واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: قدس آنلاین/ زهرا چکنه: همه افراد دوستدار عاقبت بخیری و سعادت مندی در دنیا و آخرت هستند؛ اما در مسیر زودگذر زندگی دنیوی گاهی افراد با گرداب های گناه مواجه می شوند که اگر اندکی غفلت کنند، ممکن است تا اعماق وجود در این گرداب فرو روند، از این رو انسان با تمسک به اهل بیت(ع) و اجرای دستورهای این بزرگواران همواره می تواند خود را در برابر تمامی تالاب های زندگی ایمن کند.عقیق : سراغ حجت الاسلام و المسلمین صادق گل زاده، مدیرکل اطلاع رسانی و تبلیغ نوین کشور و معاون پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی رفته ایم و در این خصوص با وی گفت و گو کرده ایم که از نظرتان می گذرد: انسان چگونه می تواند به سعادت و کمال معنوی برسد؟ امام رضا (علیه السلام) در حدیثی گوهر بار که از راهکارهای اصلی حوزه روان شناسی و تربیتی و اخلاقی است، می فرمایند: «لَا وَرَعَ أَنْفَعُ مِنْ تَجَنُّبِ مَحَارِمِ اللهِ وَ الْکَفِّ عَنْ أَذَى الْمُؤْمِنِ؛ هیچ پارسایی سودمند تر از ترک حرام و خودداری از آزار مؤمن نیست.» در تفسیر بخش اول این فرمایش نورانی می توان گفت که برای رسیدن به کمال پنج اصل پیش برنده به عنوان احکام اسلامی در زندگی انسان وجود دارد. انسان از طریق عمل به خوبی ها که همان «انجام واجبات» است، ترک بدی ها که «دوری از محرمات» است و از طریق «انجام مستحبات»، «ترک مکروهات» و «پرهیز از مباهات» می تواند به سعادت و کمال معنوی دست یابد. ترتیب این پنج اصل در زندگی روزانه انسان باید چگونه باشد؟ انجام واجبات و ترک محرمات مقدم بر عمل بر مستحبات و دوری از مکروهات و مباهات است، زیرا این ها نمی تواند جای واجبات و محرمات را بگیرد. گاهی کار مستحبی منجر به ترک واجبی می شود، مثلاً جوانی که تا نیمه های شب در هیأت های عزاداری حضور پیدا می کند، ولی نماز صبحش قضا می شود، این فرد در واقع واجب را فدای مستحب کرده است. حضرت رضا (علیه السلام) در حدیث مذکور توصیه می کنند که انسان ابتدا باید محرمات را ترک و واجبات را انجام دهد، سپس به دنبال مستحبات و مکروهات و مباهات باشد. مستحبی که با حرام از بین رود، باعث هدر رفتن سرمایه معنوی انسان می شود، از این رو فرد مؤمن باید سرمایه های معنوی خود را در معرض آسیب و نابودی قرار ندهد. انسان چگونه می تواند زمینه های گناه را از خود دور کند؟ راحت ترین راه گناه نکردن، قرار نگرفتن در محیط و فضای آلوده به گناه است؛ در واقع قرار گرفتن در محیط های نامناسب مثل واقع شدن در محیطی آلوده است که آثار مخرب آن برای هر فردی اجتناب ناپذیر است. دومین راهکار دوری از گناه، معاشرت نکردن با دوستان و آشنایانی است که اهل معصیت و گناه می باشند، زیرا در آموزه های دینی انسان پیرو آیین و مرام همنشین خود است، از طرفی شخصیت و موقعیت هر کس را می توان از طریق کسانی که با او همنشین هستند، سنجید. در واقع از بین بردن عامل گناه مهم ترین کار برای ترک گناه و معصیت است. منظور از اینکه از بین بردن عامل گناه، مهم ترین کار برای ترک گناه است، چیست؟ با ذکر چند مثال می توان این موضوع را تبیین کرد، برای مثال در دین اسلام نگاه به نامحرم، جلوه گری زنان برای مردان و.. نهی شده است، فاکتور اولی که می تواند جلوی این گناه را بگیرد، آن است که انسان در محیط هایی که اختلاط دو جنس مخالف وجود دارد، حضور پیدا نکند. متأسفانه امروزه جامعه ما با اختلاط دو جنس مخالف در مراکز آموزشی، تفریحی و سیاحتی مواجه است که می تواند زمینه را برای گناه جوانان ما فراهم کند. در مدیریت اماکن مذهبی شاهد هستیم که فضاهای گسترده مانند صحن ها، زن و مرد با هم حضور دارند، اما در فضاهایی که تراکم جمعیت بالاست زن و مرد از هم تفکیک شده اند، از این رو، این یکی از بهترین مدل هایی که باید در سایر مراکز تفریحی، سیاحتی و ... اجرا شود. مثال دیگری که در این زمینه می توان اشاره کرد، استفاده از ماهواره در برخی از خانواده هاست، ضرر استفاده از آن به مراتب خیلی بیشتر از فایده های ماهواره است؛ از این رو، باید از آن اجتناب کنیم تا در معرض گناه قرار نگیریم. آیان انسان می تواند به واسطه زیارت ائمه اطهار(علیهم السلام) از گناه دوری کند و به معنویات برسد؟ زیارت یک چتر حمایتی معنوی، دنیوی و اخروی است که انسان با قرار گرفتن در آن انرژی های مثبت و متراکم معنوی، تربیتی، اخلاقی، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و... را کسب می کند، از این رو، باید زیارت و اهدافش را در طول زندگی سرایت دهیم تا سراسر زندگی ما سرشار از معنویت شود. در واقع انسان در زیارت وارد حریمی می شود که در آن تنفس معنوی می کند. همان طور که زمانی فرد به طبیعت می رود بدون اینکه درخواست بکند، هوای پاک و تازه دریافت می کند، فرد در قالب زیارت از فیوضات فراوان معنوی بهره مند می شود که یکی از آن ها دوری از گناه است. حضرت رضا(علیه السلام) در حدیث «لَا وَرَعَ أَنْفَعُ مِنْ تَجَنُّبِ مَحَارِمِ اللهِ وَ الْکَفِّ عَنْ أَذَى الْمُؤْمِنِ؛ هیچ پارسایی سودمند تر از ترک حرام و خودداری از آزار مؤمن نیست.» خودداری از آزار مؤمن را لازمه پارسایی و تقوا بیان می کنند، در این خصوص توضیح دهید. این بخش از کلام حضرت را با سخنی دیگر از خودشان تبیین می کنیم، حضرت رضا(علیه السلام) می فرمایند: «مؤمن، مؤمن واقعى نیست، مگر آن که سه خصلت در او باشد: سنتى از پروردگارش و سنتى از پیامبرش و سنتى از امامش، که سنت پروردگارش، پوشاندن راز خود است، سنت پیغمبرش مدارا و نرم رفتارى با مردم و سنت امامش، صبر کردن در زمان تنگدستى و پریشان حالى است.» با توجه به این حدیث، کتمان نکردن سر و فاش کردن راز دیگران، مدارا نکردن با آحاد مختلف مردم و تحمل نکردن مشکلات اقتصادی و تنگدستی ها از مصادیقی است که باعث آزار مؤمن می شود. منبع:قدس
پنجشنبه ، ۱۳اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]