محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842861785
خس خس نفس ها پشت بی مهری مسئولان/ سالی یکبار با گل و شیرینی می آیند و عکس یادگاری می گیرند، همین!
واضح آرشیو وب فارسی:تارود: در یکی از روز های بهار راهی خانه جانباز ۷۰ درصدی شدیم که قبلا از او خیلی شنیده بودم، از سختی های زندگی اش شنیده بودم ولی هیچ وقت فکر نمی کردم زندگی اش را این گونه ببینم، خانه اش یکی از واحد های تاریک، نمور، کوچک و محقرانه منطقه غرب مشهد بود.جانباز ۷۰ درصد مشهدی که در اثر جنگ دو چشم خود را از دست داده و مشکل تنفسی دارد از بی مهری های مسئولین می گوید. به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از صبح توس، لحظه ای فکر کن پشت خاک ریز های منطقه سوسنگرد هستی، منتظری تا در یک لحظه ناب قد علم کرده تا به دشمن خودنمایی کنی، ولی نمی دانی که دشمن برای تو چه نقشه ای کشیده، در لحظه ای که قامتت را راست می کنی ناگهان می فهمی که تیر مستقیم دشمن در دهانت فرو رفته است. لحظه ای فکر کن که دیگر قدرت تکلم نداشته باشی در یکی از روز های بهار راهی خانه جانباز ۷۰ درصدی شدیم که قبلا از او خیلی شنیده بودم، از سختی های زندگی اش شنیده بودم ولی هیچ وقت فکر نمی کردم زندگی اش را این گونه ببینم، خانه اش یکی از واحد های تاریک، نمور، کوچک و محقرانه منطقه غرب مشهد بود. به گزارش پایگاه خبری تارود ، من و عکاس مان را مجید اعلمی که فعال فرهنگی است و دو تن از کاسبان محل همراهی کردند، با ورود به خانه اولین کاری که کردم با خوشرویی و لبخند بر لب، دست بر سینه گذاشتم و سلام کردم، ولی این جانباز تنها با یک زاویه، بدون چرخاندن سر به همه سلام می کرد. پس از نیم نگاهی به این خانه ۴۳ متری اجاره ای بر روی صندلی نشستم و خود را آماده مصاحبه کردم، وقتی این جانباز بر روی صندلی نشست عینکی مشکی بر چشم داشت، فراموش کرده بودم که این جانباز از ناحیه دو چشم هم نابیناست. لحظه ای فکر کن که دیگر نتوانی اطرافت را ببینی. مجید اعلمی روایت گری خود را از این جانباز ۷۰ درصد آغاز می کند صباح فیاض دری جانباز ۷۰ درصدی است که در جنگ های نامنظم و چریکی هم رزم شهید چمران بوده و سابقه حضور ۵۵ ماهه در جبهه جنگ حق علیه باطل داشته است، اولین مجروحیت این جانباز سال ۶۱ در منطقه دهلاویه سوسنگرد بود که تیر مستقیم دشمن به دهان ایشان برخورد کرده و قدرت تکلم ازدهن را از این جانباز می گیرد. مجروحیت بعدی این جانباز در همان سال در منطقه شلمچه بوده، با قرار گرفتن این جانباز در تله انفجاری دشمن، علاوه بر اینکه دو چشم خود را از دست می دهند، انگشت شصت پا هم قطع می شود؛ این فرد تنها جانباز تراکستومی است که به علت دارا بودن زائده در گلو، بایستی به واسطه قرار گرفتن در معرض مشکلات عفونی در بیمارستان نگه داری شود. بنیاد شهید و امور ایثارگران وظایفی ذاتی دارد که ادای این وظایف نسبت به این جانباز را فراموش کرده است، با توجه به اینکه خانواده و بنیاد شهید و امور ایثارگران این جانباز را طرد کرده، این زندگی در خور فردی که برای حفظ ناموس و کشورش جان فدا کرده نیست. این جانباز به علت مشکلات تنفسی با دستگاه اکسیژن سازی دست و پنجه نرم می کند که نشتی دارد و متعلق به ۱۵ سال گذشته است، تشکی که این جانباز باید استفاده کند بایستی مواج باشد نه تشک های عادی که عمری است با او همراه است. از مشکلات تهیه دارو برایتان بگویم، با توجه به مشکلات حاد ریه ای، دارو های ایرانی جوابگو نیست و دارو های خارجی به علت گران بودن مشکلات مالی را برای این جانباز فراهم می آورد؛ این جانباز با این مشکلاتی که دارد به نگه داری در مرکز درمانی و پرستاری ۲۴ ساعته نیاز دارد، نه اینکه جانباز ۷۰ درصد نابینا خود لباسش را بشوید، غذایش را بپزد و ظروفش را با مواد حساسیت زا بشوید. اگرچه به گفته صباح فیاض؛ سالی یک بار مدیر کل بنیاد شهید و امور ایثارگران خراسان رضوی به دیدار این جانباز می آید و علاوه بر اینکه با ایشان عکس یادگاری می اندازد، گل و جعبه شیرینی هم می آورد ولی کار دیگری در حق این جانباز انجام نمی دهد. اجازه می خواهم که خود این جانباز برایم از زندگی و دغدغه اش بگوید، با آرامش دستش را بر روی گلویش می نهد تا بتواند حرف بزند: «دست شما درد نکند که به فکر امثال من که با اجناس داخل موزه ها نگه داری می شوند مشابه اند، هستید؛ شغل من راوی جنگ است، به دنبال بنده می آیند تا من را به مدارس، مساجد و دوره های قرآن ببرند تا برای مردم از دوران جنگ بگویم. پولی که بنیاد شهید و امور ایثارگران به بنده می دهد، همه اش صرف پرداخت قسط و خرید دارو می شود، همیشه به مردم و مسئولینی که سالی یک بار به دیدن من می آیند می گویم که با این پول، دهم هر ماه به روغن سوزی می افتم. مدیر کل بنیاد شهید و امور ایثارگران خراسان رضوی ۱۰ سال اسارت دیده و جانباز ۷۰ درصد است، باید درک بهتری از شرایط جانبازان داشته باشد ولی وقتی به خانه من می آید ظاهرا ناراحت می شود ولی وقتی از در بیرون می رود ناراحتی را فراموش می کند؛ روی سخن من با مسئولین است، شما شرمتان نمی آید این پول را به حساب من می ریزید؟ آیا با جانبازی که ۳۵ سال درد می کشد و درد گفته های جامعه نسبت به تسهیلات جانبازان را نیز متحمل می شود، باید این گونه برخورد کرد؟ آقای مسئول بنیاد شهید؛ آیا از نظر شما یک بیمار تنفسی و تراکستومی در این شرایط باید زندگی کند؟ آمپول های بنده به خاطر مسائل عفونی باید در بیمارستان و داخل رگ تزریق شود ولی در همین خانه و با همین شرایط آمپول را موضعی به بنده تزریق می کنند.» نگاهم به کتری ای که بر روی بخاری قرار دارد می افتد، یکی از همراهانی که در آنجا نشسته بود نگاهم را دنبال کرد و گفت، محیط خانه برای بیمار تنفسی می بایست مرطوب باشد، شوفاژ نیاز بود که نداشت، برایش کتری آوردیم تا در اثر بخار آب هوای خانه اش مرطوب شود. سوالی از ابتدای شروع این مصاحبه در ذهنم بود، سکوتی حاکم شد و زمان را برای پرسیدن این سوال مناسب دیدم، چرا با وجود اینکه در مجروحیت اولتان جراحت بسیاری متحمل شدید ولی بازهم در منطقه ماندید و به دفاع ادامه دادید؟ با صدایی آرام گفت: اگر من و افرادی امثال بنده در اولین مجروحیت به خانه برمی گشتیم جنگ را چه کسی اداره می کرد؟ اگر آن زمان به خانه برمی گشتم الان عراقی ها در خیابان هایمان رژه می رفتند؛ اگر جنگی مجددا آغاز شود حاضرم بروم سوریه، بروم لبنان و عراق، اگر هم نتوانم کاری برای انقلابم بکنم ولی دوست دارم برم، قدمی بردارم. ۲۶ سال داشتم که به اهواز اعزام شدم، ما جانبازان جان فدای انقلاب هستیم؛ برای من فرقی ندارد که چه کسی روی کار است، من از همه نامهربانی دیده ام، اگر امکاناتی دارید ولی از من دریغ دارید، این شما و این همسایه مان، آقا امام رضا(ع). با آرزوی شفای عاجل برای صباح فیاض دری، جانباز ۷۰ درصد جنگ تحمیلی از خانه بیرون آمدیم، تا چند دقیقه به ساختمان خانه با حیرت نگاه می کردم، دقیقه ها پش سرهم ازیکدیگر پیشی می گرفتند، شاید ۱۵ دقیقه همانجا ایستاده بودم، در خانه این جانباز باز شد، لباس گرم پوشیده بود و عصا زنان از خانه بیرون می آمد، عادت این جانباز این بود که عصر ها درمغازه کاسبان محله بنشیند. لحظه ای فکر کن که امیدت نشستن در مغازه کاسبان محل باشد، فقط لحظه ای جوانی، چشم ها و قدرت تکلم این جانباز دیگر برنمی گردد، عکس و شیرینی برایش نیاورید تنها خود را لحظه ای به جای او بگذارید، جانباز به رسیدگی نیاز دارد. خبرنگار قلم رسا و عکاس لنزی تنظیم شده دارد، مسئولین بدانند. منبع: راه دانا/صبح توس /
دوشنبه ، ۲۳فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تارود]
[مشاهده در: www.tarood.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها