محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1853151213
مصاحبه با «نورمن فینکلستاین»: هدف از جنجال اخیر «یهودستیزی» سم پاشی در روابط مسلمانان و یهودیان است (بخش دوم) - رسانه خبری تحلیلی پژوهشی کشاورزان ایران
واضح آرشیو وب فارسی:کشاورزنیوز: کشاورزنیوز: عکس: AFP «نورمن فینکلستاین» دانشمند یهودی-آمریکایی است که بخاطر مواضعش در انتقاد از رژیم اسراییل و حمایت از آرمان فلسطین شهرت دارد. «اپن دموکراسی» در گفتگویی با او به جنجال اخیر «یهودستیزی» در حزب کارگر بریتانیا پرداخته است. بخش نخست این مصاحبه پیش از این در وبسایت شفقنا منتشر شد. به گزارش سرویس ترجمه ...کشاورزنیوز: عکس: AFP «نورمن فینکلستاین» دانشمند یهودی-آمریکایی است که بخاطر مواضعش در انتقاد از رژیم اسراییل و حمایت از آرمان فلسطین شهرت دارد. «اپن دموکراسی» در گفتگویی با او به جنجال اخیر «یهودستیزی» در حزب کارگر بریتانیا پرداخته است. بخش نخست این مصاحبه پیش از این در وبسایت شفقنا منتشر شد. به گزارش سرویس ترجمه شفقنا در بخش دوم این مصاحبه آمده است: حتی اگر اظهارات «لیوینگستون» مبنای تاریخی داشته باشد، اینکه چنین مسئله ای را در آن لحظه مطرح کند؛ واقعا کارش لج در آوردن نبوده است؟ من می توانم از انگیزه ی او سر در بیاورم، چون تقریبا هم نسل با او هستم. اگر کارش «لج در آوردن» باشد، باید آن را یک عقبگرد واکنشی به جدل های فرقه ای به حساب آوریم که در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ جریان داشت. اسراییل [در آن زمان] صهیونیست ها را جوری به مردم قالب می کرد که انگار از بین یهودیان تنها همین ها در مقابل نازی ها مقاومت کرده اند. طبق تصویری که دستگاه پروپاگاندای اسراییل در آن هنگام تولید می کرد، تنها کسانی که در مقابل نازی ها مقاومت کردند از بین صهیونیست ها برخاسته بودند، و نتیجه ی طبیعی اش هم این بود که، تنها نیرویی که هم اکنون از یهودیان محافظت می کند اسراییل است. الباقی یهودیان یا بزدل بودند، و به قول خودشان «مثل گوسفند به مسلخ رفتند»، یا همدست با نازی ها بودند. کسانی که با سیاست های اسراییل در آن زمان سر ناسازگاری داشتند، برای مقابله با پروپاگاندای صهیونیستی، و برای اینکه لج آنها را در بیاورند، این فصل ناخوشایند از تاریخ صهیونیسم را یادآوری می کردند. در همین راستا و برای مستند سازی این «همدستی خائنانه ی صهیونیستی-نازی» جزوات و کتاب هایی هم منتشر شد، مثل کتاب «لنی برنر» با عنوان «صهیونیسم در عصر دیکتاتورها» (۱۹۸۳). اظهارات اخیر «لیوینگستون» ناشی از همان واکنشی بود که آن دوران انگیزه بخش ما می شد. رفتار این عوضی های دیوانه ای که «ناز شاه» را مجرم جلوه دادند باعث عصبانیت «لیوینگستون» شده است، و خب او هم خواسته است لج آنها را در بیاورد. این روش ما برای مبارزه در این میدان سیاسی بود: اینکه نبش قبر کنیم و آن وهله های ننگین در تاریخ صهیونیسم را بیرون بکشیم. «لیوینگستون» اظهارات خودش را به کتاب «برنر» مستند کرد. حالا، فرض کنیم در کتاب «برنر» اشتباهاتی هم وجود داشته باشد، چون این کتاب بیش از اینکه یک کتاب علمی باشد یک جزوه ی حزبی است، و مستندسازی دقیق چندانی هم در آن به چشم نمی خورد. با این حال، واقعیتش این است که، وقتی کتاب «برنر» منتشر شد در نشریات معتبر بریتانیا نقد و بررسی های مثبتی برانگیخت. روزنامه «تایمز» که الان در صف مقدم محکوم کنندگان «لیوینگستون» و مسئولان منتخب حزب کارگر است، آن موقع نقدی را منتشر کرد و کتاب «برنر» را به عنوان یک کتاب «جانانه و کاملا مستند» تحسین کرد. نویسنده ی آن نقد، «ادوارد مورتیمر» سرمقاله نویس برجسته ای بود که اظهار داشت «برنر می تواند موارد متعددی را برشمرد که صهیونیست ها با رژیم های یهودستیز، از جمله رژیم هیتلر، همکاری کردند». پس دم «لیوینگستون» گرم که در سن ۷۰ سالگی کتابی را که بیش از ۳۰ سال پیش خوانده است به یاد داشته است، همان کتابی که هنگام انتشارش روزنامه «تایمز» نقد تحسین آمیزی درباره اش منتشر کرد. اگر حالا روزنامه «تایمز» از حرف های «لیوینگستون» عصبانی است، هیچ کس غیر از خودش را نباید سرزنش کند. من خودم بعد از خواندن نقد «تایمز» بود که کتاب «برنر» را مطالعه کردم. بگذارید از زاویه ای گسترده تر به این موضوع نگاه کنیم. شما کتابی نوشته اید و در آن به تفصیل شرح داده اید که چگونه از اتهام یهودستیزی برای بدنام سازی منتقدان اسراییل استفاده شده است. آیا جنجال اخیر علیه «جرمی کوربن» و جناح چپ حزب کارگر را هم باید بطور کلی آخرین فقره از همین جریان تاریخی ببینیم؟ اینگونه جنجالها در فواصل منظمی به راه می افتاد، و با کشتارهای دوره ای اسراییل و انزوای سیاسی متعاقب آن همراه است. اگر به نزدیکترین کتابخانه اطرافتان هم مراجعه کنید و کلیدواژه «یهودستیزی جدید» را جستجو کنید، به عناوینی از دهه ۱۹۷۰ بر می خورید که ظهور یک «یهودستیزی جدید» را اعلام می کند، عناوینی از دهه ۱۹۸۰ که باز هم خبر از یک «یهودستیزی جدید» می دهد، عناوینی از دهه ۱۹۹۰ به همین قسم، و بعد هم همزمان با انتفاضه ی دوم و از سال ۲۰۰۱ بدین سو، افزایش شدید چنین عناوینی را ملاحظه خواهید کرد که حالا نویسندگان بریتانیایی هم به آن پیوسته اند. فراموش نکنیم که همین سال گذشته در بریتانیا جوّ عصبی شدیدی بر سر یهودستیزی به راه افتاد. نتایج یکی دو نظرسنجی مضحک ظاهرا حاکی از آن بود که تقریبا نیمی از بریتانیایی ها عقاید یهودستیزانه دارند و اغلب یهودیان بریتانیا از آینده ی خود در این کشور می هراسند. هرچند متخصصان این نظرسنجی ها را بی اعتبار قلمداد کردند، مطابق معمول یک جنجال رسانه ای از پی آن به راه افتاد، و «تلگراف»، «گاردین»، و «ایندپندنت» از هیجان این «یهودستیزی جدید» و «همه گیر» به نفس نفس افتادند. آوریل ۲۰۱۵ که نتایج یک نظرسنجی معتبر از سوی «پیو» منتشر شد، آن ادعاها مزخرف محض از آب درآمد و معلوم شد سطح یهودستیزی در بریتانیا در نرخ واقعا ناچیز ۷ درصد ثابت مانده است. این لوده بازی ها همین سال پیش رخ داد. همه فکر می کردند عاملان آن نظرسنجی ها از شرم در خفا به سر خواهند برد، و ما هم دست کم مدتی کوتاه از شر این مسخره بازی ها آسوده خواهیم بود. اما بیا و ببین، در یک چشم به هم زدن، هنوز هیچ از انتشار نتایج نظرسنجی «پیو» نگذشته، تشنج و هیجان زدگی دوباره از نو به راه افتاده است. واقعیت این است که، در بریتانیا تعصب علیه آدم های چاق احتمالا بیشتر از تعصب علیه یهودی هاست. از خودتان یک سوال ساده اما جدی بپرسید. فرض کنید قرار است در یک مصاحبه شغلی شرکت کنید. کدام صفت را اگر داشته باشید بیشتر احتمال آن را دارد که نقطه ضعفتان از آب در آید: اگر زشت باشید، اگر چاق باشید، اگر قدتان کوتاه باشد، یا اگر یهودی باشید؟ پاسخ این سوال چه بسا شرح غم انگیزی از ارزش های جامعه ما باشد، اما واقعیت اینکه صفتی که بیشترین احتمال را برای رد شدن صاحبش به همراه دارد، زشت بودن است. بعد از آن چاق بودن؛ و بعد کوتاه قد بودن. فاکتوری که کمترین نقطه ضعف برای شما محسوب می شود، یهودی بودن است. از آن سو هم نگاه بکنید، مگر نه اینکه یهودیان باهوش و بلندپروازند؟ نتایج نظرسنجی «پیو»، یهودستیزی را ۷ درصد اعلام کرد. چنین نرخی باید یک تشنج ملی ایجاد کند؟ یک نظرسنجی که در ماه مه ۲۰۱۵ از سوی YouGov انجام شد، به این نتیجه رسید که ۴۰ درصد بزرگسالان بریتانیایی مسلمانان را خوش نمی دارند و تقریبا ۶۰ درصدشان از کولی ها خوششان نمی آید. تصور کنید اگر کولی باشید و بخواهید برای استخدام اقدام کنید چه وضعی خواهید داشت! خب پس طبق چه معیاری مسائل اخلاقی را اولویت بندی می کنید؟ بسیاری از کسانی که در ایجاد تشنج سال گذشته نقش داشتند، در جنجال فعلی علیه «کوربن» هم حضور دارند. سوالی که باید از خودتان بپرسید این است که خب، چرا؟ چرا این مسئله با شدت بیشتری از نو ایجاد شده است، آن هم بلافاصله پس از اینکه دفعه ی قبلش جوک از آب در آمد؟ فقط بخاطر چند مطلب مثلا یهودستیزانه که اعضای حزب کارگر در شبکه های اجتماعی منتشر کرده اند؟ بخاطر نقشه ی لوسی که «ناز شاه» روی فیسبوکش گذاشته است؟ باورکردنی نیست. تنها جواب محتمل این است که این جنجال ها همه سیاسی است. ابدا هیچ ربطی به واقعیت اوضاع ندارد؛ در عوض، چند مورد مشکوک یهودستیزی را – که برخی اش واقعی است و برخی اش الکی – سر دست گرفته اند و آن را وسیله ای کرده اند برای یک هدف سیاسی که ما خبر نداریم چیست. همانطور که چند روز پیش یکی از اعضای پیشکسوت حزب کارگر در پارلمان گفت، واضح است که اینها همگی لجن پراکنی است. محافظه کاران چون در آستانه انتخابات محلی و شهرداری قرار دارند، به این اتهامات دامن می زنند. اما دو گروه دیگر هم این جنجال را دستاویز خود کرده اند: یکی جناح راست حزب کارگر برای تضعیف جناح «کوربن» و دیگری گروه های طرفدار اسراییل برای بدنام سازی جنبش همبستگی فلسطین. این همپوشانی بین راستگرایان حزب کارگر و گروه های طرفدار اسراییل را می توانید در افرادی همچون «جاناتان فریدلند» ببینید، یک نویسنده ی مزدور «بلر»ی که ضمنا از حربه ی «یهودستیزی» هم بهره می گیرد. «فریدلند» این دو مشغله را برای حمله به «کوربن» با هم ترکیب کرده است. از قضا، در سال ۲۰۰۰ که کتاب من «صنعت هلوکاست» منتشر شد، «فریدلند» نوشت که من «به عاملان هلوکاست نزدیکتر» هستم «تا کسانی که قربانی آن شدند». اگرچه حالا انگار خیلی صلح کل شده است، آن موقع بدش نمی آمد که بگوید من شبیه نازی هایی هستم که اعضای خانواده ام را با گاز کشتند. من و «فریدلند» بطور مشترک در یک برنامه تلویزیونی حضور یافتیم. قبل از برنامه، به طرفم آمد تا با من دست بدهد. من که دستش را رد کردم، واکنشش چیزی جز بهت و سکوت نبود. چرا با او دست ندادم؟ نمی توانست بفهمد چرا. با آن ماجرا می توانید اندکی این نادان های تنفر انگیز را بشناسید. این لجن پراکنی ها، این تهمت زدن ها؛ برای آنها، کار روزمره شان است. چرا کسی بخاطرش ناراحت شود؟ بعد، در خود برنامه، مجری اشاره کرد که روزنامه «گاردین»، که محل کار «فریدلند» بود، «صنعت هلوکاست» را در دو شماره منتشر کرده است. مجری از او پرسید اگر این کتاب همتای «نبرد من» [هیتلر] است، آیا او از روزنامه استعفا می دهد؟ البته که نه. مجری نمی فهمید که اینها همه اش بازی است؟ وضعیت را با آمریکا مقایسه کنید. «جرمی کوربن» ما «برنی سندرز» است. در تمام رأی گیری های مقدماتی در آمریکا، «برنی» رأی عرب ها و مسلمانان را از آن خود کرده است. رخداد شگفت انگیزی بوده است: اولین کاندیدای یهودی برای منصب ریاست جمهوری در تاریخ آمریکا، یک اتحاد اصولی با عرب ها و مسلمانان ایجاد کرده است. در همین اوضاع و احوال، عوضی های لابی «بلر»- اسراییل در صدد چه هستند؟ «ناز شاه» زنی مسلمان است که صاحب یک منصب دولتی شده است و آنها با محکوم سازی او در حال دمیدن بر آتش نفرت و ایجاد نزاعی جدید بین یهودیان و مسلمانان هستند. دارند مجبورش می کنند که به این آیین های علنی شکسته نفسی و اظهار تأسف تن بدهد، همانطور که مجبور شده است نه یکبار و دوبار، بلکه سه بار بخاطر یک کاریکاتور لوس که از وبسایت من برداشته و منتشر کرده است عذرخواهی کند. و ماجرا هنوز هم تمام نشده است! چون حالا می گویند «ناز شاه» در یک «سیر و سفر است». البته، منظورشان این است که «او در حال سیر و سلوکی در درون خود و برای تجلی نفس خود است، تا بتواند آن یهودستیز درون خویشتن خود را دریابد». اما می دانید واقعا در چه مسیری به سر می برد؟ در مسیری که پایانش «یهودستیز» شدن است. بخاطر همین آدم ها؛ بخاطر همین ها که حال هر آدم عاقلی را به هم می زنند. یک سر این ماجرا زنی مسلمان و نماینده پارلمان است که تلاش می کند مسلمانان را در زیست سیاسی بریتانیا ادغام کند، و با شخصیت خودش الگویی برای جامعه بریتانیا بطور کلی و برای مسلمانان ساکن بریتانیا در سطح محدودتر رقم بزند. از هر کسی که به او رأی داده است بپرسید، می گویند آدم محترم و آبرومندی است. می توانید تصور کنید پدرومادرش، خواهر و برادرش، چقدر به او افتخار می کنند. چقدر مسلمانان به او افتخار می کنند. همیشه به ما می گویند زنان مسلمان گرفتار ظلم و ستم و سرکوب و افسردگی هستند، و حالا این زن مسلمان را می بینید که به یک منصب دولتی دست یافته است. اما حالا دارند به صلابه اش می کشند، فاتحه ی شغلش را خوانده اند، زندگی اش را آشفته کرده اند، آینده اش را درب و داغان کرده اند، و به او برچسب زده اند که یک «یهودستیز» و یک نازی مخفی است، و مجبورش کرده اند که این آیین های شکسته نفسی و اظهار خفت را به جا آورد. راحت می توان تصور کرد که هواداران مسلمانش حالا به یهودی ها چه نگاهی دارند. این آدم های حقیر و قدرت طلب با دسیسه های حقیرانه شان دارند به مخاصمه ای جدید دامن می زنند. به قول «دانلد ترامپ»، نفرت انگیز است. حزب کارگر حالا تحقیق و بررسی را شروع کرده است به این امید که به یک تعریف عملی برای اصطلاح «یهودستیزی» دست یابد؛ که می شود گفت کاری است غیر ممکن. پیش از این ماجرا هزار بار تلاش کرده اند به چنین تعریفی برسند و همیشه هم بی ثمر از آب درآمده است. تنها کسانی که از این مأموریت منفعت می برند «متخصصان» آکادمیک در حوزه یهودستیزی هستند، که پول های کلانی بابت حق مشاوره به جیب خواهند زد (همین الان می توانم «ریچارد ایوانز» را سر صف نامزدهای این گروه مشاورین ببینم) و البته اسراییل هم منفعت می برد، چون دیگر در کانون توجهات نخواهد بود. من توجیه سیاسی و کوتاه مدت این تحرکات را می فهمم. اما یک جایی می رسد که، باید بگویید، «دیگر بس است». در حال حاضر یهودیان در بریتانیا بیش از هر زمان دیگری کامیابند. نظرسنجی ها نشان می دهد تعداد به اصطلاح یهودستیزان تندرو اندک است. وقتش رسیده که به این مسخره بازی فصلی پایان بدهیم، چون آخرش چیزی نیست جز لکه دار کردن قربانیان هلوکاست نازی، انحراف توجهات از رنج واقعی مردم فلسطین، و سم پاشی در روابط بین یهودیان و مسلمانان. همین پارسال بود که جوّ یهودستیزی همه را گرفت، و آخرش هم مسخره از آب درآمد. و حالا دوباره؟ دوباره تحقیق؟ دوباره بازرسی؟ نه. برای اینکه جلوی این کارها را بگیریم، باید یک محکومیت قاطع در قبال این باجگیری سیاسی صورت بگیرد. «برنی سندرز» که گفته بود اسراییل در حمله به غزه در سال ۲۰۱۴ نابخردانه از زور استفاده کرده است، بی رحمانه تحت فشار قرار گرفت تا بلکه حرفهایش را پس بگیرد. ولی او از جایش تکان نخورد و عقب نشینی نکرد. واقعا از خودش استقامت نشان داد. «کوربن» باید «برنی» را الگوی خودش قرار دهد و از او الهام بگیرد. باید بگوید: دیگر نه گزارش می خواهیم نه تحقیق، دیگر قدمی در این راستا بر نمی داریم. این آخر بازی است. مدتها پیش باید این کاسبان «یهودستیزی» به گنداب خودشان می خزیدند و گورشان را گم می کردند؛ البته این بار پس از آنکه خاضعانه از «ناز شاه» پوزش بخواهند و طلب بخشش کنند. پایان بخش دوم و پایانی/ منبع: Open Democracy UK / Jamie Stern-Weiner ترجمه: شفقنا انتهای پیام
یکشنبه ، ۲۶اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کشاورزنیوز]
[مشاهده در: www.keshavarznews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها