محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843699517
بیجار؛ شهری همسایه آسمان
واضح آرشیو وب فارسی:55 آنلاین: اینجا بام ایران است، شهری که گویا در گلوگاه آتش فشان بنا نهاده شده، بر شیب دره های ملایم و در حصر کوه های بلند، اینجا خبری از گرما نیست، عمر تابستان در گروس کوتاه است و برف و باد الفت دیرینه ای دارند با کوچه های شهر.55 آنلاین : اینجا بام ایران است، شهری که گویا در گلوگاه آتش فشان بنا نهاده شده، بر شیب دره های ملایم و در حصر کوه های بلند، اینجا خبری از گرما نیست، عمر تابستان در گروس کوتاه است و برف و باد الفت دیرینه ای دارند با کوچه های شهر . شهری که با طرح و نقش و تار و پود و گره بنا نهاده شده است، طرح و نقشی که مردان این سرزمین از روح خود بر آن دمیده اند و تار و پودی که شیرزنان این سامان با دستان خود آن را گره زده اند تا در این نقطه از جهان هستی فرشی گسترده باشند به درازای تاریخ و تمدن بشری. شهری که بزرگ مردانی همچون «امیرنظام گروسی»، «فاضل خان گروسی»، «امیرتومان گروسی»، «آیت الله شیخ فاضل گروسی»، «شهید دریابان بایندر» و دکتر «عزت الله ریاضی» را در دل خود پرورانده است؛ شهری که نام هایی هم چون «اَبدَدان»، «زرین کمر»، «بیدزار» داشته و هم اکنون «بیجار» می خوانندش . اینجا بیجار است، شهر مردان و زنان آرام و پرتلاش، دیار مردمان فرهیخته و مبادی آداب؛ اینجا هم فرش را داری هم عرش را، فرشی که نگارگرانش چنان هنرمندانه تصویر گل و بلبل و طبیعت را در آن با هم آمیخته اند که هر بیننده ای گام بر آن گذارد بهشت را زیر پای خود به نظاره می نشیند و طبیعتی که گوشه گوشه آن الهام بخش مردمان این دیار است . از میان شهر که به اطراف می نگری در سمت جنوب، کوه «بادامستان» را به سان اژدهایی خفته می بینی که گویا از شهر محافظت می کند تا مبادا گزندی به این سامان برسد؛ در غرب، گویا باد به نوازش گیسوان بانوی زیبایی مشغول است، از سمت شمال «نقاره کوب» را می شود دید، کوهی که به سان مادری دلسوز شهر را در دامن خود گرفته و با قامتی بلند شانه به شانه قزل اوزن(سپیدرود) نظاره گر عمق تاریخ است در دل دره هایی بس ژرف و شگرف. بر روی نقاره کوب که بایستی هنوز صدای نقاره ها را می شنوی که از آن سوی خرابه های قلعه، به گوش می رسد «شهر در امن و امان است و دروازه ها بسته؛ آسوده بخوابید . » از فراز نقاره کوب که به افق بنگریم تپه ماهورها، دشت های هموار و سرسبزی را می بینیم که در امتداد آنها نگاهمان به شکافی عمیق می رسد، شکافی در دل زمین که رازها در خود نهفته دارد، «دره پادشاهان»، دره ای که وقتی آنرا می بینی ناخودآگاه دلت هوس رفتن به آن سو را دارد . به سمت دره رهسپار می شویم، از تپه ماهورها و دشت های سرسبز عبور می کنیم و به لبه پرتگاهی مخوف می رسیم، اینجا «دره پادشاهان» است، دره ای در دل منطقه حفاظت شده بیجار. از لبه ی پرتگاه به پایین می نگرم، از ارتفاعی وهم برانگیز، رودخانه ای خروشان دیده می شود که همیشه جاریست... قزل اوزن پیر، از آن بالا مانند مویی می ماند که در پیچ و خم دره با صخره و سنگ نجوا سر داده است؛ خوب که تماشا می کنم قله ای را می بینم که در میانه دره قد علم کرده، خوب تر که می نگرم برج و باروی قلعه ای قدیمی بر فراز آن قله زیبا دلربایی می کند. ژرفای دره و آسمان آبی و پرواز عقاب های طلایی چشم را نوازش می دهد، از دور گله قوچ و میش های ارمنی که در لابلای صخره ای دوردست مشغول حرکت از مسیری صعب العبور هستند، رخ نمایان می کنند؛ نسیمی می وزد بوی مرزه و آویشن فضا را عِطرآگین می کند. پلک هایم را روی هم می گذارم تا شمیم روح نواز گیاهان را نفس بکشم، از همه ی تعلقات دنیایی رها می شوم و گوش به صدای نرم نسیم بهاری می سپارم که از لابلای علف ها بر می خیزد و صورت را نوازش می کند، چه آرامش عجیبی! ناگاه صدایی توجه ام را جلب می کند، از آن حس زیبا بیرون می آیم و از فراز صخره به پایین سرک می کشم؛ چند قطعه سنگ که از صخره جدا شده و راه به انتهای دره گرفته اند را می بینم. کمی بالاتر محیط بانی را می بینم که کوله ای کوچک بر پشت دارد و با تأنی از پیچ و خم صخره بالا می آید تا به ما ملحق شود؛ پیرمرد خودش را به ما می رساند، با صدایی خسته و نفس نفس زنان خوش و بشی می کند و در کنار آتش می نشیند؛ نامش کاک محمود است، زبان فارسی را با ته لهجه کوردی صحبت می کند، به گفته خودش سال هاست که در این منطقه به شغل محیط بانی مشغول است، لباس ها و کوله اش بوی علف می دهند... به کتری روی آتش که به جوش آمده می نگرد و از درون کوله اش مشتی گیاه بیرون می آورد و داخل کتری می اندازد، می پرسم چیست؟ می گوید: در زبان کوردی این گیاه را «گل کَو» می نامند، همان چای کوهی است. با دوربینش نگاهی به داخل دره می اندازد و می گوید: «این روبرو قبرستان بوده، اینجا هنوز پر از قبر است، با پا که به زمین بکوبید معلوم است که زیرش خالیست، شب هنگام اگر اینجا ماندگار شدید حتما آتش را روشن نگه دارید و مراقب باشید، اگر صدایی شنیدید بروید بالای درخت، نیمه شب گله گرازها می زنند به رودخانه؛ در این منطقه دو قلعه عظیم وجود دارد یکی همین زیر پایتان که «قلاقوره» نام دارد و دیگری در میان دره بزرگ «قمچقای» جا خوش کرده، به آن قلعه «طور» هم می گویند، حدودا 4000 سال قبل از میلاد مسیح بنا شده اند، روزگاری برای خود کبکبه و دبدبه ای داشته اند اما حال به این روز افتاده اند؛ روبرویتان را که خوب نظاره کنید غارهای متعددی می بینید که محل استراحت گله قوچ و میش ها و گرازهاست، وقت کردید داخل یکی از غارها را ببینید، پر است از فضولات حیوانات وحشی، اینجا منطقه بکریست البته اگر شکارچیان امانش دهند.» کم کم چای کوهی(گل کو) دم کشیده و مشغول نوشیدن می شویم، عجیب عطر و طعم خوشمزه ای دارد... آرام زیر لب با خود می گویم اینجا بهترین نقطه زمین است، احساس سبکی می کنم ولی گویا کاک محمود نگران است و به دوردست ها خیره شده، با صدایی بغض آلود می گوید: «شکارچی ها نمی گذارند این منطقه آرامش داشته باشد، هر از چندگاهی می آیند، شلیک می کنند، منطقه را ناامن کرده اند برای این زبان بسته ها، خدا از آنها نگذرد.» با گوشه چشم نگاهی به چهره اش می اندازم صورتی آفتاب خورده می بینم که نشان از یک عمر تلاش کاک محمود برای حفظ محیط زیست منطقه دارد؛ به ناگاه قطره اشکی از چشمانش بر روی گونه غلت می خورد، عکسی را از جیب پیراهن سبز رنگش بیرون می آورد و به ما نشان می دهد، می گوید: «این دخترم است چند روزی است که او را ندیده ام، دختر عزیز پدر است.» آرام زیر لب می گویم محیط بانی شغل سختی است، این بندگان خدا سختی زیادی می کشند، دور از خانواده، دور از تکنولوژی و پیشرفت. کاک محمود می گوید: «اگر بدانی چطور با طبیعت رفتار کنی او نیز تو را جزیی از خود می داند فقط کافیست که با آن مهربان باشی آن موقع می بینی که همه چیز خود را به پایت می ریزد، طبیعت مثل مادر مهربان و سخاوتمند است، درست است که اینجا از پیشرفت و تکنولوژی خبری نیست ولی زندگی جاریست و این مهمترین طلب هر موجود زنده ای بر روی زمین است . » می پرسم از او "شما که در این منطقه محیط بان هستید آیا قلعه دیگری را که در این منطقه باشد بلدید؟" می شمارد: «صلوات آباد، تپه قشلاق، شیخ بشارت، گراچقا، بابا کرم، ویس مرید، بیژنگه، برگشاد، دنگس قلا(چنگیز قلعه) قلاهوار، شیرکن شیرکش، قلاقوره، طور(قمچقای)، خان باخی، قلای بانِگ(قلعه بالا)، قلای هوسایی(قاضی قوشچی) و...؛ بیجار 29 قلعه ثبت شده در آثار ملی دارد، اینجا شهر قلعه ها و تپه های باستانی است، با این همه قلاقوره و قمچقای یکی از عجیب ترین، باستانی ترین و رعب انگیزترین قلعه های کشور هستند.» قدمت قلعه قمچقای را که احتمالاً به معنی (تاج بزرگ قوم) است، با 5 هزار مترمربع وسعت، کتیبه ای با نقوش هیروگلیف و به خط هیراتیک سومری بیش از 4 هزار سال قبل از میلاد مسیح دانسته اند، قوره نیز احتمالاً باید عربی شده کلمه (گوره) باشد که در کوردی به معنای بزرگ است؛ با این همه کاک محمود معتقد است «قوره» همان قبر است یعنی قلعه قبر، همان قبرستانی که خاکش از گزند سوداگران در امان نمانده است . از او می پرسم چنگ الماس هم قلعه دارد؟ پاسخ می دهد: «بله قلعه ای دارد به نام (قلعه دختر) در کوهستان چنگ الماس، از سنگ موم تراوش می کند که به زبان محلی به آن "مومنایی چنگ الماس" می گویند، کاربرد پزشکی دارد این مومنایی که می گویم، هم می خورند هم ضماد می گذارند، معجزه می کند، برای درمان هر چه سریعتر شکستگی استخوان خوب است . » سخنانش را ادامه می دهد: مردم این دیار از فرط بیکاری به شهرهایی هم چون تهران و کرج و اطراف آن نقل مکان می کنند، کاش نمی رفتند، می ماندند... لحظه ای سکوت و دوباره ادامه می دهد: «اینجا جاذبه های گردشگری بسیاری دارد، با کمی تفکر می شود منطقه را به بهشت گردشگران تبدیل کرد، اینجا بهترین محل برای انجام کارهای تحقیقاتی است، همین جا گیاهان دارویی به وفور یافت می شود، حیات وحش غنی و طبیعت بکری دارد، از همه مهمتر تاریخی دارد که در هیچ کجای عالم نظیرش را نمی یابی؛ اینها قابلیت های کمی نیستند. اینجا قدیمی ترین شهر ایران است، اگر بر روی آن سرمایه گذاری شود براحتی بیکاری از منطقهگروس رخت بر می بندد»؛ اینها را می گوید و بر می خیزد. کاک محمود از کوله اش چند کلوخ گرد و پهن شده بیرون می آورد؛ می داند که تعجب کرده ایم، با لبخندی که بر لب دارد کلوخ ها را به ما نشان می دهد و می گوید: «بیجاری ها به این می گویند "شَلَم" (گندم تخمیر شده با شلغم و برگ مُو است)، بعد که جلوی آفتاب تند خشک شد می شود این کلوخ ها، بیندازید توی آب جوش بخورید، غذای آماده است. بیجاری ها با نخود و قیسی می پزند، شوربای سربازان هخامنشی است، بخورید ببینید 2 هزار و 500 سال پیش غذا چه مزه ای داشته، معرکه است.» با خودم می گویم اگر شَلَم هخامنشی هم نتواند به این منطقه رونق دهد به پشیزی نمی اَرزد . منبع: زیست بوم
چهارشنبه ، ۱۱فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 55 آنلاین]
[مشاهده در: www.55online.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 97]
-
گوناگون
پربازدیدترینها