واضح آرشیو وب فارسی:الوند خبر: آری امروز روز جوان بود در اکثر شهر ها شاهد برگذاری کم و بیش و تقدیر از جوانان شایسته در عرصه های ورزشی، فرهنگی و علمی بودیم. ولی گویی در تاریخ سالنامه ما این روز برای شهر قحطی زده و بسیار محروم قصرشیرین. شهر نخل های سوخته نه، بلکه شهر جوانان سوخته نبود. انگار این مراسم پایش به قصر نرسید. انگار جوانان سوخته دل شهر من بی ارزش تر از این ها بودند.به گزارش الوند خبر ، هر ساله با فرارسیدن سال نو شاهد چاپ سالنامه هایی هستیم که حاوی پیامهایی برای ما ایرانیان است. از روز های تعطیل گرفته تا برخی از تاریخ های مهم, مثل سر برج و گرفتن حقوق کارمندان دولت، روز مداوم در حال تغیر واریز یارانه ها, و ایامی که ولادت ها. شهادت ها وفات های افراد مهم و شاخص مانند معصومین (ع) شامل می شود. همه و همه این تاریخ های مهم با نوعی رفتار جمعی که نشانه ارج نهادن به این سالروزهاست. از مراسم جشن و ایستگاه های صلواتی گرفته تا مراسم سینه زنی و روضه خوانی, راهپیمایی های سالروز انقلاب شکوهمند اسلامی. روز قدس و ..... در کنار این همه بزرگداشت ها و تاریخ های مهم که حتی در سالنامه ها هم برای برجسته نمایی و نشان دادن اهمیت این تاریخ با فونت و رنگ متمایزی این رویدادها را نگارش می کنند باید روز جوان را افزود. بله جوان. هرچند به دلیل شرایط اقتصادی داخلی و بین المللی دیگر چیزی از جوان باقی نمانده و همه شاهد جوانانی هستیم که کودک درون هفتاد ساله دارند ولی باز هم به دلیل اهمیت نیروی مولد جوان برای ارج نهادن به این امر، روزی را در تاریخ سال به این افراد اختصاص داده اند. آری تاریخ ۲۹ اردیبهشت هر ساله روز جوان معرفی شد است. نیروی که چرخ صنعت را می چرخاند. نیروی که به فرمان امام لبیک گفتند انقلاب را به پیروزی رساندند. جنگیدن و شهید شدن. نیروی که اسطوره هایی چون فهمیده را تقدیم این خاک و مرزو بوم کردند. نیروی که امروز در کنار محرومیت های شدید. ساختارهای غلط. تحریم ها. فشارها و مشکلات اجتماعی فراوان با اقتدار ایستاده اند و پای لبیک خود به ولایت مانده اند. جوانانی که به پای انقلاب ماندند و خواهند ماند. جوانانی که همیشه متهم بودن، بدون آنکه مورد سوال و بازخواست قرار گیرند. جوانانی که در برابر بازی های سیاسی، فساد های بزرگ مالی و فخر فروشی فرزندان صاحبان ثروت فقط سری پایین انداختن و آهی سرد کشیدن و با خود گفتن حق من کجاست. بله براستی جوانان امروز ما. بهتر است بگویم جوان محروم شهر قحطی زده قصرشیرین به یکباره فراموش شد. شهری که نقطه آغاز و پایان جنگ بود شاهد شهید شدن جوانان برومند همین شهر بود امروز ۲۹ اردیبهشت به اندازه یک کار کوچک فلان مسول ارزش نداشت که حتی یک بنر تبریک بگویند. آیا جوان ما اینقدر بی ارزش بود. مسولان چرا در برابر کار کوچک فلان مسول از اموال بیت المال بنرها می زدند پدیده ای که چند سال اخیر شاهد آنیم آیا جوان امروز دیار من ارزش یک بنر نداشت. یا اینکه سرنوشت مدیریت شما مانند حضور فلان فرد در دست جوان نبود که برای خود شیرینی بنر تقدیر و.تشکرهای الکی بزنید. آری امروز روز جوان بود در اکثر شهر ها شاهد برگذاری کم و بیش و تقدیر از جوانان شایسته در عرصه های ورزشی، فرهنگی و علمی بودیم. ولی گویی در تاریخ سالنامه ما این روز برای شهر قحطی زده و بسیار محروم قصرشیرین. شهر نخل های سوخته نه، بلکه شهر جوانان سوخته نبود. انگار این مراسم پایش به قصر نرسید. انگار جوانان سوخته دل شهر من بی ارزش تر از این ها بودند. جوانانی که سرمایه این کشور هستند مگرنه اینکه بنیانگذار انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی(ره) گفتند جوانان آینده سازان این مملکت هستند. مگر نه اینکه فرمودند امید من به همین جوانان است. مگرنه اینکه تسخیر لانه جاسوس آمریکا که الان شما مدیران هرساله برای رسیدن به مقاصد خود برایش بنرها می زدید به دست همین جوانان ایران عزیز اتفاق افتاد. پس چه شد. چرایی برگذار نشدن این مراسم که اهمیت زیادی در ارتقای روحیه جوانان و ایجاد انگیزه در انان هست را مسولین چگونه توجیه می کنند، قصرشیرین مظلومی که جوانان آن نیز به واسطه بی توجهی های مسولین، مظلوم مانده اند. مسولان بدانند که بیداری ضرورت عصر است، زلزله فاجعه نیست بلکه خواب فاجعه است. نگارنده ادیب شریفی جامعه شناس و پژوهشگر آزاد
جمعه ، ۳۱اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الوند خبر]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 67]