محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845794599
چرا تغییر حکومت در خاورمیانه دیگر نتیجه نمی دهد؟
واضح آرشیو وب فارسی:زمان نیوز: آیا هرج و مرج کنونی خاورمیانه، مانند آنچه در لیبی مشاهده می شود، از جذابیت مداخله به عنوان یکی از رویکردهای سیاست خارجی آمریکا می کاهد؟ کارشناسان چند اندیشکده مطرح آمریکایی در مجموعه یادداشت هایی در نیویورک تایمز، به بررسی موضوع تغییر حکومت به وسیله مداخله آمریکا پرداختند و دلایل خو را در جهت رد یا دفاع از آن مطرح کردند.با توجه به عواقب غم انگیز نقش آمریکا در سرنگونی «معمر قذافی» در لیبی که به شکست مداخله آمریکا در عراق و افغانستان افزوده شد، سیاست تغییر حکومت به صورت جدی تر زیر سؤال می رود. دولت همچنان اصرار دارد که «بشار اشد» رئیس جمهور سوریه باید خلع شود تا که کشور ویران شده اش سروسامان بگیرد. اما آیا با توجه به پیامدهایی که شاهد آن بوده ایم، هنوز هم می توان حذف دیکتاتورها بدون حضور نظامی جدی جهت حفظ ثبات پس از آن را سیاستی معقول دانست؟ زمان بدون تایید محتوا و ادعاهای مطرح شده در این گزارش، ترجمه کامل آن را صرفا جهت اطلاع نخبگان، کارشناسان، پژوهشگران، دانشجویان و تصمیم گیران عرصه سیاسی کشور از رویکردها و دیدگاه های اندیشکده های غربی منتشر می کند و دروغ پراکنی ها، اطلاعات نادرست، اتهامات و القائات این گزارش مورد تأیید زمان نمی باشد. تغییر حکومت امیدهای اشتباه ایجاد می کند جرمی شاپیرو مدیر تحقیقات اندیشکده شورای روابط خارجی اتحادیه اروپا، عضو ارشد اندیشکده بروکینگز و عضو پرسنل برنامه ریزی سیاست وزارت خارجه آمریکا از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳ بوده است و در این سمت مشاور وزیر در سیاست آمریکا در شمال آفریقا و خاور نزدیک را بر عهده داشت. شاپیرو معتقد است: تغییر حکومت برای روح آمریکا رضایت بخش است. جنگنده های آمریکا وارد آسمان می شوند؛ همچون سواره نظام هایی که در فیلم های قدیمی روی تپه ظاهر می شوند و نیروهای بد را مجبور به فرار می کنند. یک دیکتاتور کارتونی خلع و پایتخت آزاد می شود، در حالی که جمعیت شادی کنان پرچم آمریکا را در خیابان ها به اهتزاز درمی آورند. همه این ها به تلویزیون خوب کمک می کند. • در خاورمیانه تغییر حکومت کافی نیست • ارتش آمریکا نمی تواند ثبات برقرار کند و باید با وجود جرائم آنها مایل به همکاری با حکومت هایی باشد که با آنها مخالف است. اما طی سال های اخیر ما آموخته ایم (یا باید آموخته باشیم) که در خاورمیانه تغییر حکومت کافی نیست. تجربه اخیر در افغانستان، عراق و لیبی ثابت کرده است که آمریکا در سرنگون کردن دولت ها فوق العاده خوب عمل می کند. اما آنچه برای پایان دادن به رنج و حفظ اعتبار آمریکا واقعاً اهمیت دارد توانایی برقراری ثبات در کشور پس از پایان یافتن شادی هاست. • نتیجه تمامی مداخلات آمریکا تداوم جنگ و گسترش آشوب بوده است • آمریکا در زمینه این کار طاقت فرسا که از زیبایی ظاهری کمتری برخوردار است، خوب عمل نمی کند. آمریکا در عراق تلاش کرد از طریق حضور گسترده ثبات را در کشور برقرار کند. آمریکا در افغانستان عملیاتی به سرکردگی ناتو تدارک دید. آمریکا در لیبی این وظیفه را به عوامل محلی با کمک سازمان ملل واگذار کرد. ویژگی مشترک تمام این اقدامات این است که هیچ یک مؤثر نبود. نتیجه هر مورد تداوم جنگ، گسترش آشوب و افزایش خشم و خشونت علیه سازمان ملل بوده است. • با حذف دیکتاتورها کل مسئله حل نمی شود • یکی از دلایل این شکست ها این است که دیکتاتور نابکار و حکومت او تنها بخشی از مسئله بودند. در حقیقت حکومت به خاطر تمام سرکوب هایش اغلب آشوب را از بین می برد. با این وجود ما در سوریه چنان بر «بشار اسد» تمرکز کرده ایم، گویی خروج او راه حل است. ما مذاکرات صلحی را که ممکن است او را در جایگاهش باقی بگذارد محکوم می کنیم. ما به خود می گوییم اگر آمریکا با همان فراست همیشگی فقط او را راهی کرده بود، امروز سوریه در آرامش بود. اما مشکلات سوریه، همانند بخش اعظم خاورمیانه، بسیار عمیق تر از دیکتاتور آن به تنهایی است. زمان زیادی سپری شده است تا متوجه شویم آمریکا علیرغم قدرت نظامی حیرت انگیز خود نمی تواند از طریق تغییر حکومت ثبات را برقرار کند. به همین دلیل ما باید با حکومت های مورد هدف همان طور که هستند، علیرغم نقص ها و جرائمشان همکاری کنیم. همان قدر که تحمل آن دشوار است، ما قابلیت انجام کار دیگری را نداریم. «تغییر حکومت» اغلب موفقیت آمیز بوده است دانیل پلتکا معاون تحقیقات سیاست خارجی و دفاعی در موسسه امریکن انترپرایز است. نظر او اندکی متفاوت است و تا حدودی مدافع مداخله جهت تغییر حکومت است. او می گوید: این سؤال که آیا آمریکا باید دیکتاتورهای خاورمیانه یا آسیا یا هر جای دیگر را نادیده بگیرد یا نه، منجر به بحثی گسترده تر می شود که نقش آمریکا در جهان چه باید باشد. این یک تقسیم بندی چپی-راستی نیست، بلکه یک تقسیم بندی ایدئولوژیک است: جهان گرایان در برابر انزواگرایان جدید. به سرنوشت اتحاد جماهیر شوروی و خودکامگان کره جنوبی و تایوان نگاه کنید. با یک برنامه و تعهد راهبردی که در عراق و لیبی وجود ندارد، این محقق می شد. جهان گرایان معتقدند قوی ترین و غنی ترین ملت در جهان وظیفه دارد نه تنها در پی منافع خود، بلکه در پی منافع جهان منکوب شده و نیازمند باشد و همیشه متوجه هستند که ما از تنظیم این راهبردها، اولویت های راهبردی و اقتصادی خواهیم داشت. انزواگرایان جدید (که از برخی جهات با «لیندبرگ ها» و «کافلین های» گذشته متمایز هستند) و همسفران واقع گرای آنان اظهار می کنند تبدیل جهان به جایی بهتر صرفاً غیر ممکن نیست، بلکه نامطلوب است. این گنجینه ارزشش را ندارد؛، این خون ارزشش را ندارد. آنها تأکید می کنند علاوه بر این، سابقه ما شکست است. • شکست آمریکا در لیبی و عراق قابل اجتناب بود • اما شکست آمریکا-فرض کنید در لیبی، فرض کنید در عراق-قابل اجتناب بود. اگر ما در سال ۲۰۱۱ نیروهایمان را از عراق خارج نکرده بودیم، امروز چشم انداز کاملاً متفاوت بود. همچنین اگر دولت اوباما خلع «معمر قذافی» دیکتاتور لیبی را با طرح برقراری ثبات در آن کشور و حمایت اقتصادی و سیاسی از آن دنبال کرده و هیچ خلائی باقی نگذاشته بود، لیبی در حال حاضر مأمنی برای داعش و القاعده نبود. به علاوه در حالی که لیبی ممکن است از آخرین لکه های سیاه سابقه آمریکا باشد، آخرین قرن «تغییر حکومت» نامی که مخالفان سیاست جهان گرایی برگزیده اند، قرن موفقیت های خیره کننده است. اتحاد جماهیر شوروی و پیمان ورشو کجاست؟ دیکتاتورهای آلمان، ژاپن و ایتالیا چه طور؟ خودکامگان کره جنوبی و تایوان کجا هستند؟ از میان رفته اند. درک این موضوع که انتخاب اخلاقی مخالفت با خودکامگی باید با طرحی راهبردی جهت جایگزین کردن نظامی باثبات به جای آن دیکتاتور همراه باشد یک مسئله است. این به معنای حمایت از دموکرات هاست، در حالی که ما متوجه می شویم آنها از سرمایه داری دموکراتیک حمایت و همیشه برای تکامل تلاش می کنند، نه انقلاب. • تلاش آمریکا برای جدا کردن خود از جنگ های خاورمیانه • به هر صورت در نهایت پیامد شکایت اوباما در سخنرانی سالانه کشور که درگیری های خاورمیانه «به هزاران سال پیش برمی گردد» یا ستایش های خاطره انگیز «تد کروز» نامزد جمهوری خواهان از «صدام حسین» و «قذافی» به عنوان رهبران باثبات، این است که این جنگ ما نیست و آمریکا نباید حامل بیرق دموکراسی لیبرال باشد. هر دو در اشتباه هستند. سرنگونی اجباری حکومت منجر به آشوب می شود هاله اسفندیاری مدیر و عضو بخش برنامه خاورمیانه در اندیشکده ویلسون است. نظر او در رابطه با تغییر حکومت اجباری با مداخله آمریکا از این قرار است: سابقه مداخله آمریکا در تغییر حکومت در خاورمیانه و شمال آفریقا درخشان نیست. مداخله در لیبی و نیز عراق فاجعه بود. لیبی همچنان گرفتار آشوب است و در عراق، در حالی که مداخله آمریکا منجر به سرنگونی یک دیکتاتور ظالم شد، سقوط دولت عراق منجر به جنگی فرقه ای، سیل پناهجویان، کشتار بی شمار و دو تریلیون دلار هزینه برای آمریکا و کشته شدن بسیاری از نیروهای آمریکا شد. • کشور سازی وظیفه مردمان کشور است نه بیگانگان • کشور سازی وظیفه بیگانگان نیست که (به طرز غیرقابل اجتنابی) درک اندکی از فرهنگ سیاسی، فرقه ها و سنت های داخلی دارند. عبرت ها روشن است: سرنگونی اجباری حکومت می تواند منجر به آشوب شود و کشور سازی وظیفه بیگانگان نیست که به طرز غیرقابل اجتنابی درک اندکی از فرهنگ سیاسی، فرقه ها و سنت های داخلی و غیره دارند. در نتیجه این مداخلات نسنجیده، جایگاه آمریکا در منطقه تا حدی زیادی تضعیف شده است. • آمریکا از عواقب تغییر حکومت هراس دارد • اوباما به نحو قابل فهمی نسبت به گرفتاری های مضاعف تغییر حکومت و کشور سازی محتاط بود. وظیفه ای که او برای خود تعیین کرده است محدودتر است: توقف گسترش خطرناک داعش و شکست آن؛ کمک به ایجاد امنیت در عراق؛ تشویق حل وفصل جنگ های داخلی لیبی و عراق از طریق مذاکره و تضمین مقاومت دولت اردن در برابر سیل پناهندگان سوریه. مشکل اصلی سوریه پابرجاست. اوباما ضمن درخواست از بشار اسد رئیس جمهور سوریه برای واگذار کردن قدرت، عملاً تغییر حکومت در سوریه را برگزید. اما او در ارائه کمک کافی به مخالفان اسد موفق نبود و اجازه داد اسد علیه مخالفان خود از سلاح شیمیایی استفاده کند بدون آن که عواقبی داشته باشد و در عین حال گویا در ریشه کن کردن سیل پناهندگانی که از جنگ داخلی می گریزند و کشورهای همسایه را بی ثبات می کنند، درمانده است. بدتر آن که او پاسخی کافی به مداخله روسیه در سوریه و به حمایت نظامی روسیه و ایران نداده است که به اسد این امکان را داده مناطقی که به دست شورشیان افتاده است مجدداً تصاحب کند. نتیجه وضعیتی آشفته و خطرناک است. • درس هایی که عراق و سوریه به آمریکا می دهد • اگر عراق خطرات اختصاص نیرو و منابع فراوان برای تغییر حکومت و کشور سازی را مورد تأیید قرار دهد، سوریه خطرات ارتکاب عمل تغییر حکومت با هدف محدود کردن مداخله آمریکا را بدون اندیشیدن به عواقب این تعهد لفظی مورد تأیید قرار می دهد. مقابله با دیکتاتوری های غیرمردمی و ظالم به تفکر جدیدی نیاز دارد. تغییر حکومت مداخله است و در سیاست جایگاهی دارد ارن لرمن مشاور سابق شورای امنیت اسرائیل و عضو ارشد اندیشکده مرکز مطالعات راهبردی بگین سادات در دانشگاه بار ایلان است. او معتقد است: در حالی که سوگواری برای مرگ قصابانی مانند «صدام حسین» یا دیوانگانی مانند «معمر قذافی» دشوار است، روش صورت گرفتن جنگ در عراق-و پس از آن رها کردن لیبی به حال خود- طعم تلخ بیهودگی و شکست را به عبارت «تغییر حکومت» افزوده است. با این وجود عمل مداخله، اگر آن را با نام دیرینه اش بخوانیم، قدمتی به درازای تاریخ دارد و از بین نخواهد رفت. علیرغم احکامی که از زمان صلح وستفالی تا منشور سازمان ملل علیه آن صادر شده، هم چنان برای اعمال قدرت در نظم بین الملل اساسی است. • تنوع دلایل و ابزارهای مداخله • دلایل مداخله متفاوت است: ضروریات مذهبی یا ایدئولوژیک، سیاست استعماری، مقتضیات جنگ سرد یا «مسئولیت حمایت» پسامدرن. ابزارها نیز همین اندازه گسترده هستند؛ از حمله مسلحانه تا نواختن ساکسیفون در یکی از مدارس اسرائیل (کاری که «بیل کلینتون» رئیس جمهور آمریکا در سال ۱۹۹۶ در تلاشی نافرجام برای تأثیرگذاری بر انتخابات انجام داد). تلاشی آگاهانه برای ایجاد تغییر در الگوهای سیاسی کشور هدف میان همه مشترک است. با توجه به هنجار عدم مداخله، آنها اغلب در زیر لفافه ای باورپذیر از غیرقابل اجتناب بودن پنهان شده اند: اما به سختی می توان درک کرد که هر یک از دولت های آمریکا چگونه می تواند به طور کامل از این عنصر عرصه راهبردی، بدون دادن امتیازی حیاتی به رقبای جهانی صرف نظر کند، مانند پوتین، همان طور که داستان غم انگیز سوریه مفصلاً نشان می دهد. • ضرورت مبارزه با کسانی که جهان را به خطر می اندازند • اگر شما برای تضعیف و شکست آنهایی که جهان را به خطر می اندازند کاری نمی کنید، شما در عمل در پیروزی شر سهم دارید. ایران موردی است که ارزش به خاطر سپردن دارد. در سال ۲۰۰۹ غرب (به ویژه آمریکا) برای کمک به معترضان «جنبش سبز» در ایران هیچ کاری نکرد. این کار از این رو انجام شد تا فضایی برای چشم انداز مذاکرات هسته ای باقی بماند. آینده مشخص می کند آیا پرتو مورد تردید توافق با ایران باارزش تر از آن منبع نور غم انگیز است یا نه. اما اگر الگوی کنونی تجاوز وقیحانه ایران، از آب های خلیج تا قتلگاه های حلب ادامه یابد؛ اگر حکومت ایران به شکل کنونی به سرکوب مردم خود ادامه دهد و سایه ای مستدام تر بر باقی مانده های از هم پاشیده ثبات منطقه بیندازد، آیا عاقلانه خواهد بود که روسای جمهور آمریکا صرفاً از چشم انداز کمک به موج جدید سرکوب داخلی تنها برای دوری از اتهام پرداختن تفننی به «تغییر حکومت» صرف نظر کنند؟ • مداخله به اندازه عدم مداخله اهمیت دارد • ماتم گرفتن برای مشروعیت مورد تردید مداخلات و اشاره (به درستی) به شکست مکرر مداخلات، درسی که «جان کندی» رئیس جمهور آمریکا در خلیج خوک ها آموخت، یک مسئله هستند. اما این که اجازه داده شود این گزینه کلاً نادیده گرفته شود موضوع دیگری است. در حقیقت «تالیران» بود که گفت عدم مداخله مفهومی اخلاقی و سیاسی است که اهمیت آن دقیقاً به اندازه مداخله است. اگر شما برای تضعیف و شکست دادن کسانی که جهان را به خطر می اندازند کاری نکنید، شما در عمل در پیروزی شر سهیم هستید. کویت ارزش مداخله محدود را ثابت کرد «الیزابت کابز» دستیار آموزشی اندیشکده هوور است. هفته گذشته مصادف بود با بیست و پنجمین سالگرد آزادسازی کویت، نمونه برجسته مداخله نظامی موفق برای یک هدف اساسی: دولت آمریکا از تغییر حکومت صرف نظر کرد. این رخداد در خاورمیانه در تضاد محض با رخدادهای پس از یازده سپتامبر است. بهترین کاری که می توان با دولت های نابکار انجام داد ارائه کمک های بشردوستانه، تقویت مرزها، گسترش همکاری و اجتناب از برانگیختن احساسات است. «جیمز بیکر دوم» وزیر سابق خارجه در خاطره سال ۲۰۰۶ خود نوشت: «دیگر از من پرسیده نمی شود که چرا در سال ۱۹۹۱ صدام را سرنگون نکردم!» در حالی که ایجاد درک جمعی ساده نیست، دولت آمریکا دریافت سازماندهی مخالفت بین المللی با حمله اوت ۱۹۹۰ «صدام حسین» به کویت نسبتاً آسان است. • دلیل متفاوت بودن حمله به کویت با سایر جنگ ها • دلایل عاقلانه بود: عمل تحریک آمیز آشکار و واکنش متناسب. حمله «صدام حسین» یک جنگ مرزی یا جنگ داخلی نبود که آشکارا آشفته و فهم و رفع آن از راه دور دشوار باشد. در مقابل پس از تشکیل سازمان ملل این اولین باری بود که یک کشور به طور کامل کشور همسایه را در خود می بلعید. «صدام حسین» کویت را استان نوزدهم خود نامید و گواهینامه رانندگی عراقی برای اتباع آن صادر کرد. • سکوت شورای امنیت در قضیه اشغال کویت • از شورای امنیت تقاضای رسیدگی بر اساس شایستگی های دولت های داخلی عراق و کویت نشده بود (همیشه زیبایی و مشروعیت در دید نظاره گر است) تنها، بر اساس نقل قول «جورج دبلیو بوش»، این سؤال که آیا دزدی در بزرگ راه ها باید مجاز تلقی شود یا نه. دولت «بوش» به نحوی عاقلانه از تغییر حکومت خودداری کرد، یک سیاست خارجی که اهداف آن را می توان به ایجاد یک خانواده بهتر از خانواده اندوهگین همسایه تشبیه کرد. نیروهای نظامی خارجی به تخریب حکومت کمک می کنند، همان طور که در سال ۲۰۱۱ در لیبی رخ داد اما نمی توانند یک دولت محلی کارآمد ایجاد کنند. کشورها باید خود این کار را خود انجام دهند یا گرفتار آشوب و سقوط داخلی شوند. آمریکا از جنگ داخلی خود در تقریباً ۱۵۰ سال پیش عبرت گرفته است. • جایگزین های مداخله نظامی • بهترین کاری که بیگانگان می توانند برای کشورهای ناکارآمد یا نابکار انجام دهند ارائه کمک های بشردوستانه به شکلی که تا حد امکان بی طرفانه باشد، تقویت مرزها برای کنترل مازاد خشونت، همکاری با پلیس بین الملل و همسایگان باثبات و اجتناب از تحریک احساسات به واسطه تلاش برای ایجاد یا تخریب پادشاه برای سایر ملل است. • لزوم درس گرفتن از گذشته برای وضعیت کنونی خاورمیانه • آمریکا در طول جنگ سرد هرگز حتی یک بار تلاش نکرد حکومت سرکوبگر روسیه یا چین کمونیست را تغییر دهد. این مسیر بسیار خطرناک بود (همیشه این طور است) و به سرابی خطرناک از جهانی کامل و قابل کنترل منجر شد. کشورهای گرفتار باید خود را بازتولید کنند-همان طور که ما این کار را کردیم- تا منسجم شوند و پیشرفت کنند. اکنون وقت آن است که این درس را در خاورمیانه مرور کنیم. پایان
چهارشنبه ، ۱۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زمان نیوز]
[مشاهده در: www.zamannews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها