تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835205725
من «پرویز پرستویی» یک روستایی روستایی زاده ام/هنوز خودم را همان پسرک شرمگین می دانم
واضح آرشیو وب فارسی:سراج24: چرا باید خاطرات محو و جسته و گریخته پرویز سه چهار ساله در سه چهار سال اول کوچ به تهران، به زحمت و با فشار به ذهن خسته، به یاد بیاورم؟ کودکی هر جا که باشی، کودکی است.به گزارش سراج24 ، عصر روز سه شنبه (هجدهم اسفند ماه) در مراسمی به پاس نکوداشت چهار دهه فعالیت مستمر و تاثیرگذار هنرمند نام آشنا و گرانقدر استاد «پرویز پرستویی» در خبرگزاری فارس برگزار می شود. این مراسم با نام «ستاره شرقی» و با حضور هنرمندان عرصه سینما و تلویزیون و نیز مسئولین فرهنگی برپا می گردد. به همین مناسبت نگاهی داریم به بخشی از زندگینامه خودنوشت این بازیگر صاحب سبک. متنی که در ادامه می خوانید منتخبی از کتاب «ستاره بی نقاب؛ من پرویز پرستویی» است که در آن این ستاره شرقی به بیان خاطرات و سرگذشت کودکی خویش با زبانی بی پیرایه و صریح پرداخته است: *یک روستایی ام و این را فضیلت می دانم نامم را که می دانید. پرویز پرستویی. یک روستایی روستایی زاده ام و این را حتی و حتماً فضیلت دانسته ام و می دانم. اهل همدان ام. یکی از روستاهای شمال شرقی کبودرآهنگ به نام چارلی. چرا نامش را چالی گذاشته اند، درست نمی دانم. شاید نام خاص است؛ شاید تبدیل یافته با گویش محلی است؛ و شاید فقط تصادف. چیزی که می دانم این است که در این روستا، یک جور حفاظ از جنس چوب بر روی لبه دیوارها کار می گذارند که به آنها «چالی» می گویند. شاید همین نام به مرور زمان به چارلی و نام روستا تغییر پیدا کرد... به هر حال... در سال 1334 در چالی و در خانواده ای کشاورز به دنیا آمدم. اولین فرزند یک خانواده تهی دست کشاورز. چارلی، روستایی کوچک بود با حدود 350 خانواده جمعیت. (حالا هم کوچک است و با جمعیتی کمتر و تقریباً در حال محو شدن از روی نقشه!) پدرم هم روستایی بود و روستایی زاده. می شود گفت جد اندر جد، روستایی و کشاروز. پدرم کشت و زرع داشت و در عین حال، مالک و گرداننده تنها به قول آن روزها «بقالی» ده هم بود. تا سه سالگی ام در روستا بودیم و بعد، خانواده، یعنی خانواده که چه عرض کنم، پدر، تصمیم به کوچ گرفت. کوچ از ده به شهر که در آن روزها، می شد خانه کاشی از جایی که در آن چشم به دنیا گشوده بودی به تهران. تهرانی که آن را معدن پول و ثروت و زندگی بهتر می دانستند. کشاورزی دیگر رونق نداشت. چرا؟ خدا می داند. بسیاری از روستاییان به اقتضای شرایط سختی که در آن گیر افتاده بودند، به شهر می رفتند. به این امید که درآمد بیشتری داشته باشند و بهتر گذران کنند آن روزها، زندگی روستایی می شد روز را به شب و شب را به روزی دیگر پیوند زدن در فقر و سختی و جدال برای معیشت و تنگی و عسرت. بعید می دانم که اینک نیز جز این باشد. مخصوصاً با آن چه که همین اخیر اخیر، در آخرین خود تبعیدی چند روزه و به حسرت ذهن آسایی در آن جا به چشم دیدم.... *تهران، آن جا و در افقی دوردست چشمک می زد آن روزها، روستاییان گروه گروه به شهر می رفتند و در ذهن همه، این رفتن، به معنای ارتقای شرایط زندگی خود و خانواده هایشان بود. بعضی ها در فصول کارهای کشاورزی دل به روستا می سپردند. زمین ها را شخم می زدند، دانه می کاشتند و آبیاری می کردند و بعد، محصول را درو می کردند تا به سردی و خاموشی فصل کشت یعنی به زمستان برسند و آن گاه، روانه شهر می شدند تا با کاری موقت، پولی موقت در بیاورند. به هر حال، شکم اهل بیت، زمستان ها هم نان می خواست! و نان آوران به همین جهت به شهرها می رفتند تا درآمدی کسب کنند. در خانه ما هم ماجرا از همین نقطه آغاز شد. لکن در همین رفت و آمدهای فصلی، پدر تصمیم گرفت که تردد را به کوچ، و موقت را به دایم، پیوند بزند و به کلی از روستا بکند. تهران، آن جا و در افقی دوردست چشمک می زد و نوید زندگی بهتر، در آمد بیشتر، خیال آسوده تر و رفاه و... بالاخره، خوشبختی را می داد. وضع معیشت ما در روستا، هر سال بدتر از پیش می شد. نه. من نمی فهمیدم. کوچکتر از آن بودم که درگیر چنین قضایایی باشم؛ اما بعدتر، دریافتم که وضع ما در چارلی، بدتر از آن بود که پدر نگران از دست رفتن چیزی باشد. در واقع چیزی برای از دست دادن وجود نداشت. یا لااقل ما از آن را نداشتیم. در هیاهوی صنعتی شدن اواخر دهه سی (1330) و رونق کارهای خدماتی و جادوی مهاجرت به شهرها که بخشی از تاوان توسعه ناپایدار آن سال ها بود، کوچ، یک اتفاق همگانی بود که بعد، به انفجار جمعیت در شهرها و پایان عصری از زندگی روستایی و بالطبع، کشاورزی انجامید. کشاورزی پدرم هر روز بیش از پیش از رونق می افتاد. بقالی ده هم پولی برنمی گرداند. کسی بابت خرید از مغازه پول نمی داد. در واقع پولی وجود نداشت که کسی بتواند بابت هر نوع خرید یا بهره بردن از کارهای خدماتی بپردازد. حمام که می رفتند، به جای پول حمام و آب و هر خدمت دیگری که گرفته بودند، نان یا گندم یا محصولات کشاورزی می دادند. بقالی هم می خواست با همین رویه پیش برود که نمی شد و نشد. خریدکنندگان از بقالی به جای پول، گندم یا مرغ و تخم مرغ و یا وعده سرخرمن می دادند. البته این گندم و مرغ و تخم مرغ، بخشی از خوراک ما را تشکیل می دادند، اما آن طوری که نمی شد جلو رفت. یعنی این روش و سیاق زندگی روستایی، در آن سال ها و حتی در آن محیط بسته کوچک، جواب بسیاری از نیازهای دیگر را نمی داد. لذا پدر تصمیم بزرگ را گرفت. او مصمم بود. خانواده هم تبعیت کرد. ده را رها کردیم و به شهر، به تهران، آمدیم. آمدیم؛ اما پدرم نه تخصصی داشت و نه حرفه ای خاص را می دانست. پس ناچار شد که به سراغ کاری برود که بیشتر همشهری هایش، مخصوصاً آنهایی که کوچ کرده بودند، به آن اشتغال داشتند بلورفروشی. *بهروز پرستویی در فتح خرمشهر شهید شد اکثر همدانی ها بلور فروش هستند. نهایت تجربه و تخصص شان همین است یا بود. اما در مورد پدرم، با سرمایه اندکی که داشت، یعنی چیزی در حدود صفر، تنها راه باقی مانده، دوره گردی بود و او تا بیست و پنج سال بعد از کوچ، این کار را کرد... که می شد تا زمانی که می کشید و می توانست کار کند. خلاصه کارش این بود که به سراغ چند مشتری عمده که اغلب شان در کرج بودند، می رفت و از آنها سفارش می گرفت و بعد آن اجناس را تهیه می کرد و برای شان می برد و درصدی می گرفت و زندگی مثلاً می چرخید. چه چرخیدنی!... وضع مان تعریفی نداشت. در یکی از جنوبی ترین نقاط تهران، دروازه غاز معروف، در یکی از اتاق های کوچک که «خانه قمرخانم»ی مستأجر شدیم و راضی بودیم که زندگی می کردیم. مثلاً! پیش از آن که به مدرسه بروم، روانه مکتب شدم. در تهران، در یکی از همان محله های جنوب شهر، در گود عرب ها، «میرزا مسلم»ی بود که مغازه ای کوچک را اجاره کرده بود. یک تغار ماست چکیده داشت و نان روغنی هم می فروخت. بساط چوب و فلکش هم که همیشه به راه بود. او به بچه های محل درس قرآن می داد. من هم مثل خیلی دیگر از بچه های کوچک محله مان به آنجا می رفتم و درس قرآن می گرفتم. یک قانونی که میرزا مسلم داشت، این بود که در فاصله استراحت بین درس، نمی توانستیم بیرون برویم و از جایی چیزی بخریم و بخوریم. هر چه می خواستیم، که عموماً تنقلی ارزان بود، باید از خود او می خریدیم وگرنه بساط چوب و فلک پهن می شد. با این مقوله هیچ مشکلی نداشت و راحت می زد. مدرسه را که شروع کردم، درس قرآن و مکتب تعطیل شد؛ اما مدرسه ای که می رفتم، مدرسه ای اسلامی بود در کوچک گمرک. بین مولوی و شوش. پیاده می رفتم و برمی گشتم. چو.ن مکتب رفته بودم و قرآن می دانستم و نماز می خواندم، پیش نماز شدم و همه بچه ها پشت سرم نماز می خواندند. عالمی داشتم برای خودم. از آن طرف چون مرا فرد امینی می دانستند، فروشگاه مدرسه را هم به من سپردند. از روستا که آمدیم، دو برادر بودیم. یک خانواده سنتی. اصولاً خانواده ای که در روستا پا گرفته، با سنت های مذهبی نفس می کشد و بزرگ می شود. ما هم به رغم زبان ترکی که زبان مان بود، روحیه ای ایرانی داشتیم. یک دایی داشتم که معلم مدرسه ده بود و تحت تأثیر او، نام های ما دو برادر و خواهرم، ایرانی شد. من شدم «پرویز» و برادر کوچکترم «بهروز» نام گرفت. برادری که بعداً در تهران به دنیا آمد، شد «سیروس» و خواهرمان هم که «ایران» بود. بهروز که سه سال از من کوچکتر بود، در سال 1360 سرباز شد و در سال 1361 در زمان فتح خرمشهر، در جبهه جنوب شهید شد. *هنوز خودم را همان پسرک شرمگین محجوب معصوم می دانم «ایران» در تهران به دنیا آمد و بعد هم «سیروس» متولد شد که هنوز یه تغار خانواده است. اما در سال کوچ که من سه - چهار ساله بودم، دو برادر بودیم و پدری زحمتکش و بی پناه و دل به تقدیر سپرده و مادری زجر کشیده... و یک اتاق، در خانه ای پرجمعیت و پرمسئله در محله ای شلوغ و پرحاشیه و یک زندگی نه چندان شبیه به زندگی.... چرا باید خاطرات محو و جسته و گریخته پرویز سه چهار ساله در سه چهار سال اول کوچ به تهران، به زحمت و با فشار به ذهن خسته، به یاد بیاورم؟ کودکی هر جا که باشی، کودکی است. جزء ثابتش برای همه و همه جا «معصومیت» است و بعد، چیزهای دیگر. مال من هم معصومیت بود به اضافه محله ای عجیب و غریب و فقر و تلاش طاقت فرسا برای بقا و دور ماندن از همه آن بلایایی که بیرون، در آن گودها و زاغه های جنوب تهران در کمین آن معصومیت ناب روستایی بودند. اما من، «ما»، جان به در بردیم و بزرگ شدیم سعی کردیم آن پاکی و خلوص را همچون یک گوهر دردانه و عزیز حفظ کنیم. گفتم که سعی کردیم... نه... چرا از گفتنش خالت بکشم؟ هنوز خودم را همان پسرک شرمگین محجوب معصوم می دانم که در پست و بلند زندگی و کشاکش روزها و سال ها، بسیار آموخت و خاکستر زمان و تجربه بر سرش نشست و پیر شد... بی آنکه بزرگ شود و رشد کند.... زندگی این طوری است. وقتی شروع به زنده کردن خاطرات روزهای رفته می کنی، لحظات جرقه وار در ذهنت می درخشند. هرچه می خواهی از یک نقطه شروع کنی و پیش بروی، نمی شود. این پرویز، لبریز است از پرویزی که آن روزها را زندگی کرده است و لبریز از پرویزی که می خواهد درست بر روی کاغذ بیاید و به همین جهت عقب و عقب تر می رود. تا به نقطه ای برسد که جواب سؤال اصلی این نگارش را بدهد. چه چیزی تو را به بازیگری کشاند؟ چه چیزی تو را به بازیگری کشاند؟...
دوشنبه ، ۱۷اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سراج24]
[مشاهده در: www.seraj24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها