محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798705298
نانوایی که با یک دست نان سر سفره ها می گذارد/عکس - پایگاه خبری تحلیلی ملیت
واضح آرشیو وب فارسی:ملیت: سال هاست که به همه ثابت کرده است یک دست صدا دارد، البته اگر همت و پشتکار داشته باشی. آتش تنور همدم همیشگی اوست و با یک دست نان سفره مردم را از دل آتش بیرون می کشد .به گزارش ملیت به نقل از ایران، وقتی در 17 سالگی دست چپ را برای همیشه از دست داد تسلیم نشد و اجازه نداد چرخ زندگی از حرکت بایستد. داستان زندگی نانوای رفسنجانی روایت مردی است که غیرت مردانه اش اجازه نداد برای تأمین هزینه های زندگی دست به سوی دیگران دراز کند و امروز بسیاری از اهالی رفسنجان و روستای مهدی آباد مشتری نان های خوش عطر او هستند. امیر پورامینایی سالهاست چشم انتظار این است که به آرزویش که راه اندازی یک نانوایی و مدیریت آن است، برسد. روایت خواندنی زندگی امیر را از زبان خودش بخوانید. نان آور کوچک فرزند چهارم خانواده هستم و 4 خواهر و یک برادر دارم. در خانواده پرجمعیتی در روستای مهدی آباد از توابع رفسنجان به دنیا آمدم و از همان کودکی به چشم می دیدم که پدرم برای تأمین هزینه های زندگی مان چه تلاشی می کند. پدر شاطر نانوایی بود اما بعد از مدتی به دلیل تماس مداوم با آرد حساسیت شدید پوستی پیدا کرد و کلیه هایش هم از کار افتاد. با وجود این مشکلات، پدر برای سیر کردن شکم ما همچنان در نانوایی کارگری می کرد، اما بعد از مدتی واقعاً دیگر نتوانست ادامه بدهد و به اجبار خانه نشین شد. آن سال من محصل راهنمایی بودم و با همه وجود شرمندگی را در چهره پدر و مادرم می دیدم و لمس می کردم. گاهی اوقات حتی نان خالی هم برای خوردن در خانه پیدا نمی کردیم. پدرم به دلیل از کارافتادگی تحت پوشش کمیته امداد درآمد اما آخر مگر می شد با مبلغ 12 هزار تومانی که ماهیانه به او می دادند چرخ این عائله بچرخد!؟ از آنجایی که پدرم سواد نداشت و اطلاعی هم از بیمه نداشت نتوانسته بود خودش را بیمه کند. پسر بزرگ خانواده بودم ونمی توانستم بی تفاوت باشم. تعطیلات تابستان در نانوایی روستا مشغول به کار شدم و شاگردی می کردم. هر چه درمی آوردم به مادرم می دادم تا خرجی خانه را جفت و جور کند. با پایان تعطیلات تابستانی تصمیم گرفتم ترک تحصیل کنم. نمی خواستم با درس خواندن باری بر دوش پدر و مادر باشم. با کارکردن حداقل می توانستم روی پای خودم بایستم و کمک حال خانواده هم باشم. پدر وقتی این موضوع را فهمید خیلی ناراحت شد و از من خواست هر طوری هست به درسم ادامه بدهم. به حرفش گوش ندادم و به این ترتیب با دنیای درس و مدرسه خداحافظی کردم و مشغول به کار شدم. از صبح زود تا شب در نانوایی کار می کردم و شب با چند قرص نان به خانه باز می گشتم. دیگر نان آور خانه شده بودم و از وضعیتی که داشتم راضی بودم اما درآمدم آنقدر نبود که بتوانم هزینه های درمان پدرم را تأمین کنم و از این بابت غصه می خوردم. یک اتفاق ناگوار مسیر زندگی ام را تغییر داد اما بازهم کم نیاوردم وبه زندگی بازگشتم. دستی که جا ماند وارد 17 سالگی شده بودم و پنج سالی بود که در نانوایی کار می کردم و همه دلخوشی ام این بود که شب ها با دست پر به خانه باز می گردم. برای خودم موتورسیکلتی هم خریده بودم و با آن به نانوایی می رفتم و برمی گشتم. یکی از روزهای داغ تابستان سوار بر موتور به خانه باز می گشتم که در نزدیکی خانه راننده جرثقیلی بدون توجه به اطراف دنده عقب می آمد. من هم با سرعت در حرکت بودم که ناگهان با عقب جرثقیل تصادف کردم و بیهوش روی زمین افتادم. راننده جرثقیل مرا به بیمارستان منتقل کرد و چند روز در بیمارستان بستری بودم. دست چپم بشدت آسیب دیده بود و نمی توانستم آن را حرکت بدهم. پزشک معالج گفت با فیزیوتراپی ممکن است در 5 ماه آینده بتوانم دستم را حرکت بدهم. وقتی پزشک امید بهبودی دستم را داد موضوع تصادف را پیگیری نکردیم اما بعد از این مدت دیدم که دستم هیچ گونه حسی ندارد و نمی توانم آن را حرکت بدهم. پزشکان گفتند باید دستم را در تهران عمل کنم و هزینه آن چیزی حدود 7 میلیون تومان است. روزهایی که درگیر فیزیوتراپی دستم بودم راننده جرثقیل هم محل زندگی اش را تغییر داد و رفت و اصلاً نفهمیدیم کجا رفت! بعد از اینکه از حرکت دستم ناامید شدم از راننده جرثقیل شکایت کردم اما از آنجایی که آب شده بود و توی زمین رفته بود، پیدا کردنش و ادامه رسیدگی به پرونده غیرممکن شد. وی ادامه داد: باید با شرایط جدید کنار می آمدم. تأمین پول برای عمل جراحی دستم غیرممکن بود و با وجود مراجعه به ارگان های مختلف کسی به ما کمک نکرد. از کار افتاده شده بودم و از لحاظ مالی و تأمین هزینه های زندگی در تنگنا قرار گرفته بودیم و به همین خاطر پدر با وجود بیماری دوباره در نانوایی مشغول به کار شد. روزها و شب ها در پی هم می آمدند و من با دستی که هیچ حسی نداشت و حرکت نمی کرد در خانه بودم. حوصله ام سر رفته بود و از طرف دیگر مادر و خواهرانم هر روز با دیدن وضعیت من اشک می ریختند و غصه می خوردند. تصمیم گرفتم دوباره روی پای خودم بایستم و کار کنم. به نانوایی رفتم و هفته های نخست با انبر نان را از تنور خارج می کردم. پس از مدتی تصمیم گرفتم چانه گیری کنم. انجام این کار با یک دست بسیار سخت است و خمیر نان خراب می شود اما با تلاش زیاد و چندبار خراب کردن بالاخره چانه گیری خمیر را انجام دادم. این پایان کار نبود و دوست داشتم که بتوانم شاطری کنم و نان را در تنور قرار بدهم. برای انجام این کار با نانوا صحبت کردم و از او خواستم اجازه بدهد نان هایی که سهم من است و شب ها آنها را به خانه می بردم خودم در تنور قرار بدهم تا به این ترتیب آسیبی به نان های دیگر وارد نشود. کم کم خودم را پیدا کرده بودم و هر روز امیدم به آینده بیشتر می شد و توانستم شاطری کنم. در این مدت یادم نمی آید که ناامید شده باشم. می دانستم که خدا هم مرا یاری خواهد کرد. سال ها با این وضعیت در نانوایی کار می کردم در زمان کار، گاه گاهی دست چپم بشدت به دیوار تنور برخورد می کرد و خراش برمی داشت و یا حتی می شکست و من اصلاً متوجه شکستگی یا خونریزی اش نمی شدم! شب ها نیز هنگام خواب گاهی دست چپم زیر بدنم می ماند و کبود می شد. خلاصه از آنجایی که خونریزی و شکستگی باعث عفونت دستم می شد و به گفته پزشکان ممکن بود عفونت وارد خونم بشود، تصمیم گرفتم دستم را قطع کنم. تصمیم بسیار سختی بود اما دستم را به تیغ جراحی سپردم و دستم از بالای آرنج قطع شد. معلولیت محدودیت نیست چند روز بعد از عمل جراحی و قطع کردن دستم دوباره در نانوایی مشغول به کار شدم. تنها نان آور خانواده بودم و چشم امید پدر بیمارم و مادرم که به خاطر شکستگی پا به سختی می توانست راه برود و برادر کوچکترم که در سانحه تصادف آسیب شدیدی به ریه هایش وارد شده بود و خواهرانم به من بود. با روزی 15 هزار تومان در نانوایی کار می کردم و بعد از سالها این مبلغ به 30 هزار تومان افزایش پیدا کرده است. از اینکه با وجود معلولیت می توانم کار کنم و خانه نشین نیستم خدا را شکر می کنم. باور کنید اهل شعار دادن نیستم. از ته دل می گویم که وقتی انسان معلولی را می بینم که از زندگی کناره گیری کرده دلم می گیرد و سعی می کنم او را به کارکردن و بازگشت به زندگی عادی تشویق کنم و تأکید می کنم که معلولیت نباید به معنی آخر دنیا باشد. سه سال قبل هم تشکیل زندگی دادم و ازدواج کردم و 10 ماه قبل خدا دخترم آیدا را به ما داد. وجود او دلگرمی زیادی به من می دهد. با وجود کار زیاد تأمین زندگی خودم و خانواده پدرم بسیار سخت است. دوست دارم برای خودم نانوایی داشته باشم و در آنجا کار کنم اما هیچ سرمایه ای برای این کار ندارم. اگر انسان خیری از من حمایت کند یک نانوایی راه اندازی خواهم کرد و بهترین نان را به دست مردم خواهم داد.
یکشنبه ، ۳۰خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ملیت]
[مشاهده در: www.meliyat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها