واضح آرشیو وب فارسی:شفقنا: شفقنا- دریای جنوب چین که وسعتی بالغ به سه و نیم میلیون کیلومترمربع دارد از اهمیت فوق العاده استراتژیک اقتصادی، سیاسی و نظامی برخوردار است. به طوری که سالانه ۵ تریلیون دلار کالا از طریق این آبراه جابه جا می گردد. در سواحل این دریای بزرگ کشورهای گوناگون ازجمله چین و فیلیپین واقع شده اند.فعالیت چینی ها در دریای جنوب چین به بیش از ۲۰۰۰ سال پیش باز می گردد. احد محمدی؛ رئیس انجمن دوستی ایران و چین در روزنامه ایران نوشت، چین نخستین کشوری بود که جزایر واقع در دریای جنوب چین را کشف کرد، نام نهاد، درنوردید و بهره برداری کرد و همچنین نخستین کشوری بود که در آنها اعمال حاکمیت کرد.اختلاف های بین دو دولت چین و فیلیپین از وقتی شروع شد که در دهه ۱۹۷۰ فیلیپین تعدادی از تأسیسات دریایی در جزایر نانشا (NANSHA) را در دریای جنوب چین تعریف و ادعای حاکمیت بر آن کرد. از طرفی چین حق حاکمیت خود را بر جزایر دریای جنوب چین و آب های همجوار مسلم می داند. مناقشات ارضی چین و فیلیپین تا آنجا ادامه یافت که دولت فیلیپین در ۲۲ ژانویه سال ۲۰۱۳(۳ بهمن ۱۳۹۲) کار را به طور یکجانبه به دیوان داوری بین المللی کشاند. بدون شک این اقدام به تحریک و حمایت ایالت متحده امریکا که به طور جدی به دنبال ایجاد تنش در دریای جنوب چین و درنهایت ایجاد مشکل برای دولت چین می باشد صورت گرفته است.از نگاه دیگر دیدگاه چین این است که دیوان داوری بین المللی هیچ جایگاه و صلاحیت رسیدگی به این مناقشه را ندارد و این امر با کنوانسیون حقوق دریاها به طور آشکار مغایرت دارد.چین همواره اصرار بر گفت وگوی دوجانبه و حل و فصل مسائل مربوط به دریای جنوب چین با فیلیپین از طریق مذاکره دارد. از آنجا که چین و فیلیپین از تاریخ طولانی همکاری برخوردارند و از قدیم شرکای مهم منطقه ای بوده اند و از زمان برقراری روابط دیپلماتیک در سال ۱۹۷۵ مناسبات تجاری، اقتصادی دو کشور به طور مداوم در حال گسترش بوده و در سال گذشته نیز حجم مبادلات دو کشور با ۷/۲ درصد رشد بالغ بر ۴۶ میلیارد دلار شده است، این باعث شده چین به شریک دوم تجاری فیلیپین تبدیل شود.با وجود گسترش روابط اقتصادی و تجاری بین دو کشور معضل دریای چین که قطعاً به تحریک بیگانگان صورت می گیرد مانع بزرگی در تحقق مناسبات همه جانبه بین دو کشور شده است.ارجاع یکطرفه مناقشه دریای جنوب چین به دیوان داوری بین المللی توسط فیلیپین به طور جدی روابط «پکن- مانیل» را خدشه دار کرده است که با توجه به توسعه سریع اقتصادی چین و جایگاه مهم این کشور در دنیا و منطقه قطعاً خدشه دار شدن روابط بین دو کشور به زیان فیلیپین تمام خواهد شد و به هیچ وجه تکیه «مانیل به واشنگتن» که حامی و مشوق اصلی کشاندن مناقشه توسط فیلیپین به دیوان داوری بین المللی بود نمی تواند این خسارت را جبران کند. پس در چنین شرایطی بیش از هر چیز مذاکره چین و فیلیپین به صورت مستقیم و بدون دخالت بیگانه به عنوان تنها راه حل این مناقشه به نظر می رسد. در این راستا می توان چنین بندهایی را لحاظ کرد: - درخواست از تمام طرف های حاکمیتی بین المللی برای احترام کامل به اعلامیه های دولت ها تحت بند ۲۹۸ از کنوانسیون سال ۱۹۸۲ سازمان ملل متحد در مورد قوانین دریاها. - احترام به حق حاکمیت تمام دولت ها، شامل دولت های عضو کنوانسیون سال ۱۹۸۲ قوانین دریاها در سازمان ملل متحد به منظور دستیابی به توافق در موضوع مورد اختلاف با استفاده از روش های انتخابی خودشان. - حمایت از دولت هایی که خواهان حل اختلاف های مرتبط به طور مستقیم، از طریق مشورت و مذاکره مطابق با قوانین بین المللی و به منظور برقراری صلح و ثبات در دریای جنوب چین هستند. - درخواست از دولت های درگیر برای یافتن راه حل صلح آمیز در مورداختلاف های حاکمیتی و دریایی خود از طریق مشورت های دوستانه و مذاکرات مطابق با شرایط اعلامیه فوق الذکر در رابطه با عملکرد طرف ها در دریای جنوب چین و همچنین از طریق بالا بردن اعتماد دوجانبه به تقویت همکاری ها و پاسداری از صلح و ثبات در دریای جنوب چین. www.fa.shafaqna.com
پنجشنبه ، ۱۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفقنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 117]