تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835084813
قحطی هایی که انگلیس به سبب آن میلیون ها هندی را کشت+عکس
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: قحطی های سال های 1770 و 1946 مرگ بارتر از بقیه بودند، در این قحطی ها میلیون ها هندی به خاطر منفعت طلبی انگلیسی ها جان خود را از دست دادند و استعمارگران نه تنها خم به ابرو نیاوردند، بلکه جنایت کاری مانند چرچیل، هندی ها را «حیوان صفت» توصیف کرد.به گزارش دولت بهار، مشرق نوشت: خلاصه گزارش: تاریخ انگلیس و هند به شدت به هم گره خورده است. طی استعمار وحشیانه بریتانیا در هند، از یک طرف انگلیسی ها این گره را می کشیدند تا محکم تر شود و از سوی دیگر، هندی ها تلاش می کردند تا خود را از آن رها کنند. در میان بالا و پایین ها، بخشی از تاریخ جنایت های انگلیس در هند به شدت برجسته است: قحطی های ساختگی به خصوص در بنگال. دست کم هفت قحطی بزرگ در دوران استعمار انگلیس، مردم هند را مبتلا کرد که از این میان، قحطی های سال های 1770 و 1946 مرگ بارتر از بقیه بودند. در این قحطی ها میلیون ها هندی به خاطر منفعت طلبی انگلیسی ها جان خود را از دست دادند و استعمارگران نه تنها خم به ابرو نیاوردند، بلکه جنایت کاری مانند چرچیل، هندی ها را «حیوان صفت» توصیف کرد. مرور تاریخ نسل کشی انگلیسی ها در هند می تواند چراغ راه هرگونه رابطه احتمالی با «روباه پیر»ی باشد که بعید است «کامرون»ش با «چرچیل»ش فرقی داشته باشد. مردی هندی که بر اثر گرسنگی جان خود را از دست داده، جسدش طعمه لاش خورها و شغال ها شده است دولت انگلیس در زمان استعمار شبه قاره هند، یک دستورکار اقتصادی و بی رحمانه را دنبال می کرد؛ دستورکاری که جایی برای ترحم نسبت به بومی های شبه قاره باقی نگذاشته بود. شبه قاره تحت «راج بریتانیا [1] » (حکومت انگلیس بر هند [2] )، دچار قحطی های بی شماری شد که بدترین آن ها در بنگال اتفاق افتاد [3] . این قحطی ها از سال 1770 آغاز شد و سپس در سال های 1783، 1866، 1873، 1892، 1897 و 1943 تکرار شد. دلیل کشته شدن میلیون ها نفر در قحطی سال 1943 برچیدن نظام های سنتی توسط انگلیسی ها بود - دانلود البته شبه قاره هند در گذشته هم با قحطی دست و پنجه نرم کرده بود [4] ، اما قحطی های دوران استعمار انگلیس یک تفاوت بسیار اساسی داشت: قحطی های قبلی به طور طبیعی پیش می آمد، در حالی که قحطی های دوران استعمار، علاوه بر دلایل طبیعی، ساخته دست انگلیسی ها هم بودند. پیش از استعمار انگلیس، قحطی ها نتیجه تغییر در شرایط اجتماعی و جغرافیایی و یا پیامد بلایای طبیعی بود و حاکمان بومی تمام تلاش خود را می کردند تا هرچه سریع تر و مؤثرتر، برای جلوگیری از گسترده تر شد ابعاد بحران، اقدام کنند. این در حالی بود که در دوران استعمار انگلیس، بسیاری از قحطی ها با بلایای طبیعی شروع می شد، اما ادامه آن و کشته شدن میلیون ها نفر در اثر این قحطی ها، نتیجه مستقیم تصمیمات بی رحمانه انگلیسی ها بود. مثلاً در فرا رسیدن موسم بارندگی تأخیر ایجاد می شد، اما این پدیده که کم و بیش رایج بود، در شرایط طبیعی نباید موجب قحطی می شد، اما آن چه قحطی را به وجود می آورد، بهره برداری انگلیسی ها و بلکه مصادره منابع طبیعی شبه قاره به نفع استعمارگران بود. در عین حال، تنها مسئله ای که درباره بروز این قحطی ها انگلیسی ها را آزار می داد این بود که در زمان قحطی، اخذ مالیات از مردم اندکی دشوارتر می شد. کودکان هندی تلاش می کنند با سوراخ کردن گونی های برنج و گندم، اندکی از آن ها را در کیسه های خود بریزند و با خود ببرند قحطی سال 1770: چگونه انگلیسی ها وحشی تر از مغول ها بودند اولین قحطی در شبه قاره هند طی دوران استعمار انگلیس، در سال 1770 رخ داد و تلفات آن نیز وحشتناک بود. اولین علائمی که نشان می داد چنین قحطی بزرگی در راه است، یک سال قبل آشکار شد و خود قحطی از سال 1770 تا 1773 به طول انجامید. در نتیجه قحطی، حدود 10 میلیون نفر کشته شدند؛ میلیون ها نفر بیش از یهودیانی که غربی ها ادعا می کنند در طول جنگ جهانی دوم در کمپ های کار اجباری نگه داری می شدند. «جان فیسک» در کتاب «جهان دیده نشده [5] » درباره این قحطی بزرگ [6] که یک سوم از جمعیت بنگال را از بین برد [7] ، می نویسد که قحطی سال 1770 در بنگال، بسیار مرگ بارتر از طاعون سیاهی [8] بود که در قرن چهاردهم، اروپا را درنوردید و گفته می شود حدود 60 درصد از جمعیت این قاره معادل 50 میلیون نفر را کشت. قحطی سال 1943 طبیعی نبود؛ ساخته دست بشر بود - دانلود شواهد تاریخی به خوبی نشان می دهد که انگلیسی ها نه تنها وحشی تر و بی رحم تر از مغول ها بودند. در دوران حکومت مغول ها در شبه قاره، دهقانان مجبور بودند 10 تا 15 درصد از محصول برداشت شده خود را به حکومت بدهند. این خراج، در خزانه ای نگه داری می شد و سوپاپ اطمینانی بسیار قوی برای خود دهقانان فراهم می کرد تا اگر در آینده، شرایط آب و هوایی، برداشت محصول آنان را با مشکل مواجه کرد، حکومت تضمین کند که از آن ها حمایت خواهد کرد. این در حالی بود که سال 1765 «پیمان الله آباد [9] » میان انگلیسی ها و «علی گوهر» موسوم به «شاه عالم دوم [10] »، امپراتور وقت، به امضا رسید [11] و کمپانی انگلیسی «هند شرقی [12] » یا همان «فرمان دار و جمع بازرگانان لندن که در هند شرقی تجارت می کنند [13] » وظیفه جمع آوری این خراج را به عهده گرفت. این خراج که انگلیسی ها اصرار داشتند نام «مالیات» را بر آن نگذارند تا جلوی شورش های مردمی گرفته شود، یک شبه از 15 درصد به 50 درصد افزایش یافت. بدتر این که دهقان ها حتی نمی دانستند که این پول به جیب انگلیسی ها سرازیر می شود. آن ها این افزایش شدید را پذیرفتند، چون فکر می کردند این خراج هنوز هم به دست امپراتور می رسد. دلیل اصلی گرسنگی مردم هند، منفعت طلبی انگلیسی ها بود باران های سال 1769 بسیار مخرب بودند و اولین نشانه های یک قطعی قریب الوقوع و بسیار وحشتناک، از همین جا آغاز شد. اگر حاکمان مغول در این مدت سر کار بودند، قطعاً نشانه های قحطی را می دیدند و مانند گذشته دریافت خراج از دهقانان مناطق تحت خطر را متوقف می کردند و در عوض، دست به حمایت از آنان می زدند. اما این ها کاری نبود که استعمارگران انجام دادند. انگلیسی ها نه تنها نشانه های وقوع قحطی را نادیده گرفتند، بلکه اوج بی رحمی خود را نشان دادند. بحران گرسنگی که از اوایل 1770 آغاز شده بود، یک سال بعد شروع به گرفتن جان مردم کرد. با کشته شدن تعداد بی شماری از دهقانان، کمپانی هند شرقی درصد مالیات دهقانان باقی مانده را از 50 درصد به 60 درصد رساند. از آن جایی که تعداد دهقانان هم کم تر شده بود، دهقان هایی که هنوز تسلیم قحطی نشده بودند، مجبور شدند دو برابرِ مالیات قبلی را بپردازند. همه این ها برای این بود که خزانه داری انگلیس از هرگونه ضرر و زیانی به خاطر قحطی در امان باشد. میلیون ها نفر بر اثر قحطی در هند کشته شدند - دانلود البته فقط این ها نبود. انگلیسی ها به محض به دست گرفتن بازار در شبه قاره، دستور داده بودند تا محصولاتی کشت شود که صرفاً ارزش نقدی داشتند. هدف از این کار، صادرات محصولات و رسیدن به درآمد نقدی برای انگلیس بود. بنابراین کشاورزانی که به کشت برنج و سبزیجات عادت داشتند و از این راه، زندگی می گذراندند، اکنون مجبور بودند به کشت گیاهانی مانند «نیل» (که رنگ نیلی را از آن می گرفتند)، خشخاش و دیگر اقلامی بپردازند که ارزش زیادی در بازار داشت، اما در زمان قحطی، هیچ کمکی به رفع گرسنگی مردم نمی کرد. انگلیسی ها هم کمکی به جمعیت گرسنه شبه قاره نکردند و هیچ منبع غذایی پشتیبانی نیز وجود نداشت تا در هنگام قحطی به کمک مردم بیاید. آن چه مضحک به نظر می رسد این است که سود کمپانی هند شرقی سود در سال 1771 یعنی اولین سال از قحطی، از درآمد کمپانی در سال 1768 بیش تر بود. میلیون ها هندی بر اثر قحطی های ساخته انگلیسی ها کشته شدند جالب این که قحطی سال 1770، عمدتاً ایالت های «مدرن» مانند بنگال غربی و «بیهار» را تحت تأثیر قرار داد. البته «اوریسا»، «جارکند» و «بنگلادش» نیز قربانی قحطی شدند، اما بدترین پیامدهای این قحطی را ساکنین بنگال متحمل شدند. هزاران نفر در مناطق مختلف این ایالت به امید پیدا کردن راهی برای نجات، به مناطق دیگر فرار کردند، اما باز هم از گرسنگی مردند. آن هایی هم که در محل زندگی خود ماندند، سرنوشت بهتری نداشتند. هکتارها زمین کشاورزی رها و تبدیل به جنگل های وسیع و غیرقابل سکونتی شدند که به تدریج مناطق بیش تر و بیش تری از شبه قاره را فرا گرفتند. قحطی سال 1943: چگونه قهرمان انگلیسی، هندی ها را حیوان می دانست آن چه مردم قحطی زده بنگال (آن عده ای که هنوز زنده بودند) نمی دانستند، این بود که کابوسی که از آن جان سالم به در برده بودند، صرفاً اولین حلقه در زنجیره قحطی های فاجعه باری است که حرص و طمع انگلیس در کشورشان رقم خواهد زد. اگرچه همه این قتل عام ها به نوبه خود دردناک و مرگ بار بودند، اما وحشتناک ترین آن ها در سال 1943 روی داد، زمانی که دست کم سه میلیون نفر از جمعیت بنگال کشته شدند و بقیه هم برای زنده ماندن راهی نداشتند جز این که به خوردن علف و گوشت انسان های مرده روی بیاورند. در برخی نقاط هند، واقعاً هیچ چیز برای خوردن پیدا نمی شد دولت انگلیس مسئول اصلی همه این قحطی های ساختگی بوده است، اما قحطی سال 1943 را به طور خاص به یک قهرمان جنگی انگلیسی و کسی نسبت می دهند که اروپا را از دیکتاتور دیوانه ای به نام «آدولف هیتلر» نجات داد: «وینستون چرچیل». نخست وزیر «مقدس» انگلیس که اروپا را از یک هیولا نجات داده بود، به طرز عجیبی درباره قحطی سال 1943 که جمعیت بنگال را به کام مرگ می کشید، سنگدل بود. وی بارها محموله کمک های پزشکی و مواد غذایی را که برای رسیدن به دست قربانیان بنگالی راهی این منطقه شده بود، به سمت سربازان اروپایی هدایت می کرد که هیچ مشکلی از نظر تدارکاتی نداشتند. اطلاعاتی درباره قحطی سال 1770 در هند - دانلود برخورد چرچیل با مسئله قحطی در بنگال، جنبه های تعجب آور دیگری هم داشت. وی در یکی از اظهارنظرهای بهت آوری که از وی نقل شده، می گوید: «من از هندی ها متنفرم؛ [چون] ملتی حیوان صفت با دینی حیوانی هستند. قحطی [سال 1943] تقصیر خودشان بود، چون مانند خرگوش زاد و ولد می کردند.» هنگامی که از چرچیل درباره نرسیدن کمک های ارسالی برای مردم بنگال به دستشان و این که چرا این کمک ها به دست سربازان اروپایی رسیده است، پرسیده شد، وی باز هم گفت: «چه قحطی باشد، چه نباشد، هندی ها مانند خرگوش زاد و ولد می کنند.» هم چنین وقتی دولت دهلی نو تصویری از ویرانی های وحشتناک و افراد بی شماری برای چرچیل فرستاد که بر اثر قحطی جان خود را از دست داده بودند، گویی به جای جریحه دار روحیه وی، حس شوخ طبعی او بود که برانگیخته شد: «[اگر این ها واقعی است،] پس چرا گاندی هنوز نمرده است؟» قحطی سال 1943 را «هولوکاست بنگال [14] » نیز نامیده اند [15] . اما شاید این سؤال پیش بیاید که چرا نام هولوکاست را روی آن گذاشته اند. این قحطی مانند قحطی های دیگر، با یک سری بلایای طبیعی آغاز شد: گردبادی که 9 ژانویه 1943 بنگال را درنوردید و علاوه بر جاری کردن سیلی از آب شور به مزارع برنج منطقه، انبارهای نگه داری برنج را نیز تخریب کرد و جان بیش از 14 هزار نفر را گرفت [16] . اما آیا چنین گردبادی می توانست بیش از سه میلیون نفر را از بین ببرد؟ تصمیمات بی رحمانه ای که مقامات انگلیس در کشور خودشان و درباره مردمی گرفتند که در شرایط قحطی زندگی می کردند و هر روز احتمال داشت گرسنگی به آن ها اجازه ندهد صبح فردا را ببینند، حقیقتاً حیرت آور بود. به عنوان مثال، چرچیلی که مردم هند را «حیوان صفت» توصیف می کرد، دستور داده بود تا تمام قایق ها و ذخیره های برنج در مناطق ساحلی بنگال را از بین ببرند، چون ژاپنی ها در همان زمان، «برمه» (یکی دیگر از مستعمره های انگلیس) را تسخیر کرده بودند و نخست وزیر انگلیس می ترسید ژاپنی ها بتوانند به این قایق ها و برنج ها دست پیدا کنند. به این ترتیب راه کار موسوم به «سیاست سلب قایق ها [17] » که انگلیسی ها برای مقابله با ژاپن اتخاذ کردند، گرسنگی را به مردم مناطق ساحلی بنگال تحمیل کرد. به عبارت دیگر، بنگالی ها جان خود را از دست دادند تا چرچیل به ژاپنی ها باخت ندهد. قایق هایی که نابود شدند، علاوه بر ابزار نجات مردم این مناطق در صورت حمله احتمالی ژاپن یا حتی بروز قحطی، وسیله امرار معاش آن ها از طریق ماهی گیری و به طور کلی، رفت و آمدهای تجاری بودند [18] . هولوکاست واقعی که تمام شواهد آن موجود است، در بنگال و به دست انگلیسی ها رخ داده است - دانلود نخست وزیر انگلیس استقلال مستعمره هایش را برابر با حیوان صفتی می دانست سیاست سلب قایق ها تمام آن چیزی نبود که چرچیل و انگلیس را مسئول کشتار میلیون ها بنگالی می کند. در همان زمان، هند به طور کلی و به عنوان کشوری که تحت استعمار انگلیس بود، با کم بود مواد غذایی مواجه نبود؛ اتفاقاً بعکس، طی 7 ماه اول سال 1943، هند بیش از 70 هزار تُن برنج را صادر کرد، اما حتی یک دانه از این برنج ها به مردم بنگال نرسید، بلکه همگی به دست نیروهای انگلیسی و مردم این کشور رسید. علاوه بر این برنج ها، محموله های گندمی که از استرالیا آمده بودند، از امتداد سواحل هند عبور می کردند، اما حتی یک بار هم یکی از این محموله ها مسیر خود را کج نکرد تا بلکه یک نفر از بنگالی ها را از گرسنگی نجات دهد، بلکه به دستور چرچیل، همه آن ها به سوی سربازان انگلیس در مدیترانه و بالکان روانه شدند. تصاویری که از هندی های قحطی زده موجود است، بیش تر شبیه به یک فیلم سینمایی ترسناک است تا واقعیت اگر فکر می کنید این، نهایت خودخواهی نخست وزیر انگلیس بوده است، این را هم باید بدانید: وقتی خبر قحطی در بنگال، در میان اخبار جنگ جهانی دوم، به گوش مردم دنیا رسید، برخی کشورهای دیگر به انگلیسی ها پیشنهاد دادند که کمک های غذایی را به طور خاص برای مردم بنگال به شبه قاره بفرستند، اما چرچیل پیشنهاد آن ها را رد کرد. شاید بپرسید چرا؟ جواب این سؤال را باید از تاریخدان ها پرسید. بسیاری از هندشناسان معتقدند که دلیل این تصمیمات غیرانسانی، تا اندازه زیادی به نفرت وینستون چرچیل [19] از هندی ها برمی گشت. حتی وقتی برخی دیگر از مقامات انگلیسی مانند «لئوپولد امری [20] » وزیر خارجه در امور هند [21] که خود یک صهیونیست [22] جنگ طلب [23] بود، و «سر آرچیبالد واول [24] »، نایب السلطنه جدید هند [25] ، به دنبال تأمین غذا برای گرسنگان بنگال بودند، چرچیل جلوی تلاش های آن ها را هم گرفت. «مادهوسوری مکرجی» خبرنگار و نویسنده هندی در کتاب «جنگ مخفی چرچیل [26] » جزئیاتی از این نفرت را بیان کرده که انسان را به فکر فرو می برد. چرچیل که به شدت حامی استعمار کشورهای دیگر بود، می دانست هندی که نگین انگشتری پادشاهی انگلستان محسوب می شود، حرکت به سوی استقلال را آغاز کرده است. وی به همین خاطر از مردم هند متنفر بود. در حقیقت، دین و آئینی که مردم هند را از انگلیس مستقل می کرد، از نظر نخست وزیر این کشور، «حیوانی» می نمود. چرچیل [27] ترجیح می داد اگر قرار است تحولی صورت بگیرد، نژاد هندی ها از روی زمین برچیده شود، نه این که هند از انگلیس مستقل گردد. قحطی بنگال سال 1944 به پایان رسید، اما تا امروز، هیچ دولتی در انگلیس به خاطر این قتل عام در هند، عذرخواهی نکرده است. یک کودک هندی در حال جان دادن از گرسنگی است نخست وزیرهای جدید انگلیس شاید در ظاهر از چرچیل [28] خیلی مهربان تر باشند و حتی کشتار بیش از 1000 هندی [29] غیرمسلح طی ده دقیقه با تیر مستقیم در جریان قتل عام سال 1919، را هم محکوم کنند (حادثه ای که در آن فقط 120 نفر از قربانیان، هنگام فرار از دست نظامیان انگلیسی، در یک چاه کشته شدند)؛ با این حال، قطعاً حافظه تاریخی ضعیفی دارند که به خاطر کشتن 1000 نفر در «قتل عام باغ جلیان والا [30] » عذرخواهی می کنند (که باید هم بکنند)، اما یادشان می رود کشتار میلیون ها نفر دیگر را محکوم کنند. از جمله پیامدهای رابطه با چنین دولتی می تواند این باشد که یک روز نخست وزیر کنونی انگلیس هم عصبانی شود و مانند قهرمان ملی کشورش، همان صفتی را به ما و دینمان نسبت دهد که خودش سزاوارش است. [1] British Raj Link [2] From Empire to Independence: The British Raj in India 1858-1947 Link [3] The Bengal Famine: How the British engineered the worst genocide in human history for profit Link [4] An Explanatory note on the Famines in India Link [5] The Unseen World, and Other Essays by John Fiske Link [6] The causes of the Bengal famine Link [7] Eating People Is Wrong, and Other Essays on Famine, Its Past, and Its Future Link [8] The Black Death: The Greatest Catastrophe Ever Link [9] Treaty of Allahabad Link [10] Shah 'Alam II Link [11] Treaty of Allahabad Link [12] The East India Company: The original corporate raiders Link [13] The British East India Company — the Company that Owned a Nation (or Two) Link [14] Remembering India’s Forgotten Holocaust Link [15] WW2 Bengali Holocaust: "Churchill's Secret War” By Madhusree Mukerjee Link [16] The Bengal Famine of 1943 Link [17] Boat Denial Policy and the Great Bengal Famine 1943 Link [18] Boat denial policy Link [19] How Churchill 'starved' India Link [20] The Secret of Leopold Amery Link [21] Secretary of State for India Link [22] Balfour Declaration's author was a secret Jew Link [23] Leo Amery Link [24] Archibald Wavell: the Life and Times of an Imperial Servant by Adrian Fort - review Link [25] Rating General Wavell Link [26] Churchill's Secret War, By Madhusree Mukerjee Link [27] Was Churchill largely responsible for the Bengal famine of 1943? Link [28] Winston Churchill blamed for 1m deaths in India famine Link [29] 8 Pictures Of Jallianwala Bagh That Will Leave You Teary Eyed Link [30] Jalianwala Bagh Massacre Link
پنجشنبه ، ۱۲فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها