایل این است که پول خیلی زود در اختیار بازیکنان جوان قرار داده می شود. مثلا فلان بازیکن جوان که در تیم های بالای جدول هم قرار دارد و پیشنهاد خوبی هم می شود غرور او را می گیرد. بازیکن اگر تحصیل کرده و خانوده خوبی داشته باشد، به بیراهه نمی رود، اما وقتی شرایط خوبی نداشته باشد و پیشنهاد ۱۰۰ یا ۲۰۰ میلیونی داشته باشد، خراب می شود. البته این موضوع به سطح کیفی بازیکن هم بستگی دارد. وقتی بچه بودم،آرزو داشتم مثل فلان بازیکن در NBA باشم و برخی هم می خواهند مثل یکی از بازیکنان ایران باشند. هرچه بلند پرواز تر باشد، بیشتر تلاش می کند. برای خیلی ها پول مهم است و برای برخی دیگر رسیدن به هدف شان. اگر هدف بزرگ باشد، پول نمی تواند مانع اش شود. * عقب ماندن ما در آسیا هم به این مسائل باز می گردد؟ معتقدم که کار پایه در کشور ما خوب انجام نمی شود. بازیکنان خوبی در تیم ملی داشته و داریم، اما اگر به چین نگاه کنیم بازیکنان جوان خود را به طور مستمر وارد بزرگسالان می کنند. سه بازیکن جوان بالای ۲٫۱۵ دارند و این کاری است که به درستی در ایران انجام نشده است. آنها برای تیم دوم خود هم تورنمنت های مختلف دارند، اما شما ببینید زمان ما که تیم ملی جوانان قهرمان آسیا چه بلایی سرشان آمد. فربد فرمان و مهدی شیرچنگ کجا هستند الان؟ شیرچنگ زمانی بهترین بازیکن آسیا شده بود. همه اینها به نداشتن تیم دوم باز می گردد. اینکه فقط در تهران اردو بزنیم با اینکه در مسابقات مختلف شرکت کنیم، تفاوت های زیادی وجود دارد. تنها جایی که تیم ملی ب ما رفته است، تورنمنت ارمنستان رفته و ویلیام جونز بوده است. به همین دلیل از هیات شهرم یعنی اصفهان هم گلایه زیادی دارم. چند سال است که بازیکنی در رده های پایه ندارد. زمانی نصف تیم ملی از اصفهانی ها در همه رده ها تزریق می شد و حالا… در مسابقات کشوری هم همیشه یک پای فینال بود، اما حالا به یک چهارم نهایی هم نمی رسد. لیگ برترش هم تعطیل شده و این مسائل واقعا نگران کننده است. * جوانان ما در این دوره چطور بودند؟ بازی های خوبی را انجام دادند. به شخصه رضا نوری را خیلی دوست دارم. اصلا بحث فنی ندارم، اما در رده جوانان ارتباط مربی با بازیکن بسیار مهم است. نوری این قدت را دارد که با بازیکنانش اخت شود و رفاقت کند. اینکه یک مربی بعد از سه باخت تیمش را برمی گرداند و در نهایت قهرمان می شود این به مسائل عاطفی بین مربی و بازیکن باز می گردد که چقدر خوب است. دلیل اصلی آنها بردن چین بود که اعتماد به نفس| شان را بالا برد. بازیکنان خوبی داشتیم، ام برای پیشرفت باید با آنها کار شود. این نفرات باید حفظ شوند و همان اتفاقی که گفتم یعنی پول زیاد، حداقل برای آنها نیفتد. همه جای دنیا رده سنی امید داریم، اما نمی دانم چرا در آسیا وجود ندارد. انگار در کنفدراسیون آسیا کسی حال کار کردن ندارد. در اروپا یا آمریکا امکان ندارد تیمی به مسابقات نیاید و جریمه نشود، اما در آسیا خبری از این مسائل نیست. * ظاهرا بائرمن، رابطه بسیار خوبی با تو دارد. دلیلش چیست؟ یکی از علت ها این است که چیزهایی که می خواهد به تیم تزریق کند را من یک بار در آمریکا انجام داده ام. از سوی دیگر نمی خواهم اغراق کنم، اما زبان انگلیسی ام نسبت به دیگر بازیکنان یک مقدار بهتر است خیلی از مسائل و تاکتیک ها را از طریق من اطلاع می دهد. بارها گفته ام که بازیکنی نیستم که به فکر آمار خودم باشم و همیشه آخرین مورد در برگه آمار، امتیاز است. ریباند و توپ دزدی و پاس ها را نگاه می کنم. به نطرم هر مربی ای این نوع بازیکنان را که فقط به فکر تیم هستند را دوست دارد. * از همان ابتدا از شما شناخت داشت؟ سال گذشته هم برای جام ملت ها با من تماس گرفت و علاقه داشت که حضور پیدا کنم، اما نشد. * به خاطر خدمت سربازی نیامدی یا مسئله دیگری؟ به خاطر سربازی نبود و به دلیل یک سری مسائل دیگر نتوانستم بیایم. اما به محض اینکه ایران آمدم با هم جلسه گذاشتیم و با هم صحبت کردیم. * از تغییر پستی که دادی، راضی هستی؟ متغیر است و چیز مهمی نیست. برای این دوره گفته است اوشین ساهاکیان پست ۳ بازی می کند و من در پست چهار. خیلی تفاوتی ندارد. هم او و هم من تمام کارهای مربوط به پست ۳ و ۴ را بلدیم. * وضعیت شوت هایت هم خیلی بهتر شده است… این موضوع به اعتماد به نفس باز می گردد. یک مربی مانند بچیروویچ آنقدر به شما اعتماد به نفس می دهد و همان اعتماد به نفس را در یک ماه از شما می گیرد و دلیلش به من ارتباطی ندارد. اما واقعا کار کردن با بائرمن لذتبخش است چون یکی از مربیان بزرگ اروپا است. برخی اوقات هم این مسئله دردناک است که ببینید مربی ای که خارجی است برای تیم ملی بیشتر ارزش قائل است تا بازیکنی که برای کشورش بازی می کند. *از چه لحاظ؟ از لحاظ دل به کار دادن. تمریناتش واقعا پرفشار و خسته کننده است، اما ما به عنوان بازیکن ملی باید بیشتر ارزش قائل شویم. مربی خارجی پول قراردادش را می گیرد و می گیرد و قاعدتا نباید برایش مهم باشد و نباید در تمرین حرص بخورد که بازیکنان آماده نیستند. علاقه زیادی به کار کردن دارد. شاید خیلی ها به مواد مخدر معتاد باشند، اما او به سالن بسکتبال معتاد است و محل اسکانش هم در کنار سالن قرار دارد. *تفاوت بائرمن با مربیان سابق تیم ملی که صرب و کروات بودند، در چیست؟ تفاوت شان این است که مربیان سابق بعد از گذشت نیم ساعت از زمان تمرین چایی به دست به سالن می آمدند، اما بائرمن نیم ساعت زودتر می آید و اگر بازیکن جوانی باشد با آنها کار کرده و مشکلی باشد، حل می کند. * منظورت این است با حضور صرب و کروات ها به بیراهه می رفتیم؟ یک سری مربیان آمدند که من با آنها کار نکرده ام، اما اولین باری که تیم ملی جوانان قهرمان آسیا با یک مربی ایرانی یعنی شاهین طبع بود. برای رده امیدها بوسنیاک را آوردند که یک سری مسائل را مطرح کردند که ایران را ترک کرد. بعد از آن اونیکا آمد و اولین بار بود که روزانه سه جلسه تمرین کردیم و آن زمان پیشرفت خوبی کردیم. بازیکنان مانند ایمان زندی، بابک نظافت و جواد داوی و پویا تاجیک. پویا را واقعا دوست دارم و اگر تکنیکی ترین پست ۴ ایران نباشد یکی از آنها است. سبک بازی کردن وا را دوست دارم و همین الان هم شاید بتواند در لیگ بازی کند. ترومن هم جزء معدود مربیانی بود که از شرق اروپا آمده بود و دل به کار می داد. در این مدت زمانی که بسکتبال بازی کرده ام واقعا بائرمن یکی از بهترین مربیانی است که به ایران آمده است. باید یکی را به عنوانئ سرمربی داشته باشیم که یک سیستم خوب را برای ما طراحی کند. امیدوارم بتواند بازیکنی را بسازد که اگر حدادی بعد از ۱۰ سال دیگر خداحافظی کرد جانشینی برای او داشته باشیم و بتوانیم تغییر سبک بدهیم؛ هرچند حدادی با آن قد و تکنیک یک استثناء است. * این تغییر چند سال طول می کشد؟ تغییر نسل و تاکتیک اینطور نیست که یک شبه بخوابیم و فردایش تغییر ایجاد شود. یک پروسه ای است که نیاز به زمان دارد. تیم جوان شده و دو سه سال طول می کشد که ساخته شود. بهنام یخچالی یکی از بازیکنان آینده دار ایران و آسیا خواهد شد. وحید دلیرزهان، صالح فروتن و چند بازیکن دیگر نیاز به مربی دارند و باید برای پیشرفت کار کنند. * ارسلان کاظمی در چند سال گذشته حضور مداوم در تیم نداشته است. خودت چه قدر در این مورد مقصر بوده ای؟ هر زمانی که تیم ملی بوده، من اعلام آمادگی کرده ام. البته همیشه همه تصمیمات را مربی نمی گیرد و آنها هم علاقمند بوده اند که من بیایم. فقط در بازی های آسیایی نتوانستم حضور پیدا کنم و آن هم به خاطر مشکل ویزای آمریکا بود و مطمئن نبودم که بتوانم برگردم. برای جام ملت های آسیا هم اعلام آمادگی کرده بودم، اما بچیروویچ گفت چون در تمرینات نبوده ای نمی توانی بیایی و نمی دانم حرف خودش بود یا شخص دیگری. واقعا از حضور در تیم ملی لذت می برم و در اردو بودن برای من لذتبخش است. * برخی می گویند خودت را در اردوها تافته جدابافته می دانی، درست است؟ نه، اینطور نیست. اخلاف من به شکلی است که اگر کسی را نشناسم، نمی توام با او رابطه برقرار کنم، اما اگر صمیمی شوم، شما می توانید شرایط را از طرف مقابل بپرسید.من جزء افرادی هستم که نمی توانم با هرکسی بجوشم. یک سری از افراد هم هستند که دوست ندارند کسی سمت شان برود. * از حضور در لیگ چین راضی بودی؟ تیم مان موفق نبود، اما از شرایط و آمار خودم راضی بودم. نفر پنجم ربیاند لیگ شدم و در توپ ربایی هم با یک دهم، نفر دوم شدم.البته وقتی تیم موفق نباشد، بازیکن هم به چشم نمی آید. البته لیگ چین به شکلی است که باند و باندبازی زیاد است و هر تیمی با یک ایجنت کار می کند و به قول ما اصفهانی ها بده بستان آنجا زیاد است. * باز هم به چین فکر می کنی؟ حتما چرا که نه.لیگ چین کوتاه است و پس از پایان این لیگ برخی بازیکنان را برای پلی آف NBA می برند. لیگ خوبی است و خارجی های خوبی می آیند. * تا چند سال دیگر می توانی بازی کنی؟ نمی دانم، اما دوست دارم در اوج خداحافظی کنم و نمی خواهم خودم را زوری در تیم ملی نگه دارم. * با سهمیه بندی در لیگ موافقی یا مخالف؟ با وضعیتی که لیگ ما دارد، موافقم. چون تیمی وجود ندارد. اگر سهمیه ها نباشد ب عنوان مثال تیمی مانند پتروشیمی می تواند ۱۰ سهمیه بگیرد. امیدوارم روزی برسد که تیم های خوبی بیایند و سرمایه گذاری کنند که نیازی به سهمیه نباشد. * چرا تیم های زیادی وارد لیگ نمی شوند؟ خیلی می توانم در این مورد صحبت کنم، اما ترجیح می دهم حرفی نزنم. * در مصاحبه ای گفته بودی باید به دنبال اسپانسرها برویم؟ درسی که در دانشگاه خواندم مربوط به بازاریابی بود. یکی از جرئی ترین مثال ها را می زنم. ما زمانی که میزبان جوانان آسیا بودیم یک بنر هم در سطح شهر ندیدم. حدود دو هفته دیگر چلنج کاپ آسیا را داریم، اما از این رقابت ها هم خبری در داخل شهر نیست. * فصل گذشته هم با ثامن قرارداد بستی، اما نتوانستی بازی کنی. مسابقات را چطور دیدی؟ متاسفانه شانس بازی پیدا نکردم، اما جزء معدود سال هایی بود که از همان ابتدا مشخص بود، کدام تیم قهرمان می شود. * به نطرت امسال هم همین روند خواهد بود؟ این اتفاق زمانی می افتد که تیم قدرتمندی در لیگ نباشد. زمانی که در پتروشیمی بودم، مهرام هم حضور داشت و به همراه یکی دو تیم دیگر رقابت خوبی داشتیم. نمی توانیم بگوییم تیمی که پول دارد قهرمان نشود و بگوییم ضعیف شرکت کند. * برخی می گویند با حضور استرالیا در آسیا باید قید قهرمانی ها را بزنیم؟ تیمی واقعا خوبی دارند و در المپیک هم چهارم شدند. البته بد هم نمی شود. به جای اینکه با مالزی و اندونزی و سنگاپور بکنیم در سال چند بار با استرالیا و نیوزیلند بازی کنیم خیلی بهتر است و به ما کمک می کند. ما در بازی های تدارکاتی پیش از انتخابی المپیک توانستیم بدون حامد نیوزیلند را ببریم، اما همانتیم در حال شکست دادن فرانسه و کانادا بود. * به نظر می رسد در یکی دو سال گذشته همبستگی در میان بازیکنان کمتر شده است، نظرت چیست؟ هیچ مشکلی وجود ندارد که یک بازیکن بخواهد در تیم ملی خودش را نشان بدهد، اما وقتی این خودنمایی به تیم ملی اولویت داشته باشد، این مسائل پیش می آید. آرزویی که به آن نرسیدی؟ خیلی دوست داشتم در المپیک بازی کنم. * NBA چطور؟ من از اول دوست داشتم در این لیگ بازی کنم. رفتم تمرین کردم و در لیگ تابستانی هم بازی کردم و کل سوپر استارهای NBA را هم در سه بازی دیدم و عکس هم گرفتم. خوبی اش این بود که شمار ه ای که خودم دوست داشتم یعنی ۱۴ را گرفتم. باز هم امیدوارم بروم، چون فکر می کنم توانایی اش را دارم. البته شاید اگر چینی یا هندی بودم، تا الان در این لیگ بازی می کردم. * دلیلت برای انتخاب این شماره چه بود؟ از زمانی که بسکتبال را آغاز کردم NBA زیاد دنبال می کردم و می دیدم هیچ بازیکن شماره چهاردهی نیست که معروف باشد و دوست داشتم ۱۴ را بپوشم و خودم معروفش کنم. زمان ما بیشتر به دنبال شماره ۹ بودند، آن هم به این خاطر که مایکل جردن در المپیک این شماره پیراهن را پوشیده بود. یکی از آرزوهایم هم این بود که پیراهن شماره ۱۴ ذوب آهن را بپوشم که به آن رسیدم. تلخ ترین خاطره ات؟ واقعا باخت به اردن در سال ۲۰۱۱ بدترین و تلخ ترین خاطره ام است. واقعا روز، روز اردن بود و هرچه زدند، رفت. بعش هم که دو بازیکن شان دوپینگی از آب درآمد. متاسفانه بعد از آن هم بسکتبال روزهای بدی را سپری کرد. باید از آن زمان درس بگیریم. * و صحبت پایانی؟ امیدوارم بسکتبال ما هم به جایگاهی که حقش است، برسد.
شنبه ، ۶شهریور۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 103]
-
گوناگون
پربازدیدترینها