محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831235010
بر سر اعتقاداتش قوم و خویش و خانواده نمی شناخت
واضح آرشیو وب فارسی:تا شهدا: در باز می شود و محمدحسین یک سال و نیمه به استقبالمان می آید و با لبخند دندانهای شیری اش را نشان می دهد. وارد خانه شهید احمد اعطایی می شویم و سلاممان را گرم و صمیمی پاسخ می دهند. مادر، خواهر و همسر شهید، برای مصاحبه آماده می شوند.سؤال ها را از همسر شهید آغاز می کنم.به گزارش تا شهدا؛ در باز می شود و محمدحسین یک سال و نیمه به استقبالمان می آید و با لبخند دندانهای شیری اش را نشان می دهد. وارد خانه شهید احمد اعطایی می شویم و سلاممان را گرم و صمیمی پاسخ می دهند. مادر، خواهر و همسر شهید، برای مصاحبه آماده می شوند.سؤال ها را از همسر شهید آغاز می کنم. * لطفاً معرفی مختصری از شهیدتان بفرمایید؟ ایشان احمد اعطایی، متولد 7 شهریور 64 بود. دیپلم برق داشت و در دانشگاه علامه طبرسی مشغول به تحصیل بود. دو فرزند هم به نام های محمدعلی چهار سال و نیم و محمدحسین یک سال و نیم داریم. عروسیمان همه چیز داشت؛ ولی به جای موسیقی، مولودی داشتیم * نحوه آشناییتان با شهید به چه صورت بود؟ جاری من، دوست صمیمی ام بود و ما را برای آشنایی به هم معرفی کردند. رسم خانواده همسرم اینطور بود که اول خواهر و مادرشان به منزل ما آمدند، بعد هم یک بار با خود احمد آقا آمدند و صحبت کردیم و در همان جلسه اول به توافق رسیدیم. * و آغاز زندگی مشترک؟ اول یک مراسم شیرینی خوران برای محرمیت و خرید عروسی داشتیم. یک سال و نیم هم عقد بودیم. بعد هم جشن عروسی گرفتیم. عروسیمان همه چیز داشت؛ ماشین عروس، آتلیه، تالار، ولی به جای موسیقی، مولودی داشتیم. * چه ویژگی اخلاقی بارزی در همسرتان وجود داشت که ایشان را از بقیه متمایز می کرد؟ احمد خیلی مهربان بود و ولایت مدار! یعنی همه می دانستند که احمد ولایتی است! * این ولایتمداری را چطور بروز می دادند؟ خواهر شهید که سالهای بیشتری را با شهید احمد اعطایی سپری کرده، پاسخ می دهد: من یک خاطره در این مورد به ذهنم می رسد؛ یک بار رفتم منزل برادرم، احمد گفت: می خواهم یک تابلو سفارش بدهم، که روی آن بنویسند: "هرکه باشد بر خمینی بدگمان / حق ندارد پا گذارد این مکان " به او گفتم: که می خواهند پا به منزلت بگذارند مدیون می شوند! قبول نمی کرد! گفتم: من هم منزل تان نمی آیم! چون همه ما آقا را قبول داریم ولی شاید در عمل طور دیگری رفتار کنیم! سر همین قضیه 4-5 ماه باهم بحث داشتیم! و به خاطر ولایت، حاضر بود قید منی که خواهرش بودم را بزند! کلاً همینطور بود و سر اعتقاداتش مادر و خواهر و همسر نمی شناخت! همسر شهید در ادامه می گوید: اصلاً نمی توانست تحمل کند کسی به آقا تندی کند! سریع دفاع می کرد! سال 88، عروسیمان در اوج اغتشاشات بود، مرا گذاشت و یک ماه به مأموریت رفت! خواهر شهید، حرف همسر برادرش را تأیید می کند: بله. من دقیقاً یادم هست که دو ماه بود ازدواج کرده بودند. به او گفتم: همسر دو ماهه ات را کجا می گزاری؟! گفت: هر وقت و هر جا به من نیاز باشد باید بروم! * از خواهر شهید سؤال می کنم: دوران کودکی شهید چطور بود؟ خاطره ای از آن دوران به خاطر دارید؟ احمد خیلی شیطنت داشت! اما شیطنت شیرین، نه بد! زیاد اهل درس خواندن نبود! وقتی من ازدواج کردم، احمد کوچک بود. همسرم دبیر او بود. از دست شیطنت های احمد به من شکایت می کرد! یک بار در مدرسه سرش درد گرفته بود، برای این که همین را بهانه ی فرار از درس کند، آن قدر پیاز داغش را زیاد کرده بود که او را با موتور به خانه آوردند! از همسرم که پرس وجو کردم می گفت: همان بهتر که مدرسه نیاید! کلاً خیلی شیطنت می کرد! از بچگی هم به خاطر دارم، مدام با ما به هیئات می آمدو هر پنجشنبه باهم به مزار شهدا می رفتیم. * تابه حال حرفی از شهادت زده بودند؟ خیلی زیاد!.. همه به او شهید زنده می گفتیم! یادم هست، خط تلگرامم مدتی خراب شده بود، وقتی درست کردم و پیامها برایم آمد، دیدم شکلک های گل برایم فرستاده و نوشته: برایت گل فرستادم که بعداً وقتی شهید شدم نگویی احمد برایم گل نفرستاد! ما همه می دانستیم احمد شهید خواهد شد! اما فکر نمی کردیم آنقدر زود برود! می گفتیم لااقل بچه هایت را بزرگ می کردی بعد! روزهای آخر هم از حرکاتش می فهمیدم! یک بار در خانه داشت میوه می خورد، دیدم که اشک هایش فروریخت و بعد به سرعت پاک کرد! مدام می گفت برایم دعا کنید! ما هم فکر می کردیم برای کارهای دنیایی به گرفتاری خورده! و اینطور شد که ندانسته برای شهادتش دعا کردیم!! مادر، حرف دخترش را تصدیق می کند: به من زنگ می زد و می گفت: مادر برایم دعا کن! چند وقت بعد تماس گرفت و گفت: الهی قربانت شوم مادر! کارم درست شد! خواهر ادامه می دهد: روزهای آخر خیلی فیلم های شهدای مدافع حرم را نگاه می کرد. خانواده های آنها را به ما نشان می داد و می گفت: ببینید چقدر صبورند! ببینید همسران اینها، خواهران اینها، مادران اینها چقدر صبر دارند. داشت کم کم ما را آماده می کرد! داشت با آب وتاب، از دوره آموزشی اش تعریف می کرد،گفتم: احمد به جان خودم تو داری به سوریه می روی! می خندید و منکر می شد! خود حضرت زینب به خانواده شهدا صبر می دهد مادر شهید را که می بینم آرام و صبور چشم به زمین دوخته، با سوالی سر صحبت را با او باز می کنم * ما همیشه یک نشانه ی ویژه و خاص در مادران شهدا می بینیم، که آن صبر هست؛ رسیدن به این صبر چگونه و چطور ممکن می شود؟ این صبر از خود حضرت زینب می آید! خودش می دهد! غریبی حضرت زینب را که دیدم، مصیبت خودم را فراموش کردم * یعنی برای شما سخت نبود شهادت پسرتان؟ چرا! مگر می شود مادر دلش آتش نگیرد! در دل مادر چیز دیگری می گذرد. اما وقتی می بینم حضرت زینب سلام الله علیها آن قدر سختی کشیدند، اینها به چشم نمی آید! خواهر شهید دنبال حرف مادر را می گیرد:همیشه بین گریه هایم، وقتی فکر می کنم که احمد نمرده و شهید شده! خدا را شکر می کنم. و دقیقاً این جمله را مرور می کنم که اگر شهید نشویم می میریم، در تلخی رفتنش یک شیرینی هست که بابت آن خدا را شکر می کنم. مادر دوباره از حضرت زینب سلام الله علیها می گوید:وقتی ما را به سوریه برده بودند و دیدیم که بی بی حتی الآن چقدر مظلوم هستند وقتی غریبی حضرت را در زمان الآن می دیدم برایم غم انگیز بود. و مصیبت خودم را فراموش کردم. خواهر شهید با این حرف، سخن مادر را تأیید می کند:تازه با رفتن احمد که خیلی ها دوروبر ما آمدند، اما حضرت زینب سلام الله علیها خیلی غریب بودند! مادر را می بینم که نجواکنان و زیر لب می گوید:خدا را شکر در راه خوبی دادمش! احمد خیلی احساساتی بود، اما روزهای آخر حتی از بچه ها دل کنده بود. * اعزامشان چگونه بود؟ از قبل خبر داشتید؟ همسر شهید در پاسخ می گوید:دو ماهی را دنبال کارهای اعزامش بود، ولی به خاطر مسائل امنیتی، از اعزام حرفی نمی زد. کلاً هم اینگونه مسائل را نمی گفت. دنبال انتقالی به قسمتی بود که راحت تر نیرو اعزام می کردند، در آخر هم خدا را شکر توانست برود. البته فرماندهشان اوایل اجازه نمی داد، می گفتند به تو احتیاج داریم. * شما را چگونه توانستند راضی کنند؟ من که از اول ازدواج راضی شده بودم! در خواستگاری که صحبت می کردیم، می گفت:هرکجا ظلم باشد، هر جا به من نیاز باشد، نمی توانم بمانم و باید بروم. من هم از همان روز اول قبول کردم! * چگونه از شهادتشان اطلاع پیدا کردید؟ روز جمعه با خواهر همسرم به گلزار شهدا رفته بودیم. همسرشان تماس گرفتند و کد ملی احمد را خواستند و گفتند برای کارهای منزلی می خواهند که قرار بود بگیریم! به خانه برگشتیم. ظهر موقع نهار، دایی و همسردایی احمد آقا با چهره هایی مغموم وارد خانه شدند! تمام وجودم را اضطراب گرفت، دست از غذا کشیدم. فهمیده بودم حتماً اتفاقی افتاده که اینها تا این حد ناراحت هستند. پرسیدم: چیزی شده؟ گفتند: احمد مجروح شده و در بیمارستان بقیة الله بستری شده. می توانیم برویم او را ببینیم. کمی بعد گفتند: مجروحیتش زیاد شده! من باورم شده بود که مجروح شده، منتظر بودم برویم بیمارستان و احمد را ببینم. کمی که گذشت. برای همسر خواهرشوهرم پیامک آمد. به گوشی شان نگاه کردند و گفتند: مبارک است، احمد شهید شد. درواقع احمد تاریخ شهادتش اول صفر بود. همان اولین باری که اعزام شده بود شهید شد. * اگر زمان به عقب برگردد و شما دوباره بخواهید برای زندگی با شهید احمد اعطایی، تصمیم بگیرید، مجدداً ایشان را انتخاب می کنید؟ قطعاً! و اتفاقاً بیشتر دلم می خواهد با او باشم. خواهر شهید که انگار حرفی روی دلش مانده، آن را بر زبان می آورد:ما آرزو می کنیم کاش یک مرد دیگر از این خانواده برود و شهید بشود! احمد ذخیره دنیا و آخرت ما شد! همیشه برای رفتن دل شوره داشتم. اما حالا دل خوش به شفاعت اویم. احمد واقعاً مخلص بود. به معنای واقعی مخلص بود. امثال ما شاید تا فلسفه ی عملی را ندانیم انجامش ندهیم اما احمد می گفت: چون خدا گفته و خدا خواسته پس باید همین باشد. * رفتار ایشان با بچه ها چطور بود؟ خیلی با بچه ها مهربان و صمیمی بود. هیچوقت آنها را دعوا نمی کرد. اوج دعوایش این بود که تن صدایش را کمی بالا ببرد تا دست از شیطنت بکشند. سعی می کرد با کارهایش به بچه ها آموزش بدهد. به آنها یاد می داد و می گفت: " باباجان، وقتی پاشدی بگو الحمدالله. بگو یا علی. " * چطور به جدایی از بچه ها راضی شدند؟ دل کند!.. احمد خیلی احساساتی بود. ولی روزهای آخر دل کنده بود. حتی تماس های آخرش هم در حد سلام و احوال پرسی بود. * آخرین بار چه زمانی با شما تماس گرفتند؟ سه روز قبل از شهادتشان بود. اصرار داشت کسی متوجه نشود به سوریه رفته! به او گفتم اینجا همه متوجه شدند! و گفتم: من به تو افتخار می کنم. تو مایه افتخار منی که عزیزترین کسانت را گذاشته ای و داری دفاع می کنی. این را که گفتم آرام شد. خواهر، حرف همسرشهید را ادامه می دهد:برای این که نگرانش نباشیم، هیچوقت نمی گفت کجا می رود. هر بار با مادر تماس می گرفت و می پرسید کجایی؟ می گفت: کنار تلفنم! کنار باغچه هستم!... یک بار داشت برایم با آب وتاب، دوره آموزشی آخرش را تعریف می کرد و می گفت: آر.پی. جی زدیم! به شوخی می گفتم: احمد به جان خودم تو داری به سوریه می روی! می خندید و منکر می شد! این اواخر هم گوشهایش به خاطر استفاده از همین ادوات، درد می کرد. تا این که بالاخره یکی از دوستانم او را در فرودگاه دیده بود و به من خبر داد. من هم همه ی نگرانیم این شد که نکند به همسرش چیزی نگفته و رفته باشد؟ با همسرش تماس گرفتم تا ببینم از رفتنش خبر دارد یا نه! وقتی اشاره به رفتن او کردم، گفت: ان شاالله هر جا که هست سلامت باشد! فهمیدم خبر دارد. به این جای حرف که می رسد. خواهر بغض می کند:شب سوم محرم بود. چون از دوستم شنیده بودم که برادرم به سوریه رفته، خیلی گریه کرده بودم. خواب دیدم که خانم عادی، نه حالا با حالت روحانی و معنوی به من کتاب کرم رنگی داد و گفت: میدانم که گریه کردی و چشمهایت درد می کند و نمی توانی بخوانی. گفتم: لااقل بگو این کتاب چیست؟ گفت: کتاب شهداست! کتاب را که باز کردم، در اولین صفحه، عکسی از شهید دوران دفاع مقدس، شهید هاشمی را دیدم. صفحه را که ورق زدم عکس احمد را دیدم! نوشته بود: شهید احمد اعطایی گفتم: این که احمد ماست! گفت: شهید شده
پنجشنبه ، ۲۰اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تا شهدا]
[مشاهده در: www.tashohada.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها