محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830927646
محمدرضا تاجیک رأی هفتم اسفند را در گفت وگو با «اعتماد» تحلیل می کند
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز: به گزارش نامه نیوز، انتخابات هفتم اسفند ٩٤ حماسه شد؛ حماسه ای به رنگ و بوی خرداد ٧٦ و خرداد ٩٢ که نه برنده و نه بازنده انتخابات، چنین نتیجه ای را برایش پیش بینی نمی کردند. حالا پس از یک هفته ای که از قطعی شدن نتایج انتخابات می گذرد هر کسی از منظر خودش می خواهد از چگونگی و چرایی این انتخابات رمز گشایی کند. عده ای عملکرد بد اصولگرایان در تنظیم لیست انتخاباتی را دلیل عمده شکست اصولگرایان می دانند و جماعتی دیگر، اتحاد و انسجام اصلاح طلبان را عامل پیروزی اصلاح طلبان اعلام می کنند. این در حالی است که محمدرضا تاجیک، رییس مرکز پژوهش های استراتژیک ریاست جمهوری در دولت اصلاحات و از تئوریسین های رفرمیست های سیاسی ایران معتقد است که «هفتم اسفند ٩٤ یک رخداد است که دفعتا، ناگهانی و در بی موقعیتی حادث شده است.» به اعتقاد تاجیک رای مردم و حضورشان پای صندوق های رای یک مشارکت اعتراضی بود که هیچ یک از اهالی قوم سیاستمدار آن را پیش بینی نمی کردند و همین نشان دهنده آن است که برنده و بازنده در این انتخابات کیش و مات شدند. او در تحلیل چرایی اقدام هماهنگ مردم می گوید: «بر اساس یک موقعیت و در یک لحظه خاص به صورت یک «سوژه جمعی سیاسی» عمل کردند که این سوژه از خاصیت اکسپرسیونیستی برخوردار است. یعنی «خود تاکید گر» بوده. لزوما و ضرورتا یک هدایت منسجم حزبی پشت آن نبوده و به ندای یک شخص خاص یا حزب خاص تماما لبیک نگفته است.» به اعتقاد این تئوریسین اصلاحات انتخابات هفتم اسفند و رایی که از سوی مردم به ویژه شهروندان تهرانی به صندوق های رای ریخته شد بسیار هوشمندانه و آگاهانه بود. به گفته محمدرضا تاجیک مردم تهران اهداف پایین خود را فدای اهداف والای شان کردند تا اراده خود را تحمیل کنند. به گفته او داستان هفتم اسفند همچون داستان فیل مولاناست که باید آن را از تاریکی بیرون آورد تا در روشنایی تحلیلی درست از آن ارایه کرد. در این گفت وگو جدای از آنالیز پکیج شکست اصولگرایان و پکیج پیروزی اصلاح طلبان به بررسی حال و روز اصولگرایان و اصلاح طلبان پرداخته ایم. جایی که محمدرضا تاجیک به اصولگرایان توصیه می کند که به خودشان اجازه دهند درد هفتم اسفند آزارشان بدهد نه آنکه بخواهند خیلی زود از این درد خلاصی پیدا کنند. او به اصلاح طلبان هم پیشنهاد می کند همه هم و غم شان را بگذارند برای کمک به کسانی که وارد مجلس می شوند. البته مشاور رییس دولت اصلاحات یک حرف سیاسی خاص هم دارد؛ اینکه مردمی که به اصلاح طلبان رای داده اند می خواهند اثر رای خود را در تغییر ترکیب هیات رییسه مجلس ببینند. هفتم اسفند کمی رنگ و بوی خرداد ٧٦ و تیر ٩٤ و خرداد ٩٢ را می داد. چه اتفاقاتی زیر پوست این انتخابات گذشت؟ چرا هم برنده و هم بازنده انتخابات شوک شدند؟ رمز و راز این انتخابات از منظر جامعه شناسی سیاسی چیست؟ به طور کلی در پکیج پیروزان و بازندگان این انتخابات چه چیزهایی را باید جست وجو کرد؟ چرا در حالی که فضای شهر تا شب انتخابات گرم نبود، کولاکی در فضای مجازی به پا بود؟ چرا هیچ کسی نه کنشگران سیاسی و چه تحلیلگران سیاسی نمی توانستند موج اجتماعی را پیش بینی کنند؟ آیا اینان از مردم و اتفاقات جامعه جامانده اند؟ چه شد که این گونه شد؟ سعی می کنم از یک منظر تئوریک وارد داستان تازه هفتم اسفند شوم و پاسخی برای این سوال بسیار جدی شما بیابم. معتقدم در پدیده هفتم اسفند و در معنای آلن بدیوایی (Alain Badiou فیلسوف معاصر فرانسوی) نوعی رخداد، رخ داد. اگرچه در جاهایی از تعریف رخداد بدیو جدا می شویم اما بسیاری از ویژگی های رخداد که بدیو بیان می کند در واقعه هفتم اسفند مشاهده می شود؛ «پیش بینی ناپذیری» یکی از مهم ترین المان های این رخداد است. رخدادی که از «هیچ کجا» یا از «همه کجا» یا از «هر کجا» می آید. صدای پا و رد پایی ندارد. دفعتا و ناگهانی حادث می شود و تولید چیزی می کند که بارها من از آن با عنوان شورش موقعیت نام برده ام. هر چند رخداد خودش وضعیت نمی شناسد. در بی وضعیتی اتفاق می افتد و این چیزی است که در هفتم اسفند نیز لزوما و ضرورتا وضعیت رخدادی مهیا نشده بود اما این از خصوصیات یک رخداد است که در «بی وضعیتی» اتفاق افتاد. بنابراین در تحلیل و تخمین نمی گنجد. نه تنها بسیاری از جریانات مرسوم و مالوف تدبیر منزل را به هم می ریزد که به تعبیر ژاک رانسیر (acques Rancière j فیلسوف معاصر فرانسوی) توزیع امر محسوس را که سلسله مراتب اجتماعی مثل کسانی که بیشترین اقبال برای رای دادن دارند و چینش ذهنی مردم، نخبگان و تحلیلگران را به هم می ریزد و شوک وارد می کند. بر این اساس بود که این رخداد تنها بازنده را کیش و مات نمی کند که حتی جناح پیروز را هم کیش و مات می کند. چنین اتفاقی در هفتم اسفند افتاد؟ به این معنا که هفتم اسفند پاسخی به ندای دعوت کنندگان نبود؟ بله. بر اساس یک موقعیت و در یک لحظه خاص به صورت یک «سوژه جمعی سیاسی» عمل کردند که این سوژه از خاصیت اکسپرسیونیستی برخوردار است. یعنی «خود تاکید گر» بوده. لزوما و ضرورتا یک هدایت منسجم حزبی پشت آن نبوده و به ندای یک شخص خاص یا حزب خاص تماما لبیک نگفته است. البته این به آن معنا نیست که نه شخص یا حزبی خاص تاثیر نداشته بلکه من از پدیده ای صحبت می کنم که فراسوی این چیزها اتفاق افتاده است. لزوما در تمهید و تدبیر نمی گنجید و در نتیجه قابلیت پیش بینی هم نداشت. سوژه جمعی شکل می گیرد که تلاش می کند از روزنه ای که گشوده شده عبور کند و اراده خود را تحمیل کند تا در پس این روزنه، دری را بگشاید یا لااقل اجازه ندهد در پس این روزنه دری که مطلوب او نیست، گشوده شود یا فرش قرمزی برای عبور افرادی که مطلوب او نیست پهن شود. چگونه در پس ذهن اکثریت توده های اجتماعی یک مطالبه ساخته می شود و این مردم بدون نخ تسبیحی با یکدیگر هماهنگی پیدا کردند؟ این رخداد یک نوع new social momental یا جریان (جنبش) جدید اجتماعی بود. جنبشی صورت گرفت که زنجیره تمایز هاست. نوعی changes of different به تعبیر لاکلائو است. زنجیره همگونی نیست. این گونه نیست که از یک «تفکر» و «ایدئولوژی گفتمانی» یا «رهبری خاص» ناشی شده باشد. بلکه در یک «شرایط خاص تاریخی» و به خاطر همان هویت های متمایز و افرادی که به لحاظ هر دو گفتمان به لحاظ انگیزه ها و انگیخته ها و آرمان ها و منش و روش ها متفاوت هستند در یک لحظه تاریخی شقاق شان تبدیل به وفاق می شود، متولد شد. این چیزی است که «رزا لوکزامبورگ» هم می گوید. در شرایط یک جنبش شقاق ها تبدیل به وفاق می شود. فردای آن پیروزی ممکن است باز هم آن شقاق به حالت اولش بازگردد. پس باید گفت دیگر نگاه جامعه به گروه های مرجع نیست؟ باید گفت نوعی «سوژه فردی» و «جمعی» در جامعه ما در حال جوشیدن است که تقریبا سیکل رهبری و پیروی در درون خودش بسته می شود. خودش به مثابه یک حزب عمل می کند. در یک شرایط تاریخی از یک روزنه عبور می کند و اراده اش را تحمیل می کند. لزوما در بازی افراد نمی رود و بقیه را در بازی خودش می کشاند. هفتم اسفند چنین حرکتی ایجاد شد. پس می توانیم بگوییم روز هفتم اسفند به خصوص در شهر تهران نوعی مشارکت اعتراضی رخ داد؟ مردم بیشتر می خواستند چیزی حادث نشود. هفتم اسفند رخدادی بود که بیش از اینکه بخواهد چیزی حادث شود، می خواست چیزی حادث نشود. تصویری از این شرایطی که در پس این انتخابات قرار است چیزی حادث شود، نبود. جامعه در این انتخابات هوشمندانه آمد تا نشان دهد که با کارتی که در دست نیست، می توان بازی کرد. این در حالی بود که در صحنه سیاسی جریان رقیب در شرایط نابرابر و با کارت های متعدد و رنگ و وارنگی که در دست داشت می خواست کار را دوباره تحمیل کند. مردم در این صحنه از یک سو تعدادی سرباز گمنام را بر ژنرال های جریان رقیب ترجیح دادند و با این رفتار هوشمندانه خواستند نشان دهند که با سرباز می شود به مصاف گروهی رفت که به جای یک وزیر چند وزیر دارد اما در این مصاف می توان پیروز بیرون آمد. این اقدام مردم آیا نشان دهنده پیچیده تر شدن مردم است یا بلوغی جدید؟ دوست دارم که نشان دهم که در هفتم اسفند یک نوع هوشیاری و نوعی فاصله گرفتن از کنش های پوپولیستی نهفته است. در فضایی که بسیاری از صداها مردم را به این ندا فرامی خوانند که نرو، رای نده، بگذر و مشارکت نکن اما آنها می دانستند که چگونه باید از این گذر عبور کنند. از این گذر راحت عبور کردند؟ درست است که با تردید و اشک و آه است. درست که افرادی که در لیست هستند را نمی شناسند اما چون یک «هدف والایی» را دنبال می کنند و این هدف والا به آنها می گوید که به کلیت لیست رای بدهد و آنها این کار را می کنند. هرچند ٩٩ درصد این لیست را نمی شناسند اما بسیار هوشیارانه و به طور غیر محسوسی اهداف خودشان را فرعی و اصلی می کنند، هدف والا و هدف پایین تر را می بینند و به این نتیجه و تشخیص می رسند که برای تحقق آن هدف والا باید اشک ریزان و با تمامی غم غمینی که در پس قلم شان نشسته همه اسامی لیست را روی برگه های رای شان بنویسند. این رای نشان داد مردم ما اهداف کم خود را فدای اهداف والای شان می کنند. آقای دکتر شما از گره سلبی سخن می گویید و من هرچه دقت می کنم نقشی برای گروه های مرجع و چهره های محبوب گویا قایل نیستید. واقعا اگر پیام تصویری چند دقیقه ای نبود یا اگر دعوت اصلاح طلبان برای مشارکت نبود باز هم این اتفاق می افتاد؟ من می خواهم بگویم حضور مردم همچون یک رود خروشان بود. اما کمی در مسیر رود به عقب می رویم. می بینیم که در مسیر رودهای کوچکی پیوسته بودند. راجع به رودهای کوچک تامل می کنیم. می بینیم سرچشمه ها متفاوت است. بسترها و انگیزه و انگیخته ها متفاوت است. هدفی که دارد به این رود می ریزد و منش ها متفاوت است. رود خروشانی که در درونش هفتاد و دو ملت است که برخی از آنها بالاخره با آن پیام به حرکت در می آیند اما برخی با انگیزه ها و انگیخته های دیگر می آیند. اگر می خواهیم هفتم اسفند را فهم کنیم باید تجمیع، همزیستی و همنشینی انگیزه ها و انگیخته های مختلف و روش ها و منش های مختلف، انسان های متفاوت با آمال و اهداف متفاوت را فهم کنیم. اگر بخواهیم حرکت آن را تقلیل دهیم و دچار تقلیل گرایی شویم و در پس آن علت و علل بیابیم و در پیام و جریانی محصورش کنیم، به نظر من جفا کرده ایم. درون این واقعیت، واقعیت ها است. ما باید تمام آن را ببینیم. هفتم اسفند را مثل فیل مولانا باید به روشنایی بیاوریم و از تمام زوایا بررسی اش کنیم و ببینیمش. تاکید می کنم که آن پیام دو دقیقه ای بسیار موثر بود اما برای مخاطبان خودش موثر بود. آیا حاملان و عاملان هفتم اسفند فقط همان ها بودند؟ مردم چرا کنش و دست فرمان شان را تغییر دادند؟ چرا انزوای داوطلبانه را در پیش نگرفتند؟ این همان هوشیاری است. پیدا شدن یک روزنه را دیدند و فهم کردند می دانستند می شود این روزنه را گشود. به قول شاملو گناه همیشه به گردن کسانی است که در هنگامه های تغییر تاریخی خود غایب هستند. فهمیدند که تاریخ این عدم مشارکت شان که اتفاقا عین مشارکت بود به سر آمده. آنها از قبل هفتم اسفند می دانستند که با عدم مشارکت در انتخابات باعث می شوند فردایی ورق بخورد و انسان هایی مسوولیت ها را به عهده بگیرند که اینها به هیچ وجه پذیرای آن اتفاقات و آن افراد به مسوولیت رسیده نیستند. مردم دانستند که هر بار که غایب بودند تاریخ بی حضور آنها ورق خورده ولی امضای آنها را پایش داشته است. آنها به این ادراک رسیدند که اگر نیایند، نمی توانند بگویند چیزی که حادث شد به ما ربطی ندارد چرا که ما در خانه های مان نشسته بودیم که همین در خانه نشستن یعنی آنکه پای اتفاق حادث شده را امضا کرده است. مردم به دنبال تصحیح یک رفتار تاریخی بودند که تدبیرشان این بار به آمدن پای صندوق های رای شد و نه نیامدن؟ ادراک صحیح مردم این بود که آنها با خود این را تکرار کردند که چون ما نبودیم کسانی که نمی خواستیم تا به حال پیروز شده اند. آنها فهمیدند که چرا رقیب تلاش می کند تا مردم پای صندوق های رای نیایند. می دانستند که رقیب رای ثابت خودش را دارد و با عدم حضور در بازی آنها بازی می کنند و این بار نمی خواستند بازیگر بازی رقیب باشند. همین بود که آمدند و حضور پیدا کردند تا نگذارند همان شود که رقیب می خواهد و آن شود که خود می طلبند. البته تردیدهای زیادی در پس ذهن مردم بود اما آنها همه معادلات را برهم زدند و با هوشیاری تمام یک بار دیگر آمدند و از روزنه عبور کردند و تولید یک جنبش و جشن کردند. این مردم بودند که صحنه انتخابات را به جشن تبدیل کردند، به محیط پرنشاطی که همه آمده بودند تا در مورد سرنوشت خودشان تصمیم بگیرند. اگر بخواهیم فنی تر صحبت کنیم محیط انتخابات و صحنه رای را تبدیل به آگورای خودشان کردند. تبدیل به میدان عمومی خود به تعبیر یونانی ها کردند که در این میدان عمومی که خود آفریدند، حضور یافتند و برای سرنوشت خودشان تصمیم گرفتند. به تعبیر رانسیر، آگورا را صحنه بروز و ظهور یک سیاست راستین کردند. جایی که انسان ها می توانند به جای خودشان و برای خودشان تصمیم بگیرند. این مردم آمدند برای خودشان تصمیم بگیرند اما انگیزه ها و انگیخته ها مختلف بود. آیا می توان گفت که در این میان برخی هم متاثر از برخی رسانه ها بودند؟ بله. ولی تعمیم دادن آنها به کلیت قضیه جفای تحلیلی و به نوعی خشونت تحلیلی است. هفتم اسفند یک حادثه باشکوه تاریخی است که مردم با تمام آگاهی آمدند و دست به دست هم داده و با تمامی تفاوت شان این زنجیره از تمایزها ایجاد شد. نمونه این اتفاق را در جریانات قبلی هم دیده بودیم. زنجیره می تواند ایجاد شود بدون اینکه هویت ها در هم مستحیل شود، بدون اینکه انسان ها مشابه همدیگر باشند. بدون اینکه آبشخورشان از یک مرام باشد و گوش به فرمان یک فرد خاص داشته باشند. بزرگ ترین پیام مردم در هفتم اسفند با توجه به اینکه این مشارکت چیست؟ بزرگ ترین پیامش این است که مردم فریاد زدند و پیام دادند که ما «سوژه» هستیم. ما به شرایطی رسیدیم که به جای خود و برای خود سخن بگوییم. زبان ما ایجاد «حوادث» است. فوکو حرف قشنگی دارد. او می گوید که مردم در صحنه لزوما نمی توانند راجع به ایده های شان کتاب بنویسند، نمی توانند راجع به ایده های شان سخنرانی کنند اما ایده های شان به مثابه حوادث زمانه تجلی می کند. از فردای این حوادث که روشنفکران پیدای شان می شود تا آن را تحلیل کنند اما این حوادث نه در ذهن روشنفکران، صاحبان تحلیل و نظریه پردازان بوده و نه برای شان قابل پیش بینی بوده است. بنابراین در فضای روشنفکران این حادثه آفریده نشده است. این حادثه تجلی و ترجمان ایده های مردمان در صحنه است. خودشان کارگردانی می کنند و خودشان بازی می کنند؟ بله. پاشایی تجلی ایده های مردم بود. مردم حوادث را می آفرینند. قبل از آن نمی روند تا ببینند روشنفکران چه برنامه ای دارند تا بر اساس آن عمل کنند. آنها می آفرینند و بعد روشنفکران سخنرانی در دانشگاه می گذارند که این پدیده چه بود و از لحاظ تئوریک چه جوابی می شود برای آن پیدا کرد. ما باید این را درک کنیم. «روح جمعی» ویک سوژه جمعی در جامعه، «عمل» می کند. در یک شرایط عمل می کند و پیرو این عمل، وضعیت انسان ها درون آن یک کنش جمعی یا واکنش جمعی وجود دارد. این پیام را باید درک کرد که با جامعه ای مواجه هستیم که هوشیارانه و آگاهانه با وجود اینکه تمامی رسانه های اپوزیسیون خارج کشور آنها را به عدم مشارکت ترغیب می کنند، رای می دهد. حسن و قبح این زنجیره اجتماعی با انگیزه ها و انگیزش های متفاوت و هزینه- فایده های آن چیست؟ همانقدر که امیدوار کننده است می تواند ترسناک هم باشد؟ اصلا باید به سمت هدایت کردنش رفت یا نه؟ باید جامعه را دید. باید ببینیم نبض جامعه چگونه می تپد. من پیش از انتخابات مطلبی نوشتم با عنوان «با کارتی که در دست نیست می توان بازی کرد» آنجا از قول ماکیاولی گفتم که قدرت لزوما در عده و عُده نیست. لزوما پیروزی وابسته به کارت های در دست نیست. قدرت در استراتژی است. کم من فئة قلیلة غلبت فئة کثیرة یک راهبرد الهی است. اینکه می شود با همین سربازها ژنرال ها را کیش و مات کرد و وزیر و فیل را گوشه سه کنج قرار داد. مطلبی دیگر هم پیش از انتخابات نوشتم با عنوان «سیاستی به زیبایی حضور» که در آن حدس می زدم سیاست زیبایی در حال جوشیدن است که در حضور خودش را نشان می دهد. هنوز هم همین نظر را دارم. مردم یک صورت سیرت زیبایی شناسی سیاسی را در هفتم اسفند خلق کردند و با این حضور سیاست های مرسوم را به حاشیه راندند. از سیاست غبارروبی کردند؟ بله. خیلی از بازی ها و تعاریف را فروریختند. همگان باید این رخداد را فهم کنند. این رخدادی است که حادث شده خواه پند گیر و خواه ملال. خیلی مهم است که آیا عده ای شروع کنند به فرافکنی کردن و در پس آن دست ها، توطئه ها و نظریات شیطانی دیدن یا آنکه راه شان را با راه مردم و خواست مردم یکی کردن. بعد از آن در لایه ای می رویم که اکثریت به معنای درست بودن و حق بودن نیست. بعد تلاش کنیم اقلیت بودن و شکست خودمان را توجیه کنیم و باز پیروز از کار در بیاییم. حوادث با صدای بلند اتفاق می افتند اما چه باید کرد اگر جایی گوشی برای شنیدن نباشد؟ حوادث با صدای بلند می گویند که چه بخواهیم و چه نخواهیم حادث می شوند. انسان ها هستند که باید ببینند که فردای این حادثه چه پندی می گیرند. کجا اشتباه شده است. کجا باید می رفتند و نرفتند. کجا نباید می رفتند و رفتند. کجا مهره چینی شان غلط بوده است. کجا تحلیل و تخمین غلطی داشتند. باید ببینند تا بفهمند چگونه مسیر آینده را باید حل کنند. این جنبش و جشن اجتماعی و این رای باشکوه از سر امید بود یا یأس؟ این پیروزی را شما معطوف به هوشیاری مردم و تفکیک هدف پایین و هدف والا کردید. جناح راست با همه ژنرال هایش آمد و حتی آخرین ابزار بهره مندی آنان برای نابرابر کردن رقابت شان هم در این انتخابات بی خاصیت شد. به واقع در دل اردوگاه اصولگرایی طی این ١٠ سال چه اتفاقی افتاد؟ اصولگریان چرا شکست خوردند؟ اگر بخواهم کمی اغراق آمیز صحبت کنم باید بگویم سهم اصولگرایان در پیروزی اصلاح طلبان بیش از اصلاح طلبان بود. چرا؟ به این خاطر که نتوانستند اجماعی را که اصلاح طلبان در بدنه خود پیرامون لیست ایجاد کردند در بدنه خود ایجاد کنند. سالیان کوشیدند نوعی شیخوخیت را در میان خود جا بیندازند اما انتخابات اخیر نشان داد که فصل شیخوخیت در جناح راست به پایان رسیده. این امکان دیگر برای شان وجود نداشت که به مردم و خصوصا نسل جوان شان بگویند که به کلیت لیست رای دهند اما این در فضای اصلاح طلبی اتفاق افتاد. از سوی دیگر اصولگرایان با مهره هایی که نباید، بازی می کردند، بازی کردند. به قول مولانا پیش چشم شان شیشه کبود بود و جامعه را کبود می دیدند. چشمان شان به خانه خیال و عدم بود. هست ها را نیست و نیست ها را هست می دیدند. بعد به علت همین فضای شخصیتی شان، همه متصل به عقل متصل خودشان بودند نه عقل منفصلی که بنشیند، فکر کند و بیندیشد. فقدان استراتژیست و فقدان نظریه پرداز و فقدان تحلیلگر جدی اجتماعی در بین اصولگرایان وجود داشت و وجود دارد. به تعبیر مولانا؛ این چه می گویی مها، از قدیم از من می جوید این تدبیرها. هر جا که می رسد مدعی است که آخر تدبیر و نهایت تمهید است. خود بزرگ بینی و یک تحلیل جدی غلط نسبت به اطراف خود دارد. همه اینها دست به دست هم داد و شکلی از بازی، چینش بازیگران را ارایه کرد که نه تنها جاذبه که دافعه ایجاد می کرد. چون حدس نمی زد و نمی توانست پیش بینی کند مردم چه واکنشی نشان می دهند، بدون درنگ و تامل و به خود یا استراتژی نگاه کردن در کف جامعه آن را پیاده کرد. استراتژی اصولگرایان در این انتخابات به همین خاطر به گل نشست. این انتخابات نشان داد که در پس حرکت سیاسی اصولگرایان بحرانی بر پا است. به تعبیر «لکان» شرایط فقدان بر پاست. خلأ استراتژی و قوه عاقله وجود دارد. حال و روز اصولگرایان را در شرایط فعلی چگونه می بینید؟ به نظر من آنها در حال حاضر در شرایط فقدان تصمیم و تدبیر هستند. شرایطی که تصمیمات و تدبیرها برای شان مسیر را قفل کرده است. در گیجی و منگی این هستند که نمی دانند چه گذشت و چه شد. اصولگرایان باید از خودشان فاصله بگیرند. یعنی کنش سیاسی نداشته باشند؟ نه. باید از فضای ذهنی که پیرامون خودشان تنیده اند فاصله بگیرند. مشکل اصولگرایان خودشان هستند نه هیچ کسی دیگر. خودشان باید از میان خودشان برخیزند. کسی نیست که به این دوستان بگوید که «دگر»تان را بیرون از «خود»تان جست وجو نکنید. دگرتان، خودتان هستید. دگرتان را با خودتان حمل می کنید. به قول حافظ؛ مشکل تویی و تو از میان برخیز. بالاخره یک بار به خودت اجازه بده که خودت را محاسبه نفس کنی. یک بار خودت را نقد کن. دنبال کسی بیرون از خودت نگرد. فرافکنی نکن. هر جا کم می آوری به بیرون از خودت احاله نکن. اگر به خودت توجه کنی ممکن است مسیر دیگری باز کنی. شاید آینده بهتری برای جامعه داشته باشیم اگر از حوادث درس بگیریم و ببینیم که چگونه باید تمهید کنیم تا آنچه می خواهیم و مطلوب و جامعه ما است و در جهت منافع و امنیت و عزت ملی ما است، حادث شود و این گونه همواره توسط رخداد های غیر قابل پیش بینی گرفتار نمی آیند و همواره دچار حیرانی و سرگردانی نمی شوند. فرض من درباره حال و روز اصولگرایان این است که عده زیادی از آنان دچار روان پریشی شده اند. برای شان تحلیل اینکه چه پیش آمد بسیار سخت است. اصولگرایان باید بدانند که به زمان احتیاج دارند تا ببینند چه پیش آمد که این گونه شد. هر چند که بسیاری از آنها به تعبیر «ژاک لکان» سریعا آستر و روکش ایدئولوژی کشان و گفتمان شان را روی حادثه می اندازند تا حادثه را به شکل آستر در بیاورند. باز هم واقعیت و پیام حادثه را درک نمی کنند. چیزی را از آن می فهمند که با آستر تغییر داده اند که این هم جفای به خودشان است. دیگر در پکیج شکست جناح راست چه چیزهایی را می شود یافت کرد؟ اشاره داشتید که استراتژی جناح راست به گل نشسته و آنها در فقدان تدبیر و تصمیم هستند. بالکانیزه شدن جریان اصولگرایی چقدر به آنها ضربه زده است؟ مسیری که اصولگرایان در آن گرفتار آمده اند مسیر دگر سازی و حذف و طرد است. هر که با ما نیست بر ما است؟ بله. اصولگرایان مداوم تولید «دگر» می کند و مداوم بر طبل حذف و طرد می کوبند اما دگر درون بر اساس آموزه جامعه شناسی همواره رادیکال تر هم هست و حساسیت بیشتری می آورد. تا وقتی این نگاه و ارتدوکسی خاص در اردوگاه اصولگرایان حاکم باشد اوضاع آنها تغییر نمی کند. اصولگرایان با این رفتارشان کارخانه اخراج سربازان خودشان را راه انداخته اند و همین طور پیش برود دیگر کسی برای شان نمی ماند. گفتمان اصولگرایان مدت های مدیدی است که از طراوتی برخوردار نیست. گفتمان شان بسیار بیان سنتی و بیان کلیشه ای و غیر تاریخمند دارد. قدرت اغنا کنندگی برای هواداران و حامیانش دارد؟ حداقل دیگر برای نسل جوانش ندارد و آنها نمی توانند با این گفتمان رابطه برقرار کنند. وقتی گفتمان رابطه برقرار نمی کند بسیاری از بدنه دچار تردید می شود. بسیاری از بدنه اجتماعی، زیبایی ها را جای دیگر جست وجو می کنند. نسبت به نظم نمادین دیگران متمایل می شوند و نسبت به نظم زبانی دیگران تمایل نشان می دهند. خشونت کلامی ای که اصولگرایان و رسانه های شان در بازی انتخابات علیه جریان اصلاحات با عنوان لیست انگلیسی انجام دادند و دو قطبی ای که بر اساس همین فضاسازی و جنگ روانی ایجاد شد در نهایت چه ضربه ای به آنان زد؟ این یکی از حرکت هایی بود که ناخودآگاه رخ داد و کاملا مشخص بود برای آن اندیشه ای نشده. نوعی بازی کودکانه و آماتوری در عرصه پیچیده سیاست باعث می شود که فضا به سمت دو قطبی شدن برود. اصولگرایان متوجه نبودند که اگر فضا دو قطبی شود «زیبای خفته» در فضای دو قطبی استعداد بیدار شدن دارد. عده زیادی را مجاب می کند که وارد عرصه شوند. خودشان بودند که دو قطبی را ایجاد کردند و از این دو قطبی سازی متضرر شدند. افزون بر عدم طراوت گفتمانی شان بحث دیگر این است که اصولگرایان در عرصه سیاست و بازی قدرت از بسیاری از اصول خودشان هم عدول کردند که این را بسیاری از هواداران اصولگرایی که رفتار آنها را زیر ذره بین گذاشته بودند، مشاهد کردند. چه اصولی را زیر پا گذاشتند؟ قدرت یک ابزار است. قدرت هر ابزاری را توجیه نمی کند. برای رسیدن به قدرت نمی شود به هر حشیشی متوسل شد. هدف وسیله را توجیه کرد؟ بله کاملا نشان داده شد به نظر من نوعی «اخلاق سیاسی» به جای «سیاست اخلاقی» که انتظار می رفت در حال شکل گیری است که بر اساس آن همه چیز به قدرت متصل می شود و این همان اتفاق نامشروعی است که اصولگرایان رقمش زده اند. اینکه اگر قدرت در دست ما باشد انقلاب شکوفا و پابرجا و مردم رستگار خواهند شد و امنیت ملی و منافع ملی مردم تامین می شود و ارزش ها و هنجارهای دینی در جامعه نشر و وصول می شود. از آن طرف هم مدام می گویند اگر قدرت در دست رقیب ما باشد همه چیز سیاه می شود، انقلاب و دین، هنجار و منافع ملی نخواهد بود. متاسفانه این دو قطبی در فضای نظری هم ایجاد شده است. اصولگرایان البته خودشان هرگز به این ویژگی هایی که گفتمان شان را به آن مزین کرده اند پاس نمی دارند و راحت از خط قرمزهای خودساخته شان هم عبور می کنند. افکار عمومی این گفتار و رفتار پارادوکسیکال را می بیند؟ بله. این چیزی است که در منظر و ماوای مردم است. مردم دارند آن را به عینه می بینند. کسانی که خود را متولی به بهشت رفتن مردم می دانند ناتوان از این بودند که فرزندان و مقربین خودشان و اهل حرم خودشان را به بهشت رهنمون کنند. آنها مسیر دیگری می روند و مردم می دانند آنها به جای بهشت کجای جهان سیر و سیاحت می کنند و به چه کارهایی مشغول هستند. همه اینها دیده می شود. در این دنیا سخت است که بگوییم فلان آقازاده الان کجا است و به شکل زندگی می کند یا در داخل کشور به چه کاری مشغول است. یواشکی مدعیان امروزه از پشت پرده به روی پرده آمده است. همه اینها دست به دست هم می دهد و یک «ایماژ» می سازد. الان کاری به درست بودن یا غلط بودن این ایماژ ندارم. اینکه چنین ایماژی ایجاد شده نشانگر این است که آقایان اصولگرا قاصر از این بودند ایماژی مثبت در فضای عمومی جامعه از خودشان به جا بگذارند. حتی اگر بگوییم که ایماژی کاذب باشد باید پرسید چرا نتوانستند ایماژی راستین ایجاد کنند؟ درست مثل این است که برخی از آقایان می گویند که رای مردم نوعی لبیک گفتن به انگلیس بوده است. واقعا تعجب می کنم که اصولگرایان چه شد که این حرف ها را زدند در حالی که ادعای آنان ابتدا منجر به زیر سوال رفتن خودشان می شد. البته اصلاح طلبان که از همان ابتدا این ادعای اصولگرایان را رد کردند اما می خواهم بگویم حتی اگر حرف آنها را تایید کنیم باز هم این اصولگرایان هستند که در این مصاف بازنده اند. در این مدتی که از انتخابات می گذرد شاهد خشونت گفتاری برخی از چهره های اصولگرا علیه مردم تهران بودیم. در خوش بیان ترین این تحلیل ها و واکنش ها گفته شد که لایف استایل زندگی مردم تهران با همه ایران تفاوت دارد و تناسبی با اهداف و گفتمان اصولگرایی ندارد. برخی از چهره های این جناح سیاسی با صدای رسا اعلام کردند که مردم تهران ضدنظام و انقلاب و ولایت فقیه اند. تعدادی شان هم مدعی شدند که اصولگرایان از اصلاح طلبان شکست تمدنی خوردند. به نظر شما آیا اصولگرایان با این واکنش ها می توانند اشتباهات شان را جبران کنند و بشوند آن چیزی که باید باشند؟ من به دوستان اصولگرا توصیه می کنم در این شرایط روحی و روانی که در آن قرار دارند از تحلیل بپرهیزند. گاهی توسل به برخی نظریه ها به صورت معیوب انسان ها را از واقعیت دور می کند. این واقعه آنقدر عیان و آشکار و نزدیک است که باید آن را دید. لزوما نباید آن را تحلیل کرد بلکه همه باید تلاش کنیم تا آن را ببینیم. اصولگرایان مدام در لفافه های تبلیغی نباید این انتخابات را ببرند که بتوانند آرامش بگیرند. اصولگرایان الان نباید به دنبال آرامش باشند، بگذارند این حادثه اذیت شان کند. این اذیت شدن زیبا است و می تواند آنها را به حرکت در آورد. می تواند آنها را از اشتباه در آورد و می فهمند که کجا اشتباه کرده اند. این واکنشی که اصولگرایان نشان می دهند کاملا در جهت توجیه است. تردید نکنید اگرتعدادی از آنها یا اکثریت لیست آنها توانسته بودند از تهران وارد مجلس شوند الان یک تحلیل بسیار متفاوتی از مردم تهران از سوی آنها ارایه می شد. شک نکنید می گفتند مردم تهران بسیار مردم هوشیار و بابصیرتی هستند. به عنوان یک اصلاح طلب چه توصیه ای به اصولگرایان دارید؟ توصیه می کنم در حالتی که قرار دارند به عمق فاجعه اضافه نکنند. دوم اینکه تهران متروپل و پایتخت این کشور و بزرگ ترین شهر سیاسی کشور است، محل حاکمیت است. محل توزیع قدرت و اعمال سیاست و خانه اربابان قدرت و سیاست است. محل بازیگری نخبگان اصلی جامعه است. چطور می توانند چنین تحلیلی راجع به شهری که پایتخت نظام است ارایه بدهند؟ حتما با انسان هایی در گوشه های کشور بدون رسانه و بدون امکانات و فضای فکری و تحصیلی و کتاب فقط می تواند رابطه برقرار کند؟ این چه حرفی است؟ یعنی فقط با افراد سنتی می تواند رابطه برقرار کند؟ متهم کردن طبقه متوسط یا طبقه نخبه جامعه کار درستی است؟ خیر. به هیچ وجه. این طور وقتی بحث از مردم می کنند یعنی از منظرشان فقط طبقه و قشر خاصی را مدنظر دارند و آنها را فقط مردم می دانند. در این صورت کاملا تفکر طبقاتی داریم. آیا اصولگرایان متوجه این هستند که این رفتارها و گفته های شان ترویج شکل دیگری از مارکسیسم است؟ می فهمند که ناخودآگاه دارند در دامان ایدئولوژی هایی که جامعه را طبقاتی تحلیل می کنند بازی می کنند؟ طبقه ای که دارای ایدئولوژی مشخصی هستند و گرایشات مشخصی دارند و طبقه ای که بالاخره بورژوازی است را جدا می بیند. مگر می شود جامعه را این گونه طبقه بندی کرد و دید؟ این نوع نگاه چقدر در جریان رقیب حاکم است؟ اولا فکر می کنم این نوع نگاه در اردوگاه اصولگرایان عمومیت ندارد و امیدوارم که عمومیت هم نداشته باشد چون عین فاجعه است که ما وقتی با بی مهری مردم مواجه شویم تلاش کنیم روی پیشانی مردم هم برچسب بزنیم. اصولگرایان عمری عادت کردند که بر پیشانی رقیب برچسب بزنند و از میدان به درشان کنند و حالا هم که با مردم مواجه شده اند می خواهند روی پیشانی مردم برچسب بزنند؟ این فاجعه است. با توجه به همه اتفاقاتی که افتاده چه ویژگی ای برای جناح راست متصور هستید؟ من فکر می کنم که واقعه هفتم اسفند موجب شقاق بیشتر و نقد جدی تری ازدرون جریان اصولگرایی خواهد شد. حادثه هفتم اسفند آنقدر بزرگ است که به واقع قابل اغماض نیست. حادثه آنقدر بزرگ است که در درون قابل توجیه نیست. بنابراین این حادثه، تردیدها، تشکیک ها و پرسش هایی جدی ایجاد کرده. من معتقدم که بزرگان اصولگرایی نمی توانند به این تردید ها پاسخ دهند. پس به نظر هزاران چرای بی زیرا به این راحتی ها دست از گریبان اصولگرایان برنمی دارد؟ مگر از گذر یک نقد جدی درونی که این آمادگی در درون اصولگرایان دیده نمی شود. بنابراین، زمینه برای نوعی شقاق دیگر درون جریان اصولگرایی آماده است. به نظر می رسد افرادی که نمی توانند این فضا، سیاست و منش گفتمان را هضم و درک کنند به حاشیه کشیده می شوند. یعنی انتظار گفتمان اصولگرایی و این جریان سیاسی دور از واقعیت نیست؟ هر چقدر جلوتر می رویم از گستره قلمرو گفتمانی این جریان کاسته می شود. هر چه جلو می رویم در درونش دگرسازی بیشتری رخ می دهد. این کاملا برای من قابل پیش بینی است. من اصلا احساس نمی کنم که جریان اصولگرایی بتواند همگرایی گذشته خودش را بازتولید کند. این استعداد الان وجود ندارد. این استعداد چه زمانی می تواند به وجود بیاید؟ زمانی به وجود می آید که جریان اصولگرایی نوعی نقد تیز و شالوده شکن نسبت به خودش داشته باشد و به طور جدی محاسبه نفس کند و جاهایی که کژراهه رفته و اشتباه کرده را بپذیرد. افول ستاره اصولگرایی در میدان سیاست چه تبعاتی دارد. خلأ اصولگرایی در کشور چطور قابل جبران است؟ من امیدوارم به اینجا نکشد. من از کسانی ام که معتقدم جامعه، نظام و کشور به یک جریان اصولگرا با قوه عاقله نیاز دارد. کسانی که بتوانند گروه های خاص اجتماعی با گرایش های خاص را پیرامون خودشان ساماندهی کنند. آنها می توانند جزو مقوم این نظام باشند و در شکوفایی نظام بسیار موثر باشند. به شرط اینکه تلاش کنند از درون دگردیسی ایجاد کنند. اجازه دهند پنجره های فضای گفتمانی شان باز شود و نسیم جدیدی درون خانه وکاشانه شان بوزد. از هوای تازه نهراسند و اجازه دهند که نیروی جوان با طراوت تری بیایند و در فضاهای هدایت و رهبری این جریان قرار گیرند. بین گروه های موجودی که در دل جریان اصولگرایی هستند فکر می کنید که کدام گروه می تواند گفتمان درهم و برهم اصولگرایی رانوسازی و بازسازی کند؟ نمی خواهم بیان تحقیرآمیزی درباره اصولگرایان داشته باشم اما به نظرم می رسد که دوستان اصولگرا دراین مرحله نیازمند نوعی عقل منفصل هستند. گروه های داخلی شان از این جوشش و از این خلاقیت آفرینندگی برخوردار نیستند. پس راه حل شما به عنوان یک اصلاح طلب برای اصولگرایان این است که برای عبور از این بحران و تولد دوباره رو به عقل منفصل بیاورند؟ به نظر من خوب است که بعضی اوقات از عقل منفصل استفاده کنیم. همان گونه که ما از ایده های غیر ایرانیان استفاده می کنیم و مجبور هستیم آن را بومی کنیم، اصولگرایان هم سعی کنند ایده های تازه ای را بیازمایند. چه ایرادی دارد که جریانی از ایده های دیگران استفاده کند و به شکل درون جناحی اش کند و به رنگ گفتمان خودش در بیاورد. هیچ کدام از گروه هایی که در جریان اصولگرایی هستند دارای خلاقیت و نوآوری نیستند. درون هیچ کدام شان استعداد گفتمان سازی یا گفتمان پردازی نمی بینم. استعداد مفهوم سازی و ادبیات جدید سازی و زیباشناسی سیاست و کنش جمعی دیده نمی شود. اصلا روح زیبا شناسی از سوی اصولگرایان مشاهده نمی شود. همه چیز در یک معنای مرسوم و مولوف آن جاری است. همه چیز در فضای کلیشه ای و به صورت تکرار جاری است. در فضای اصولگرایی همه چیز پنداری COPY PASTE می شود. واقعا جریان اصولگرایی احتیاج به یک نوع اصولگرایی دارد. بنشینند و فکر کنند که باید چه زمینه ای به این گفتمان بزنند. چه متمم و تکمله ای زده شود تا نجات پیدا کنند. کجای آن باید تغییر کند و روح جدیدی به آن دمیده شود. خلاقیت همین جاست. فضای اصولگرایی مزین به نوعی ایدئولوژی است که نوعی ثبات را بر تغییر ترجیح می دهد. هر نوع آفرینش فکری را پذیرا نیست. بیشتر تکرار و تقلید را می پذیرد تا در فضاهای گفتمانی پشت سر هم اجتهاد کند. باید برای قسمت اجتهاد گفتمانی همفکری کرد و این در فضای گفتمانی اصولگرایان غایب است و بیشتر تقلید را می پذیرد. با توجه به رنگ هفتم اسفند اگر حذف اصولگرایی را مفروض بگیریم و فکر کنیم که این موج در انتخابات شورای شهر تکرار شود و اصولگراها شورا های شهر و شهرداری ها را نیز از دست دهند و بازهم مفروض بگیریم که این سرخوردگی در بین آنها گسترده شود. آیا این شکست می تواند منجر به خطرات و مخاطراتی شود یا خیر؟ به نظر من همین الان بستگی دارد که با این رخداد چگونه برخورد شود. همان طور که گفتم این رخداد را فرصت بدانند یا تهدید. من تردیدی ندارم که الان دوستان اصولگرا در مجالس مختلف نشسته اند و این واقعه را تحلیل می کنند. تردیدی ندارم که عده ای دارند از منظر تهدید با آن مواجه می شوند. عده ای هم نمی توانند هفتم اسفند را فرصتی ببینند. نمی دانند چگونه با آن مواجه شوند و چگونه اجازه ندهند که تکرار شود. بستگی دارد که آنها چگونه به واقعه نگاه کنند. امیدوارم اصولگرایان تلاش کنند واقعیت این حادثه را درک کنند و نسخه ای برای ماندگاری گفتمان و جریان سیاسی خود بنویسند که ضرر و آسیبی نه برای خودشان و نه برای دیگران داشته باشد. به عنوان یک اصلاح طلب چقدر برای شما مهم است که اصولگرایان از شکستی که خورده اند، نترسند؟ خیلی. نترسیدن اصولگرایان از شکست می تواند نشانه بلوغ شان باشد. اگر به اینجا برسند که از شکست نترسند شک نکنید منافع ملی و امنیت ملی آسیب ناپذیر تر می شود و به اعتلای ملی می رسد. اگر کنشگران سیاسی به چنین بلوغی رسیده باشند به حذف دگر و رقیب نمی اندیشند. حذف گروه ها را نه مطلوب می دانند و نه ممکن. بنابراین فکر می کنم که اگر بخواهیم یک فضای شاداب سیاسی داشته باشیم باید گروه اصولگرایی وجود داشته باشد اما به شرطی که خودشان هم تلاش کنند که به عنوان یک کنشگر فعال پرطراوت و شکوفای سیاسی هر بار که وارد صحنه سیاسی می شوند از باغ گفتمانی شان بری به مردم برسد، تازه تر از تازه تری به مردم برسد، نه اینکه همواره چیز خاصی را بخواهیم به جامعه حقنه کنیم. بدون اینکه به مذاق جامعه و به چشایی جامعه کاری داشته باشیم بخواهیم مزه خودمان را به جامعه تحمیل کنیم. بی تردید جامعه این را برنمی تابد و بالا می آورد. جامعه دل درد می گیرد. باید توجه کرد که چه چیزی را می توانیم در فضای گفتمانی مان تغییر دهیم. این به این معنا نیست که اصالت گفتمان به هم بخورد. به معنای عصری کردن گفتمان است. مگر نه اینکه ادعا می کنیم که دین ما نیز عصری است و مگر نه اینکه فقه ما نیز عصری است. یک گفتمان که نمی تواند فراتاریخی باشد. اصولگرایان باید ببینند نبض جامعه چگونه می تپد و تلاش کنند که نبض گفتمان شان را با نبض جامعه همگون و همسان کنند. پس از اعلام اولیه نتایج آرا پس از سال ها روزنامه کیهان تیتر دوم خود را این گونه انتخاب کرد که؛ «خبرها حاکی از پیشتازی اصلاح طلبان در تهران دارد.» نخستین چیزی که به ذهن من پس از دیدن این تیتر روزنامه کیهان خطور کرده بود این بود که چه شد که این رسانه ها و سیاستمدارانی که مدام می گفتند اصلاحات مرده است یک باره پا روی حرف های خود می گذارند. کسانی که سال های سال از هیچ تلاشی برای ذبح اصلاحات و خاکسپاری آن و برگزاری مراسم تدفین اصلاحات فرونگذاشتند. این تیتر متضاد کیهان چه معنا و مفهوم سیاسی ای دارد؟ پرسش من از کسانی که می گفتند اصلاحات مرده این است که اگر مرده یک جریان سیاسی و فکری می تواند این گونه شما را کنج رینگ قرار دهد، چه واژه و صفتی برای خودتان انتخاب می کنید؟ من تعجب می کنم که چرا این هوشمندی را در جناح رقیب نمی بینم که کاری نکرد که فرصت دست اصلاح طلبان بدهد. الان خوب است ما هم بگوییم اصولگرایی مرد و تمام شد؟ پیشنهادم به اصولگرایان و رسانه های شان این است بیایید و از این فضا خارج شوید، از چنبره این گفتمان نقیضی ساده انگارانه و واقعا به تعبیر مارکس راست روی کودکانه دست بردارید. من احساس می کنم اصولگرایان دچار یک نوع راست روی کودکانه شده اند. به قول دکارت دچار نوعی نابالغی خود کرده شده اند و در این نابالغی آرامش شان را دنبال می کنند. اصولگرایان در این ناکجاآباد سکنی گزیده اند و ثبات و امنیت احساس می کنند در حالی که تولد آنها زمانی است که از نابالغی خود کرده بیرون بیایند. همان گونه که انسان غربی از نابالغی خودکرده بیرون آمد و به روشنگری رسید. بعد از روز جمعه انتخابات موقعیت جریان اصلاح طلبی چیست؟ بارها از برخاستن ققنوس اصلاحات از خاکستر صحبت کردید. آیا روز جمعه این اتفاق رخ داد؟ می توان گفت جان دوباره ای در کالبد بی جان اصلاحات دمیده شد؟ چه بخواهیم و چه نخواهیم، چه این حرکت مردم آگاهانه در جهت اصلاحات بوده باشد و چه نباشد چنین روحی دمیده شده است. همین یک رسالت بزرگ را بر دوش کسانی می گذارد که در یک شرایط خاص تاریخی بی آنکه در تحلیل و تخمین خودشان هم باشد وارد مجلس شدند. وظیفه آنها درک موقعیت خودشان است که در چه شرایطی وارد مجلس شدند. تلاش کنند شخصیتی و تشخصی فراسوی لیست نشان دهند. نشان دهند که فراسوی لیست هم شخصیت دارند. فراسوی لیست هم کسی هستند و می توانند عمل کنند. کیفیت و خاصیتی از خودشان نشان دهند؟ این فرض ایجاد نشود که یک لیست رای آورد و لیست تشخص داشت و نه افراد درونش. این وظیفه به نظر من بسیار وظیفه سنگینی است. اگر مردم با این هوشیاری آمدند و در یک مرحله تاریخی اراده خودشان را تحمیل کردند و روی موج اراده خودشان این افراد را وارد مجلس کردند اینها باید ثابت کنند که از اعتبار و شخصیت و کارآمدی لازم برخوردار هستند. نمایش آنها می تواند به کالبد اصلاحات روحی بدمد. ما ١٤ ماه بعد دو انتخابات داریم. یعنی همین حالا در آستانه انتخابات هستیم. این دوستان می توانند با کارآمدی، انسجام، نظم و اصول، شادابی و طراوت و خلاقیت شان دو انتخابات پیش رو را هموار یا ناهموار کنند. همه تلاش ما از حالا به بعد باید تمهید این مسیر باشد. تازه وقت بیداری است. تازه وقت کار است. همه اصلاح طلبان باید دست به دست هم دهیم و پشت دوستانی بایستیم که وارد مجلس شده اند. باید تولید فکر و استراتژی و برنامه کنیم. به صورت یک روح جمعی عمل کنیم تا اینها نمایش خوبی ارایه کنند. قیام و قعود آنها در مجلس می تواند قیام وقعود اصلاحات باشد؟ کاملا. از حالا کار شروع شده. فرض من این است که با ورود افراد در لیست مان همه ما وارد مجلس شده ایم. نه فقط ٣٠، ٨٠ یا ١٠٠ نفر. شرایطی فراهم شده که همه ما وارد مجلس شدیم. در شرایطی هستیم که به هر حال نتوانستیم با مهره های اصلی مان که دارای تجربه بودند بازی کنیم. از یک جنبه مثبت است برای اینکه ما به جوانان مان اجازه دادیم وارد صحنه شوند و تجربه کسب کنند. گردش نخبگان را باید به فال نیک بگیریم اما از طرفی باید واقع بین باشیم. گروهی وارد فضای مجلس شدند که فاقد دانش و تجربه لازم هستند. ما باید روی عقبه تجربی و دانش آنها شدیدا کار کنیم. هم آنها باید بخواهند و هم ما باید کمک کنیم. به نظر شما پس به یک اتاق فکر و عملیات برای مجلس احتیاج است؟ حتما. من واهمه دارم که تعداد زیادی از این افراد اگر به خود واگذار شوند نمایش ضعیفی ارایه کنند. نباید اجازه دهیم چنین حادثه ای رخ دهد و امید مردم ما نا امید شود و این انگیزه ها و انگیخته های پر طراوتی که حوادث را خلق می کنند خموده شوند. مردم حرکت خودشان را کردند حالا نوبت ما است. اصلاح طلبانی که از سوژه سیاسی به سوژه امنیتی تبدیل شدند و بد بینی مطلقی که نسبت به آنها بود می تواند به خوشبینی تبدیل شود؟ با زمان بله. البته این اتفاق به سادگی صورت نمی گیرد. واسطه خیری می تواند پیدا شود؟ به صورت یک کنش یا به صورت یک فرد. باید مجموعه ای از مسائل کار کنند تا نوعی اعتماد سازی در فضا ایجاد شود. به هر حال به روح ملی نیاز داریم تا رقابت سیاسی مان آگونیستی باشد نه آنتاگونیستی. پس نیاز داریم بازی سیاسی مان fair play باشد و از قواعدی و از اخلاق پیروی کند. باید یکدیگر و تمامیت و ارزش های گفتمانی همدیگر را با وجود تمایزهایی که داریم به رسمیت بشناسیم و تلاش کنیم که نسبت به هم اعتماد کنیم و فضایی سرشار از اعتماد را ایجاد کنیم. هر کسی در پس کنش دیگری تهدید ایجاد نکند، توطئه احساس نکند. اگر به آنجا برسیم بلوغ در عرصه سیاست است و نشانگر بلوغ فرهنگ سیاسی ما است. متاسفانه ما فرهنگ سیاسی لازم را پیدا نکردیم که با وجود تمایز و تکثر فضایی سرشار از اعتماد هم داشته باشیم. هر کسی عرصه و بازی خودش را دارد اما در چهره دیگری یک دگر بزرگ نمی بیند. این شیفت از نگاه امنیتی به نگاه سیاسی درست مثل شیفت از پلیس به سیاست در فضای رانسیر است. رانسیر می گوید که هرجا پلیس هست سیاست نیست. سیاست اگر بیاید پلیس کنار می رود. من می خواهم بگویم هر جا امنیت هست سیاست نیست. سیاست جای امنیت را می گیرد. اگر فضای سیاستی ما امنیتی است معلوم است که سیاست مان غایب است. وقتی سیاست بیاید و مناسبات ما در فضای سیاسی و با فرهنگ سیاسی شکل گیرد نگاه امنیتی به حاشیه کشیده می شود. امیدواریم که این طور باشد. به عنوان یک جامعه شناس، استاد دانشگاه و تئوریسین درخشان ترین و جذاب ترین کنش سیاسی اصلاح طلبان در فرآیند انتخابات برای شما کجا بود؟ من نفس ائتلاف را در چنین شرایطی زیبا می بینم امااینکه از رهگذر این ائتلاف چه کسانی وارد فضا می شوند و ما به چه کسی اجازه می دهیم که وارد شوند را خیلی حساس می دانم. از چه منظر حساس می بینید؟ ما باید همواره یک چ�
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها