محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830969608
هنوز نام پسران در آفریقا «خمینی» است - دولت بهار
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: 27 سال پیش در چنین روزهای بزرگترین آرمان خواه دوران اسلامِ بعد از غیبت درگذشت. «عصر خمینی» پرونده کوچکی است برای دنبال کردن تیری که او 37 سال پیش پرتاب کرد و هنوز به زمین ننشسته است.به گزارش دولت بهار به نقل از مشرق، روز رحلت امام، روز باورنکردنی ای برای همه ما بود. از دو سه روز پیش که امام در بیمارستان بستری شده بود و خبرش به ما رسیده بود؛ ترس برمان داشته بود که نکند امام را از دست بدهیم. اصلا نمی توانستیم دنیای بعد از امام را تصور کنیم. اما گریزی از سرنوشت نبود و بالاخره این اتفاق افتاد. به محض اینکه خبر به ما رسید. همه دور هم جمع شدیم و گریه کنان و سینه زنان راه افتادیم سمت دفتر کنسولگری ایران. دوست داشتیم برویم پیش ایرانی ها و غم و غصه این فاجعه را با هم قسمت کنیم. یادم می آید که فاصله مان هم کم نبود. سر راه مردمی که ما را می دیدند و متوجه می شدند که چه خبر است و کجا می رویم به ما می پیوستند،جمعیت عظیمی گرد هم آمدند و یک راهپیمایی چند کیلومتری راه انداختیم تا کنسولگری ایران.خیلی از اهل سنت هم در جمع ما بودند. این قدر فضا غمبار و مصیبت زده بود که من در فاصله مسیر، یک مرثیه در مدح امام به زبان پشتو آماده کردم و در مراسمی که بعدا آنجا برگزار شد خواندم. اما به آنجا که رسیدیم توقع چیزهای دیگری را داشتیم. این مشاهده عینی خود من بود؛ دیدم که مسئولین ایرانی وقتی دوربین برای فیلم برداری آمد، شروع به سینه زنی و گریه کردند و وقتی دوربین رفت کل قضیه تمام شد، یک جا دور هم جمع شدند و سیگار می کشیدند و حرف می زدند و انگار نه انگار . آن تاثرات غم و اندوهی که در مردم شیعه و سنی اهل پیشاور دیده می شدند، اصلا در آنها مشاهده نمی شد. این خیلی برای ما برخورنده بود. واقعیتش را بگویم اگر عشق ما به خود امام خمینی(ره) اینقدر عمیق و ریشه دار نبود شاید خیلی ها بر می گشتند و از این به بعد جور دیگری فکر می کردند. مسئولین ایرانی ، نمایندگان جمهوری اسلامی، این جور واکنش نشان دادند به رحلت امام و آن وقت من یک پیرمرد اهل تسنن را نمی توانستم آرام کنم از گریه.این واقعیت تلخی برای همه ما پاکستانی ها حاضر در آن جا بود و خاطره تلخ 14 خرداد سال 68 را تلخ تر و گزنده تر کرد. شاهین انورزیب، یک شهروند پاکستانی از خالکوبی جوان آرژانتینی تا سربند جوان بوسنیایی 1. این عکس متعلق به 8 سال پیش است.در سال 2006 در بوینس آیرس آرژانتین گرفته شده است، در جریان یک راهپمیایی اعتراض آمیز به حملات هوایی اسرائیل به جنوب لبنان.یک جوان آرژانتینی که روی بازویش را با نقش امام خمینی، رهبر انقلاب ایران خالکوبی کرده است.توضیح دیگری در مورد عکس وجود ندارد. تقریبا 30 سال پیش مرتضی آوینی، عکسی از یک جوان بوسنیایی که به پیروی از بسیجیان ایرانی سربند «الله اکبر» بسته بود روی جلد مجله اش، سوره چاپ کرد و توسط وزیر وقت ارشاد توبیخ کتبی شد به دلیل چاپ عکسی مغایر با شئونات اسلامی. تصویر به وضوح نشان می داد که آرمان خمینی و فرزندانش خیلی زود تا قلب اروپا نفوذ کرده بود. اما پسر بوسنیایی موی بلندی داشت و عینک دودی... از« منتظری آباد کشمیر» تا هنوز نام پسران آفریقایی «خمینی» است محمد محمدی نجات مستندساز ایرانی برایمان تعریف می کند: در کشمیر مکانی وجود دارد که نامش منتظر آباد است. من وقتی این نام را بر روی تابلو دیدم تعجب کردم. دقت که کردم دیدم وسط تابلو را رنگ کرده اند و قسمتی را حذف کرده اند.برایم سوال پیش آمد که چرا این شکلی شده است؟ وقتی از محلی های آنجا سوال کردم گفتند که این روستا نام دیگری داشته است؛ نام اینجا در اوایل انقلاب ایران به منتظری آباد تغییر می کند. زمانی که امام خمینی(ره) با مرحوم منتظری مشکل پیدا می کند، خود مردم آن منطقه؛ «ی» منتظری آباد را حذف کرده اند و نام آن را به منتظر آباد تغییر داده اند. این مردم چنین تعصبی نسبت به امام دارند.فرجی دیگر مستندساز ایرانی از سفرش به آفریقا تعریف می کند و اینکه آنجا وقتی مادری بچه خردسالش را صدا می زده است ابتدا فکر کرده است که اشتباه شنیده است. اما بعد که دقت کرده است از میان همه آن کلمات نامفهوم به زبان محلی مردمان آن دیار، لفظ خمینی اش را تشخیص داده است که نام پسرک را خمینی گذاشته اند و آنجا نام پسرانشان را خمینی می گذارند. سهیلی کریمی از روستایی در قزاقستان تعریف می کند به نام «ایرانسکی» که در قلب سرزمین کفر، بالای همه خانه ها عکس امام خمینی است و سلیم غفوری از قهوه خانه ای در عمق کوه های هیمالیا تعریف می کند که عکس امام را به سر در مغازه اش زده است و وقتی سوال پیچش می کنند که تو کجا و امام کجا، می گو ید: این عکس اعلان هویتی ماست و ... از«ماکت امام» تا با «سرعت 55 برانید تا با خمینی مبارزه کنید» سه سال پیش، در روزهای منتهی به سالگرد پیروزی انقلاب ایران در سال 57، در دهه فجر سال 90 مغز مبتکر بخشی از مدیریت فرهنگی نظام که مسئولیت طراحی برنامه های دهه فجر آن سال را بر عهده دارد به جنبش درمی آید. حاصل می شود این: ماکتی دو بعدی در ابعاد واقعی از امام خمینی با مقوا و چسب تهیه می کنند، یک عده مقام مسئول را دعوت می کنند. هواپیمایی شبیه به هواپیمایی که امام را از فرانسه به ایران آورد پیدا می کنند. ردیف سربازان و مسئولان صف می کشند برای استقبال از ماکت امام. دو سرباز تشریفات بالای پله ها می روند، ماکت امام را از پله ها پایین می آورند و بعد ماکت را می برند داخل یک اتاق و آن را وسط اتاق می گذراند و وزیر و نماینده مملکت می نشیند حتما به گوش دادن به سخنان ماکت امام. عکس ها مثل بمب در رسانه های خارجی منفجر می شود و مایه مضحکه ای بزرگ. دو سال بعد دوباره همین اتفاق دقیقا با همین تفاصیل در مشهد و فرودگاه آن شهر اتفاق می افتد.بعید نیست امسال هم این برنامه تکرار شود. امروز اگر نام امام خمینی را به زبان فارسی یا انگلیسی در گوگل سرچ کنید. در بین پنجاه شصت عکس اول حتما عکسی هم از این شاهکار بین المللی ما ایرانی ها در تبلیغ و بزرگداشت امام مان پیدا می کنید. ( به احترام امام، عکس های این ابتکار ویژه را منتشر نمی کنیم) ** این عکس یک بیلبورد آمریکایی است. تاریخ نصب این بیلبورد به سال های ابتدایی انقلاب برمی گردد. عکسی از امام خمینی رهبر انقلاب ایران روی آن است و کنارش نوشته شده است: "برای جنگ متقابل با خمینی با سرعت 55 برانید." جنگ به سبک آمریکایی با ابزار تبلیغ، هنر و رسانه: "کمتر بنزین مصرف کنید تا با دشمن تان بجنگید." از نفس کشیدن زیر انبوهی از همایش ها و کنفرانس ها و جایزه ها و بخش نامه ها و فکس ها و نامه های اداری تا «چراغی که به خانه رواست به مسجد...» 3. درست در آستانه ورود به 27 سالگیِ از دست دادن اسطوره ای به نام «امام خمینی» حالا همه معتقدان به آرمان های او در مواجهه با چیزی به نام «جهانی کردن» این آرمان ها دچار وضعیت کم وبیش متناقض و البته روشنی شده اند.بعد از 27 سال امروز دیگر واضح است که نمایش، معرفی و تبلیغ آرمان های صاحب و پایه گذار نظام جمهوری اسلامی ایران در گیرودار کار فرهنگی به سبک دولتی، در چنبره پاسداشت های فرمیک و بدون روح اداری و در دایره تنگ بوروکراسی عظیم دولتی در ایران به راحتی گیر می کند و در مقابل؛ راه امام خمینی بدون نیاز به بازوهای اجرایی دولتی در حال رشد در خود ایران و گسترش به تمام نقاط جهان است. ناچاریم غمگینانه اعتراف کنیم که بیشتر تلاش همه این 27 سال در رسانه های رسمی و توسط برخی آدم های مرتبط و منتسبین به امام و بیشتر نهادها و موسساتی که در تعریف وظیفه و فلسفه وجودی اش پراکندن آرمان امام ذکر شده است؛ برای گنجاندن آدم غیرقابل تعریفی به نام «امام خمینی» در چارچوب های ذهنی رسمی و اتوکشیده و یکطرفه؛ به نتیجه ی آلوده ای جز محدود کردن طیف مخاطبان آرمانی امام در تمام دنیا و به خصوص در ایران منجر نشده است. و مساله دقیقا در همین جاست که در مورد آدمی صحبت می کنیم که اصولا چارچوب پذیر نبود و اساسا برای قیام علیه چارچوب های ناعادلانه و غیرانسانی تحمیل شده به پاخاسته بود. و مسئولین و مدیریت فرهنگی ایرانی، در همه این سالها تلاش ویژه ای در گنجاندن امام در چارچوب های اداری از پیش تعیین شده و بی جان داشته اند و آرمان امام به این شیوه تبیلغ،سوگوارانه در داخل ایران در حال تبدیل به کلیشه های بدون روح عادی است زیر انبوهی از همایش ها و کنفرانس ها و جایزه ها و بخش نامه ها و فکس ها و نامه های اداری... *** آدم های بی آرمان بزرگترین بانیان تبیلغ آرمان های انقلاب ایران شده اندو نیاز به یک انقلاب اداری بزرگ در عرصه تبلیغ روزبه روز بیشتر حس می شود. آن افتضاح رسانه ای سه سال پیش نتیجه سپردن کار به آدم های حقوق بگیر پشت میزنشین ساعت پرکنی بود که وقتی 14 خرداد می رسد از دو روز قبل لباس سیاه می پوشند و ضرب المثل رایجشان در هنگام مواجهه با افغان ها، پاکستانی ها، سوری ها و فلسطینی ها این است:"چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است."جای خوشبختی است که عملکرد مدیریت فرهنگی ایرانی، آن قدرها هم که خودش توهم می کند بر آدم های خارج از مرزهای ایران تاثیری نداشته است و البته که حالا دیگر با اطمینان می توان گفت که جای خوشبختی است که عملکرد مدیریت فرهنگی ایرانی روی خود ایرانی ها هم تاثیر چندانی نداشته است و هنوز دایره وسیع دوست داشتن خمینی به تنگی بودن در بخشی از یک جناح سیاسی یا یک طبقه اجتماعی محدود نشده است. ماجرا اما جالبتر از این هم می شود؛ در سالهای اخیر، در میان همه تلاش ها برای جهانی کردن بزرگترین آرمانخواه جهان اسلام در دوره غیبت؛ منتسبینی به امام پیدا شده اند که تلاش پیگیر و بی مزد و مواجبی دارند تا نشان دهند امام، آنی که ما فکر می کنیم نبود و به تعریف عرفی اش روشنفکر بود و آن طور که همه می گویند آرمانگرا نبود. این ها را دیگر کجای ماجرا بگذاریم؟ این هم خودش داستانی است. از پاکستانی ها با عکس های امام بیرون آمدند تا این پرچمی است که زمین نمی افتد 4. اما این پرچمی است که زمین نمی افتد... دی ماه سال 1381 در جریان سفر رئیس جمهور وقت ایران، حجت الاسلام خاتمی به پاکستان، اتفاق خاصی می افتد. گمانه ها پیرامون حمله آمریکا به عراق حال و هوای آن روزهای دنیا و رسانه ها را به خود اختصاص داده است. همین ماجرا فضایی را رقم زده که سخن از مواضع ضدآمریکایی و ایستادن بر سر آرمان های جهانی انقلاب، امام و رهبری به مذاق برخی سیاسیون خوش نمی آید. بخشی از دستگاه دیپلماسی وقت ایرانی در جریان این سفر، قصد کانالیزه کردن رسانه ای شدن استقابل مردم پاکستان از رئیس جمهوری ایران را دارند. بنا به گفته صریح یکی از مسئولین ایرانی حاضر در پاکستان در آن دوره، مسئولین تشریفات و استقبال با هماهنگی با مقامات پاکستانی، تصمیم می گیرند تا روز قبل از استقبال تنها تصاویری از شخص رئیس جمهور ایران را در اختیار رایزنی های فرهنگی، کنسولگری ها و سفارت ایران دهند تا آنها با توزیع این تصاویر و پوسترها بین پاکستانی های عاشق ایرانی فضای استقبال را به سمت و سوی خاصی بکشانند. روز استقبال می شود و حجت الاسلام خاتمی وارد پاکستان می شود. در حالی که برخی تصور می کردند با این برنامه ریزی، نهایتا تنها عکس ها و پلاکاردهای شخص حجت الاسلام خاتمی که در اختیار پاکستانی های عاشق ایران، قرار داده شده بود میان جمعیت مشاهده شود؛ مردم پاکستان درست در نقطه مقابل جریان حاکم بر آن روزهای رسانه های دنیا و یک نگاه خاص در مدیریت سیاست خارجی ایران قرار می گیرند. برنامه از مناطق اهل سنت پاکستان شروع می شود و همه مدیرانی که مراسم استقبال از آقای خاتمی را برنامه ریزی کرده بودند، شوک زده می شوند. مردم پاکستان، جالب تر از آن اهل سنت مردم پاکستان خودشان از خانه های شان با انواع و اقسام عکس ها و پلاکاردهای امام خمینی و آیت الله خامنه ای بیرون می آیند و توهم ریشه دار غیرانقلابی و محافظه کار در انتقال کانالیزه آرمان های امام و انقلاب با چالشی جدی در درون خود مواجه می شود. همان مسئول ایرانی حاضر در پاکستان که ماجرا را برای تسنیم تعریف کرده است؛ به قاب عکس های بزرگی اشاره می کند که به دست مردم پاکستان بالا رفته است. قاب عکس هایی که نشان می دهد مدت چند سال در جایی در خانه پاکستانی ها به اتاق دیواری آویزان شده است. مردم پاکستان نیازی به عکس ها و پوسترهای ایرانی ها از امام و رهبری نداشتند. نیازی به عکس های ایرانی ها نداشتند. خودشان در خانه های شان داشتند... و این پرچمی است که زمین نمی افتد…
جمعه ، ۱۴خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها