تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833584499
ابایی ندارم بگویم یک تنه یک «سپاهم»/ دلم از آوینی شکست!/ آنچه امروز بر من می گذرد هزینه حفظ استقلال است/ قاسم سلیمانی یعنی نبض زنده انقلاب
واضح آرشیو وب فارسی:لنجانا: کارگردان بادیگارد گفت: مرتضی آوینی همان زمان رئیس هیأت داوران جشنواره فیلم فجر بودند ولی ایشان هم اعتنایی نکردند. وقتی مردم نسبت به فیلم واکنش مثبتی نشان دادند و جشنواره هیچ توجهی به من نکرد، دلم از آوینی شکست. از او دلخور بودم.به گزارش پایگاه خبری تحلیلی لنجانا ، ابراهیم حاتمی کیا کارگردان فیلم سینمایی بادیگارد که از ۲۶ ماه جاری به اکران عمومی می رسد در گفتگویی مبسوط به بیان ایده ها، زاویه دیدها و انتقاداتی پرداخته است که برخی از ان برای اولین بار است که منتشر می گردد. متنی که می خوانید گفتگوی این کارگردان صاحب سبک با چهل و ششمین شماره مجله مهرنامه است: نمایش فیلم بادیگارد در جشنواره فیلم فجر واکنش های متضادی را به همراه داشته است عده ای از شما ستایش کرده اند و عده ای هم نقد داشتند و گروه بزرگی هم سکوت کردند و سعی کردند فیلم را نادیده بگیرند اما یک نکته بسیار برجسته است. بسیاری از نقدها یا سکوت ها واکنش به حرف هایتان واکنش نشان می دهند و این کم و بیش از فیلم قبلی شما شروع شد اظهار نظرهای متعدد شما از اکران فیلم «چ» آغاز شد و هنوز هم ادامه دارد. گاهی تصور می شود که آقای حاتمی کیا با این صحبت کردن ها می خواهد حرفی را بیان کند و موضوعی را بگوید که برایش حتی از فیلم هم مهمتر است و در واقع ظرفیت فیلم برای بیان آن را کافی نمی دانید و خودتان با سخنرانی و مصاحبه وارد صحنه می شوید ولی اگر اینطور است چرا مقاله می نویسید؟ گفت وگوها و کلام شما خارج از فیلم امروز بسیار صریح و علنی شده است در حالی که در گذشته اظهارنظرهای شما در لایه های از رازآلودی پنهان بود و همین رازآلودی شاید به شما محبوبیت بیشتری می داد حداقل در بین منتقدین… من این نظر را قبول ندارم. قبل از این هم در زمان اکران فیلم هایم یا در زمان جشنواره ها در مورد فیلم هایم صحبت کرده بودم اتفاقا گاهی حرف های تندتری از امروز هم زده بودم ولی هنوز سایت و اینترنت و ازاین چیزها نبود و واکنش ها در محدوده مطبوعات دیده می شد به طور خاص به یاد دارم که در کنفرانس خبری آژانس شیشه ای حرف های بسیار واضحی داشتم و حتی روی صحبتم با آقای خاتمی بود و از ایشان سوال می کردم در دوران مدنیت، آرمان خواهی چه می شود؟ این حرف حتی امروز هم تند است بنابراین آنچه امروز رخ داده اتفاق تازه ای نیست و حتی در گذشته تندتر هم بوده است . اما همان زمان هم حرف به هیچ عنوان ضد آقای خاتمی تلقی نشد اما چرا آن حرف در همین روزهنا درباره آقای روحانی ضد ایشان بدل شده است. بله، به نکته درستی اشاره کردید به دلیل اینکه جریان های سیاسی چپ و راست در دلشان همین سوال ها مطرح بود و کسی قصد این را نداشت که حرف من را مصادره کند و بگوید این حرف از پایگاه طرف مقابل زده شده و نیت پنهانی پشت آن وجود دارد من اصولاً هیچگاه نظر خودم را پنهان نکردم و در لایه های از محافظه کاری یا مصلحت اندیشی هم فرو نرفته ام. این روال از همان فیلم های اولم تا زمان اکران فیلم «چ»، اگر با دقت بررسی کنید، متوجه می شوید که من مصاحبه های زیادی انجام ندادم و آنچه از من نقل می شد چند کلمه یا جمله ای بود که در یک جلسه اکران دانشگاه یا در سخنرانی جشنواره ای گفته بودم. واقعیت این است که وقتی در موقعیت حرف زدن قرار می گیرم، خودسانسوری و مصلحت اندیشی نمی کنم. این رفتاری غریزی است و هیچ وقت هم نشده که قبل از سخنرانی خودم را آماده کرده باشم که مثلا فلان حرف را بزنم در ذهنم نچیدم که وقتی پشت تریبون رفتم یکی به تعل بزنم و یکی به میخ که در نهایت به نتیجه مطلوبی برای خودم برسم. همیشه در موقعیت و لحظه این اتفاقات رخ داده و حرفم واقعا از درونم بیرون آمده است به همین خاطر فکر می کنم چرا این حرف را زدم و ای کاش سکوت می کردم و اصلا به روی خودم هم نمی آوردم که از موضوعی خبر دارم و از آن ناراحت هستم ولی نمی توان اینطور رفتار کن حتی خیلی وقت ها پیش آمده که با این قصد به مراسمی رفته ام که اصلا صحبتی نکنم و تا می توانم از تریبون دور باشم. بعد اصرار کرده اند که فلانی مثلا چند کلمه حرف بزن و وقتی در موقعیت قرار گرفته ام باز هم همان جوشش رخ داده و حرف خودم را زده ام. اما هیچ وقت تا به امروز نشده که مانند سخنرانی یک سیاست مدار، جملات را کنار هم چیده باشیم و بر اساس سناریوی از پیش تعیین شده حرف زده باشم. این حرف های من است و ریشه در وجودم دارد. ولی همان چند کلمه ای هم که گاهی گفتید خیلی برجسته شده است و به نوعی به جای اینکه راهنمای دیدن فیلم شود؛ حجاب فیلم شده است… بله، به دلیل اینکه به نظر می رسد روی من حساسیت ایجاد شده است همه این حساسیت ها زمان اکران فیلم «چ» آغاز شد. در جشنواره دو سال قبل، فیلم «شیار ۱۴۳» مورد بی اعتنایی قرار گرفت و با هزار سلام و صلوات وارد مسابقه شد وقتی فیلم را دیدم عمق فاجعه آنقدر بزرگ بود که طاقت نیاوردم و اعتراض کردم معترض بودم که چطور جریانی که آن را به عنوان هیات انتخاب می شناسیم نسبت به این نوع فیلم ها با موضوع شهدای جنگ، بی تفاوت است و حساسیت نشان نمی دهد. سوال بعدی من این بود که چه سلیقه و ساختاری این هیات انتخاب کرده یا هیچ وقت پیش خودش به کارایی آنها در مواجهه با موضوعات اینگونه فکر نکرده است؟ آنچه رخ داد اعتراض من و اظهار نظرهای طرف مقابل بود حالا از طرف مقابل آنچه شنیدم، بیشتر از اینکه پاسخی به سوال من باشد نوعی توجیه و فرار رو به جلو بود و بیشتر مرا هدف قرار دادند تا اینکه به حرفم جواب بدهند حالا از اینجا به بعد کار به روحیه افراد بستگی دارد. مثلاً کسی در این موقعیت قرار می گیرد و می گوید اهمیتی ندارد و باید از این بحث عبور کرد. خودش را هم قانع می کند. که بالاخره انتقادش را کرده و کسی جواب نداده یا جواب درستی نداده است ولی من از نظر روحیه فردی نمی توانم سکوت کنم یا حداقل به همین سادگی ها قانع نمی شوم همان زمان سوال من این بود که چرا مدیران سینمایی به این فاجعه بی توجه بودند به هر حال این اظهارنظرها برای من هم فشارهایی را به همراه آورد چه در خانواده و چه در محیط بیرون کاهی از این جهت تحت فشار بودم. البته که همیشه جای این سوال برای من مطرح بود که اگر بخشی از این حرف ها درست بوده چطور دوستان قدیمی ما یا آنهایی که خودشان را نزدیک این بحث ها می دانند، واکنشی نشان ندادند و ترجیح دادند سکوت کنند. خب مدیران سینمایی کشور هم حق دارند این حرف ها را قبل از آنکه به صورت علنی روی سن طرح کنید به خودمان بگویید… آیا شما هرگز این کار را کرده اید؟ البته من می دانم که این نوع رفتار شما محدود به این دوره و دولت نیست سر فیلم موجه مرده هم شما در اعتراض به رفتار برخی مدیران یک نهاد دیگر روی سن رفتید و حرف زدید ظاهراً شما هنوز انقلابی هستید. من با این آقایان هیچ جلسه ای نداشتم این آقا به محض ورود به سازمان سینمایی سر صحنه فیلمی می روند که سلیقه و رفتارشان را عیان می کند. جالب آنکه نتوانستند آن را تحمل کنند و توقیف اش کردند و آن کارگردان که سر پرشوری در اعتراض کردن داشت. کلمه ای به این رتفار آنها اعتراض نکرد همانجا برای من مشخص شد که تکلیفم با این آقایان چگونه باید باشد. اطرافیان خیرخواه به من توصیه می کنند سکوت کنم. ولی باز هم حرفم را می زنم به هر حال من عادت به این نوع رفتارهای محافظه کارانه ندارم و احساس می کنم اگر قرار باشد خودم را در ساختار رفتارهای سیاستمدارانه قرار دهم راه نفسم بسته می شود یک مثال می زنم سال ها قبل فیلم موج مرده را با تهیه کنندگی روایت فتح ساختم همان زمان هم خودم علاقه داشتم که فیلم را در بخش خصوصی بسازم ولی دوستان همان زمان هم خودم علاقه داشتم که فیلم را در بخش خصوصی بسازم ولی دوستان قدیمی ام در موسسه تأکید داشتند که تهیه کنندگی فیلم را بر عهده روایت فتح باشد بعد از ساخت فیلم، روایت فتح در مقابل من ایستاد و گفت این فیلم در تعارض با سیاست های ما قرار دارد. همان زمان در جلسه ای به آقایان گفتم که خواهش می کنم که خواهش می کنم در مقابل من قرار نگیرید چرا که اعتقاد داشتم در صورتی که یک جمع مانند انها در مقابل یک فرد قرار گیرد، به طور حتم در عرصه عمومی رفتار آنها ظالمانه تلقی می شود و من هم دوست نداشتم که چنین تعبیری در مورد آنها ایجاد شود چندین بار هم در جلسه با مدیران روایت فتح با صراحت خواستم که این مشکل را حل کنیم. اما آنها می گفتند که تو خیانت کردی و اینطور موضوع حل نمی شود. به هر حال کار به آن جلسه مطبوعاتی معروفی ختم شد که من تکه های بریده شده (سانسور شده) فیلم را به خبرنگاران نشان دادم و گفتم مجبور شدم این بخش ها از فیلم را حذف کنم دلم نمی خواسته به این نقطه برسم حتی به روایت فتح می گفتم دوست ندارم من را گوشه رینگ بیندازید و مجبورم کنید تا از خودم دفاع کنم برای ساختن فیلم موج مرده متهم نبودم چرا که از ابتدا هم علاقه ای نداشتم که با روایت فتح این کار را به سمتی بردند که اتفاقات بعدی رخ داد به یاد دارم که در مورد همین فیلم، آقای اصغرزاده دستیارم از سینما استقلال راه افتادم حتی همسرم، با فاصله کمی از پشت سر دنبال من می آمد ولی اصلا متوجه حضور او نبودم ولی همسرم فهمیده بود که غریزه حسی ام به این موضوع واکنش نشان داده و احتمالا وقتی به سینما برسم، حرف های تندی می زنم، اینجا دیگر دو دو تا چهار تا وجود نداد. اینها واکنش های در لحظه من به اتفاقات است. بعد هم که آن کنفرانس خبری معروف برگزار شد. ولی واقعا هیچ وقت قبل از اینکه کنفرانس خبری برگزار شود، با خودم فکر نکرده بودم که باید آن حرف ها را بزنم. آنچه صورت گرفت، واکنش کاملا غریزی من بود. به همین جهت است که وقتی من فیلم می سازم، هنوز هم کسی که تهیه کننده است تا لحظه آخر دلشوره دارد که ببیند چه اتفاقی رخ می دهد و فیلم چگونه از آب در می آید. به این جهت هر آنچه اتفاق می افتاده، برآمده ازت یک حس غریزی و روحیه شخصی و بی توجه به مصلحت اندیشی های روزانه است. همین فیلم اخیر را هم تا لحظه آخر به مسئولین نشان ندادید؟ خیر ولی آقایان به اصطلاح خیراندیشی بودند که به این دوستان توصیه می کردند مواظب من باشند چرا که می گفتند من قابل پیش بینی نیستم. توجه کنید بحث از اینجا آغاز می شود که طرف تهیه کننده با خودش می گوید نکند آنچه ما د ر مورد این سوژه فکر کرده ایم با آنچه او در ذهن خودش دارد و با آنچه در نهایت ساخته می شود، متفاوت باشد. این روال هم از فیلم از کرخه تا راین آغاز شد و د موج مرده به اوج رسید و هنوز هم کم و بیش ادامه دارد. چرا خودتان تهیه کنندگی فیلم هایتان را برعهده نمی گیرید که این مشکلات هم رخ ندهد و با تهیه کننده ها دچار مشکل نشوید؟ من اصلا آدم حساب و کتاب نیستم و در فیلم به نام پدر و دعوت این تجربه برای من رخ داد و بسیار هم تلخ بود. الان هم ای اینکه تهیه کننده شدم، سخت پشیمانم. شما روحیه شوشی دارید و به نظر نمی رسد با این محاسبات بتوان رفتارتان را تحلیل کرد. اما باید به مخاطب هم حق بدهید که اگر از نزدیک شما را نمی شناسد، شما را با حواشی تحلیل کند مثل انتخاب تهیه کننده های فیلم یا حرف های خارج از فیلم. من رفتار غریزی خودم را انجام می دهم لی تعبیر این رفتار برای شما که کارهای من را تحلیل می کنید، متفاوت است. من متوجه می شوم که عده ای که رفتارهای من را می بینند تصور می کنند، از قبل حساب و کتابی انجام داده ام و کارها را طوری برنامه ریزی کرده ام که به نتیجه خاصی برسم. اما واقعیت این است که چه باور کنید و چه باور نکنید، من آدم یک لاقبایی هستم که سوار موتورم می شوم و سر صحنه فیلم برداری تا جشنواره و …. می روم. واقعا هیچ وقت طی این سه دهه فیلمسازی برنامه ریزی نداشتم که مثلا حرفی بزنم که د ر موقعیتی دیگر این حرف برایم نتیجه ای به ارمغان بیاورد. آنچه طی دو سال گذشته هم گفتم، برآمده از همین رفتار بوده و هنوز هم گاهی وقتی حرفی می زنم، احساس می کنم که اطرافیانم اذیت می شوند. اما برایم عجیب است که چطور این رفتار از سوی آنهایی که مسئول و تصمیم گیر هستند، درک نمی شوند. در زمان جنگ یا تانک را بالای خاکریز می فرستادند تا دشمن با دیدن آن شروع به تیراندازی کند. بعد نیروهای خودی، موقعیت آنها و محل حضور عراقی ها را شناسایی می کردند. من نقش آن تانک را دارم، حرفی می زنم و عده ای خودشان را از پستو بیرون می کشند واکنش نشان می دهند. برخی رفتارهای شما جای تحلیل داد. شما موج مرده را با موسسه ی روایت فتح ساختید و مدتی بعد در مقابل آنها قرار گرفتید. مدیت بعد به رنگ ارغوان را ساختید و در مقابل یک مجموعه ی امنیتی و حکومتی دیگر قرار گرفتید. مدتی بعد با موسسه اوج فیلم می سازید. بنابراین اگر کسی بخواهد با شما دشمنی بکند، با خودش می گوید حاتمی کیا مدتی قبل اعتراض کرد تا اینجا جوابش را بگیرد. حتی من شایعات زیادی هم شنیدم. مثلا اینکه می گویند شما امکاناتی گرفته اید یا برگشته اید به دامن یک جناح سیاسی و … من تقریبا به اندازه عمر انقلاب در سینما حضور داشته ام و هر بار چیزی گفتند. من گوشم پر است از این استدلال ها. ایرادی هم ندارد. شما اینطور محاسبه کنید من هم کار خودم را می کنم. آنچه ارزش دارد، فیلمسازی ست. ببینید فیلم هایم چه می گویند. اهل این حرف ها نیستم.نه که اهل این حرف ها نباشم که حتی خیلی کارها عادی تر در این حوزه های مالی را هم انجام نداده ام. یک زمانی فارابی وام های با بهره سه درصد به فیلمسازان می داد. خیلی ها برای تولید فیلم از این وام ها گرفتند بعد هم نه اقساط و نه اصل وام را پس دادند. فارابی هم با خودش فکر کرد که اینها را که نمی توان زندان انداخت. بنابراین قلم عفو روی نام آنها کشیده شد. خیلی از این امکانات استفاده کردند که بعدها مدعی اپوزوسیون شدند و هنوز هم خود را مستقل تعریف می کنند. ولی شما آن فهرست را ببینید که آیا اسمی از من آمده است؟ من حتی از این جنس محاسبات مالی هم نداشتم که مثلا بروم و وام بگیرم و فیلم بسازم و بعد هم خودم را در موقعیت اپوزوسیون قرار دهم و بگویم خوب حالا پولتان را هم پس نمی دهم . البته این رفتار را هم به حساب پیچیدگی سیاسی شما می گذارند!!! مسئولیت این نوع تحلیل با من نیست. خودشان می دانند، من در کوران جنگ به سپاه رفتم. همان زمان دوست داشتم که فیلم سینمایی بسازم. مسئول بالادستی می گفت که بودجه نداریم. به ایشان گفتم که خودم تهیه کننده پیدا می کنم. ولی گفتند اجازه فیلم سازی نداری. گفتم من چه باید بکنم؟ هم علاقه به این کار دارم و هم اینکه تخصصی پیدا کرده ام که دوست دارم از آن استفاده کنم. گفت برو در مورد نظافت و اینطور چیزها فیلم بساز که سربازها پادگان ها را خراب نکنند. گفتم من از این کارها بلد نیستم. گفت برو آپارات بگذار و برای سربازها فیلم پخش کن. گفتم من عشقم فیلمسازی است و این کار هم که ربطی به فیلم سازی ندارد. وقتی اصرار و التماس و شوق مرا دیدند به یک شرط اجازه دادند فیلم بسازم. آن هم واریز کردن دستمزدم به حساب سپاه بود. من بر همین اساس تمام دستمزدم از فیلم هویت، دیده بان و مهاجر را به حساب سپاه ریختم. حتی یک لحظه هم شک نکردم که این کار را بکنم یا نه . تهیه کننده ها چه کسانی بودند؟ هویت را با شبکه دوم سیما ساختم. فارابی تهیه کننده دیده بان بود و مهاجر را هم با حوزه هنری ساختم. اصلا مسئله من هم این نبود که بخواهم پول یا دستمزد بگیرم. حقوق ماهیانه برای زندگی من کافی بود. از آن زمان تا حالا هم موضوع زندگی شخصی ام اصلا پول نبوده و به همین دلیل هم سعی کردم در سینما فیلمی بسازم و حرفی بزنم که برای خودم مسئله باشد. همین امروز هم همیشه وقتی قرارداد می بندم، فکر می کنم از نظر مالی متوسط ترین دریافتی را در میان کارگردانان دارم. به نظرتان در همان زمان تحمل می کردند که هر حرفی می خواهید بزنید؟ هنوز حساسیتی روی من نبود. بعدها که حرف های من صریح تر شد، حساسیت ها هم بیشتر شد. سر فیلم مهاجر، در یک سکانس فرمانده سیلی به گوش زیردستی خودش می زند. مسئولان وقت برآشفتند و گفتند این صحنه وهن رزمندگان است و باید حذف کنم. نکردم و از همان روز مقاومت های من شروع شد. این نقطه آغاز بد و در از کرخه تا راین یک صفحه A4 لیست حذف دست من دادند. اگر آنجا سیدمرتضی آوینی از شما دفاع نمی کرد، احتمالا دچار مشکل بیشتری می شدید. خیر آقا مرتضی آوینی همان زمان رئیس هیأت داوران جشنواره فیلم فجر بود ولی ایشان هم اعتنایی نکردند. وقتی مردم نسبت به فیلم واکنش مثبتی نشان دادند و جشنواره هیچ توجهی به من نکرد، دلم از آوینی شکست. از او دلخور بودم. مدتی بعد یکی از بچه های فصلنامه فارابی به من گفت که آقا مرتضی یک یادداشتی در مورد شما نوشته و ما هم قصد داریم آن را چاپ کنیم. انتشار این یادداشت هم مصادف شد با شهادت آقا مرتضی. در آن نامه معلوم بود که آقا مرتضی تمام دلخوری های من را دیده است و حتی به نوعی نگاهش را تصحیح کرده است. خوب سوال من هم همین بود که این انقلابی گری در رفتار تا چه اندازه توانسته است استقلال حرفه ای شما را تامین کند؟ آنچه امروز بر من می گذرد، هزینه های حفظ همین استقلال است. سوال من این است که فیلم هایی که می سازید، تا چه اندازه تحت تاثیر تهیه کننده شما به معنای نهاد حامی فیلم بوده است؟ من هیچ وقت سفارشی برای ساخت فیلم نگرفته ام. هیچ وقت هم فیلم سفارشی نساخته ام. ممکن است که امروز یا دیروز یک نهاد تهیه کننده فیلم من شده باشد ولی اینطور نبوده که آنها پیشنهاد ساخت فیلم را به من داده باشند. موضوع فیلم اگر مسئله ذهنی و دغدغه من نباشد، اصلا نمی توانم به آن نزدیک شوم. به همین دلیل هم با صراحت می گویم که اهل کار سفارشی به این معنا نیستم. البته در جریان ساخت فیلم گاهی از تهیه کنندگانی مثل آقای منوچهر محمدی که به کارش تسلط دارد و از نظر فنی هم درک خوبی دارد، مشورت گرفته ام ولی معنایش این نبوده که به سفارش کسی عمل کنم. خدا را شکر می کنم که هیچ فیلمی هم نساختم که به آن اعتقاد نداشته باشم و حرف خودم نباشد. البته اثرات این روحیه این است که به یاد ندارم تهیه کننده ای با خیال راحت از این جهت که بداند محصول چه می شود، با من کار کرده باشد. درمورد فیلم بادیگارد هم همین موضوع وجود داشت. اجازه بدهید در مورد این موضوع صحبت کنیم. در فیلم بادیگارد هم به محمود احمدی نژاد اشاره شده و هم به حسن روحانی. در واقع شما به نوعی هر دو رئیس دولت را نقد کرده اید. اول آنجایی که به پرونده مشاور معاون رئیس جمهور در مناطق آزاد اشاره می کنید و دوم آنجایی که برای نشان دادن تفاوت دهه ۶۰ و دهه ۹۰ عکس روحانی را نشان می دهید. اینها آدرس غلط دادن است؟ ماجرای این نشانه های موازی چیست؟ آیا برای اینکه به نفع راست و چپ مصادره نشوید این نشانه های موازی را بروز می دهید؟ همیشه دوست داشتم به کسانی که دلشان برای من می سوزد، بگویم که نه من را چنان در آغوش بگیرد که نتوانم نفش بکشم و نه اینکه چنان رهایم کنید که احساس بی کسی کنم. فیلمنامه ناقص بادیگارد را به آقای حسنی دادم تا بخواند و ایشان به شدت از سوژه خوششان آمد و مرا تشویق کرد که آن را دست بگیرم. موسسه اوج برای من یعنی احسان حسنی. اگر ایشان نبودند بعید است من سر از اوج در می آوردم. حال آقای حسنی می خواهد به حضورم من در اوج افتخار کند. نوش جانش. مگر با موسسه های قبلی غیر از این بوده است. دیده بان در فارابی در شرایطی ساخته شد که جریان جشنواره ای داشت رشد می کرد و فیلم به زور و تهدید کسانی که دیده بان حاشیه امنی برای بقیه فیلم های ساخته شده است تا از فشار داخلی کم کنند. مهم این است که من باید سرجایم باشم و از اصول خودم کوتاه نیایم. حال این ایستادگی اگر امروز هم مثلا به مزاج تلویزیون خوش می آید نوش جانش. اشکال وقتی شکل می گیرد که بعضی از دوستان می گویند «نه خود خورم نه کس دهم». این قاعده بازی دست نیست. اگر حاتمی کیا قابل دفاع است، تامل نکنید ولی لطفا او را به مسلخ مصلحت نبرید که اگر ما دفاع کنیم و جریان اصولگرا دفاع کند، یک جای کار می لنگد. نه آقا نمی لنگد. شما یادتان رفته که همه فرزندان همین ملکتید. فقط دایره محافظه کاریتان بدلایل کاملا سیاسی و موقتی محدود شده است. البته این حرف زده می شود که شما چرا اصلا باز هم با سپاه کار کردید؟ کدام سپاه؟ سپاه را اگر تفکر دهه ۶۰ بدانیم، من همچنان یک پاسدار هستم. من این خط کشی ها را اصلا قبول ندارم. گر حکم شود که مست گیرند، در شهر هر آنکه هست گیرند. گفتمان فیلم های من همچنان پاسداری از نظام و انقلاب و نهضت و شیعه و آرمان و … است. هر کس تناسبی با این حرف ها دارد بسم الله. من کارگر اویم و حاضرم برایش خدمت کنم. تا چه زمانی در سپاه بودید؟ به طور فعال تا آخر جنگ ولی ورود به سینما عملا حضور فیزیکی مرا کم کرد تا جایی که دیگر بودن و نبودنم در سپاه معنی نداشت و سال ۷۵ از ساختار اداری آن خارج شدم. چرا بیرون آمدید؟ نمی شد حضور داشت. مثل گرفتن درجه در سپاه بود. یا بیاد وارد این قاعده می شدم. که با طبع من سازگار نبود و یا بیرون می کشیدم. من سپاه را تفکر می دانم و نه یک ساختار مدیریتی. برای همین راستش خودم را بسیار بسیار از کسانی که ممکن است فیش حقوقی سپاه را بگیرند پاسدارتر می دانم و هیچ ابایی ندارم که بگویم که من خودم یک تنه یک سپاه ام. در فیلم بادیگارد ولی شما مفهوم بسیار دوگانه ای را مطرح می کنید. یک حرف یا یک قرائت این است که حاج حیدر یعنی قهرمان داستان شما دچار تردید سازمانی شده است که نباید از سیاسیون حفاظت کرد. تردید دیگر او این است که انگار به اصل ماجرا شک دارد. یعنی فیلم شما در دو لبه قرار دارد. شما تعبیری هم در فیلم قرار دادید که می گوید «ترس از سوراخ شدن این کشتی دارید.» سوال من این است که آقای حاتمی کیا در کدام موقعیت است؟ تردید شخص شما تا چه حد است؟ من هشت سال روی این فیلمنامه قبض و بسط داشتم از همان زمان تحقیق و گفت وگو با محافظ های را شروع کردم. همیشه ابتدا معنایی در ذهنم شکل گرفته و بعد به آن صورت مثالی داده ام. مثلا هنگامی که قصد داشتم فیلم مهاجر را بسازم، اول برای من مفهوم نی ستان و تنهایی و بعد از آن پرواز مطرح شد. سوال من این بود که از مفهوم پرواز چه می خواهم؟ چرا پرواز؟ چرا جدایی؟ اگر این سوالات نبود، امکان نداشت مهاجر شکل بگیرد. قابل توجه دوستانی که مهاجر را بهترین فیلم من می دانند و گمان می کنند چون صرفا وجه سینمایی دارد، فیلم خالصی ست. من تا محتوایی در وجودم شکل نگیرد محال است دست به نوشتن ببرم. شاید جرقه اولیه یک شکل سینمایی باشد و من انکار نمی کنم که ابتدا یک هنرمندم و سپس چگونه هنرم را توضیح می دهم. اما در این اوضاع انکار محتوا در سینما، که گاه و بیگاه می شنوم که می گویند نباید محتوا زده شد، می فهمم سوراخ دعا را گم کردیم. شاید هم خودمان را به خواب زدیم. جالب است کسانی از سینما بدون محتوا و یا غیرایدئولوژیک سخن می گویند که خبر ندارند این بی ایدئولوژی بودن ایدئولوژیک ترین نگاه است. مگر تاریکی به خودی خود معنی دارد، وقتی نور باشد تاریکی معنی می شود والا فی نفسه تاریکی یعنی عدم. نگاه ایدئولوژیک نداشتن یک شارلاتانی و ژست روشنفکرانه است برای فرار از تعهد. در مورد بادیگارد هم این موضوع مطرح شد. من حس کردم محافظ ها به دلیل جایگاهشان و رابطه نزدیکشان به شخصیت های نظام، اسراری را می دانند. از سوی دیگر کم کم موضوعی در ذهن من شکل گرفت. سؤالم این بود که از شخصیت های نظام چه می خواهم. مثلاً من خیلی دلم می خواست نماز جمعه بروم ولی کسی که آنجا سخنرانی می کند را دوست نداشتم و از حرف های او خوشم نمی آمد. خوب در اینجا من باید چه کنم؟ وقتی به عدالت کسی که در آنجا حرف می زند شک دارم چطور باید پشت سر او نماز بخوانم و متأسفانه از یک جایی پای من از نماز جمعه قطع شد. همیشه تریبون های رسمی حرف هایی را در مورد مسئولان نظام می زدند ولی بعضی جاها هم حرف های دیگری می شنیدم که نشان می داد، اینطور که تریبون های رسمی می گویند نیست. این مفهوم مدام در سر من بود. اینکه چطور وقتی کسی را قبول ندارم باید در کنار او باشم؟ اگر در کنار او باشم رفتار غریزی من چیست؟ مثال بارزش به دوره اول احمدی نژاد مربوط ا ست. به خودم گفتم با حضور و تفکر احمدی نژاد اصلاً نمی شود کار کرد و از طرف دیگر هم نمی توانم چهار سال بیکار باشم و باید کاری انجام دهم. بنابراین سریال حلقه سبز را ساختم که سرم جایی بیش از دو یا سه سال گرم باشد تا اوضاع بگذرد. همان زمان تحقیقات بادیگارد آغاز شد ولی مدام از خودم سؤال می کردم از اینها چه می خواهم؟ اصلاً به خودم می گفتم وقتی چیزهایی را نفی می کنم، چه چیز دیگری را باید جایگزین آن کنم. بالاخره من دست خودم را به کجا باید بگیرم. این مفهوم شک و تردید از همان زمان در ذهن من ایجاد شد اما دامنه این شک چقدر است؟ نمی دانم. در فیلم بادیگارد هم جایی سر تیم حفاظت از حاج حیدر سؤال می کند، تو که به همه چیز شک نکرده ای؟ انگار می خواهد مطمئن شود حیدر اصل نظام را قبول دارد؟… بله، حاج حیدر هم تکذیب نمی کند. به هر حال در زمان تحقیق برای خودم روشن شده بود که من نمی خواهم فدایی شخصیتی بشوم که با او مسئله دارم. اما حالا با این حرف کجا باید حضور داشته باشم؟ من مثل سامورایی هستم که فقط دفاع بلد است. این طور نیست که مثلاً شخصیت من حفاظت را رها کند و برود و بقالی بزند. سامورایی در این موقعیت چه می کند؟ او که نمی رود با شمشیر در آشپزخانه پیاز خرد کند. او سلحشور بار آمده و اخلاق سلحشوری به او رفتاری را دیکته می کند. شما در وجه اثباتی به چه جوابی رسیدید؟ تحقیقات ادامه پیدا کرد تا جایی که به موضوع دانشمندان هسته ای رسیدم. اصلاً موضوع ترور دانشمندان هسته ای هم هنوز مطرح نبود. این حرف مربوط به ۸ سال قبل است. من در جریان تحقیقات متوجه شدم که چه نیروهای جوانی و با چه روحیه هایی در این مراکز حضور دارند. در این مرحله با خودم فکر می کردم اگر من به عنوان محافظی باشم که دلم نخواهد جانم را فدای یک شخصیت سیاسی که دیگر به او اعتقادی ندارم، کنم. به جای او باید از چه کسی دفاع کنم؟ این دانشمندان هسته ای و این جوانان دهه نود می توانستند همان کسانی باشند که محافظ من می توانست جانش را فدای آنها کند. چرا دانشمند هسته ای؟ خود این افراد برای شما مهم بودند یا فن آوری ای که تولید می کردند؟ می دانم نظرتان چیست. این هم غمی است مضاعف برای بچه های هسته ای که من سعی کردم به گوشه هایی از غصه های اینها از زبان همسر نابغه هسته ای فیلم جواب بدهم. اینکه این افراد نوابغ علمی ما هستند کسی شک ندارد، ولی آیا حوزه علمی فقط در همین جا محدود می شود. حتما خیر. ولی از نظر افکار عمومی، این حقیقت دارد که پیشگامان هسته ای اعتماد به نفس از بین رفته جوانان ایرانی را به آنها برگرداندند. حتی مخالفان نظام، حتی سلطنت طلب های خارج از کشور نیز به این توانایی جوانان ایرانی مابهات کردند. خب اینجا بهترین جا بود برای اشاره کردن، ولی چه کنم که بوق های تبلیغاتی کشور دفاعشان متأسفانه نتیجه های عکس می دهد و کار ما را سخت می کند. ولی من هر چه گشتم، بهتر از این تجلی اراده جایی ندیدم. این نظام سیاسی از نظر شما چه تعریفی دارد؟ جناح بندی های سیاسی و نظام سیاسی با هم چه نسبتی دارند؟ از سال ۵۷ که انقلاب پیروز شد، افق هایی مطرح شد که به دلیل شرایط سخت اول انقلاب و درگیری ها و جنگ و فشار کم کم آن افق ها گم شد. وقتی می گفتند صدور انقلاب، به نظر می آمد یک نوع دخالت در ساختار کشورهای همسایه است، و کسی هر چه جلوتر آمدیم مفهوم ضداستکباری واضح تر شد. چه کسی می تواند منکر این باشد که صدام در جنگ با ما تنها نبود و همه دولت های غربی و کشورهای مرتجع عربی پشت سرش بودند. جنگ که تمام شد، به نظر می آمد باید کینه ها را رها کنیم و سراغ سازندگی برویم ولی قصه به سادگی نبود، ما چیزی را شکل داده بودیم که ادامه دار بود و ساختار مدیریتی کشور خیلی همگون با این بحث ها نبود. در نتیجه تعریف ها پیچیده شد. وقتی من فیلم خاکستر سبز را می ساختم برای من روشن بود که کشور بوسنی در دل اروپا پشت سر ما نخواهد ایستاد، ولی ما لازم بود به کمک آنهایی برویم که به نام مسلمان بودن قتل عام می شدند. کم کم این بحث به افغانستان و لبنان کشید. نمی خواهم تحلیل مفصلی داشته باشم، روزگاری برای خود من مبهم بود که نیروهای قدس چکار می کنند، ولی وقتی داعش رنگ جدی گرفت، قاسم سلیمانی در متن داعش دیده شد. قاسم سلیمانی، به معنایی چه گوارای عصر حاضر است، چه گوارای مسلمان معتقد که همه اصول پهلوانی ایرانی را دارد و دیدیم که مردم چگونه او را پسندیدند. قاسم سلیمانی یعنی ایران یعنی آرمان و یعنی پهلوانی و یعنی مجاهد و یعنی نبض زنده انقلاب. اینها وقتی در کنار هم قرار می گیرند دیگر نقد نظام، مفهومی بزرگتر و وسیع تر می گیرد و شأنیتی پیدا می کند که احساس می کنم حالا جای ما مشخص شده است. دیگر ایران و آرمان در مرز همین گربه تعریف نمی شود و بسیار فراتر از محدوده مرزهای ماست. آقای حاتمی کیا شما مانند فیلمسازی جنگی هستید که امروز در دوران بعد از جنگ مانده اید. یعنی فیلمساز جنگ در دوران پس از جنگ. اما شما از یک طرف دلالت های ضد جنگ دارید مانند فیلم به نام پدر و از یک طرف امروز دوست دارید در سوریه باشید. فیلم چ هم نمونه دیگری از این تعارض است. شما در این فیلم چمرانی را تصویر می کنید که به دنبال صلح است و از طرف دیگر اصغر وصالی را هم دارید که جنگیدن را توصیه می کند. اینها همگی گفت وگوهای درونی شماست. آیا در درون شما یک دوقطبی وجود دارد؟ جواب به این سؤال خیلی حوصله می خواهد و زبان فصیح که من در آن ناتوانم. ولی سعی می کنم تمام جوابتان را در درون فیلم های خودم بیایم و کدهایش را پیدا کنم. در فیلم از کرخه تا راین، وقتی خواهر ساکن آلمان به برادرش که در جنگ چشمانش را از دست داده می گوید چه واژه ای کثیف تر از جنگ است، او می گوید صلح. من به این تناقض اعتقاد دارم. یعنی تا محدوده تعریف مشخص نشود، همه جمله ها می تواند بارهای متضادی حمل کنند. تا نیمه فیلم «چ» تمام تلاش شخصیت فیلم یعنی دکتر چمران بر آنست که با مذاکره جنگ و کشتار را از بین ببرد، ولی حریف قلدرتر از آنست که زیر بار رود. در نتیجه بعد از سقوط هلی کوپترچمران دست به اسلحه می برد تا صلح را برقرار کند. شما حتماً دیده اید نیروهای حافظ صلح در مناطق جنگی را. همه مسلحند. این چه معنی دارد جریان آرمان خواهی که اکنون شاید بشود حاج قاسم سلیمانی را نماد آن دانست، تفکر نظامی و میلیاری ندارند. چه اینکه اگر این تفکر بود، حریف زودتر از او دستش را می خواند و تا به حال حذف شده بود، این تفکر فرهنگ جهاد به معنی اصلاح دارد. به معنی سازندگی دارد. مثل احمد متوسلیان در کردستان است که به جنگ با شرار رفته، ولی وقتی گرسنگی مردم شهر را می بیند شروع به توزیع ارزاق عمومی می کند. این تفکر علاقه به باروت ندارد ولی حاضر نیست از اصول انقلابی خود کوتاه بیاید. خب حریف داعش را تولید می کند که قرار است مقابل این جریان با زبان خودشان بایستد، به نظر من داعش، سبب خیری شد که این تفکر بار دیگر زنده بودن خودش را به مردم ثابت کند. شما گفتید که نظام را به معنای یک پیام تعریف می کنید که گاهی مسأله آن بوسنی است و گاهی سوریه. نظام برای شما معنا و ارزشی دارد که برآمده از درونیات شماست. احساس می کنم برای اینکه این ارزش ها را نشان دهید، در محیط شهر نمی گنجید و از شهر خارج می شوید. فکر می کنم این تحلیل درست نیست. این را به صراحت می گویم که من ذهن جنگجوی اسلحه به دست ندارم و این کار را هم اصلاً بلد نیستم که مثلاً اسلحه دستم بگیرم و بجنگم. همیشه هم در دوران جنگ تنها دوربین دستم بوده و تنها کار خودم را می کردم. بنابراین دنبال این هم نبودم که مرزها را گسترش دهم و به فکر این طور چیزها باشم. اسلام چطور؟ برای آن می جنگید؟ سالها قبل تحقیقاتی در مورد نیروهایی که معروف به استشهادی هستند در لبنان انجام می دادم. همان زمان فهمیدم که اگر ایران به معنای این مرزهای آبی و خاکی من را گرفتار خودش کند، باخته ام. از اینجا چیزی گیر من نمی آید و در آن گم می شوم. ولی اگر بگویم، مفهوم بزرگتر و حرف دیگری است مانند اینکه حداقل دایره گردشم را از ایران به شیعه وسعت دهم، احساس بهتری دارم. محصول همین طرز فکر، ساخت خاکستر سبز شد. البته شما از شیعه هم فراتر رفتید. وقتی به بوسنی رفتید یک مفهوم انسانی را پیش روی خودتان داشتید. یک مثال از خاطراتی می زنم که دوستان دیگر برای من تعریف کرده بودند. کوبانی مرکز حضور مؤثر پ ک ک است. پ ک ک که در دوره های مختلف زمانی نیروهای مرزی ما را به شدت اذیت می کرد. تعداد زیادی از سربازان در پاسگاه های مرزی را نیز همین ها کشته اند. حالا همین کوبانی در محاصره داعش قرار گرفته بود. حاج قاسم سلیمانی و نیروهای ایشان وارد عمل می شوند و منطقه را نجات می دهند. طبیعتاً اگر قرار بود بر اساس منطق نظامی عمل کند، می توانست بگوید بهتر این است که داعش کوبانی را نابود کند و یک نیروی متخاصم کم شود اما بحث اینجا فراتر از این نوع مرزبندی هاست. بر اساس اصول مروت و جوانمردی همین بچه ها می گویند اهالی کوبانی گرفتار شده اند و ما باید به کمک آنها برویم. این موضوع برای من ارزش است. این مفهوم برای من اهمیت دارد. اگر این طور نباشد و خودم را در مرزهای ایران محاصره کنم، احساس می کنم که پایم را بسته اند. پس مسأله شما انسان در جنگ است نه این عقیده یا آن عقیده … خب جایگاه عقیده در این بین چه می شود؟ اگر علی و حسین (ع) را از من بگیرید، مسیرم را گم می کنم. به شدت اعتقاد دارم که موضوع شیعه در ذهن من جایگاه بزرگی دارد و نمی توانم و نمی خواهم آن را فراموش کنم. خیلی وقت قبل این آرمان گرایی برای من در محدوده مثلاً حراست از پاسگاه محله خودمان تعریف می شد ولی این موضوع الان برای من وسعت گرفته و آن را تنها محدوده به مرز نمی بینم. اصلاً به همین دلیل است که به مبارزانی مانند چه گوارا علاقه دارم. او هم محدوده به مرز نبود. برای همین هم به سمت چمران می روم و فیلم او را می سازم چرا که در لبنان و فلسطین و ایران حضور داشت. چمران هم برای مظلومان می جنگید. او برای آزادی خواهی می جنگید و البته باز هم در ایران برای همین مفهوم یعنی نجات جان انسان دنبال صلح بود. آنچه مرا جذب چمران کرد، همین بحث بود. البته چمران شما متفاوت از چه گوارا بود. من دیالوگ های خودم را بین شخصیت های فیلم پخش می کنم. هر کدام از آنها بخشی از حرف کلی من را تکمیل می کنند. هر کدام از شخصیت ها در داستان من می آیند تا حرف های من را تکمیل می کنند. هر کدام از شخصیت ها در داستان من می آیند تا حرف های من را بزنند. بنابراین تمام چمران نیست که حرف را می زند. او صلح می خواهد و وصالی می جنگد ولی باز هم هر دو موضوع شأن نجات جان انسان هاست. وصالی احساس کرده که عده ای مظلوم در گوشه ای گیر افتاده اند و به کمک آنها رفته، هر چند که هم قطارانش اعتقاد دارند این جنگ قومی و قبیله ای است ولی وصالی و چمران پای خودشان را بیرون نمی کشند. این همان رفتاری است که ما در کوبانی داشتیم. برای خودمان تعریف نکردیم که کوبانی به ما مربوط نیست چون در مرزهای ایران نیست. آنجا که جان انسان و آزادی خواهی در خطر بود ما هم پیش قدیم شدیم. اما در بادیگارد همه دیالوگ ها در قهرمان فیلم جمع شده است. مثلاً در بادیگارد ما نسبت به مأمور امنیت ملی هیچ علاقه ای نداریم. انگار آقای حاتمی کیا، خودش را با حیدر هماهنگ کرده است. حتی فرمانده حیدر هم او را دیگر درک نمی کند. شما خودتان را در تمام شخصیت ها توزیع می کردید ولی امروز در بادیگارد شما خود خود حاج حیدر هستید انگار … نه این حرف را قبول ندارم. اینجا هم همان تقسیم بندی وجود دارد. من از زبان دانشمند هسته ای هم حرف می زنم. از زبان دختر حیدر هم صحبت می کنم، به او حق می دهم و جای انتخاب برایش می گذارم. در همین فیلم بادیگارد سر تیم حفاظت هم حرف های معقولی می زند و می گوید بالاخره همه اشتباه می کنند و اصلا حق اشتباه و تصمیم گیری هم دارند او می گوید ما ربات نیستم. البته یکی هم حیدر است. عقل آدم می گوید که حتی مأمور امنیت ملی هم کارش را به درستی انجام می دهد. او نماینده عقلی است که می گوید باید امروز جلوی تخلف حیدرها را گرفت. این منطق را جامعه می پسندد و به نوعی رفتار مأمور امنیتی برخورد با خاطی است. اما آنچه در حیدر رخ می دهد. محاکات فردی من است حیدر به خودش می گوید خدایا من نمی خواستم از معاون رئیس جمهور حفاظت نکنم ولی انگار بدنش بدون اختیار او کار خودش را کرده است حیدر رفتاری ناخودآگاه انجام داده و حالا خودش اولین نفری است که به نقد خودش نشسته و به صراحت می گوید من دیگر برای این کار مناسب نیستم. رئیس او می گوید تو چرا این کار را کردی؟ ولی حیدر جواب روشنی ندارد و می گوید امروز دیگر نمی توانم جان خودم را برای حفاظت از این آدم ها بگذارم. حیدر می گوید بیایید مشکل را حل کنید این همان حرف من است که می گویم امروز دوست دارم به نماز جمعه بروم ولی کسی که سخنرانی می کند را قبول ندارم خوب در این شرایط چه باید کنم؟ از طرف دیگر مأمور امنیت ملی هم حرف درستی می زند او می گوید تو برای حفاظت حقوق می گیری و این شغل است و اگر چنین حدود و اختیاری برای محافظ قائل باشیم دیگر سنگ روی سنگ بند نمی شود بنابر این حیدر در خودش گرفتار شده و دروغ هم نمی گوید که خودش را پنهان کند آنچه در حیدر رخ داده در من هم حضور دارد حرف حیدر و مأمور امنیتی همه دیالوگ های درونی من است که برای فهم مخاطب تفکیک شده است. باور کنید که شما خیلی صریح شده اید دو مثال از فیلم خودتان می زنم سلحشور (مأمور امنیتی در فیلم آژانس شیشه ای) و قیصری (مأمور امنیتی در فیلم بادیگارد) هر دو آدم های امنیتی هستند. هر دو جزو مغز استخوان نظام هستند و برای آن دل می سوزانند اما شما از موضع حاج کاظم ها و حاج حیدرها با آنها مسئله دارید و مسئله تان روز به روز هم بیشتر شده است، گویا به قول شریعتی از اینکه نهضت نظام بدل شود نگرانید به قول تروتسکی ظاهرا در انقلاب مدام اید. پس تکلیف نظام چه می شود؟ چه زمانی باید استقرار پیدا کند. شما حتی معاون رئیس جمهور را در این فیلم به این علت که از کار علمی به کار سیاسی روی اورده تقبیح می کنید. سوال من این است چه زمان نوبت سیاست است چرا سیاست را انکار می کنید چرا اینقدر ضد سیاست هستید. فیلم بادیگارد شکل گرفته است که همین سوال را توضیح بدهند شرایطی که برای فیلم آژانس مطرح نبود. اینجا محاکات کسی است که نمی داند دایره فدایی بودنش تا کجا اعتبار و کشش دارد. حاج حیدر محافظ شخصیت های نظام است و حاج کاظم محافظ نیروهایی که روزی با او در جنگ زخم خورده اند. تعجب می کنم شما تا این حد نسبت به قیصری همذاتی دارید و معتقدید که من با او بیرحمانه عمل کرده ام مشکل کجاست. من با همه فنون سینمایی که می شناسم قصد داشتم او را به درستی تعریف کنم اینکه می گویم به درستی یعنی با جهان ارزشی من در سال ۹۴ و قطعا شرایط کنونی با دوران ۷۵ که خاتمی روی کار آمد خیلی متفاوت است الان جریان اصلاحات حس کرده است که باید در رحم مصنوعی امکان بقا داشته باشد و باید مدافع وجود موجود باشد. ولی خواهش می کنم از من انتظار همراهی نداشته باشید. شما در مواجهه با همه سیاست مداران اینطور نیستید مثلاً جایی گفتید آقای ظریف را دوست دارید. بله، آقای ظریف برای من اسکناس باارزشی است که پشتوانه اش را از حاج قاسم می گیرد. این دو همدیگر را کامل می کند. اما آقای حاتمی کیا جای ظریف ها و سیاست مداران اینگونه در فیلم شما کجاست؟ شما در بادیگارد آنها را بدمن کرده اید؟ سوال من این است که جای جنس دیگر سیاست در کارهای شما کجاست؟ اجازه می خواهم ظریف را ظریف بدانم و نه نمونه ای از مسئولان هیأت حاکمه. او مختصاتی دارد بسیار شفاف ، معصوم، جنگجو به وقتش. کاش ذره ای از این احساس و شخصیت در نیروهایی که از آن به اداره فرهنگ مأموریت گرفته اند می دیدیم. بالاخره ما باید یک روز ثبات پیدا کنیم این نهضت و انقلاب باید روزی به دولت و نظام تبدیل شود قهرمان این دوران هم شاید سلحشورها و قیصری ها باشند… اجازه بدهید به اصل داستان فیلم برگردم. داستان ما این است که محافظی شک کرده است و بعد از این شک، دچار بحران شده که چرا شک کرده است. همین آدم مدتی بعد محافظت از یک شخصیت دهه ۹۰ را بر عهده می گیرد و جانش را در راه حفاظت از او از دست می دهد.. امروز آنچه در من رخ داده، احوالی درونی است منطق حاکم بر کشور راه خودش را برود و اجازه داشته باشیم جرقه هایی مثل حاتمی کیا راه خودشان را بروند. من شمشیری نیستم که بتوان با آن خیار پوست کند. فارس انتهای پیام
یکشنبه ، ۲۳اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: لنجانا]
[مشاهده در: www.lenjanna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها