محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829976912
ما وارث درگذشتگان خویش هستیم - پایگاه خبری تحلیلی 55 آنلاین
واضح آرشیو وب فارسی:55 آنلاین: نزدیک به چهار دهه است که می نویسد؛ از اولین کتابش «دره هندآباد گرگ داره» تا آخرینش «جهان زندگان» فرازوفرودهایی داشته است: از نوشتن داستان های اجتماعی و تاریخی و اسطوره ای تا حضور در کانون نویسندگان، مجله های کارنامه، آدینه و برج، جلسات شاعران سه شنبه با جواد مجابی و محمد مختاری، جلسات داستان پنج شنبه با هوشنگ گلشیری و درنهایت مهاجرت به کانادا (مهاجرتی ناخواسته که سالی یک بار او را به ایران می کشاند) محمد محمدعلی (متولد هفتم اردیبهشت ۱۳۲۷ در خیابان مولوی تهران) نویسنده ای است به دور از حاشیه و جنجال، که خ55آنلاین: شما چند سالی است که به نوعی ساکن کانادا شده اید، هرچند بین ایران و کانادا مدام در رفت وآمدید، اما حالا دیگر ما شما را به عنوان نویسنده ای مهاجر می شناسیم، گرچه داستان های شما زیرعنوان ادبیات تبعید یا مهاجرت قرار نمی گیرد. از تجربه این سال های مهاجرت بگویید! معمولا شروع ها سخت است. چه جوان باشی چه میانسال و پیر، شروع هر کاری سخت است و هر کدام سختی خاص خودش را دارد. من هم از این قاعده مستثنی نبودم. شرایط آب وهوایی هم آنی نبود که من در آن راحت باشم. ونکوور شهری باران خیز است. وقتی در آستانه ورودم یک هفته- ده روز یکسره و بی وقفه باران بارید احساس کردم نم کشیده ام و عنقریب مثل کلوخ چشم دار در باران وا می روم و شیرازه جسم و جانم از هم می پاشد. به طور طبیعی دو-سه ماهی افسرده شدم، اما بعد عشق به نوشتن شعله اش را به جانم انداخت. فکر نمی کنید مهاجرت به غرب ممکن است شما را از فضای ادبیات معاصر ایران دور کند و به نوعی موجبات فراموشی شما را فراهم کند؟ از این فراموشی نمی ترسید؟ در وادی ادبیات همه چیز امکان دارد. نویسنده مردنی و فراموش شدنی است اما اثرش این امکان را دارد هر از چند مورد آزمایش خوانندگان قرار بگیرد. در نتیجه فراموش نشدن نویسنده به هر علت یک چیز است و فراموش نشدن نوشته اش یک چیز دیگر. در این وادی شهرت های عالمگیر کم اتفاق می افتد و نصیب هرکس نمی شود. پس باید با آسودگی خاطر همه چیز را سپرد به مقدرات سپهر. من تاکنون از هیچ چیز نترسیده ام، از جمله فراموشی. شما در دوره ای خیلی فعال بودید. از مجله کارنامه و آدینه گرفته تا گفت وگو با نویسنده ها و شاعران معاصر از شاملو، نادرپور، دولت آبادی، اخوان ثالث و.... از این دیدارها و گفت وگوها بگویید لطفا. دل تان نمی خواهد دوباره به این فضا برگردید و حضور پررنگ پیشین خود را تکرار کنید؟ هر دوره اقتضایی دارد؛ نوعی فعالیت خاص می طلبد. روزگاری من سردبیر فصلنامه «برج» بودم. جُنگ «مس» را منتشر کردم. با مجله های دنیای سخن و آدینه تکاپو و کارنامه همکاری داشتم. بیش از هجده سال روزی بیست ساعت سرپا و بیدار بودم، اما حالا هرچند همین ساعت را بیدارم، ولی سرپا نیستم. وقت زیادی برای مبارزه با ممیزی کتاب می گذاشتم. من هیچ یک از علاقه های خودم را از دست نداده ام، اما توان جسمی ام اجازه نمی دهد مثل سابق سرپا باشم. اکنون به عنوان یک نویسنده مهاجر، ادبیات مهاجرت را چطور می بینید؟ تا جایی که می دانم اغلب آثار منتشرشده در خارج از کشور تابعی است از آثار داخل کشور. به عبارت دیگر در ادامه آن است با تعدادی پس و پیش. نویسنده فقط با آسودگی خیال بیشتری می نویسد که البته آن هم نسبی است و به عوامل گوناگونی بستگی دارد. آن عوامل گوناگون چیست؟ در این خصوص می توان به اهداف نویسنده و مضمون و محتوایی که در دست دارد، اشاره کرد. شاید اگر دقیق تر بگوییم اینکه تعدادی از آثار داستانی خارج از کشور می تواند با اندک تغییری در داخل هم چاپ شود، بستگی به مضمون و محتوایی دارد که نویسنده برای خود برمی گزیند. اندکی از آثار هم هست که داخل کشور امکان چاپ ندارند. نکته مهمی که در این خصوص می توان گفت اینکه اغلب آثار منتشرشده در خارج کشور در طی دهه گذشته از حالت نوستالژیک خارج شده و مثلا دیگر کمتر غم غربت کلیشه به چشم می آید. دیگر از خانه های بزرگ و حوض پر آب و هندوانه ای در وسط حوض و تصویرسازی از اتاق های پنج دری و مستراح های زیرزمینی و تاریک و قصه های زیرکرسی خبری نیست. درمجموع می توان گفت طی سال های اخیر نوعی هماهنگی یا همزبانی پدید آمده بین ادبیات داخل و خارج از کشور؛ مخصوصا از نظر فرم گرایی و ساختارهای مدرنیستی. در طول این سال های مهاجرت، چه فعالیت هایی داشته اید؟ طی شش سال اخیر رمان «جهان زندگان» با معیارهای خارج از کشوری اینگونه آثار خوب فروش کرد. یعنی سه-چهارماهه، دویست وپنجاه نسخه آن به فروش رفت. «جهان زندگان» با اندک تغییراتی و البته با تاخیر دوساله در ایران هم منتشر شد. به هررو این رمان در همین تیراژ اندک در خارج از کشور با موفقیت همراه بود. ده- پانزده نقد درباره آن نوشته شد. در ایران هم تاکنون سه- چهار نقد نوشته اند. یک بازخوانی و بازنویسی هم از شاهنامه فردوسی انجام داده ام که بیش از پانصد صفحه است که اسمش را گذاشته ام «از کیومرث تا همای» که به نثر است و به عنوان داستان نویس گریز زده ام به افکار مثلا رودابه و سودابه و زال و رستم و... که کار تازه ای محسوب می شود. کتابی هم به نام «جُستاری در فرهنگ وغ وغ ساهاب هدایت» با خانم فریده خرمی نوشته ام و سپردم دست ناشر. یک مجموعه داستان به هم پیوسته به نام «خطابه های راه راه» نوشته ام و یک رمان هم در زمینه ادبیات عامه (فولک) دارم می نویسم که به زعم خودم کار تازه ای به شمار می رود. چرا اغلب آثاری که در خارج از ایران شکل می گیرد عقیم می ماند؟ آیا این عقیم ماند گی به خاطر دوری از زبان فارسی است یا قدرت خلاقه نویسنده که تحت الشعاع جو خارج از کشور قرار می گیرد؟ من به راحتی شما نمی توانم از عقیم ماند گی صحبت کنم. قضیه پیچیده است. شاید بتوان گفت «از کوزه همان تراود که در اوست» چون در این سو هم آش دهن سوزی پخته نشده است. منظور این است که چرا آثار خوب در خارج از کشور منتشر نمی شود؟ در زمینه داستان امروز فارسی باید ببینیم چه کسانی از نسل گذشته به خارج کشور رفته اند و چه آثاری منتشر کرده اند. در زمینه داستان می توان گفت از دهه شصت تا هفتاد و هشتاد از داستان نویسان بنام کشور ما کسی به خارج نرفته تا انتظار داشته باشیم همپا و همسنگ داستان های قبلی خود داستانی بنویسد جز غلامحسین ساعدی، خیلی ها آنجا داستان نویس شده اند و نو قلم محسوب می شوند. از نوقلمان هم انتظاری نمی توان داشت جز نوقلمی. در مجموع وسواس نویسندگان جدید خارج از کشور نسبت به وسواس نویسندگان داخل کشور بیشتر است مخصوصا در نثر. بیشتر امید من به نسل جوانی است که از کودکی یا نوجوانی به خارج کشور رفته اند و در آن جامعه حل شده اند و آثار خوبی هم منتشر کرده اند که به زبان انگلیسی یا فرانسه و... گل کرده اند و در حوزه های گوناگون نسبتا خوش درخشیده اند. فکر نمی کنید یکی از دلایل دیده نشدن ادبیات معاصر ما در جهان (به عکس ادبیات کهن مان که جایگاهی رفیع در ادبیات جهان دارد) یکی ترجمه نشدن این آثار است و یکی هم اینکه شاید نویسنده خوبی نداریم که به انگلیسی بنویسد؟ همان طور که گفتم برای جهانی شدن باید جهانی اندیشید و در جهان جایی داشت. غیر از چند کشور استثنائی بقیه کشورهای صاحب تکنولوژی و صنعت صاحب ادبیات پرآوازه هستند. باید به صورت جدی به انسان و معضلات انسانی اندیشید. آنچه از ادبیات کهن ما در غرب گل کرده و به چشم آمده همان نگاه های انسان دوستانه است نه جنگ طلبانه. در غرب ممکن است سیاستمداران و اقتصاددانان در خفا و آشکار جنگ طلب باشند، اما معمولا خود را پشت نقاب شعرهای انسان دوستانه پنهان می کنند و اگر از ادبیات کهن ما چیزی باقی مانده که البته زیاد هم نیست در این حوزه فکری است. سینمای ما موفق شد با همین شعارها جلو برود. حال آنکه ادبیات داستانی ما تهی از این مضامین است، از بس که اسیر فرم های دست وپاگیر شده ایم. آیا ابزار کافی نوشتن برای یک نویسنده حرفه ای مثل شما در خارج از ایران وجود دارد؟ اگر بخواهیم داستانی از دوران گذشته بنویسیم همه جور ابزاری وجود دارد. ذهن خلاق است و فرم های گوناگون در اختیار، ولی اگر بخواهی از جامعه ای که در آن زندگی می کنی بنویسی باید زبان غیرفارسی را طوری بدانی که بتوانی هم با فرهیختگان و هم با مردم کوچه و بازار قاطی شوی و به عمق بروی و درک درستی از مناسبات افراد و نهادها داشته باشی. در خارج از کشور آن که شاغل است روزی هشت ساعت کار مفید می کند. روزی هشت ساعت کار مداوم هم واقعا برای ما ایرانی ها طاقت فرسا است. تا از سر کار بیایی و استراحت کنی و استقرار دل بیابی صبح شده و باید بروی سر کار. البته من در این شرایط نیستم. هفته ای سه- چهار ساعت می روم کارگاه داستان نویسی. در خارج از کشور می توان تابع مد روز نبود و با قناعت بیشتری زندگی کرد، چون زیر ذره بین در و همسایه و فامیل نیستی. خیلی ها مثل تو از گوشه وکنار جهان آمده اند. با وجود اینترنت و حضور فعال برخی سایت ها می توان کمبود گفت وگو با مردم را جبران کرد و کماکان داستان هایی از گذشته نوشت. نگاه تان به ادبیات امروز ایران چگونه است؟ ادبیات داستانی ایران با وجود برخی ناملایمات و رکود صنعت نشر در بخش داستان کوتاه در وضعیت اضطراری و اورژانسی قرار ندارد، چون آگاهی جمعی نسبت به این معضل امیدوار کننده است. در همین مدت کوتاه که در ایران بودم با چند نویسنده و ناشر صحبت کردم. آنها را هم عقیده خودم دیدم. به نظرم تشخیص بحران سرآغاز آگاهی و حل بحران است. خیلی ها بحران ایجادشده را ناشی از اشتیاق جوانان برای چاپ کتاب و مشهورشدن می دانند. گوشه وکنار می شنوم برای جوانان داستان نویس کسی شدن تبدیل به نوعی بیماری علاج ناپذیر شده است. گویا آنها می خواهند به سرعت یک تصویر بزرگ در جایگاه نویسنده و شاعر و حتی فیلسوف از خود بسازند. در وادی امر این چیز بدی نیست، چنانچه بتوانند متعهدانه و با اراده معطوف به درایت برای ساختن دنیایی بهتر و انسانی تر از گذشته تلاش کنند. فکر می کنید ادبیات معاصر ایران هم روزی در غرب به شهرت و آوازه ای برسد؟ رسیدن ادبیات داستانی ایران به پایه ادبیات غرب چنان است که گویی دست یافتن به آن غیرممکن است. اما فکر می کنم چنانچه واقع بین باشیم به این مهم دست می یابیم. برای جهانی شدن می بایست اصولی را رعایت کنیم. نخست جهانی بیندیشیم که البته در این محدوده جغرافیایی گویی کاری بسیار سخت و دشوار است، نخست باید ممیزی های سلیقه ای را کنار گذاشت. برسیم به آثارتان. آخرین کاری که از شما منتشر شده «جهان زندگان» است. در این رمان نیز چون دیگر آثارتان به مرگ پرداخته اید، اما این بار از منظری دیگر. خاستگاه این مرگ اندیشی به کجا برمی گردد؟ از دوران کودکی با دو دنیای عینی و ذهنی از ما بهتران و نیروهای مافوق طبیعی خیر و شر و مرگ های ناگهانی روبه رو بوده ام. اصطلاح به تیر غیب گرفتارشدن و مرگ مفاجا به جانم نشسته است. اطرافیانم از چهل سالگی به بعد وصیت می کرده اند. خیلی هاشان مال و اموالی نداشته اند، اما از ترس مرگ های ناگهانی ثلث مال خود را وقف فلان و بهمان موسسه خیریه می کردند. وصیت می کردند رد مظالم بدهد، بی آنکه کسی بداند چه ظلمی کرده، من در جهانی این گونه بزرگ شده ام و مرگ اندیشی جزو مقوله عادی شده در خاندانم بوده است. همه ما دشواری های مرگ را از هضم رابعه گذرانده ایم و با آن انس و الفتی جانانه به هم زده ایم. مرگ برای من مثل پریدن از روی کابل برق کنار کوچه است و یک قدم کوتاه بیشتر نیست؛ مثل پریدن از جویی باریک. درونمایه رمان «جهان زندگان» این جمله «ما وارث درگذشتگان خویشیم» است که بارها تکرار شده. آیا راه برون رفتی از میراث اشتباهات گذشته برای نسل بعد وجود دارد؟ و آیا نقش رشد فرهنگی در این میان می تواند تاثیرگذار باشد؟ مجدد تکرار می کنم که ما وارث درگذشتگان خویشیم، اما این به آن معنا نیست که دست روی دست بگذاریم و چون وارث درگذشتگان خویشیم هیچ حرکتی نکنیم و در تغییر آن نکوشیم. اگر این جمله را از مقوله مرگ و تقسیم اموال و گرفتاری وراث پس از مرگ والدین بیرون بیاوریم و در حوزه های علوم انسانی و اجتماعی و سیاسی بررسی کنیم می بینیم که جواب می دهد. در علوم انسانی و مخصوصا داستان نگاه کنید به این جمله معروف که یادم نیست از ویلیام فاکنر است یا کس دیگر که می گوید «هیچ اثر داستانی یتیم نیست»؛ یعنی بی پدر و مادر نیست. یعنی هیچ اثر داستانی از زیر بته به عمل نیامده. همه ما فکر اولیه را از داستان های قبلی گرفته یا تکمیل کرده ایم. در علوم اجتماعی بی آنکه بخواهم روی بحث ناتورالیسم تاکید کنم و بحث طبیعت گرایی را وسط بکشم، شما خواهی دید که مثلا فقر اغلب ارثی است. اغلب بیماری ها ارثی است. در سیاست نگاه کنید. به جنبش های مردمی و پادشاهان جبار. اسطوره هم از مولفه های پررنگ داستان های شما است؛ به ویژه در سه گانه «روز اول عشق»: «آدم وحوا»، «مشی و مشیانه» و «جمشید و جمک». نقش اسطوره برای شما به چه شکل است؟ اسطوره شناسان تعاریف متعددی داده اند که البته گاه پیچیده است اما آنچه من می فهمم این است که اسطوره ها آرزوهای بسیار مهم مردمی محرومیت کشیده است. شرح تلاش های مردمی خیال زده است برای رسیدن به آن چیزهایی که از دسترس شان دور است. اسطوره ها واقعیت ندارند، اما همواره حقیقتی را در خود می پرورانند که به آنها قدرت پایداری می دهد. حقیقت ها چیزی نیستند جز آنچه زندگی آدم ها را به سوی نیکبختی و صفات عالی انسانی راهنمایی می کنند. نیکبختی هم چیزی نیست جز ترقی و تعالی در عین آرامش خیال؛ پهلوان و رویین تن شدن در مقابل مشکلات. نگاه کنید به شاهنامه فردوسی که در این حوزه جغرافیایی فارسی زبان گل کرده است. مردم این حوزه جغرافیایی تمایل دارند هویت خود را در کیومرث (نخستین انسان پیشابشر)، هوشنگ (نخستین مکتشف آتش)، طهمورث (ستیزه گر با دیوان) و جمشید جم (بنیان گذار نوروز) ببینند و از این طریق خود امروزشان را پیوند بزنند به گذشته های دور پیش از تاریخ. اسطوره ها خلأهای تاریخی را پُر می کنند. اسطوره هایی که در زمان حال از شخصیت های حقیقی می سازیم آیا برای نسل آینده همچنان اسطوره باقی می مانند؟ تمایل مردم برای ساختن اسطوره تمامی ندارد. مردم اسطوره ها را می سازند و در معرض افکار دیگران قرار می دهند. از این پس خود اسطوره ها هستند که با خاصیت ها و قابلیت های گوناگون و بعضا منحصربه فرد خود راز ماندگاری خود را سامان می دهند که یا بزرگ و بزرگ تر یا آرام آرام مضمحل و فراموش می شوند. نگاه کنید به چرچیل، نخست وزیر انگلیس که اسطوره ای در سیاست و درایت است. «پله» که اسطوره ای در فوتبال است یا مارادونا و به شرح ایضا در هنر و ادبیات و سینما هم اسطوره هایی وجود دارند. نگاه کنید به غلامرضا تختی یا پوریای ولی که اسطوره ای از پهلوانی و جوانمردی محسوب می شوند. اسطوره های قدیم و جدید هر از چند سال خود را در معرض آزمایش قرار می دهند. خط وربط دادن اسطوره با تاریخ و جامعه امروزی که در بسیاری از کارهای شما نمود دارد، به گذشته پل می زند یا تجربه تکرار تاریخ را به ما یادآوری می کند برای پیش رفتن در آینده و عدم تکرار تاریخ؟ این نوع نگاه، از نگاه من به جهان سرچشمه می گیرد. من هیچ کجای جهان را یک دست نمی بینم. نقش اسطوره و تاریخ و پیوند این دو با جامعه امروز را بیشتر متاثر از کدام نویسنده های غربی بودید؟ یا نویسنده های ایرانی که خود را متاثر از آنها می دانید؟ (هرچند به نظر می آید شما بیشتر به سمت نویسنده ها و شاعران کهن ما گرایش داشته باشید.) من ادبیات کهن فارسی را دوست دارم، نه به این جهت که آن را الگوی زندگی خود و دیگری قرار بدهم. آنچه می خوانم و از آن برداشت می کنم یا به بازخوانی و بازاندیشی آن می اندیشم برای غنی ساختن ادبیات امروز است. ادبیات کهن وسیله است برای رنگارنگ کردن ادبیات امروز. صادق هدایت اگر تاریخ و اسطوره ها و افسانه های ایرانی را نمی دانست هرگز موفق نمی شد هشتاد و اندی سال پیش «بوف کور» را بنویسد. غرب بیش از دویست سال است که این میسر را رفته است. نگاه کنید به آثار شکسپیر و سروانتس و مارکز و... شک ندارم آنان که موفق شده اند در دنیای امروز هم جایی برای خود باز کنند، ادبیات گذشته خود را به خوبی هضم می کنند. تعهد شما به عنوان نویسنده ای با دغدغه های اجتماعی، در مجموعه داستان های «از ما بهتران»، «دریغ از روبرو» و «بازنشستگی» که برای تان جایزه بیست سال داستان نویسی را هم به ارمغان آورد، آشکارا به ما می گوید محمدعلی در لایه های مختلف اجتماع، از طبقات کارگری و کارمندی گرفته تا طبقات متوسط و روشنفکری به دنبال ایجاد یک درنگ در هستی و انسان است. هرچند این درنگ بیشتر مواجه با یک نوع ویرانی یا خودویرانگی یا یک نوع ناامنی است. این تعهد برای نویسنده چه ضرورتی ایجاد می کند؟ و چرا این تصویر- روایت و گزارشی که شما از جامعه می دهید، چه در رویا و چه در واقعیت، هر دو وحشتناک است؟ به نظر من اغلب انسان ها با پیروزی ها و کامیابی هایشان زندگی نمی کنند، بلکه همواره با اندوه ها و حرمان ها و سرشکستگی و ناکامی هاشان در حال مبارزه اند. هنوز بیش از نود وپنج درصد مردم جهان در پی انواع نداشته های خود می گردند تا بتوانند نداشته ها را با داشته ها معاوضه کنند. نویسنده هم وظیفه دارد با بیان این نداشته ها و تشویق خوانندگان برای به دست آوردن آن نداشته ها مرهمی بر زخم های عمیق و سطحی آنان بگذارد. در بیشتر آثار شما به ویژه در «برهنه در باد» و «باورهای خیس مرده» و «نقس پنهان» معمولا به آدم هایی برمی خوریم که در جهان ویران شده ای دست وپا می زنند که در بیشتر مواقع راهی برای برون رفت از آن دنیا ندارند. جهان ذهنی- درونی و برونی این آدم ها، ما را با جهانی هراسناک مواجه می سازد. این جهان و این نوع جهان بینی از کجا می آید؟ و آیا در پیوند با نوع نگاه روانشناختی- جامعه شناسی شما به انسان ایرانی است؟ جهان داستان به نظر من خاص آدم ها و شخصیت های حاشیه نشین است که برخی از آنها در حاشیه های شهر می نشینند و برخی هم در درون خود به حاشیه رفته اند و یا آنان را به حاشیه کشانده اند. این گونه آدم ها و شخصیت ها همواره در درون و بیرون در معرض کابوس ها و حوادث گوناگون قرار می گیرند. بیشتر داستان های تان با راوی اول شخص روایت می شود. به نظر علاقه خاصی به این زاویه دید دارید یا این طور می شود گفت که معمولا راویان شما به نوعی یا جوهر نویسندگی در آنها مشهود است یا خود نویسنده اند. گویی این راویان هویت های تکثریافته شما هستند که هربار به شکلی در قصه ای نمود پیدا می کند؟ این طور نیست؟ مطلقا چنین نیست. راویان من هیچ ربط منطقی با نویسنده که من باشم ندارند. من مخصوصا راویان اول شخص انتخاب می کنم چون حسی تر هستند و زودتر از حد معمول با خواننده ارتباط برقرار می کنند. من عمیقا به شخصیت پردازی در داستان اعتقاد دارم. اگر حمل بر خودستایی نشود من شخصیت های داستانی سرزمین خود را خوب می شناسم و این شناخت به من کمک می کند تا شخصیت هایی که می آفرینم واقعی جلوه کنند. طبق بررسی های به عمل آمده در مجموعه داستان های کوتاه و رمان ها، توانسته ام بیش از صد شخصیت داستانی خلق کنم که اکثر آنها برای خوانندگان آشنا است. من در داستان هایم از حداکثر تخیل خودم استفاده می کنم و در زندگی عادی یک مسیر مشخص را می روم. من همه پریشانی و شوریدگی ذهنی ام را می نویسم و در شخصیت های گوناگون تجسم می بخشم و وقتی از نوشتن دست می کشم مردی هستم اهل منطق دو-دوتا چهارتا، درحالی که در داستان چنین نیست. زنان هم نقش پررنگی در آثار شما دارند. درباره چگونگی حضور زنان در قصه هاتان هم بگویید لطفا. زنان در آثار من نقش پررنگی دارند. چون من اجتماعی نویسم آنان را می بینم. جایگاه واقعی آنان را در قصه ها و داستان ها و اجتماع گذشته و حال می بینم و به صورت واقعی چه در حالت عینی و ذهنی وجود اغلب موثر آنان را در اجتماع احساس می کنم. درباره آنان غلو نمی کنم. حضور پررنگ اما بی صدایشان را جلو چشمم می بینم. زنان به رغم همه تلاش های برابری خواهانه حتی در غرب هم هنوز تحت ستم نظام مردسالارانه قرار دارند و هنوز جنس دوم تلقی می شوند. البته در برخی نقاط جهان حضور آنان در اجتماع پررنگ است. منظورم از پررنگ- رنگ طبیعی آن است. یعنی صاحب حقوق فردی و اجتماعی و شهروندی برابر با مردان هستند. پروسه نوشتن برای تان در طول این چهار دهه به چه شکل بوده. فرق کرده؟ چه در نوشتن و ویرایش آثارتان، چه در نوع نگاه به جهان. از ۱۳۵۰ که به طور جدی شروع کردم به نوشتن یک چیزهایی برای من تغییر نکرده، از جمله این که هنگام نوشتن داستانم را پیدا کرده ام، نه هنگام فکرکردن. من در مصاف با کاغذ و قلم و سیگار و چای و طی جدالی پرکشش و جذبه و شور، داستانم را از شخصیت ها غنیمت می گیرم. چه عمیقا اعتقاد دارم اگر دست هماهنگ با مغز یا ذهن قادر به فکرکردن نباشد و عکس العمل به موقع نشان ندهد، آن جدال جذاب بین نویسنده و اثرش صورت نمی گیرد. موضوعی را در نظر می گیرم برای نوشتن و آن قدر می نویسم تا لایه های پنهان خود را برایم آشکار کند. گاه این نوشته ها چندین برابر آن چیزی است که من می خواهم. آن وقت شروع می کنم به ویرایش و سرانجام انجام ظریف کاری. داشتن جهان بینی و تغییر در آن خارج از این حوزه است. اغلب سعی می کنم به روز و به هنگام باشم. ایده های قصه هاتان معمولا از کجا می آید؟ چطور ایده ها را پرورش می دهید، می نویسید و آنها را به یک قصه کوتاه یا رمان تبدیل می کنید؟ اغلب با ایده های نو از کابوس های شبانه بیدار می شوم. بعد شروع می کنم به نوشتن و گاهی که می بینم به سرانجامی نمی رسد رهایش می کنم، اما دست نوشته ها را دور نمی ریزم. تا قبل از انتشار داستان هیچ دست نوشته ای را دور نمی ریزم. چون می دانم دست نوشته ها کرشمه های گوناگونی دارند و تا سر جای خود قرار نگیرند به من لبخند نمی زنند. لبخند آنان دل مرا می برد. معشوقی اند که می شود نشاندشان و هرازگاه رفت سر وقت شان و حال و احوالی پرسید. به عقب که برگردید، بعد از چهار دهه نوشتن، باز همین راه را می آیید؟ آیا در نوشتن برخی آثارتان ممکن است تجدید نظر کنید یا از چاپ شان منصرف شوید؟ من فقط و فقط از انتشار اولین اثر خود پشیمانم. چراکه بعد از آن دنیایم عوض شد. اما راه همان راه است و شیوه نگارش همان شیوه. از مجموعه قصه «دره هندآباد گرگ داره» که بگذریم بقیه آثارم را هنوز که هنوز است دوست دارم؛ رفیقان همراه من با کرشمه های مخصوص خود. منبع: آرمان
سه شنبه ، ۱۱خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 55 آنلاین]
[مشاهده در: www.55online.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 123]
-
گوناگون
پربازدیدترینها