محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831036839
این منطقه حفاظت شده است، اما...
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: شهرها هم دست آخر به دریا می ریزند! این را اگر در ساحل خزر راه رفته باشید به خوبی دیده اید، ساختمان ها تا فاصله چند متری از آب هم ادامه دارند، این جا ساحل دیگر آن قدرها معنی ندارد، مگر این که خوش شانس باشید و راه تان به میانکاله افتاده باشد. اینجا یک منطقه ویژه است ، 68 هزار هکتار زمین در آب و خاک که دور تا دورش را حصار کشیده اند و نگهبان گذاشته اند تا از این آخرین بقایای « ساحل دست نخورده » خزر دفاع کنند، البته اگر عنوان «دست نخورده» بتواند به درستی آن چیزی که در این جا می گذرد را توصیف کند. شبه جزیره میانکاله در انتهای شرقی ساحل دریای خزر قرار دارد؛ از این جا تا بهشهر، در استان مازندران تنها 12 کیلومتر فاصله است، شبهه جزیره از شمال با دریای خزر، از جنوب با خلیج باریک و کم عمق گرگان و از غرب با تالاب زاغمرز و مرداب لپوی بهشهر همسایه است. در شرق آن آشوراده قرار دارد که با تنگه باریکی به طول کمتر از یک کیلومتر همسایه بندرترکمن است. مسیر اصلی ورود به میانکاله جاده ای ست که از نکا به سمت روستای زاغمرز می رود و با عبور از کنار تالاب زاغمرز به میانکاله می رسد. آب و هوایی گرم و مرطوب دارد که برای انواعی از پرنده ها و گیاهان خاص مناسب است، به غیر از این ها میانکاله میزبان هر ساله پرندگان مهاجری است که در فصل سرد از شمال دریای خزر به جنوب می آیند. تنوع گونه های مختلف پرندگان، پستانداران و گیاهان باعث شده است منطقه در قالب کنوانسیون رامسر که در 1348 امضاء شده به عنوان «پناهگاه حیات وحش» و «ذخیره گاه زیست کره» ثبت شود. اما هیچ کدام از این عنوان های پر طمطارق و بولتن هایی که سازمان های بین المللی برای این منطقه منتشر کرده اند، آنقدرها هم به اینجا کمک نکرده است! حالا ممکن است خیلی ها ناراحت شوند و بگویند این منطقه برای استان اهمیتی بی مثال دارد، اما آن چیزی که در داخل حصارهای اینجا دیده می شود هرچه باشد، معنی مسلم «دست نخوردگی» نیست. محیط زیست سال هاست تلاش می کند منطقه را حفظ کند، نمونه اش درگیری های سال های قبل با عده ای از مردمی بود که می خواستند این جا را هم به تصرف درآورند و ساختمان سازی کنند، با این حال، منطقه از مردم خالی نیست، بخش عمده ای از ساحل خزری بدون ساختمان اینجا در تصرف تعاونی های ماهیگیری است، تلاش سازمان محیط زیست این است که مردم را با کمک به نگه داشتن منابع درآمدشان، به حفظ طبیعت تشویق کند، نتیجه اش این است که بنای آلونک های تعاونی های ماهیگیری به همان شکلی که سی - چهل سال پیش ساخته شده باقی مانده است، و ماهیگیری تنها در فصل های مجاز آن ادامه دارد. در 60 کیلومتر خط ساحلی 27 تعاونی ماهیگیری هست، که هر کدامشان بین 80 تا 100 نفر ماهیگیر دارند، اما هیچکس اینجا راضی نیست، با اینکه محیط بان ها می گویند باید خدا را شکر کرد که این جا را تعاونی های قدیمی ماهیگیری اشغال کرده اند و نه ویلاسازها، ماهیگیران دل پری دارند. قبل از غروب آفتاب ماهی گیران تعاونی ها باید به سرعت تورهایشان را جمع کنند، ماهی گیران بدون مجوز وقتی به اینجا می رسند تورهایی که هنوز در آب باقی مانده را پاره می کنند تا سهمی از صید ببرند یکی شان که به نظر سنی ازش گذشته می گوید: « این جا این جوری نبود، تور می انداختیم وقتی جمع می کردیم هر کسی یک صندوق ماهی سهمش می شد، حالا تور می اندازیم و جمع می کنیم کسی بیشتر از دو - سه تا ماهی نمی برد، اگر تور را دیر جمع کنیم ماهیگیرهای قاچاق می آیند، تور را پاره می کنند، تقسیم شده است دیگر، روز تعاونی ها ماهی می گیرند، غروب که می شود نوبت قاچاقی هاست.» ماهی گیران ناچار هستند که هر سال تورهای خود را تنگ تر کنند تا ماهی های بیشتری صید کنند، حتی به قیمت این که ماهی ها ریز تر باشند مردانی که اینجا در تعاونی های ماهیگیری نیمی از سال را به انداختن و جمع کردن تور می گذرانند، در باقی سال یا در باغ ها کار می کنند یا روی زمین های برنج، اما ماهیگیرهای بدون مجوز،... می گویند « آنها از ما بدبخت تر هستند، بیشترشان از بندر ترکمن می آیند، کار ندارند، ماهی می گیرند که خرج زن و بچه شان را بدهند.» گفته می شود که بخش عمده صید ماهی های خاویاری در این منطقه انجام می شود، اما سوای این که در سال های گذشته تعداد ماهی هایی که از دریا گرفته می شد روز به روز کم تر شده، اندازه شان هم کوچک تر شده، ماهیگیرها می گویند سال به سال مجبور هستند سوراخ های تور را تنگ تر کنند و به ماهی های کوچک تر رضایت بدهند، ظاهرا چاره دیگری نیست. تعداد و کیفیت ماهی که در ساحل جنوبی خزر صید می شوند هر سال کم تر و کم تر می شود اوضاع ماهی ها هم خوب نیست! می گویند ماهی کفال، گونه بومی این منطقه نیست؛ خیلی ها اعتقاد دارند که این ماهی همراه کشتی های بازرگانی از شمال دریای خزر به جنوب آمده است و حالا نسل ماهی کپور را تهدید می کند، علاوه بر این آلودگی خزر، گره ای روی گره های دیگر است که باعث شده سال به سال کیفیت صید کمتر شود، علاوه بر این ها، خشک سالی هم هست، محیط بان ها می گویند « آب روز به روز عقب تر می رود، هر چه آب کم تر باشد، ماهی ها هم کم تر می شوند، اما کاری نمی شود کرد، خشک سالی مال همه جاست.» منطقه حفاظت شده میانکاله شامل خشکی و دریاست اما امکانات برای حفاظت از آن به قدر کافی وجود ندارد ویژگی میان کاله در این است که منطقه ای شامل دریا و خشکی است، داستان خشکی این منطقه حفاظت شده حتی از داستان دریای آن هم بدتر است، منطقه سالانه میزبان ده ها گونه مختلف پرندگان مهاجر است و همزمان میزبان «هزاران» شکارچی، مجاز و غیر مجاز. اداره محیط زیست منطقه می گوید تنها در سال گذشته با وجود این که سه فیلتر مختلف برای شکارچیان گذاشته شده باز هم « 10 هزار» مجوز شکار صادر شده است، اما مساله این منطقه بیش از آن که مجوزها و اسلحه های قانونی شکار باشد، شکارچی های غیرمجاز و اسلحه های غیرقانونی است. استاندارد بین المللی برای محیط بانی می گوید که هر هزار هکتار نیازمند یک محیط بان است، بنابراین میانکاله باید حداقل 68 محیط بان داشته باشد، تمام نیروهای حفاظتی منطقه اما، جمعا 20 نفر هستند. نتیجه این است که مسوول محیط بان های منطقه با صدایی که حصرت و تاسف در آن روشن است می گوید « چه کار می شود کرد؟ با این تعداد نیرو، من باید بنشینم این جا و صدای تیرها را بشمرم!» با این که تالاب میانکاله خلیجی در کنار خزر است، اما آب آن مدام در حال عقب نشینی است، امسال تمام اسکله ای که روزی روی آب بود در خشکی قرار گرفته است، محیط بان ها از عقب نشینی 60 متری آب منطقه خبر می دهند با این که محیط بان ها مسلح هستند، سلاحشان عملا به آنها کمکی نمی کند، یکی از محیط بان های منطقه که بیش از 30 گلوله ساچمه ای همین الان در بدنش دارد، می گوید: « سیستم قضایی طوری است که همیشه طرف شاکیان را می گیرد، من تا به حال 10 بار از سلاحم استفاده کرده ام و هر 10 بار هم با حکم دادگاه محکوم شده ام، درست است که سازمان تمام تلاشش را می کند و دیه ها را می دهد و زندان ها را می خرد، اما وقتی رویه این طور باشد شکارچی ها نگرانی از بابت ما ندارند، همه شان محلی هستند و ما را می شناسند، باز ما کارمان را رها نمی کنیم، هر چند اسلحه ای که به ما داده اند حکم چوب خشک را دارد.» تنها در فصل شکار امسال 240 شکارچی غیرمجاز در منطقه میانکاله دستگیر شده اند، سلاح ها و شکارشان ضبط شده است، اما این ها برای پرنده هایی که مرده اند دیگر فایده ای ندارد؛ علاوه بر این مانعی برای مردمی که باز هم به شکار می آیند ایجاد نمی کند. شکارچی های غیرمجاز معمولا چند نفری کار می کنند، شب ها راهی به درون منطقه پیدا می کنند و دام می گذارند، یا روزها با تفنگ ساچمه ای پرنده ها را می زنند، یکی دیگر از محیط بان ها می گوید:« شکارچی ها با صورت بسته می آیند، ما نمی توانیم آن ها را بشناسیم، اما آنها ما را می شناسند، چند نفری می شوند و گاهی حتی به ما حمله می کنند، ما هم در مقابلشان اختیاری نداریم، یک بار که با ماشین به در ورودی منطقه زده بودند، در درگیری دست همکار ما را شکستند، اما شکایت ما از آنها بعد از چهار سال هنوز به جایی نرسیده.» با این که خیلی ها دوست دارند باور کنند که شکارچی های غیرمجاز از سر ناچاری به دل منطقه حفاظت شده می زنند و پرنده ها را می کشند، این تصور آن قدرها هم واقعی نیست، هر چند محلی ها می گویند عده ای هستند که واقعا به درآمد شکار نیاز دارند، اما شکار کردن هنوز کار پرخرجی است، خرید اسلحه و فشنگ لازم برای یک روز شکار گاهی هزینه ای برابر با نصف قیمت پرنده هایی که در شکار کشته می شوند و در بازار به فروش می رسند دارد؛ اما هنوز نمی شود جلوی شکار غیرمجاز را گرفت. خرید و فروش سلاح شکاری غیرمجاز هم آن قدرها کار سختی نیست، یکی از محلی های منطقه می گوید خودش دقیقا دیده است که فروشنده سلاحی به راحتی صندوق عقب ماشینش را بالا می زند و در روز روشن به کسانی که می خواهند اسلحه می فروشد، «با قیمت های بسیار پایین!». « روبه روی مرکزی که مجوز سلاح شکاری می دهد، راحت می شود اسلحه خرید، خودم کسی را دیده ام که یک تفنگ پنج تیر با گلنگدن خریده است، یکمیلیون و سیصد هزار تومان، تنفگ دو لول ساچمه ای هم که دست همه هست.» این اسلحه ها تهدید بالقوه برای تمام محیط بان هاست، اما یکی از این محیط بان ها با 30 ساچمه در بدنش، می گوید: « ما هنوز غیرت داریم که هر روز سر کارمان می آییم با این که هیچ جور حمایتی نمی شویم ، اما باز هر کاری می کنیم که این سلاح های غیر مجاز را جمع کنیم، بین شکارچی ها خبرچین می گذاریم که ما را خبر کنند و سر وقتشان برویم نگذاریم شکار کنند، اما با همه این ها، ما هستیم و یک ماشین و دو تا قایق، این منطقه باید هاورکرافت داشته باشد، چون ما مسوول حفاظت همزمان از آب و خاک هستیم، باید بتوانیم در هر دو تردد کنیم، اما نمی توانیم، با این امکانات و روزی 10 لیتر بنزین سهمیه بندی که به ما می دهند، ما از جان مایه می گذاریم که شب و روز مراقب باشیم، باز هم نمی رسیم.» می گویند چاره حفاظت از محیط زیست توانمندسازی مردم است و آموزش، هر دوی اینها امکاناتی می خواهد که ظاهرا آن قدرها در اختیار سازمان محیط زیست نیست، رییس پاسگاه محیط زیست منطقه می گوید: « ما هم می دانیم که با آموزش مردم، با قانع کردنشان در مورد این که این پرنده ها، چقدر ارزشمند هستند و ارزش شان از آن 50 هزار تومانی که در بازار بابت لاشه اش می دهند خیلی بیشتر است، ممکن است بخشی از این مشکل حل شود، می خواهیم در مدرسه ها آموزش دهیم اما مگر ما چند نفر هستیم؟، در کل با این تعداد نیرو که من دارم، شاید به هر کلاس درسی در سال یک ساعت آموزش برسد خوب این ها خیلی کم است.» محیط بانی شغل سختی است، کارمندهای اداره حفاظت محیط زیست شهری در همین نزدیکی معتقد هستند که « این کار دیوانگی است! روزها پشت سر هم باید از خانواده دور باشی، این جا وسط بیابان عمرت را تلف کنی، تازه بعدش هم حریف هیچ چیز نمی شوی.» اما همه اش این نیست، محیط بان هایی که روز و شبشان اینجا می گذرد، طوری در مورد پرنده ها حرف می زنند انگار عزیزترین موجودات روی زمین هستند، با وجودی سختی و خستگی گشت زدن در این «بیابان» کارشان را رها نمی کنند، درگیری با شکارچی های غیر مجاز و ماهیگیرهای بدون مجوز را به قیمت انگشت نما شدن و آسیب جسمی ادامه می دهند، و امیدوار هستند که یک روز همه مردم مثل آنها برای این «مخلوقات خدا» احترام قائل شوند و دست از زیاده خواهی بردارند. تالاب میانکاله ایسنا - فاطمه کریمخان
یکشنبه ، ۱۵فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها