تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833639144
دانستی های جذاب از کشورهای میزبان نوروز
واضح آرشیو وب فارسی:شیرازه: نوروز، جشنی است که علاوه بر ایران دربرخی از کشورهای آسیای میانه، شرق آسیا و شمال قاره آفریقا برگزار می شود، البته تفاوت های جالبی درنحوه اجرای این مراسم وجود دارد اما منشاء اصلی آن بهار است.به گزارش شیرازه به نقل از مهر، «نوروز» نخستین روز سال خورشیدی ایرانی برابر با اول فروردین ، آغاز سال نو و یکی از کهن ترین جشن های به جا مانده از دوران ایران باستان است. در مورد زمان پیدایش نوروز پژوهش های بسیاری صورت گرفته و از اسناد باقیمانده، عمر آن را با پیشینه اقوام آریایی مرتبط دانسته اند اما آنچه مشخص است برگزاری جشن های نوروزی به ۵۳۸ سال قبل از میلاد در ایران باستان بازمی گردد. البته در شاهنامه، از نشستن جم (یما) روی تخت ارگ جمشید و پخش شدن نور از تاج زرین او که باعث شادمانی مردم شد، به عنوان آغاز شکل گیری جشن های نوروزی نام برده شده است. در سال های نه چندان دور تنها ایران و کشورهایی مانند افغانستان، پاکستان، مصر و ... بصورت رسمی عید نوروز را جشن می گرفتند اما با فروپاشی شوروی سابق و پایان یافتن سلطه بعضی از دیکتاتورها در منطقه، امروز شاهد برگزاری این آئین سنتی در کشورهای آسیای میانه، قفقاز، شبه قاره هند و بالکان، برخی کشورهای خاورمیانه و شمال قاره آفریقا هستیم. ضمن اینکه در برخی کشورهای شرق آسیا هم جشن های خاص برگزار می شود که قدمتی تاریخی داشته و شباهت بسیاری با جشن های نوروزی دارد اما در همه این جشن ها اعتدال بهاری، نقطه عطف میزبانی از نوروز است. تاجیکستان؛ رمز دوستی نوروزی «خیدیر ایام» جشن بزرگ مردم تاجیکستان بوده، به ویژه بدخشانیان که جشنی ملی و دیرینه است. تعدادی از آئین این جشن در تاجیکستان با جشن های نوروزی ایران مشترک است اما برپایی مسابقاتی چون تاب بازی و یا بزکشی از مراسم خاص این کشور در سال جدید است. همچنین گل گردانی و بلبل گردانی از برنامه های دیگری تاجیک هاست. همچنین در این روز آنها از دره و تپه و دامنهٔ کوه ها، گل چیده و خبر پایان یافتن زمستان و فرا رسیدن عروس سال، آغاز کشت و کار بهاری و آمدن نوروز را به همشهری های خود مژده می دهند. تاجیک ها نوروز را «عید سر سال» یا «عید سال نو» نامیده و به عنوان رمز دوستی و زنده شدن کل موجودات می دانند که با احتساب سال میلادی، ۲۱ یا ۲۲ مارس شروع می شود؛ در روزهای قبل از آن هم خانه تکانی می کنند تا گردی از سال کهنه باقی نماند. برابر رسمی قدیمی، پیش از طلوع خورشید نوروز، مردم جاروی سرخ رنگی را که در فصل پاییز از کوه جمع کرده اند، جلوی خانه می گذارند و پس از طلوع، هر خانواده ای سعی دارد، هرچه زودتر وسایل خانه را جهت تمیز کردن، بیرون آورد. آنها پارچه ای قرمز را هم بالای سر و در ورودی خانه می آویزند که به معنی رمز نیکی و خوشی ایام سال است. مردم این کشور مانند ایرانی ها سفره هفت سین می چینند که به آن سفره «دسترخان» می گویند اما برگزاری جشن نوروز را به خیابان ها می کشاندند تا همه در آن شریک باشند. در نخستین روز نوروز هم صبحانه را با انواع غذاهای شیرین صرف می کنند که عبارت است از حلوا، شیربرنج و غوز حماچ؛ آنهم به این امید که تا پایان سال زندگی شان شیرین باشد. سپس همه لباس تازه به تن می کنند و کوچکترها در حالی که غنچه ای از گل سرخ در دست دارند، نزد بزرگترها می روند و با گفتن «شاگون بهار مبارک» سالی خوش برایشان آرزو می کنند. افغانستان؛ خواستگاه نوروز باستتان نوروز در تاریخ و فرهنگ افغانستان قدمتی بیش از ۳ هزار سال داشته و مظهر بزرگداشت زندگی، طبیعت و ارزش های انسانی است که ریشه های عمیقی در شعر، ادب، هنر و رسوم خانوادگی و اجتماعی این کشور دارد و با همان فر و شکوه پیشین انجام می شود. از آئین های خاص افغان ها در اولین روز نوروز، احتزاز پرچم و یا علم امام علی(ع) است که با مراسمی ویژه صبح عید برافراشته شده و بدین گونه، جشن نوروز بصورت آغاز می شود. مردم بر این باورند اگر برافراشته شدن علم به آرامی و بدون لرزش و توقف باشد، سالی نیکو و میمون پیش رو خواهند داشت. در افغانستان و یا به عبارتی در بلخ و مرکز آن مزار شریف، در روزهای ابتدای سال دشت ها و دیوار و پشت بام های گِلی خانه های مجاور آن پر از گل سرخ می شود؛ مانند اجاق بزرگی که در آن لاله می سوزد. از این رو جشن «نوروز» و جشن «گل سرخ» هردو یک معنی دارد. شستشوی فرش های خانه، زدودن گرد و غبار پیش از آمدن نوروز، برگزاری مسابقاتی از جمله بزکشی، شتر سواری، قوچ سواری و گرفتن کشتی خاص از جمله مراسم دیگر نوروز در این کشور است. البته جالب است بدانید فیض الله محتاج از کارشناسان فرهنگی افغان معتقد است بزرگترین جشن های آریایی در بلخ باستان، سرزمینی که امروز افغانستان نامیده می شود، برگزار می شد. بر اساس نظر این کارشناس، طبق اسطوره های ملی، ۵ هزار سال پیش و در عهد «یما» جشن باستانی نوروز توسط «کیومرث» نخستین فرمانروای آریایی بنیان نهاده شده و خاستگاه این جشن باستانی شهر بلخ است. ازبکستان؛ احیای بعد از ۲۶ سال پس از رهایی از سلطه اتحاد جماهیر شوروی و پس از استقلال، مردم ازبکستان هر سال نوروز را به عنوان یکی از عمده ترین جشن های کشورشان گرامی می دارند. البته به خاطر عدم انجام جشن نوروز در دوران شوروی سابق (۷۰ سال دوران کمونیسم)، این مراسم ریشه های خود را از دست داد و کم رونق شده بود اما از فوریه (اسفند) سال ۱۹۸۹ میلادی درباره تجلیل «جشن نوروز» تدابیر ویژه ای اتخاذ و به تصویب رسید. بر این اساس در مارس (فروردین) سال ۱۹۹۰ میلادی جشن همگانی و مردمی «نوروز» به عنوان روز تعطیل اعلام شد که این امر مورد استقبال مردم این کشور قرار گرفت. جشن نوروز از قرون گذشته تاکنون در شهرهایی مانند بخارا، سمرقند، خوارزم، خوقند و شهرسبز باشکوه و شوکت خاصی برگزار می شد و امروز با همان شیوه قدیمی انجام می شود. در روز نوروز سمنک، حلیم، سنبوسه ای گیاهی از سبزیجات، بویژه آش پلو و طعام های گوناگون پخته می شود. دختران لباس های زیبا می پوشند و هنرمندان به نغمه سرایی می پردازند. در همه جا آهنگ و نوای نوروز طنین انداز می شود و کودکان با خوشحالی زیاد مشغول بادبادک بازی می شوند. در باغ ملی «علی شیر نوایی» شهر تاشکند نیز هر سال نمایش های زیبا و جالب نوروزی با حضور رئیس جمهوری ازبکستان، نمایندگان سازمان های بین المللی و سفرای کشورهای مختلف مقیم این کشور برپا می شود. تدارک برای برگزاری جشن نوروز از ۲-۳ ماه قبل آغاز می شود زیرا برای مردم این کشور عامل تقویت روح و روان با طبیعت، عامل تحکیم مهر و مروت، دوستی، همبستگی، برادری میان مردم، ترویج آسایش و اتحاد میان اقوام مختلف، حفظ ثروت های طبیعی و دعوت به ترویج آن و پاکسازی اماکن عمومی است. آذربایجان؛ نام هایی برای زنده ماندن نوروز درباره پیدایش جشن نوروز در جمهوری آذربایجان داستان های گوناگونی نقل شده است، مراسمی که از پیش از میلاد مسیح در این کشور برگزار و امروزه یکی از جشن های بزرگ مردم این کشور محسوب می شود. مردم آذربایجان به واسطه اعتقادات شدید به آئین و مراسم نوروز برای با شکوه برگزار شدن این مراسم، تدارک ویژه ای می بینند؛ از جمله سرودن ترانه های خاص، برپایی برنامه های شاد و مراسم ارسال خوان سمنو، آویزان کردن کلاه پوستین به درها و کیسه و توبره از سوراخ بام در شب عید و درخواست تحفه. در زمان تسلط شوروی، برگزاری مراسم نوروز در این کشور هم ممنوع بود اما آذربایجانی ها در چارچوب محیط خانواده و محل زندگی، این عید را زنده نگه داشتند. هرچند دولت شوروی با اعلام اول ژانویه به عنوان عید مردم این کشور و تلقی عید نوروز به عنوان مراسمی ارتجاعی، قصد داشت تاریخ و فرهنگ هزار ساله، آداب و رسوم و اعتقادات دینی مردم این کشور را از بین ببرد و اعیاد جدید و ساختگی خود را جایگزین آنها کند اما آذری ها در خانه های خود، جشن های نوروز را برگزار می کردند تا این آئین دیرینه فراموش نشود. در سال ۱۹۶۷، شیخعلی قربانف، مراسم عید نوروز را بصورت عمومی برگزار کرد که از سوی مقامات شوروری سابق تحت تعقیب قرار گرفت و از کار برکنار شد اما مردم این کشور با داستان سرایی در مورد این عید و قرارداد نام های «نوروز» و «بایرام» روی فرزندانی که در این ایام به دنیا می آمدند، مانع از بین رفتن عید نوروز شدند. در نهایت پس از استقلال جمهوری آذربایجان در ۱۸ اکتبر ۱۹۹۱، عید نوروز از خانه ها به محله ها و سپس به میادین شهر ها گسترش یافت و تبدیل به یک آئین و مراسم رسمی شد. مراسم عید نوروز از چهارشنبه سوری آغاز و تا ۲۱ مارس ادامه دارد. قزاقستان؛ تازه شدن با جشن های ویژه شروع اعتدال بهاری، نوروز قزاق ها بوده و آنها معتقدند در این روز ستاره های آسمانی به نقطه آغاز رسیده، همه جا تازه شده و روی زمین شادمانی برقرار می شود. نوروز برای مردم این سرزمین بسیار مقدس بوده و عبارت «نوروز» را بسیار محترم می دارند زیرا براین باورند نوروز، روزی است که سنگ نیلگون سمرقند آب می شود. آنها یکسال منتظر نوروز هستند و اگر در این روز باران یا برف ببارد، آن را به فال نیک می گیرند و معتقدند سال خوبی آغاز خواهد شد. در شب نوروز دختران روستایی با گوشت اسب که «سوقیم» نام دارد، غذایی به نام «اویقی آشار» همراه با آویز می پزند و در قبال آن آینه، شانه و عطر هدیه می گیرند که «سلت اتکیتر» نامیده می شود. همچنین با پوشیدن لباس نو و سفید که برای شان نشانه شادمانی است، فرا رسیدن این روز را به هم تبریک می گویند. در عصر نوروز هم رقابت «آیتس» آغاز می شود که مسابقه شعر و شاعری است. روشن کردن دو عدد شمع در بالای خانه در شب تحویل سال و تمیز کردن خانه از دیگر رسوم نوروز است زیرا اعتقاد دارند تمیز بودن محل سکونت در آغاز سال نو، مانع بیماری و بدبختی اهالی خانه می شود. جوانان قزاق در عید نوروز اسبی سرکش را زین کرده و عروسکی که ساخته دست خودشان است، با آویز زنگوله ای به گردنش در ساعت ۳ صبح که ساعتی معین از شب قزیر است، در شهر و روستا رها کرده تا از این طریق مردم را بیدار کنند. این عروسک در حقیقت نمادی از سال نو است که آمدن خود را سوار بر اسب به همه اعلام می کند. همچنین پختن غذایی به نام نوروز گوژه (آش) که تهیه آن به معنی خداحافظی با زمستان بوده و از هفت نوع ماده غذایی تهیه می شود، از آیین و رسوم دیگر مردم این کشور است. ترکمنستان؛ نماد زندگی دوباره طبق رسم های قدیمی و جدید، در ترکمنستان دو مرتبه جشن سال نو گرفته می شود؛ یکی بر اساس تقویم میلادی به عنوان جشن بین المللی (سال نو) و دیگری نوروز به نشانه احیای آداب و رسوم دیرینه. مردم این کشور عقیده دارند زمانی که جمشید به عنوان چهارمین پادشاه پیشدادیان بر تخت سلطنت نشست، آن روز را «نوروز» نامیدند. ترکمن ها آداب خاصی برای این روز دارند، از جمله غذاهای خاص نوروز و برپایی بازی ها و مسابقات گوناگون. در این ایام ترکمن ها با پختن غذاهای معرف نوروزی همانند نوروز کجه، نوروز بامه، سمنی (سمنو) و اجرای بازی ها و مسابقات مختلف اسب دوانی، کشتی، پرش برای گرفتن دستمال از بلندی به جشن و شادی می پردازند. نیاکان ترکمن عید نوروز را به عنوان سنبل و نماد زندگی دوباره، برکت، مکنت، سعادت و رفاه تلقی کرده اند. عید نوروز همچنین جشن کشاورزانی است که آذوقه مردم را تامین می کنند و به همین دلیل کشاورزان دامنه های کوه «کپت داغ» و کناره های آمودریا با عظمت خاصی سال جدید را جشن می گیرند. پس از استقلال کشور ترکمنستان رئیس جمهوری این کشور، به منظور احیای رسم دیرین ترکمن ها که از نسل های پیش وجود داشته، آغاز سال نو را نوروز اعلام کرد و امروز عید نوروز به عنوان جشن ملی به رسمیت شناخته شده است. در ترکمنستان یکم و دوم فروردین مطابق با ۲۱ و ۲۲ ماه مارس هر سال به مناسبت عید نوروز تعطیل رسمی بوده و جشن های مختلف مردمی در سراسر این کشور برپا می شود. ترکیه؛ جشنی که ممنوع شده است نوروز تا تشکیل جمهوری ترکیه، در میان ترکان این کشور برگزار می شد اما به تدریج این مراسم اهمیت پیشین خود را از دست داد و تا مدتها تنها در مناطق کردنشین و پاره ای از مناطق شمال، رسم و آئین نوروز موجودیت خود را حفظ کرد. البته از سال های ابتدایی قرن ۲۱ میلادی، دولت ترکیه برگزاری این عید را به صورت رسمی اعلام کرد تا جائیکه وزارت آموزش و پرورش این کشور در اواسط ژانویه ۲۰۰۵ طی بخشنامه ای به مراکز آموزشی این کشور، خواهان برگزاری آئین های ویژه عید نوروز به عنوان عید رسمی شد. البته امسال اردوغان با اجرای قانونی عجیب، برگزاری مراسم نوروز را ممنوع اعلام کرد. مردم عثمانی که ترکیه امروز بخشی از آن امپراطوری است، عید نوروز را به عنوان یکی از معدود ایام جشن می گرفتند. آنها این روز را آغاز بهار طبیعت، شروع تجدید حیات، تازگی و طراوت، تفسیر می کردند. در این روز حکیم باشی معجونی که نوروزیه نامیده می شد، برای پادشاهان و درباریان تهیه می کرد که از چهل نوع ماده مخصوص تهیه می شد و شفابخش بسیاری از بیماری ها و دردها بود. همچنین برخی از مردم این سرزمین نوروز را روزی مقدس در کنار شب قدر و شب برائت برشمرده اند. بعضی نیز نوروز را زمان ولادت امام علی(ع)، تعیین ایشان به خلافت و سالروز ازدواج شان با حضرت زهرا (س) دانسته اند. در شهرهای جنوب شرقی ترکیه، مانند دیاربکر، شانلی اورفا، ماراش و مرسین عید نوروز به صورت باشکوهی برگزار می شود که بیشتر منعکس کننده فولکلر مردم آن نواحی است. از ویژگی های این جشن، نواختن پر سر و صدای سورنا و دهل و ایراد سخنرانی های آتشین در کنار کپه های آتش است. این آئین ها در میدان های بزرگ و اصلی شهرها و روستا ها برگزار شده و در خانه ها پختن شیرینی های خانگی و غذا های خاص نوروز از سنت های دیگر مراسم نوروزی به حساب می آید. پاکستان؛ روز عالم افروز مردم پاکستان، نوروز را «عالم افروز» می نامند؛ یعنی روز تازه رسیده که با ورود خود، جهان را روشن و درخشان می کند. در میان مردم این سرزمین تقویم از اهمیت خاصی برخوردار است. بدین سبب، گروه ها و فرقه های گوناگون دینی و اجتماعی در ابتدای تقویم های خود به تاریخچه نوروز و ارزش و اهمیت آن می پردازند و آن را «جنتری» نامیده اند. از آداب و رسوم عید نوروز برفی، تهیه کردن انواع شیرینی مانند لدو، گلاب حامن، رس ملائی، کیک برفی، شکرپاره، کریم رول، سوهن حلوا و پختن غذاهای معروف این ایام و عیدی دادن و گرفتن و دید و بازدید اقوام است. بسیاری از خانواده های پاکستانی مراسم نوروز را گرامی می دارند، به طوریکه برای یکدیگر کارت تبریک طلایی و الوان مزین به گل و بلبل که نشان از نو شدن طبیعت دارد، می فرستند که معمولا بر آن عبارت عید مبارک نقش بسته است. آنها مانند ایرانی ها خانه تکانی می کنند، لباس نو می پوشند، به دید و بازدید می روند و سعی می کنند کدورت و غم را از دل ها بزدایند. خانواده های پاکستانی به هنگام نوروز سفره نوروزی رنگین می گسترانند و انواع شیرینی و میوه ها را بر آن می چینند و بزرگترها به کوچکترها هدیه می دهند. در ایام نوروز پاکستانی ها سعی می کنند از گفتار نامناسب پرهیز کرده و با کلماتی محترمانه از یکدیگر نام می برند. سرودن اشعار نوروزی به زبان های اردو، دری و عربی در این ایام مرسوم است، که بیشتر در غالب قصیده و غزل بیان می شود. پاکستانی ها بر این باورند مقصد نوروز امیدواری در آرامش، صلح و آشتی نگهداشتن جهان اسلام و عالم انسانیت است، تا آنجا که آزادی، آزادگی، خوشبختی، کامیابی، محبت، دوستی و برادری همچون بوی خوش گل های بهاری، در دل مردم جایگزین صفت های دیگر می شود. مصر؛ نوروزی با زمان های متفاوت مصریان باستان از یک سو با آمدن فصل بهار و قرار گرفتن خورشید در برج حمل سال فلکی خود را آغاز سال می کردند و این روز به عقیده آنان آغاز خلقت بوده است. توت حکیم معروف مصری آغاز سال نو مصریان را مقارن با ظهور ستاره شعرای یمانی در برج خورشید قرار داد و مصریان برای زنده نگهداشتن نام این حکیم فرزانه ماه آغازین سال نو را به نام او ثبت کرده و آن روز، جشن ملی مصریان لقب گرفت. از سوی دیگر کاهنان مصری برای رود نیل و روزی که در آن رود طغیان می کرد، احترام خاصی قائل بوده، آن را مقدس می شمارند و گاهی صفت الهی نیز به آن می دادند زیرا تنها منبع درآمد شهرها و کشورشان بود. بر این اساس، قبطیان جشنی سالانه به نام نیروز که به عربی به آن النیروز می گویند، تشکیل دادند که هر سال در اول پائیز و آغاز فصل زراعی و زمانی که رود نیل طغیان کرده و زمین های اطرافش را سیراب می سازد، برگزار می کردند. روز دهم یا یازدهم از ماه سپتامبر یعنی روز اول ماه توت که یکی از ماه های مصر باستان بوده، آغاز سال در تقویم قبطیان محسوب می شود. نوروز قبطی در مصر با نوروز در ایران هرچند از لحاظ زمانی تفاوت دارد ولی در اصل یکی است زیرا مصریان این جشن را از ایرانیان گرفته و یادگاری از دوره تسلط هخامنشیان بر مصر است، گرچه خود قبطیان آن را مربوط به مصر باستان می دانند. در مورد چگونگی پیدایش نوروز در مصر روایت های مختلفی وجود دارد. عده ای معتقدند نوروز از زمان کمبوجیه یعنی از سال ۵۹۵ ق.م. وارد این سرزمین شد و گروهی معتقدند نوروز در زمان خسرو پرویز و سال ۶۱۹ وارد مصر شده است اما عده ای دیگر تاریخ ورود نوروز به مصر باستان را در عهد حکومت داریوش جانشین کمبوجیه برشمرده اند. البته در زمان بطلمیوس معبد «دندره بزرگ» با ۱۲ ستون به نمایندگی از ۱۲ ماه سال ساخته شد که پادشاه همراه با ۱۳ کاهن پرچم به دست که نشانه هایی از خدایانشان بر آن حک شده بود، وارد آن معبد شده و مراسم مذهبی خاص و جشن نوروز را در آن برگزار می کردند. روسیه؛ پایان ممنوعیت جشن باستانی مردم ساکن در قلمرو اتحاد جماهیر شوروی سابق هنوز خاطره تلخ ممنوع بودن برگزاری مراسم عید نوروز در دوران پیش از استقلال را در ذهن دارند؛ ممنوعیتی که مانع ترویج این عید بزرگ در میان اقوام ساکن شوروی در سطح عمومی شده بود. با این حال اقوام و ملیت های ساکن شوروی توانستند در چارچوب محیط خانواده و محل زندگی آئین های جشن های ویژه عید نوروز را زنده نگه دارند تا جایی که امروز در برخی مناطق کشور پهناور روسیه بویژه منطقه قفقاز و ولگا و جمهوری های مسلمان نشین داغستان و تاتارستان عید نوروز بصورت باشکوه جشن گرفته می شود. عید نوروز امروزه آئین باستانی در میان ۲۵ میلیون مسلمان از حدود ۴۰ قومیت در روسیه است؛ عیدی که از خاستگاه اصلی اش در ایران باستان، روی فرهنگ کشورها و ملل منطقه بویژه مناطق آسیای مرکزی و قفقاز داشته تاثیر داشته و حدودا از هزار سال پیش به روسیه راه یافته است. این عید چه در میان اقوام بومی ساکن روسیه همچون آوارها، اوستیایی ها و چه اقوام مهاجر همچون تاجیک ها، افغان ها، قرقیزها، ازبک ها، آذری ها و قزاق ها بصورت گسترده جشن گرفته می شود. البته پس از فروپاشی شوروی و در پنج سال اخیر نمایندگان بیش از ۳۰ قوم و ملیت از جمله ایرانی ها، ترک ها و قزاق ها هر سال در ایام نوروز مراسم ویژه جشن و شادی بصورت دسته جمعی برگزار می کنند. ضمن اینکه نوروز با عیدی بومی به نام «ماسلنیتسا» که پیام آور آغاز بهار بوده و در میان روس ها دارای مقبولیت خاصی است، تقارن دارد. در این عید مترسک ها آتش زده می شود که این نشانه رخت بستن سرما و زمستان و آغاز فصل بهار است؛ به همین دلیل توجه به جشن نوروز در میان روس ها در سال های اخیر افزایش یافته و مردم این کشور آن را به عنوان عید آغاز بهار و شکوفایی طبیعت می شناسند. هند؛ جشن رنگ ها در بهار در میان هندیان، جشن هولی که همانند جشن نوروز برگزار می شود که از اعیاد رسمی و جشنواره ای ملی و مذهبی بهاره بوده و به جشنواره رنگ ها نیز معروف است. این جشن در روز پایانی ماه مارس و آخرین روز زمستان برگزار می شود که همه مردم هندوستان در این روز تعطیل هستند. در این جشن دو روزه، اهالی هر منطقه با پاشیدن آب و رنگدانه های مخصوص به سوی یکدیگر و نیز اجرای موسیقی و رقص، به شادی می پردازند. در این آئین، همه افراد اعم از زن و مرد و پیر و جوان شرکت می کنند و باور دارند که با فرارسیدن بهار، بار دیگر روشنایی بر تاریکی و خوبی بر بدی پیروز شده است. در غروب یا شب هنگام اولین روز این جشن، آتشی بزرگ روشن شده و قبل از آن، آتش بزرگ دیگری روی مکانی که از قبل آماده شده، روشن می شود و تمثالی از هولیکا که از خیزران و بوریا ساخته شده، در حرکتی دسته جمعی و منظم به همراه خوانندگان و نوازندگان محلی به وسیله برهمن ها به محل حمل می شود. تمثال در وسط آتش گذارده می شود و دستیار برهمن آن را طواف می کند و قبل از اینکه آن را آتش بزنند، اشعاری را در ستایش هولی ذکر می کند. در روز دوم از صبح تا ظهر مردم با هر عقیده و مذهبی، بر سر و روی لباس های دوستان و خویشان گرد رنگ می ریزند یا با آب فشان، آب رنگی بر سر و روی هم می پاشند. در غروب همان روز مردم به همدیگر شیرینی تعارف می کنند و دوستان سه بار همدیگر را در آغوش می گیرند و برای هم آرزوی خوشبختی می کنند. در این جشن دو روزه، مراسم های خاص و غذاها و شیرینی های مخصوص برای مهمانان تهیه می شود. لبنان؛ داستان پیروزی بر ضحاک حضور پر رنگ فرهنگ غربی در لبنان باعث نشده است، مردم این کشور بسیاری از آداب، رسوم و فرهنگ عربی - اسلامی خود را از دست بدهند. لبنانی ها احترام ویژه ای برای فرهنگ ایرانی قائل هستند که در این بین عمده مراسم نوروز توسط کردهای لبنانی برگزار می شود. هزاران کرد لبنانی، هر سال عید نوروز مصادف با اولین روز بهار و نو شدن طبیعت را به عنوان روز ملی همچون دیگر ایرانیان در درون و بیرون از میهن شان، جشن می گیرند زیرا نوروز برای آنها، از جمله کردهای ساکن لبنان، دو معنا دارد: یکی «عید آزادی» و دیگری «عید بهار». به باور این قوم، ۲۷۰۶ سال پیش، حاکمی مستبد به نام «ضحاک» که آشوری بود، در نینوا - موصل کنونی در عراق - بر کردها حکومت و به آنان ستم می کرد، به گونه ای که بسیاری از کردها از ترس ظلم و ستم های وی به کوه ها پناه می بردند. شخصیتی به نام «کاوه»، کردها را گرد هم آورد و آنان به رهبری وی بر ضحاک ستمگر شوریدند و او را به قتل رساند. پس از رهایی کردها از بند ظلم ضحاک و رسیدن به نعمت آزادی، در ارتفاعات، کوه ها و کوهستان ها به جشن و شادمانی پرداختند. به عقیده کردها، روز پیروزی بر ضخاک مصادف با اول بهار بود و از این رو کردها همه ساله این روز را به عنوان «عید بهار» جشن می گیرند؛ همچنین به همین مناسبت، سنت روشن کردن آتش در شب نوروز هنوز در میان کردها پابرجاست. درحال حاضر، حداقل ۳۵ هزار نفر از مردم و ساکنان لبنان همه ساله نوروز را در نخستین روز بهار جشن می گیرند. همچنین شماری از ایرانیان که در گذشته دور دست از ایران مهاجرت و در مناطق بعلبک در شرق لبنان و جنوب به ویژه شهر صور زندگی می کنند، نیز به برگزاری مراسم عید نوروز می پردازند. عراق؛ رسمی شدن با سقوط صدام یکی دیگر از کشورهای منطقه که عید نوروز را جشن می گیرد، عراق است. دولت این کشور عربی، به مناسبت عید نوروز پنج روز تعطیل رسمی اعلام کرده و بیشتر مقام های عالی کشور به ویژه کردها مراسم ویژه نوروز برگزار می کنند. البته از نخستین روز تاسیس حکومت کنونی عراق، تعطیلات نوروزی اجرایی و نوروز به یکی از اعیاد و روزهای مهم عراق تبدیل شده است؛ هرچند در زمان حکومت صدام حسین هم با وجود دشمنی سرسختانه وی با آئین های غیر عربی، مراسم عید نوروز در میان مردم برگزار می شد. کردهای عراق در نوروز رسمی دارند که اگر کسی در طول سال عزیزش را از دست داده، در خانه خود مانده و اقوام و دوستان، به دیدنش می روند. همچنین قوم ایزدی ها نیز که عموما در شمال عراق زندگی می کنند، نوروز را به شکلی ویژه جشن می گیرند. برای آنها چهارشنبه سوری، جشن اول سال است که آن را چهارشنبه سور یا چهارشنبه سرخ می نامند. این جشن در شب اولین چهارشنبه ماه آوریل که نیسان نامیده شده، برپا می شود. رنگ کردن تخم مرغ که از دیدگاه آنها باعث سبزی دشت و صحرا می شود و مسح قطرات شبنم که عامل شفای بیماری هاست، از دیگر رسوم آنها در نوروز است. آلبانی؛ مراسمی با جایگاهی خاص در آلبانی «سلطان نوروز» به عنوان یک جشن ملی هر ساله به شکلی ویژه برگزار می شود؛ جشنی که بعد از فروپاشی نظام کمونیستی انورخوجه و بازگشت مجدد آزادی مذاهب در آلبانی از سوی دولت بعنوان یک جشن ملی شناخته شده و تعطیل عمومی اعلام شده است. این جشن همه ساله در روز 22 مارس (دوم فروردین) یک روز پس از نوروز ایرانیان توسط ایشان برگزار می شود که در آن بکتاشیان تولد امام علی (ع) را همراه با بهار طبیعت جشن می گیرند. محل برگزاری این جشن در معبدهای بکتاشی ها که به آن «تکیه» می گویند و به صورت دسته جمعی است. بزرگ ترین و مجلل ترین مراسم در تکیه اصلی بکتاشی ها در شهر «تیرانا» و با حضور رهبر آنها که به او «بابا» می گویند، و همچنین حضور فعالان سیاسی و مذهبی داخلی و خارجی اجرا می شود. مریدان بکتاشی یا آرشیک ها به زیارت قبر رهبران پیشین که در باغ تکیه قرار دارد، می روند و با بابا رشادی یا کورجوش، دیدار می کنند. در ابتدای برنامه سرود ملی کشور آلبانی نواخته می شود و پس از آن بابا رشادی با همراهی دراویش دیگر، برنامه خواندن سرود سلطان نوروز را آغاز می کند. سپس نوبت به سخنرانی «بابا» می رسد. پس از سخنرانی، شعرهایی از نعیم فراشی شاعر آلبانی که بکتاشی نیز بوده است، خوانده می شود. این شاعر نه تنها به زبان آلبانیایی شعر سروده، بلکه به زبان های یونانی، ترکی و فارسی نیز شعر دارد. مراسم سلطان نوروز با دیدار مردم با بابا رشادی و دیگر رهبران ادامه می یابد. به هر فرد در زمان خروج، لقوم «راحت الحلقوم» تعارف می شود. قرقیزستان؛ جشن جالب یک روزه عید نوروز در میان برخی از مردم قرقیزستان تنها یک روز آنهم در روز اول یا دوم فروردین ماه است. اگر اسفند ۲۹ روز باشد، اول فروردین و اگر ۳۰ روز باشد، دوم فروردین این جشن برگزار می شود. مراسم جشن این روز را در شهرها دولت تدارک می بیند و در روستاها بزرگان و ریش سفیدان در برگزاری آن دخالت دارند. پختن غذاهای معروف قرقیزی مانند بش بارماق، مانته برسک، و کاتما مرسوم است که به صورت رایگان بین حاضران در جشن پخش می شود. ضمن اینکه برگزاری مسابقاتی از قبیل سوارکاری و غیره نیز در این روز مرسوم است و به شکل چشم گیری برگزار و جوایز ارزنده ای به نفرات برتر داده می شود. اندرق از بزرگترین روستاهای قرقیزستان است که مردمانش تاجیک بوده و به زبان فارسی - تاجیکی صحبت کرده که به شکلی خاص مراسم نوروز را برگزار می کنند. هرسال جوانان هزینه پخت غذاهای نوروزی و زنان طبق طالع شان مسئولیت پخت آن را برعهده می گیرند. کودکان هم برای نوروز از چند روز قبل آماده می شوند و شعر و ترانه های نوروزی می خوانند تا در روز جشن هنر خود را به اهل ده نمایش بدهند. تایلند؛ جشن سه روزه آب عید نوروز در تایلند «سانگ ران» نام دارد و در روز ۱۳ ماه آوریل یا ۲۵ فروردین هر سال برگزار می شود، جشنی سه روزه که به «جشنواره آب» مشهور است. «سانگ ران» که در زبان تایلندی به معنای حرکت است، فرصتی را برای گردهم آمدن اعضای خانواده فراهم می آورد تا به بزرگترهای خانواده ادای احترام کنند. در این مراسم بزرگترها با ریختن آب معطر روی دستان کوچکترها آنها را متبرک کرده و به خانه خویش می فرستند. «سانگ ران» همچنین روزی برای یک پاکسازی بهاری است که در آن براساس باورهای مذهبی هرچیز کهنه و بی استفاده باید دورانداخته بشود تا بدشانسی از صاحبش دور شود. یکی از مشهورترین آداب این جشنواره پاشیدن آب روی یکدیگر است. مردم تایلند بر این باورند که از این طریق بدشانسی ها را از یکدیگر می زدایند و سعادت و خوشبختی را جایگزین آن در خانواده های می کنند. آنها همچنین در این روزها به معابد می روند تا ضمن عبادت، برای راهبان معابد غذا ببرند. هرچند در اصل سنت آب ریختن روی یکدیگر، به معنای احترام گذاشتن است اما با توجه به اینکه این جشن در گرمترین ماه سال انجام می شود، این جشن به مراسمی مهیج برای جوانان تبدیل شده که در آن با انواع ظرف ها یا تفنگ های آبی اقدام به ریختن آب به یکدیگر در خیابان ها می کنند. ویتنام؛ دوره گردهایی شبیه جنگل صورتی جشنی همانند نوروز در اواسط بهمن ماه در ویتنام برگزار می شود. این عید به طور رسمی، سه روز بوده که گاه ممکن است تا یک هفته کامل طول بکشد. مردم ویتنام در این روز برای احترام به ارواح، اجداد و بزرگان فامیل مراسم ویژه ای برگزار می کنند. همچنین هدایایی از انواع غذا و اشیای زیبا میان دوستان و همسایگان مبادله می شود. آنها می کوشند در این عید دور خانواده خود جمع شده، کیک چهارگوش پرتقالی همراه با غذاهای سنتی به همراه مربای زرد رنگ صرف کرده و در دعای خانواده شرکت کنند. در بازارها انواع کاردستی ها مانند درخت و انواع شکلات به اشکالی مختلف ساخته و عرضه می شود که همه سمبلی از زندگی و آینده خوش است. دوره گردها در شهر با باری پر از هلو، با دوچرخه ها حرکت می کنند و تعداد آنها به حدی است که خیابان ها شبیه به جنگلی صورتی رنگ و در حرکت به نظر می رسد. ویتنامی ها پیش از این عید، خانه های خود را تمیز می کنند و لباس های نو می پوشند و ادارات و مراکز تجاری با روبان و پارچه های قرمز که تبریک سال نو بر آن نوشته شده، تزیین می شود. مراسم نوروزدر ویتنام، هرساله صدها توریست خارجی را به این کشور جلب می کند. زنگبار؛ عید صادراتی بازرگانان «زنگی» به معنی تیره رنگ و سیاه و «بار» یعنی جایگاه کاخ مانند، ساحل و کناره است و زنگبار یعنی ساحل سیاهان و یا سرزمین سیاهان که اروپاییان آن را «زنزیبار» و کشورهای دیگر «زنجبار» می خوانند. زنگبار، در سواحل شرقی قاره آفریقا قرار دارد و ایرانی ها از دوران هخامنشی ها با این بخش از آفریقا در رفت و آمد بازرگانی بوده اند. در زمان های کهن ، به ویژه پس از یورش تازیان به ایران زمین، گروه بزرگی از مردم شیراز به زنگبار، کوچ کردند و از همان زمان ها، آئین های ایرانی مانند نوروز را نیز با خود به همراه بردند و اینک سال هاست که نوروز جشنی شناخته شده به نام «نوروزی» در زنگبار (تانزانیا) است. کدبان علی عطار، مستند ساز ایرانی می نویسد: در دوران پایانی سده ۱۹ و ابتدای سده بیستم، دولت انگلستان جزیزه رنگبار را که در نزدیکی کرانه باختری آفریقا قرار دارد، به تصرف خود درآورد و برای پیشبرد بخشی از کارهای فنی در آنجا، گروهی از پارسیان هند را که در گجرات هندوستان زندگی می کردند، استخدام و به آنجا فرستاد و به این ترتیب ۱۵۰ خانواده پارسی نیز در زنگبار ماندگار شدند و همه ساله جشن ملی نوروز را برپا داشتند. ژاپن؛ کیمونو و کیک موشی مردم ژاپن هم در روزهای ابتدایی بهار جامه های سنتی خود (کیمونو) را برتن کرده و کیک موشی می پزند و می خورند. پختن این کیک رسمی دیرینه در میان مردم ژاپن است که آرد برنج پخته را با هاون خمیر کرده و با مواد مختلفی آن را آماده و تزئین می کنند. البته در خانه های کوچک امروزی مردم ژاپن کنونی جایی برای کوبیدن و پختن این نوع کیک نیست، به همین دلیل آنها ماشین های کیک پز که ویژه موشی پزی است، استفاده می کنند که به آن موشی تاکی می گویند. در گذشته مردم ژاپن برخلاف سایر مردمی که جشن نوروزی دارند، در هنگام فرار رسیدن بهار و عید نوروز از جارو کردن جلوی درب خانه های شان خودداری می کردند زیرا معتقد بودند این رسم موجب ماندگاری خیر، برکت و سلامتی خواهد شد. چین؛ کاغذهای سرخ برای دوری از شیطان مردم چین طبق آئین های کهن، به هنگام شب سال عید نوروز یعنی آغاز فصل بهار، کاغذهای سرخ را بریده و به شیشه ها و چارچوب پنجره ها می چسبانند. کاغذها باید به رنگ قرمز باشد و پیرترین زن خانواده باید این بر ش ها را تهیه کند. چینی ها عقیده دارند که این کاغذها می تواند روح شیطان را از آنان و خانواده شان دور کند. امروزه این رسم در چین تغییر کرده و انواع کاغذها به رنگ های شاد و زیبا به پنجره ها آویخته می شود. چینی ها عقیده دارند این کاغذها سبب خوشبختی در سال نو می شود.
چهارشنبه ، ۴فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شیرازه]
[مشاهده در: www.shiraze.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها