تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804603546
دیپلماسی ایران از فرسایش تا جهش
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: ویژه سالروز انتخاب یازدهم دیپلماسی ایران از فرسایش تا جهش تهران- ایرنا- روزنامه ایران در ویژه نامه امتداد امید در یادداشتی به قلم رضا نصری حقوقدان بین المللی می نویسد: در سپتامبر سال 1814 میلادی، قدرتهای بزرگ اروپایی– بریتانیا، اتریش، روسیه، پروس و سوئد – در شهر وین گرد هم آمدند تا در مورد سرنوشت اروپا و فرانسه پس از شکست سنگین و سقوط امپراتوری ناپلئون تصمیم بگیرند.
در این یادداشت آمده است: شارل موریس دو تالرآن (Charles Talleyrand) - وزیر مخلوع ناپلئون بناپارت - در حالی در میان نمایندگان کشورهای سرمست از پیروزی به نمایندگی از کشور فرانسه بر سر میز مذاکرات وین نشست که نه ارتشی پشتوانه مواضع او بود، نه دولت مشروع و منسجمی در پایتختش باقی مانده بود و نه حتی به کنفرانس وین دعوت شده بود! بواقع، تالرآن یک دیپلمات هوشمند و یک مذاکره کننده قهار از یک کشور ورشکسته و شکست خورده بود که - به قول یکی از مورخین سرشناس - آمده بود تا «یک تنه در برابر قاره اروپا بایستد»، فرانسه را دوباره به روی نقشه دیپلماسی جهان بازگرداند و مانع اشغال و تجزیه کشورش شود. در بدو آغاز نشست بین المللی وین، تالرآن - که بخوبی به دینامیسم قدرت در روابط بین الملل آگاه بود - ابتدا در هیأت های فرعی و جانبی کنفرانس (که متشکل از کشورهای کوچک بود) نفوذ کرد و از زبان آنها مواضعش را به کانون قدرت منتقل کرد. سپس موفق شد - با رایزنی و مساعدت کلمنس مترنیخ (صدراعظم معروف اتریشی) - در جلسات قدرت های بزرگ در جایگاه «ناظر» بنشیند و از این طریق یک قدم به کانون تصمیم گیری نزدیکتر شود. در گام بعدی - با وجود انتظار برگزارکنندگان کنفرانس - تالرآن توانست در جلسات رسمی متحدین نیز صاحب کلام شود و حتی در پایان هر نشست، صورت جلسات را هم امضا کند. سپس او موفق شد - با اتکا به یک تحلیل دقیق و جامع از مواضع دولت ها و دینامیسم حاکم میان آنها - در میان متحدین اختلاف بیندازد و گاه حتی در مقام میانجی و مدیر جلسه، دستور کار نشست های بعدی را تعیین نماید. در نهایت، فردی که حتی به کنگره وین دعوت هم نشده بود، توانست - با دست خالی – قدرت های بزرگ را از تجزیه کشورش منصرف کند، تمامیت ارضی و استقلال فرانسه را تضمین نماید، نهادهای حکومتی را در کشورش احیا کند، اتحادهای جدیدی میان قدرت های پیروز تعریف کند و برای آرایش جدید قوا در اروپا – به مانند قدرت های پیروز - ایفای نقش نماید. یکی از مورخان فرانسوی، ورود خزنده و هوشمندانه شارل تالرآن - این میهمان ناخوانده - به جلسات اصلی کنگره وین را به «ورود گرگ به آغل گوسفندان» تشبیه کرده است! در مورد کنگره وین 1814 و تأثیر آن بر آینده اروپا و جهان مقالات و کتاب های فراوانی نوشته شده است. تمام مکاتب روابط بین الملل نیز هر یک از پشت لنز تئوریک خود و بر اساس چارچوب های نظری خود به تحلیل مواضع دولت ها و نتیجه این کنفرانس پرداخته اند. اما در پس تمام نظریه های آکادمیک و تحلیل های پیچیده سیاسی و نظامی از «توازن قوا» و «وزن ژئوپولیتیک» کشورها، آنچه در ضمیر ناخودآگاه تاریخ و تصمیمگیران جهان غرب از کنگره وین بهجا مانده، دو نکته است: یکی اهمیت «فرد» در روابط بین الملل و دیگری اهمیت «بازی در حیاط بزرگان» - یا اهمیت تلاش برای تأثیرگذاری بر عملکرد بازیگران «مؤثر» بین المللی - است. این دو نکته همان تفاوت عمده ایست که سیاست خارجه دولت روحانی را از سیاست خارجه دولت احمدی نژاد متمایز می سازد. **دولت احمدی نژاد بواقع، محمود احمدی نژاد به اهمیت «فرد» در مناسبات جهانی و ضرورت گزینش یک شخصیت معتبر و دولتمردی برجسته که قادر به ایجاد اجماع جهانی به نفع ایران یا تأثیرگذاری مثبت بر رفتار قدرت های بزرگ باشد - یا به تعبیر فرانسوی ها به نشاندن یک Homme d"État در صدر دستگاه دیپلماسی کشور - اعتقادی نداشت. انتصاب منوچهر متکی به عنوان وزیر امور خارجه - و حتی شیوه عزل نامتعارف او در هنگام مأموریت در یک کشور خارجی - گواه این مدعاست. عملکرد، موضعگیری ها و اظهارات شخص آقای احمدی نژاد - که گاه موجب انزوای او در مجامع بین المللی و حتی خروج اکثر نمایندگان اعضای سازمان ملل در بدو ورود او به سالن مجمع عمومی می شد - نیز بیش از آنکه موجب نزدیک شدن ایران به کانون تأثیرگذاری و ارتقای میزان نفوذ تهران بر مناسبات دیپلماتیک جهان شود، به حاشیه نشینی کشور و بیصدایی ایران در مذاکرات مهم بین المللی (و حتی منطقه ای) منجر می شد. بواقع، عملکرد شخصی احمدی نژاد در صحنه بین المللی - که بر تمام زوایای سیاست خارجه ایران (از جمله بر پرونده هسته ای) سایه افکنده بود - نه تنها موجب ظهور یک اجماع بی سابقه میان دولت های جهان علیه ایران شد، بلکه در صحنه سیاست داخلی کشورها نیز «ضدیت با ایران» را به تنها نقطه اشتراک میان احزاب مخالف و رقیب تبدیل کرد. در بعد اولویت بندی و سیاستگذاری در حوزه روابط خارجی نیز، دولت احمدی نژاد - دستکم در شعار - قائل به ارتباط سازنده و تأثیرگذار بر عملکرد قدرت های بزرگ نبود. اصرار دولت وقت بر ایجاد رابطه با کشورهای کوچک - ولو کشورهای دوردستی که از لحاظ تاریخی، فرهنگی، اقتصادی و راهبردی کمتر سنخیتی با ایران نداشتند - و بی توجهی رئیس جمهوری وقت نسبت به جلب افکار عمومی کشورهای غربی و حساسیت های تاریخی آنها، همگی مؤید این ادعاست. در نهایت، حاصل رویکرد کلی و نگاه او به دینامیسم قدرت در مناسبات جهانی چنین بود که حتی کشور ونزوئلا - به عنوان نزدیکترین «متحد» ایران - بدون درنگ با تمام قوانین تحریمی امریکا، اتحادیه اروپا و سازمان ملل علیه ایران همراهی می کرد، بیآنکه الطاف کلامی و سرمایه گذاری های وسیع ایران در آن کشور تأثیر قابل ملاحظه ای بر محاسبات تصمیم گیران کاراکاس داشته باشد. ضمن اینکه تمام قطعنامه هایی که در سطح اتحادیه اروپا و شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران به تصویب می رسید، با اجماع کامل تمام رأی دهندگان - از جمله «متحدان» اسمی ایران در اقصی نقاط آفریقا و امریکای لاتین - صورت می گرفت. **دولت روحانی اما نگاه دولت روحانی به سیاست ورزی در عرصه جهانی با آموزه های تاریخی، اندوخته های تاریخچه مذاکرات بین المللی (آن طور که در مثال کنگره وین ذکر شد) و تجربیات دنیای دیپلماسی همخوانی بیشتری داشت. نخستین نشانه این تفاوتِ رویکرد زمانی آشکار شد که حسن روحانی در بحبوحه رقابت های انتخابات ریاست جمهوری 1392، از ضرورت نشستن با «کدخدا»ی اروپاییان برای حل و فصل بحران هسته ای صحبت به میان آورد. بواقع، آنچه در سخنان رئیس وقت مرکز تحقیقات استراتژیک مستتر بود - و بشدت مورد بهره برداری سیاسی جریان رقیب نیز قرار گرفت - همان درس محوری «کنگره وین» است که مطابق آن تلاش برای تأثیرگذاری مستقیم بر بازیگران قدرتمند صحنه بینالمللی به مراتب مؤثرتر و نتیجه بخش تر از تعاملات فرسایشی و کم حاصل با بازیگران حاشیه ای است. پس از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری نیز پایبندی دکتر روحانی به آموزه های تاریخ دیپلماسی - از جمله اهمیت «فرد» در مناسبات دیپلماتیک - با انتصاب چهره توانا و صاحب اعتباری مانند محمدجواد ظریف در رأس دستگاه دیپلماسی کشور بیش از پیش نمایان شد. دکتر ظریف دیپلمات کاردان و مذاکره کننده مجربی بود که توانسته بود در کسوت «سفیر» ایران در سازمان ملل اعتباری در مقیاس دولتمردان و رهبران با نفوذ جهان برای خود کسب نماید و حضور او در صدر وزارت امور خارجه بیانگر این واقعیت بود که دولت روحانی برای کاریزما و توانایی های شخصی حاملان و عاملان سیاست خارجه کشور اهمیت زیادی قائل است. نتیجه تغییر رویکرد دکتر روحانی این شد که در نخستین نشست محمدجواد ظریف با نمایندگان گروه 1+5 در نیویورک در اکتبر 2013، این وزیر امور خارجه ایران بود که طی یک سخنرانی طولانی - به مدد «پاورپوینت» - برای نخستین بار در تاریخ کشور، «نقشه راه مذاکرات» را برای قدرت های جهانی ترسیم کرد و در نهایت - بعضاً با هدایت و مدیریت جلسات مذاکره طی دو سال آتی - راه را برای حصول توافق هسته ای و لغو متعاقب تمام قطعنامه های الزام آور شورای امنیت - با اجماع کامل بین المللی - باز نمود. امروز نیز تداوم همین رویکرد موجب شده است که تهران در مدت زمان کوتاهی از یک پایتخت «کم رونق» از لحاظ سیاست خارجه به محل عبور و مرور دولتمردان قدرتمندترین کشورهای دنیا و مهمترین هیأت های صنعتی و اقتصادی جهان تبدیل شود و حاصل آن اینکه این دولت های متنفذ و این بنگاه های خصوصی (به مثابه بازیگران غیردولتی) هر یک به نوبه خود به لابی های قدرتمندی تبدیل شده اند که علیه اقدامات خصمانه جریان ایران ستیز در واشنگتن و تل آویو مقاومت می کنند. لابی گری های مکرر سفرای کشورهای اروپایی در واشنگتن برای تعدیل یا مهار اقدامات قانونگذاران افراطی در کنگره امریکا؛ موضعگیری مثبت و معتدل تر آنها در برابر آزمایش های موشکی ایران؛ تلاش آنها و رسانه های تحت امرشان برای تلطیف چهره ایران و شکستن فضای ایران هراسی و همچنین رایزنی اخیر آنها با دولت امریکا و بانک های خود برای ترغیب آنها به سرمایه گذاری و فعالیت در ایران تنها چند نمونه گویایی است که تأثیر مثبت سیاست خارجه دولت روحانی بر «امنیت» و جایگاه بین المللی ایران را به نمایش می گذارد. ضمن اینکه امروزه، به برکت همین رویکرد، ایران به عنوان پای ثابت مهمترین مذاکرات منطقه ای و بین المللی - توسط کشورهایی که سابقاً کمتر نقشی برای تهران قائل نبودند - به رسمیت شناخته شده است. طبیعتاً، استمرار در این راه - که میراث قرن ها تجربه اندوزی در علم دیپلماسی است – می تواند جایگاه ایران را به عنوان یک بازیگر تمام عیار در صحنه بین المللی تحکیم و تثبیت نماید. چرا که به قول شارل دو تالرآن، راه موفقیت در عرصه دیپلماسی همانا «باز کردن تحمیلی درهایی است که تاکنون به حسد بسته نگه داشته اند.» *منبع: روزنامه ایران (ویژه نامه امتداد امید) **گروه اطلاع رسانی**9128**9131
27/03/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
سیاسی
پربازدیدترینها