واضح آرشیو وب فارسی:نواندیش: هنوز دو ماهی به انتخابات مجلس شورای اسلامی مانده بود که در دیداری با محمد رضا عارف از او قول گرفتیم پس از انتخابات نتیجه هرچه بود مصاحبه ای با او داشته باشیم. بالاخره جمعه آمد و مردم کاری کردند تا لیست امید در تهران با فرستادن هر ٣٠ نفر به مجلس برنده قاطع تهران نام گیرد و عارف با رایی بیش از یک و نیم میلیون نفر به عنوان نفر اول تهران معرفی شود. به گزارش اعتماد، شواهد نشان می داد عارف فعلا وقت برای شادباش و تبریک و خوشحالی ندارد. جدی تر از مرحله اول پیگیر وضعیت استان ها برای مرحله دوم است. برای سنجش اوضاع و احوال گفتیم: «اگر این کرسی ها را هم بگیریم آن وقت می توانیم بدون مذاکره و لابی و با قاطعیت فراکسیون اکثریت را تشکیل دهیم.» همان طور که کاغذها و نامه های روی میزش را جابه جا می کرد سرش را بالا آورد و گفت: «فعلا برای این حرف ها وقت نداریم. باید کار نیمه تمام مان را تمام کنیم. هروقت مجلس رسما شروع شد برای ریاستش هم فکر می کنیم. الان وظیفه ما کسب اکثریت مجلس است. این هدف ما از روز اول بود.» دوشنبه ساعت ١٥، دانشگاه شریف هنوز پنج دقیقه ای به ساعت سه مانده بود که از آسانسور وارد طبقه ششم شدیم. در همان راهرو عارف را دیدیم که با یکی از دانشجویانش صحبت می کرد. به اتاقش که رسیدیم مشکل آن دانشجو هم حل شده بود. کتابخانه اش پر از کتاب های تخصصی رشته برق است آنقدر که بیرون از کتابخانه هم تعدادی کتاب روی هم چیده است. روی میز کارش پایان نامه ها روی هم مانده، انگار که در طول یک هفته تبلیغات انتخاباتی وقت نکرده دستی به سر و شکل میز کارش بکشد. با این همه کاغذهای روی میزش منظم چیده شده است. دور تا دور میز پایان نامه و جزوه و کاغذ و کتاب است اما درست وسط میز جایی که در کانون نگاهش قرار دارد، برگه ای است که روی آن تعداد آرای نامزدهای انتخابات در حوزه تهران را نوشته است. بعد از خوش و بش اولیه گفت واقعا کار بزرگی انجام شد. این رای به خصوص در تهران پیام سیاسی دارد. کاش همه پیام آن را درک کنیم. برای تحلیل چگونگی رخداد واقعه ٧ اسفند نقبی به گذشته زد. از سال ٩١ شروع کرد که در دانشگاه شریف این روزها را پیش بینی می کرده است. هنوز تمام انتقاداتی را که هنگام ورودش به انتخابات مطرح می کردند، به یاد دارد. می گوید پیروزی امروز ثمره ناامید نشدن ما در برابر تمام ناسزاهایی است که سال ٩١ و ٩٢ خوردم. وقتی به آن روزها اشاره می کند می گوید به من گفتند امنیتی ها تو را جلو انداخته اند تا در نهایت با دو، سه میلیون رای ضایع شوی و این را به پای کل اصلاحات بنویسند. خوب به خاطر دارد که سه سال پیش همین روزها به او می گفتند اصلاح طلب بدلی. می گوید شما که باید خوب به خاطر داشته باشید چه تهمت هایی به من زدند. گفتند اصلاح طلب بدلی ام. گفتند با دستور امنیتی ها وارد انتخابات شده ام. هزار و یک حرف زدند اما به هیچ کدام پاسخ ندادم. به خرداد ٩٢ که رسید همچنان از موضع متواضعانه اش دفاع می کرد اما در عین حال تاکید داشت که «کاری با نظرسازی ها ندارم اما نظرسنجی هایی که به من می رسید، نشان می داد می توانم پیروز انتخابات باشم اما از ابتدا گفته بودم به خردجمعی احترام می گذارم و حالا افتخار می کنم که به راحتی از قدرت گذشتم.» حتی یک شب راحت نخوابیدم با عبور از آن مقطع به تشکیل شورای سیاستگذاری رسیدیم. شورایی که برای نخستین بار در جریان اصلاحات تمام طیف ها را در خود جا داد. عارف درباره شورای عالی می گوید: «واقعا چهار ماه و نیم سختی کشیدیم. کار بسیار پرفشاری بود که بتوانیم تمام این افراد و نگاه های شان را به هم نزدیک کنیم و در نهایت بدون انشعاب و درگیری نتیجه مطلوب را بگیریم. خوشبختانه یا متاسفانه مسوولیت این شورا روی دوش من بود. حتی یک شب نتوانستم راحت بخوابم. دایم دغدغه داشتیم و نگران بودیم.» بالاخره به هفته پایانی ماراتن انتخابات رسیدیم و از او خواستیم تا شب ها و روزهای سخت هفته گذشته را برای مان روایت کند. نگاهی به خودش کرد. گفت هشت کیلو وزن کم کردم. حتی یک ساعت آرام نخوابیدم. نگران کشور بودم که کاری نکنیم فضا دوباره دوقطبی شود. از پنجره اتاقش نگاهی به بیرون می کند و می گوید: «وقتی مسوولیت چنین کار سنگینی را به دوش می کشید، حق ندارید حتی یک گاف بدهید یا اشتباه کنید. ما نباید آرامش را از مردم می گرفتیم. وقتی می خواستیم به مسجد نارمک برویم، نگران بودم. نه از این بابت که آنجا پایگاه سنتی رقیب ما است یا محل سکونت کسی که انتقادات بسیاری به او داریم. دلشوره داشتم مبادا کسی شعاری بدهد و دوباره عده ای با هم درگیر شوند. اما وقتی آرامش جمعیت حاضر را دیدم خیالم راحت شد.» نتیجه را باور نمی کردم انگار خاصیت ما است که همیشه از سوی مردم غافلگیر شویم. مردان دولت خاتمی و حتی خود او بارها گفته اند که فکرش را هم نمی کردیم خرداد ٧٦ چنین اقبالی صورت گیرد. بعدتر در سال ٨٤ فکرش را هم نمی کردیم احمدی نژاد که آخرین نفر در نظرسنجی ها بود با اشتباهات فاحش ما به پاستور برود. از ٨٨ که بگذریم ٩٢ هم خیلی سخت بود پیش بینی کنیم با حضور عارف و روحانی بالاخره یکی کنار برود و ظرف سه روز مردم دوباره به ما اعتماد کنند. این بار و در انتخابات مجلس هم انگار این غافلگیری دوباره سراغ مان آمد. روایت عارف از این غافلگیری جالب است. وقتی پرسیدیم، فکر می کردید این اتفاق بیفتد؟ گفت: فکرش را هم نمی کردم. تا زمان اعلام نتایج فکر نمی کردم وضعیت به این خوبی باشد. برآورد خود من این بود که در بهترین حالت ٢٠ نفر دور اول رای می آورند که ١٥، ١٦ نفرشان از لیست ما و ٤، ٥ نفر از لیست رقیب مان خواهند بود. بقیه هم دور دومی می شوند. حتی به این هم اکتفا نکرد و جلوتر رفت: «واقعا تعجب کردم. باورم نمی شد. فکر می کردم شاید این نتیجه مربوط به یک منطقه خاص تهران باشد و در مراحل بعد ترکیب عوض شود.» گام سوم را برای شوراهای شهر برمی داریم به دقایق پایانی مصاحبه رسیدیم. نوبت نگاه به آینده رسید. بعد از گام دوم نوبت به چه کاری می رسد؟ موضع ما در برابر روحانی ٩٦ چیست؟ انتخابات شوراها را چگونه می خواهیم مدیریت کنیم؟ و از همه جذاب تر ریاست مجلس به چه کسی می رسد؟ اینها سوالاتی است که وقت پرسیدن آنها همین امروز است. عارف هم انگار برای تمام سوالات پاسخی آماده کرده بود. گام سوم را کسب ٧٠ درصد کرسی های شورای شهر در سراسر کشور عنوان کرد. با یادآوری سخنرانی یک سال و نیم قبلش در گرگان گفت که قرار نیست برای روحانی رقیب بتراشیم و حالا ریاست مجلس، امری که اگر در مرحله دوم پیروزی از آن اصلاح طلبان شود. عارف هم تلویحا همین را می گوید: «باید ببینیم کدام فراکسیون اکثریت را به دست می آورد. ما به مردم قول هایی داده ایم و آنها هم مطالباتی دارند. این رای عظیم و اعتماد گسترده به ما باید پاسخ خود را دریافت کند. بخشی از پرداختن به مطالبات مردم هم با نقش داشتن در مدیریت مجلس میسر می شود.» مهندسی هاشمی چند روز مانده به انتخابات هاشمی رفسنجانی در دیدار با کاندیداهای فهرست امید بیشترین نقش در ریاست جمهوری روحانی را متعلق به ایثار سیاسی عارف دانست و حالا نوبت عارف است که به نقش هاشمی اشاره کند. ضمن اینکه به ما خبر می دهد یکشنبه ظهر تماسی میان این دو انجام شده و در آن تماس عارف تحلیلش را از وضعیت نتیجه انتخابات مجلس در کل کشور به هاشمی ارایه کرده است. در مورد هاشمی می گوید: او یک مهندس واقعی است. هم مهندسی سیاسی را می فهمد و هم درک دقیقی از عدد و رقم دارد. همین طور که کتش را می پوشد تا از اتاق بیرون برود تک جمله های جالبی می گوید. انگار اشاره اش به طرح موضوع ریاست لاریجانی در مجلس است: «کسی وکیل من نیست که از قول من حرف بزند. خودم می دانم چه زمانی چه حرفی بزنم و جز با مشورت و اتکا به خردجمعی تصمیمی نمی گیریم.» موقع خداحافظی خیلی جدی می گوید: مردم با ما اتمام حجت کرده اند. خدا کند مغرور نشویم و مشکلات شان را حل کنیم.
چهارشنبه ، ۱۲اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نواندیش]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]