واضح آرشیو وب فارسی:اثر آنلاین: هر گاه مشکلی در محیط زیست ما ایجاد میشود بلافاصله تمام توجهات به سازمان محیط زیست معطوف میگردد. اما آیا واقعا مسئولیت حفاظت از محیط زیست، تنها متوجه این سازمان است؟ کلمات کلیدی:اکوسیستم،طرح انتقال آب،رودخانه ها،بحران کم آبی چندی است که طرحهای انتقال آب بین حوزهای به عنوان راهکاری فنی، برای پر کردن خلاء ناشی از کم آبی در کشور به طور ویژه مورد توجه قرار گرفته است. راهکاری که در قالب پروژه های بزرگ و با صرف هزینههای بسیار، توان فناورانهی شرکتهای مجری را به رخ میکشد؛ میتواند تبعات ناگواری را با خود به همراه بیاورد که رهایی از آن بسیار دشوار خواهد بود. روشی که در حقیقت باید آخرین راه حل موجود برای حل مسأله کم آبی باشد ظاهرا بیش از راهکارهای دیگر اهمیت یافته است! مدیریت منابع آب در کشوری مانند ایران، هم از جهت تأمین نیازهای آبی مردم و هم از جهت حفظ محیط زیست مسألهی بسیار حساسی است، امروز به عنوان توسعه ی پایدار، موضوع بسیاری از کنفرانسهای داخلی و بین المللی است؛ نشان از اهمیت ایجاد تعادل میان خواسته های بشر و نیازهای محیط زیست و در واقع مدیریت بهینه منابع زیستی دارد. این واقعیت که افزایش جمعیت و گوناگونی نیازهای مربوط به آن، تأمین آب را دشوار کرده و فشارهای زیادی را بر دولت وارد می آورد؛ قابل انکار نیست ولی موضوعی که مسألهی کم آبی را به بحران مبدل میکند ایده های نسنجیده ای است که پس از گذشت مدتی از اجرای آنها صدمات و خسارات ناشی از آن آشکار خواهد شد. انتقال آب از حوزهای به حوزهی دیگر میتواند تبعاتی چون خشکیدن دریاچه ها و تالابها، شور شدن آبهای زیرزمینی و کاهش کیفیت زمینهای کشاورزی مرتبط با آن، نابودی اکوسیستم اولیه، افزایش مهاجرت و در یک کلام نابودی حوزه ی مبدأ را در پی داشته باشد. جایی که آب نباشد آبادانی نیست،اگر آب را از منطقه ا ی بگیریم زندگی را در آن منطقه خشکانده ایم. به نظر میرسد در کشوری مانند ایران که خشکسالی پدیده ی ماهوی آن است؛ انتقال آب از منطقهای به منطقه ی دیگر عاملی در راستای انتشار مشکل کم آبی باشد نه حل آن. این در حالی است که هزینه های بسیار زیادی نیز باید برای چنین انتقالی، آن هم در سرزمین پهناوری چون ایران، صرف شود. بنابراین لازم است قبل از به خطر انداختن امنیت زیست محیطی یک منطقه (حوزه مبدأ)، به فکر اصلاح الگوی مصرف آب، اصلاح الگوی کشت و جلوگیری از هدررفت آب از طریق کنترل سیلابها (در حوزه مقصد) بود. نیازی نیست در محلی که بنیادهای لازم برای توسعه ی کشاورزی وجود ندارد به فکر افزایش تولید محصول بود و برای این افزایش تولید به دخل و تصرف در طبیعت، نادیده گرفتن حقابه ی رودخانه ها، تغییر مسیر رودها، احداث سد و … مبادرت ورزید. توسعهی یک منطقه باید با در نظر گرفتن توانهای محیطی و ظرفیت خود آن منطقه صورت گیرد و نه با دستبرد زدن به طبیعت! فاطمه جوادی تحلیل گر مسائل محیط زیست
شنبه ، ۱۵خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اثر آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]