تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833202661
ناخنک چینی ها به کفش ملی - بانک اطلاعات شرکتهای صنعتی و تجاری ایران
واضح آرشیو وب فارسی:ای کسب: کفش ملی از برندهای قدیمی ایران و تقریبا هم ردیف ایران خودرو و کارخانه ارج است که حالا ورشکستگی اش را علم کرده اند. گرچه روزی روزگاری تولیدات کفش ملی ایران به اتحاد جماهیر شوروی، مجارستان، لهستان، رومانی و حتی اروپای غربی صادر می شد اما حالا روزگار دیگری است؛ کفش ملی فقط تولیدات محدودی در زمینه کفش ایمنی دارد و مابقی کفش هایی که در فروشگاه هایش عرضه می شود را از تولیدکنندگان دیگر می گیرد. به عبارتی، شرکت کفش ملی حالا به متصدی فروشگاه هایی برای عرضه کفش تبدیل شده است. کفش ملی ایران زمانی شاید جلال و جبروت داشفقط کافی است نگاهی به بازار بیندازید؛ بازار کفش ایران در قبضه چینی هاست. البته آن گونه که فروشندگان کفش می گویند، کفش های تایوانی، تایلندی و... هم در بازار هست اما حضور کفش های چینی به قدری غالب است که نام دیگر کشورها در سایه چین گم می شود. در شرایطی که ویترین فروشگاه های کفش، رنگ وبوی چین دارد و تولیدکنندگان ایرانی کفش، ورود بی رویه کفش های چینی را باعث و بانی فلاکت فعلی این صنعت می دانند، این سؤال مطرح می شود که شرکت کفش ملی، آیا آن گونه که از نامش برمی آید، فقط جنس وطنی و ملی می فروشد یا کفش های چینی توانسته اند آرمان و ادعای این برند کهنه کار را نیز بی رنگ و ناکار کنند. کفش ملی چینی نداریم! فروشگاه دونبش کفش ملی، با ویترین شیشه ای و شیک، نبش یکی از میدان های شلوغ تهران. یکی از ویترین ها به کفش کودکان و بانوان اختصاص یافته و آن دیگری مخصوص کفش های مردانه است. فروشنده سر صبر و کم حرف هر کفشی را که بخواهی برایت می آورد تا بپوشی و امتحان کنی. یکی، دو مدل که سفارش دادی، سلیقه ات دستش می آید و پیشنهاداتی رو می کند که شاید بپسندی. از او درباره کیفیت کفش ها می پرسم. می گوید آن یکی، دو مدل کفشی را که امتحان کرده ام دوخت تبریز است و کیفیتشان خوب است. دو مدل کفش اسپرت مردانه که روی پیشخوان است را تولید تهران معرفی می کند. قیمت آنها ١٢٦ هزار تومان و ١٦٤ هزار تومان است که به نظرش مناسب است. از او می خواهم کفش اسپرت چینی برایم بیاورد تا هم ظاهرش شیک تر باشد و هم قیمتش مناسب تر. فروشنده فروشگاه کفش ملی، اول از باب نصیحت، سفارش می کند که کفش چینی نپوشم و بعد هم درحالی که کفش های قبلی را داخل کارتن می گذارد می گوید کفش چینی نداریم. در قسمت کفش های کودکان فروشگاه کفش ملی یک خصوصیت مشترک با کفش های چینی بازار به چشم می خورد؛ روی هردو اینها عنوان برندهای مشهور را زده اند. قیمت هایشان هم پایین است. یک کفش ٢٤ هزار تومانی را به فروشنده نشان می دهم و می پرسم: از کی کفش ملی این برند را تولید می کند؟ کنایه حرفم را می گیرد، می فهمد که می خواهم مچش را بگیرم و ثابت کنم کفش چینی می فروشد. او ادعا می کند کفش ملی کفش هایش را از چندین تولیدکننده طرف قرارداد تهیه می کند و این برندها را تولیدکنندگانی روی کفش می زنند که شرکت کفش ملی محصولاتشان را خریداری می کند. می گوید کفش های ارزان قیمت چینی، پلاستیک تزریقی هستند و یک تکه، اما اینها دوخته شده اند و کیفیتشان هم بهتر است. رد قدیمی از کفش ملی چینی در میانه های خیابانی که اغلب مغازه هایش لوازم خانگی می فروشند، وارد فروشگاه کفش ملی می شوم. فروشگاه نسبتا بزرگ است و دو فروشنده دارد. از فروشنده جوانی که کفش ها را مرتب می کند می خواهم برایم چند جفت کفش خوش ساخت چینی بیاورد تا بتوانم انتخاب کنم. او بدون اینکه سرش را برگرداند، می گوید اینجا فروشگاه کفش ملی است، کفش خارجی نداریم. فروشنده سن وسال گذشته ای پشت صندوق نشسته و دارد سفارش مشتری را حساب وکتاب می کند، کارش که تمام می شود همان درخواست را برایش مطرح می کنم. او خوش روتر است؛ می گوید کفش های ما ایرانی است، شاید فکر کنی قیمتشان از چینی ها بیشتر باشد اما انصافا بعضی از آنها جنسشان هم بهتر است. به او می گویم شنیده ام فروشگاه های شما کفش های چینی هم دارید و برای اینکه شما شرکت معتبری هستید آمده ام از شما خرید کنم که کلاهی سرم نرود. او می گوید هفت، هشت سالی می شود برایمان کفش چینی نیاورده اند. آن گونه که فروشنده ادعا می کند، حوالی سال ٨٧ یا ٨٨ یکی، دوبار شرکت برایشان کفش های چینی آورده و فروخته اند اما بعد از آن دیگر این اتفاق نیفتاده است. می گوید آن روزها هنوز کفش ایرانی به وضع امروز نیفتاده بود و کسی هم چندان رغبتی به کفش چینی نداشت. به یک کفش ورزشی با نام یک برند معروف خارجی اشاره می کنم که داخل قفسه کودکان کنار چند لنگه کفش دیگر از برندهای خارجی دیگر گذاشته شده است. می پرسم این کفش چینی است یا اصل؟ او به همکارش می گوید جعبه کفش را بیاورد. یک نام ایرانی روی جعبه مقوایی سفید کفش نوشته شده اما مشخصه دیگری ندارد. فروشنده می گوید اینها تولید ایران است، البته خود کفش ملی آن را تولید نکرده چراکه کفش ملی دیگر به جز چند مدل کفش ایمنی، کفش دیگری تولید نمی کند اما برای جوربودن جنس، از فروشنده های متعدد محصول می خرد. طبق اظهارات فروشنده، تولیدکننده ایرانی برچسب برندهای مختلف را روی کفش هایش می زند تا مشتری بپسندد. به قول او، امروز روی جوراب هایی که در مترو می فروشند هم مارک های معروف اروپایی زده می شود. هنوز نام کفش ملی، ملی است فروشگاه کفش ملی در یکی از خیابان های ١٢متری مرکز شهر، هنوز ظاهر مدرن به خودش نگرفته است. در ورودی اتوماتیک نیست، کنار دستگیره اش نوشته اند «بکشید». فروشگاه بزرگ نیست، تنوع مدل ها هم به پای فروشگاه های دیگر نمی رسد اما به نظر می رسد برای اغلب سلیقه ها چیزی برای ارائه داشته باشد. در قفسه این فروشگاه هم سه مدل کفش ورزشی بچگانه با علامت برندهای مشهور خارجی به چشم می خورد. از فروشنده می خواهم یک کفش شماره ٤٢ از همین جنس، برایم بیاورد. کفش هایی که او می آورد، برندهای متفاوتی دارند؛ نام هایی ناآشنا اما ایرانی. روی برند کفش اصرار می کنم؛ می گویم من همین برند فیک را می خواهم مهم نیست اصل باشد یا چینی، فقط برندش مهم است. آن گونه که فروشنده توضیح می دهد، کفش های ایرانی که برایم آورده جنسشان بد نیست، آن کفش هایی که برند مشهور خارجی دارند هم برندشان تقلبی و برای دل خوشی هستند. می گویم اینها از کجا وارد می شوند، می گوید از کهریزک. من به بهانه اینکه قیمت کفش ها بالاست، از فروشنده می خواهم برایم کفش ارزان قیمتی بیاورد که بتوانم بخرم. می گویم کفش های چینی را بیاورد که زیاد وقتش گرفته نشود. او هم اصرار دارد به اینکه کفش چینی در فروشگاه کفش ملی پیدا نمی شود. پیرمرد یادی از گذشته ها می کند. می گوید زمانی که شما بچه بودی یا اصلا به دنیا نیامده بودی، زمان مرحوم ایروانی (بنیان گذار کفش ملی) ما به اروپا هم کفش صادر می کردیم. حالا وضع کفش ملی خراب شده و آن کارخانه هایی که آن روزها داشت را ندارد، فقط کفش هایی را از تولیدکنندگان دیگر می خرد و در سطح کشور عرضه می کند. او با دریغ از روزگار سپری شده کفش ملی سخن می گوید اما باز هم تأکید می کند لااقل هنوز نام کفش ملی، ملی مانده است. دیگر حرفی بین من و فروشنده نمانده است گرچه من هنوز به دنبال سرنخی از کفش های چینی هستم. یکی از مشتریان که گویی چندروز پیش یک جفت کفش با نام هاکی مردانه را از این فروشگاه خریده است، کفش ها را روی پیشخوان می گذارد و ادعا می کند چسب پاشنه کفش باز شده است. کارتی هم به فروشنده می دهد که گویی شماره سفارش مشتری روی آن نوشته شده است. چنددقیقه بعد فروشنده کفش دیگری را به عنوان گارانتی محصول به مشتری تحویل می دهد و کفش های صدمه دیده را برای ارجاع به تولیدکننده کنار می گذارد. طبق اظهارات این فروشنده کفش ملی، همه محصولات ارائه شده در این فروشگاه ها تا سه ماه ضمانت دارند و در صورت نقص یا ایرادی در کفش، به کارخانه سازنده عودت داده می شوند. کفش های اعیانی ملی در بالاشهر یک سر طولانی ترین خیابان پایتخت به بالای شهر می رسد. اینجا فروشگاه هایی نسبتا بزرگ و شیک هستند که هرکدام ادعای نمایندگی برندی مشهور را دارند. فروشگاه کفش ملی این منطقه ظاهر متفاوتی نسبت به فروشگاه های قبلی دارد، هم از نظر وسعت و هم از نظر چیدمان محصولات چیزی از رقبای به ظاهر فرنگی خود کم ندارد. همچنین از نظر قیمت نیز گویا مناسبت چندانی بین این فروشگاه ها و فروشگاه های مرکز شهر وجود ندارد. در فروشگاه های قبلی کفش چرمی با قیمت ٥٨٠ هزار تومان به راحتی پیدا نمی شد؛ اما اینجا کافی است سر بچرخانی. از فروشنده می خواهم برای انتخاب یک کفش راهنمایی ام کند. برخی از مشخصات دلخواهم را می گویم و در آخر تأکید می کنم کفش خارجی باشد. او می گوید کفش های ما همه ایرانی است؛ اما اگر منظور از خارجی بودن کفش جنس و ظاهر آن است، می تواند کفش هایی بیاورد که مشابه کفش های خارجی باشند. وقتی می گویم من کفش های خارجی را به خاطر قیمت مناسب انتخاب کرده ام، قیمت برخی از مدل های برندهای معروف در مغازه های آن منطقه را به اطلاعم می رساند؛ اما وقتی می فهمد منظورم برندهای فِیک چینی است، آب پاکی را روی دستم می ریزد و می گوید این نوع کفش را ندارند. می خواستند کفش ملی را قبضه کنند مدیرعامل اسبق کفش ملی در سال های ٨٧ تا ٨٩ در تماس تلفنی ماجرای فروش کفش های چینی در آن دوران را تأیید کرد. مهرعلی زیوری در گفت وگو با «شرق» به کسانی اشاره می کند که سردمدار بازار کفش هستند و عمده بازار کفش کشور را در اختیار دارند، او می گوید در آن دوران، یعنی در سال های ٨٧ تا ٨٩ نیز کفش ملی فقط کفش های ایمنی تولید می کرد؛ اما کیفیت این تولیدات به گونه ای بود که قابلیت صادرات نیز داشتند. طبق اظهارات زیوری، در آن زمان رایزنی هایی برای صادرات کفش به کشورهای عراق و افغانستان انجام شد؛ اما عده ای نگذاشتند این اتفاق بیفتد. او از شخصی یاد می کند که در آن دوران واردکننده عمده کفش از چین بوده؛ اما از دست رئیس جمهوری وقت لوح صادرکننده نمونه می گیرد. مدیرعامل اسبق کفش ملی با این استدلال که سال هاست از این شرکت رفته و حالا علاقه ای به نبش قبر گذشته ها ندارد، از دلیل اتمام همکاری با کفش ملی می گوید؛ به گفته او در آن روزگار می خواستند کفش ملی را به عنوان حیات خلوت به دست چند کارخانه دار صنعت کفش بدهند. زیوری به سابقه کفش ملی اشاره می کند، اینکه کفش ملی هم مانند ایران خودرو و ارج از برندهای قدیمی ایران است و دوران پرشکوهی هم داشته. از سابقه شرکت حرف می زند، اینکه زمانی ١٠ تا ١١ هزار نفر نیروی کار داشته و محصولاتش به کشورهای اروپایی هم صادر می شده است. به نظر او جای شکرش باقی است که این شرکت با همه تاخت وتازی که به آن شد، هنوز سرپاست. می گوید در دورانی که مدیرعامل کفش ملی بوده است، فقط کفش های ایمنی تولید می کردند و بقیه کفش ها با قراردادهایی به صورت امانی با تولیدکنندگان دیگر، به دست کفش ملی می رسیده و در فروشگاه ها توزیع می شده است. او در پاسخ به اینکه آیا در زمان شما شرکت کفش ملی، کفش های چینی نیز می فروخته است یا نه، تأیید می کند؛ ولی این فروش را به یک دوره زمانی و یک محموله وارداتی محدود می کند. می گوید: «یکی از همین آقایانی که دو تا کارخانه کفش داشت، کفش های چینی وارد می کرد؛ اما گزارش های خلاف واقع می دادند، در همان سال ها هم از دست رئیس جمهوری وقت به عنوان صادرکننده نمونه کفش لوح تقدیر گرفت. زیوری درباره احتمال اینکه حالا هم محصولات چینی در کفش ملی وجود داشته باشد، می گوید: من حالا کنار گود ایستاده ام، نه چیزی می دانم و نه حرفی می زنم که بتواند به دردبخور باشد. زمان ما آن آقا یک پارت کفش چینی وارد کرد و به شرکت ها و فروشندگان کفش فروخت و بلافاصله بازار تهران اشباع شد. آن زمان ما پیگیری کردیم و توانستیم شرکت چینی ای که آن محموله ها را به ایران فروخته بود، پیدا کنیم؛ در آن زمان هر جفت کفش حدود پنج هزار تومان برای آن شخص تمام شده بود و آن را به قیمت حدود ٢٢ هزار تومان به همین شرکت ها می فروخت. ادعا می کرد خودش تولید می کند؛ اما در یکی از موارد که زمان مدیریت من در کفش ملی انجام شد، با شرکت چینی تماس گرفتیم و قیمت را درآوردیم. آن زمان یک محموله کفش چینی وارد شرکت کفش ملی شد تا فروشگاه های کفش ملی را با همین کفش های چینی قبضه کنند؛ اما از آن به بعد را نمی دانم.
یکشنبه ، ۳۰خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ای کسب]
[مشاهده در: www.ecasb.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها