تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837826897
داستان قهرمانی که یکبار با مرگ هم نفس شد / این دختر با دهان امید را نقاشی می کند
واضح آرشیو وب فارسی:رکنا: رکنا: گاهی وقتها روزگار آنطور که فکر می کنیم، نمیچرخد، گاهی وقتها برگها ورق می خوردند و میان ورق های ناخوانده، فصلی از کتاب مقابل چشممان قرار می گیرد که شبیه به هیچ فصلی نیست، حسابی غافلگیر می شویم و مبهوت می مانیم میان این ثانیه ها که سخت می گذرند و تمام هم نمی شود، نکند خواندن این فصل از کتاب تا ابد طول بکشد، مگر پایان همه قصه ها شیرین نیست... بعضی وقتها کتاب دیگر حرفهای شیرین نمی زند، شاهزاده هم اسب سفیدش را گم می کند و زمانه دختری مثل سمانه را جا می گذارد. گاهی وقت ها روزگار آنقدر می چرخد تا رنج های بشر را به گردش در آورد و از آنها رونمایی کند. سمانه احسانی نیا این موضوع را خوب فهمیده است، این دختر 31 ساله، 11 سال پیش، تا دم مرگ پیش رفت، وقتی مرگ هم نفسش شد، چشم که باز کرد، قهرمان داستانی تازه شده بود، در این داستان تازه قرار شد، پذیرای بخشی تازه از زندگی شود که تا آن لحظه معنایش را نفهمیده بود. کودکی شیرین است سمانه با صدایی که شبیه عطر زعفران قائن پر از آفتاب است می گوید، از شادمانی بگویم یا غصه؟ از خنده بگویم یا گریه؟ اکنون نمی دانم از کجای آن زمانه شروع کنم، زمانه ای که می گویم زمانه ایست که بر من گذشت. وقتی عاشق شدم، مادربزرگ هم بود، شهر طلای سرخ که قائن می نامیدنش، کوچه سنگی، طراحی، نقاشی، بچه های شهرمان که حضورشان در گروه تئاتر اتفاقی نبود و مامان فروغ که اول استاد معرق کاری ام بود و بعدها پس از درگیری در سانحه تصادف مثل مادرم دوستش داشتم. نوجوان که بودم دوست داشتم نقاشی بخوانم، اما در شهرمان این رشته نبود، خیاطی خواندم ولی پس از آن رهایش کردم و بعد از گرفتن دیپلم به دنبال کسب مهارت های بیشتر در رشته هایی مانند صنایع دستی و معرق کاری و گل سازی رفتم، تئاتر شرکت می کردم و در همان زمان مقام کسب کردم و جایزه گرفتم، زندگی پیش می رفت همگام با دختر 20 ساله ای که آفتاب در دستش بود، قدم می زد، همان سال ها با مردی که فکر می کردم دنیا را می توانم با او فتح کنم، ازدواج کردم با همسرم از قائن به مشهد می آمدیم تا من در کلاس های هنری و معرق کاری شرکت کنم، زندگی کاملاً پویایی داشتیم تا اینکه یک روز مانده به نوروز 84، در جاده کویری طبس، همراه همسرم راهی سفر بودم، که در اثر یک بی احتیاطی دچار سانحه رانندگی شدیم و من از ناحیه گردن دچار قطع نخاع شدم. تنفس زندگی همسایه شهر امید ادامه می دهد، وقتی چشم باز کردم من بودم و پنجره ای که فهمیدم قرار است تا فردایی که معلوم نیست، چه زمانی از راه برسد، تنها همدمم شود. مثل قناری زرد خانه مادربزرگ بودم که جفتش را درست در نخستین روز بهار گم کرده بود، با خودم غریبه بودم ،جای آن سمانه خالی بود، سمانه ای که تا همین چند وقت پیش پیچک آرزوهایش بر تن درختان سر به فلک کشیده تا خورشید جولان می داد، صدایش در سکوت تنهایی لحظه ها گم شده بود، تصور کردنش هم سخت است، دختر پر هیاهوی دیروز به یک جفت چشم تبدیل شده بود که مبهوت به آینده ای نامعلوم خیره شده است، انگار دیگر قرار نبود آرزوهایم قد بکشد یکی از همان سال های سخت، که روزگار آن روی سردش را به من نشان داده بود، دچار عفونت شدید ریه شدم، نخستین سال های معلولیتم را می گذراندم و تحمل مشکلی جدید برایم آسان نبود. تا یک ماه اجازه نداشتم از دهان آب بخورم و از طریق لوله غذا به معده ام منتقل می شد ، تا اینکه آن یک ماه سخت گذشت و توانستم غذا بخورم، لذت غذا خوردن را از یاد برده بودم، لذت خوردن چای شیرین با نان سنگک و پنیر، آن هم در بهاری که هنوز دارد به احترام من نفس می کشد. آنجا بود که فهمیدم، معنای زندگی شاید در همین یک لقمه نان و پنیر دم صبح با استکان چای شیرین خلاصه شود، آنقدر ها هم تنها نشده بودم، داشته های زیادی همراهی ام می کردند، قرار بود این بار شکرانه داشته هایم را بجا بیاورم، از آنها لذت ببرم و با آنچه قبل از این، در پس اضطراب و ازدحام دنیای شلوغ فراموش شان کرده بودم، آشتی کنم. تصمیم گرفتم زندگی کنم، لذت زندگی کردن و لذت مفید زندگی کردن را تجربه کنم، با خود می گفتم، من هستم، یک جفت نگاه برای دیدن دارم ، عطر نان تازه که هنوز هست، خورشید و احساسی که انگار هنوز نفس می کشد. درست مثل همان قناری شدم که به تازگی یاد گرفته است، بدون جفت آشیانه اش را بسازد. ترسیم خورشید آرزویی بر باد رفته بود و شوقی بر جا مانده بود ، باید به بادبادکم نخی تازه می بستم تا آرزوهایم قد می کشیدند، در امتداد شوقی که بر جامانده بود حرکت کردم و اجازه ندادم ، زمینگیر نا امیدی شوم، چشم هایم را که باز کردم دیدم که تنهایی انتظارم را می کشد، همسرم رفته بود و خبر ازدواج مجددش را پس از مدتی برایم آوردند ، سردی خبر آن هم در وسط زمستان ناتوانی ام، باعث نشد کوتاه بیایم، هنوز هم می شد در قاب خیال با سرانگشتانم که سر سوزنی ذوق در آن لبخند می زند، امید را جابه جا کنم و برای تنهایی هایم چای بریزم. درد، زخم بستر، نفس تنگی، شرایط جدید و نا آشنای آسایشگاه، تنها چیزهایی بودند که هر صبح به خاطرشان چشم باز می کردم، اما بتدریج متوجه شدم آنقدرها هم که فکر می کنم تنها نیستم، هستند کسانی، شبیه به من که زندگی هنوز باورشان دارد، دیدن تلاش و شوق افراد روی ویلچر با مشکلات جسمانی باور نکردنی، برای به حرکت در آوردن چرخ روزگار، باعث شد تا فصلی نو از زندگی من آغاز شود. خوشحال بودم، چون قرار نبود برگ های زرد و خشک پاییزی که در آن گرفتار بودم، تا ابد بر درخت جوانی ام بمانند . به خود می گفتم کودکی شیرین است، نوجوانی دشوار و جوانی سخت اما این ها دلیل نمی شود که دست روی دست بگذاری و اجازه دهی سختی ها تو را به یغما ببرند. برای همین بود که تصمیم گرفتم، ادامه تحصیل دهم ، شروع به درس خواندن کردم و پس از یک سال تلاش در رشته مورد علاقه ام، علوم اجتماعی پذیرفته شدم، پس از آن تصمیم گرفتم، فعالیت های هنری ام را ادامه دهم، با گروهی از بچه های هنرمند آشنا شدم که به جای دست با پاهای شان نقاشی می کردند، اما من باید با دهانم نقش آفرینی می کردم، تصمیمم را گرفته بودم باید خورشید را بر سردترین بوم زندگی ترسیم می کردم، این موفقیت می توانست یک شروع دوباره باشد و به زندگی ام روح ببخشد و همان هم شد، نقاشی در کنار سرودن دلنوشته ها و به تحریر در آوردن واژه هایی که التیام بخش روحم بودند ،دیگر طاقت فرسا نبود. پدر و مادرم از قائن به مشهد آمدند و دیگر زیستن را در کنار دوستانم، مدرس معرق کاری، استاد نقاشی، خواهرم و پدر و مادرم آغاز کردم. کار نقاشی با آبرنگ را در محضر یکی از استادان برجسته آبرنگ در مشهد آغاز کردم، پیشرفتم فوق العاده بود و آثارم را برای شرکت در نمایشگا ه های مختلف ارائه می دادم. تا جایی که تابلوهایم به نمایشگاه آبرنگ در ایتالیا فرستاده شد و مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت. کار تئاتر و گویندگی را هم در مؤسسه تئاتر درمانی برای معلولین آغاز کردم. سال 91 تصمیم گرفتم، مستقل شوم. برای همیشه از آسایشگاه خداحافظی کردم، در شبکه اینترنتی یک شرکت که بیش از 200 زیر مجموعه دارد، مشغول به کار شده و به همان دختر پر توان و انرژی قبل از تصادف تبدیل شدم. فکر می کنم معجزه شکرگزاری و لذت از داشته هایم باعث شد تا زندگی دوباره روی خوش اش را به من نشان دهد، حتی بهتر از پیش توانستم از ثانیه ثانیه زندگی ام لذت ببرم. امید و عشق در من رشد کرد و بارور شد.چیزی که نامش را هدیه خدا گذاشته ام. منبع: گروه زندگی روزنامه ایران
شنبه ، ۱۴فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رکنا]
[مشاهده در: www.rokna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها