تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833625662
مشوق ها و موانع اردوغان برای عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی چیست
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: پس از آغاز تنش میان ترکیه و رژیم صهیونیستی، خیلی زود نشست ها برای مهار بحران آغاز شد و احمد داوداوغلو، وزیر خارجه وقت ترکیه به صورت محرمانه با «بنیامین بن الیعازر» وزیر صنایع و تجارت رژیم صهیونیستی در بروکسل دیدار کرد.به گزارش دولت بهار به نقل از مشرق، مرکز مطالعاتی الزیتونه در مقاله ای به بررسی مناسبات ترکیه و رژیم صهیونیستی و میزان نوسانات روابط بین آنها طی ده ها سال گذشته پرداخته و می نویسد که ترکیه از اولین کشورهایی بود که در سال 1949 به عنوان یک دولت مسلمان موجودیت رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناخت. این کشور هنگامی که در سال 1952 به ائتلاف ناتو پیوست، مناسبات خود را در سطوح نظامی و امنیتی با رژیم صهیونیستی تعمیق بخشید تا جایی که دو طرف به همراه اتیوپی توافقی را با هم در سال 1958 امضا کردند. کودتای نظامی در ترکیه در سال 1980 نقطه تحولی در تعمیق مناسبات با رژیم صهیونیستی در تمامی ابعاد شد، به گونه ای که آغاز دهه 90 قرن گذشته میلادی، دوران طلایی روابط آنکارا و تل آویو بود. در این زمان تانسو چیلر نخست وزیر ترکیه به اسرائیل سفر کرد و دو سال بعد سلیمان دمیریل رئیس جمهور این کشور نیز در سال 1996 به تل آویو رفت. دو طرف در سال 1996 ده ها توافق نامه در زمینه های نظامی و امنیتی و اقتصادی و سیاسی امضا کردند که ازجمله آنها آموزش خلبانان اسرائیلی در ترکیه و توسعه تانک ها و جنگنده های ترکیه در اسرائیل بود. هم چنین نیروهای اسرائیلی نیز در اراضی ترکیه حضور داشتند. در این مدت همکاری های اطلاعاتی دو طرف در سطح مؤسسات رسمی و تبادل اطلاعات و ایجاد مراکز شنود و هشدار زود هنگام در اراضی ترکیه راه اندازی شد که اسرائیل از طریق آنها از برخی کشورهای همسایه از جمله عراق و سوریه جاسوسی می کرد. روی کار آمدن حزب اسلام گرای عدالت و توسعه در ترکیه در سال 2002 نیز باعث تنش در مناسبات بین دو طرف نشد، بلکه سطح روز افزون این مناسبات به همین صورت باقی ماند. در این مدت دیدارهایی نیز بین دو طرف انجام شد که مهم ترین آن ها سفر عبداله گل رئیس جمهور وقت ترکیه و رجب طیب اردوغان نخست وزیر وقت در سال 2005 به سرزمین های اشغالی بود که با استقبال گسترده اسرائیلی ها مواجه شد. هم زمان، مناسبات اقتصادی دو طرف نیز روبه افزایش گذاشته بود، ترکیه تلاش می کرد بین اسرائیل و دولت های عربی و اسلامی نظیر سوریه و پاکستان نقش میانجی را ایفا کند، اما در پی تجاوز رژیم اسرائیل به نوار غزه در سال 2008 مناسبات آنها با چالش مواجه شد. آنکارا این اقدام را خنجر زدن اسرائیل از پشت سر دانست و آن را خیانتی بر ضد خود توصیف کرد. مناسبات دوجانبه در ادامه با چالش ها و بحران های دیگری همراه شد، نظیر حادثه کنفرانس دافوس در سپتامبر سال 2009 و بحران توهین به سفیر ترکیه در تل آویو در ژانویه 2010. تجاوز اسرائیل به کشتی مرمره اوج این بحران بود، تا جایی که مناسبات دیپلماتیک بین طرفین در پی این حادثه به کمترین سطح خود رسید. شاخص های مناسبات با اسرائیل: قبل از تحلیل اوضاع کنونی بهتر است شاخص های تشکیل دهنده چارچوب مناسبات ترکیه با اسرائیل در دوران حاکمیت حزب عدالت و توسعه را بررسی کنیم: اول: ایجاد مناسبات بین دو طرف طی ده ها سال و ناتوانی (و چه بسا عدم تمایل به) در ایجاد تغییرات ریشه ای و مستقیم در آنها. دوم: ملاحظه اوضاع سیاسی کشور در زمان روی کار آمدن حزب حاکم، به ویژه در خصوص قیمومت مؤسسات نظامی ترکیه بر اوضاع سیاسی. این مؤسسات مناسبات ویژه با اسرائیل داشتند. سوم: مناسبات ترکیه با اسرائیل تحت بند خطوط کلی امنیت ملی ترکیه و بخشی از منافع ملی این کشور قرار گرفته بود که حزب حاکم به دنبال تفسیر مجدد آن ها بود. چهارم: دیدگاه عدالت و توسعه در مورد ضرورت تسلیم کردن سیاست در مسیر اقتصاد در سیاست خارجی این کشور دنبال می شد. به این ترتیب با وجود اختلافات سیاسی، آنکارا به دنبال حفظ مناسبات تجاری و اقتصادی با دیگران بود و این موضوعی بود که ترکیه بعد از بحران کشتی مرمره دنبال کرد. پنجم: ترکیه در آن زمان از درگیری های مستقیم و شدید با طرف های دیگر خودداری می کرد، چرا که بدون حضور شرکای منطقه ای خود، تحرک در این زمینه را مشکل می دید. ششم: ترکیه مناسبات با رژیم صهیونیستی را بخشی از مناسبات خود با غرب و ایالات متحده آمریکا و اتحادیه اروپا و ائتلاف ناتو و کلیدی برای جلب اطمینان این طرف ها می دانست. هفتم: ترکیه در ابعاد متعددی به رژیم اسرائیل نیازمند بود، این نیاز به ویژه در سطح همکاری های امنیتی و تسلیحاتی و صنایع دفاعی مشاهده می شد. هشتم: ترکیه روند تدریجی در مناسبات را دنبال می کرد. این کشور از برخی تعهدات خود به صورت آرام شانه خالی کرد تا این روند به ایجاد بحران های شدید با اسرائیل منجر نشده و غرب را بر ضد آنکارا تحریک نکند. نهم: ترکیه نمی خواست در نحوه تعامل با موضوع فلسطین از سقف عربی – بین المللی فراتر برود. بر همین اساس آنکارا به دنبال راه حل سیاسی این بحران از طریق دیدگاه تشکیل دو دولت و طرح صلح عربی و دعوت به مشارکت حماس در روند سازش بود. دهم: ترکیه از مرز حمایت های سیاسی، تبلیغاتی و مالی از گروه های فلسطینی فراتر نمی رفت. این کشور اصرار داشت که حمایت های مادی نیز به شکل انجام کمک های امدادی و انسانی و تکمیل زیرساخت های نیروهای مقاومت شود تا به مناسبات آنها با رژیم اشغالگر قدس لطمه ای وارد نشود. ترکیه در پی حوادث کشتی مرمره که به کشته شدن 10 شهروند این کشور منتهی شد، مجموعه ای از مجازات ها را برای اسرائیل در نظر گرفت: از جمله بیرون کشیدن سفیر ترکیه از اسرائیل و اخراج سفیر رژیم صهیونیستی ، لغو مانورهای نظامی دوجانبه که از پیش برنامه ریزی شده بود، لغو معامله های تسلیحاتی و خرید هواپیماهای بدون سرنشین از رژیم صهیونیستی و تعلیق ده ها توافق نامه در زمینه های مختلف. در ادامه ترکیه سه شرط برای از سرگیری مناسبات با اسرائیل مطرح کرد: این شرایط عبارتند از: عذرخواهی اسرائیل از تجاوز به کشتی مرمره، پرداخت خسارت های مالی خانواده های قربانیان و رفع محاصره نوار غزه. انگیزه ها و موانع ترکیه در عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی پس از آغاز بحران میان دو طرف، خیلی زود نشست ها برای مهار بحران آغاز شد، احمد داود اوغلو وزیر خارجه وقت ترکیه به صورت محرمانه با بنیامین بن الیعازر وزیر صنایع و تجارت رژیم صهیونیستی در تاریخ 1 ژولای 2010 در بروکسل دیدار کرد، اما این دیدار نتیجه مثبتی در پی نداشت. دیدارهای دیگری نیز بین مقامات دو طرف برگزار شد، اما ترکیه همچنان اصرار به تحقق سه شرط خود داشت و رژیم صهیونیستی شرایط را رد می کرد تا اینکه نهایتاً در سال 2013 بنیامین نتانیاهو تحت فشار باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا رسماً از اردوغان عذرخواهی کرد. پس از این عذرخواهی نشست های دوجانبه برای حل و فصل مسائل تسریع شد، اسرائیل در سال 2014 با پرداخت غرامت به خانواده های قربانیان به مبلغ 20 میلیون دلار موافقت کرد، اما این موضوع را اجرایی نکرد. نهایتاً در ژوئن 2015 اخباری از توافق بین دو طرف در رسانه های عبری زبان منتشر شد، مسئولان ترک در قبال این اخبار از خود تزلزل و تردید نشان می دادند. به نظر می رسید آنکارا شرط کاهش محاصره غزه را جانشین رفع محاصره غزه کرده است. برخی عوامل مشوق در ابعاد منطقه ای و بین المللی برای جذب دو طرف جهت هم گرایی بیشتر وجود دارد که مهم ترین آنها عبارتند از: - عدم ممانعت مبنایی ترکیه با از سرگیری مناسبات و مرتبط ساختن آن به شرایط اجرایی. - ضرر کردن دو طرف در خلال قطع مناسبات دیپلماتیک. ترکیه در این میان قدرت بازی تأثیرگذار در موضوع فلسطین را از دست داده و از سوی دیگر اسرائیل با وتوی ترکیه از مشارکت در برخی فعالیت ها و مانورهای ناتو محروم شده است. اسرائیل همچنین بخشی از اعتبار منطقه ای خود را در پی این بحران از دست داد. - تحقق دو شرط اول و متمرکز شدن مذاکرات برای شرط متعلق به رفع محاصره غزه. - تمایل دو طرف به از سرگیری مناسبات - فشارهای آمریکا به متحدان راهبردی خود در منطقه برای هم گرایی بیشتر در سایه متغیرات منطقه ای. - احساس طرف اسرائیلی مبنی بر بی فایده بودن تأخیر بیشتر در این پرونده به ویژه بعد از انتخابات ترکیه . - مسائل مربوط به بحران سوریه و تهدیدات مشترک این بحران برای دو طرف. - حضور مستقیم نظامی روسیه در سوریه به عنوان عامل تهدید کننده مشترک. - نفوذ روزافزون ایران در منطقه، به ویژه در سوریه. - نیاز متقابل به پرونده گاز طبیعی بویژه بعد از تحریم های اقتصادی روسیه بر ضد ترکیه و کشف میدان های گازی در سواحل فلسطین اشغالی و لبنان و تلاش اسرائیل بر دست گذاشتن بر روی آنها . - انزوای سیاسی نسبی ترکیه در منطقه و درخواست های فزاینده مقامات حاکمیتی و حزب حاکم ترکیه مبنی بر بازبینی در سیاست خارجی کشور. - اصرار بخش مهمی از مخالفان ترکیه (شامل احزاب خلق جمهوری خواه و خلق دموکراتیک) برای اصلاح سیاست خارجی این کشور به ویژه در زمینه از سرگیری مناسباتبا اسرائیل. - تلاش ترکیه برای جلب حمایت یهودیان روسیه جهت مهار ولادیمیر پوتین. - مشغول شدن آنکارا به تنش های نظامی با حزب کارگران کردستان. - نگرانی ترکیه از رشد فزاینده پروژه های سیاسی کردهای سوریه در مرزهای جنوبی. - تلاش ترکیه برای جلب دستاورد سیاسی حداقلی از طریق کاهش محاصره نوار غزه و رسیدن به تقویت آتش بس غیر مستقیم بین اسرائیل و حماس. - توسعه مناسبات اقتصادی و تجاری بین دو طرف از سال 2010 تاکنون با وجود بحران دیپلماتیک و سیاسی. البته موانعی نیز در این مسیر وجود دارد که مهم ترین آنها عبارتند از: - اشغالگران صهیونیست از رفع کامل محاصره غزه سرباز می زنند و آن را عاملی برای کمک به گروه های مقاومت در آنجا می دانند. - غیرممکن بودن عقب نشینی ترکیه از شرط رفع محاصره کامل غزه بنا به اعتبارات مبنی بر وجهه ترکیه در منطقه. - مخالفت مردم با توافق ترکیه با رژیم صهیونیستی. - هجمه های تبلیغاتی بین دو طرف در زمان قطع مناسبات. - سیگنال های متعددی که تل آویو در آن از خوشحالی خود برای کاهش محبوبیت حزب عدالت و توسعه در انتخابات ژوئن 2015 خبر داد. - اتهامات ترکیه به اسرائیل برای هدف قرار دادن ترکیه از طریق اهرم کردها. - کاهش نیاز ترکیه به اسرائیل در زمینه های صنایع دفاعی و تسلیحاتی بعد از متنوع سازی واردات سلاح. - فقدان اجماع داخلی در اسرائیل برای آشتی با ترکیه. - تکرار شکست دوره های متوالی مذاکرات و ایجاد نوعی بی اعتمادی بین دو طرف. - ملاحظات مصر نسبت به هم گرایی بین اسرائیل و ترکیه. - مواضع ترکیه نسبت به انقلاب های عربی و مسائل منطقه ای که همچنان با دیدگاه های تل آویو در تعارض است. - اسرائیل می داند که از سرگیری مناسبات با ترکیه به معنی مهار کردن مناسبات آنکارا با جنبش حماس نیست. سناریوهای احتمالی بنابر آنچه که گفته شد موضوع از سرگیری مناسبات دوجانبه بین ترکیه و رژیم صهیونیستی می تواند شامل سناریوهای زیر باشد: سناریوی اول: توافق بین طرفین براساس این سناریو دو طرف ضمن توافق با یکدیگر شکاف موجود را پر کرده و مناسبات دیپلماتیک را از سر می گیرند، سناریوی احتمالی از دیدگاه ما (در صورتی که تحولات منطقه ای و بین المللی به همین روال ادامه پیدا کند) بدون در نظر گرفتن تحقق کوتاه مدت یا میان مدت، همین توافق است. بر اساس این سناریو هیئت های مذاکره کننده می توانند به راه حل میانه ای بین رفع کامل محاصره یا چشم پوشی از این شرط برسند، به گونه ای که اسرائیل از خطوط قرمز خود در قبال نیروهای مقاومت فلسطینی عدول نکرده و ترکیه نیز بتواند آن را به عنوان یک موفقیت در رفع یا کاهش محاصره غزه نشان دهد. این راه حل میانه می تواند از طریق ایجاد یک گذرگاه دریایی از ترکیه یا سایر کشورها به سمت نوار غزه برای وارد کردن مواد اساسی تحت نظارت بین المللی باشد، همچنین ممکن است شرایطی خاص رقم بخورد که کشتی ها و موسسات جامعه مدنی ترکیه قادر به ورود به نوار غزه شده و تسهیلاتی برای بازسازی این منطقه اختصاص داده شود. چنین توافقی می تواند برای مصر نیز راضی کننده باشد. البته رسیدن به چنین سناریویی نیز ضرورتاً به معنی بازگشت مناسبات ترکیه و اسرائیل به شرایط ائتلاف استراتژیک بین آن ها مانند دهه 90 قرن گذشته نیست. سناریوی دوم: شکست مذاکرات در سایه تحولات منطقه ای و داخلی دو طرف بارها پرونده را باز کرده و پشت میز مذاکرات قرار می گیرند تا راهکاری جدید برای هم گرایی با یکدیگر پیدا کنند. این سناریو البته شانس کمتری نسبت به سناریوی قبلی دارد. البته ممکن است اوضاع براساس این سناریو به همین صورت باقی بماند، یعنی دو طرف آمادگی آشتی را داشته باشند، اما با وجود نرمش آنکارا و تمایل تل آویو به آشتی، همچنان مواضع آنها سر جای خود باقی بماند. نتیجه به نظر می رسد با گذشت بیش از پنج سال از قطع مناسبات دیپلماتیک بین ترکیه و اسرائیل، دو طرف بیش از هر زمان دیگری به عبور از این شکاف و بازگشت به اوضاع سابق علاقه نشان می دهند، چرا که عوامل و رویکردهای داخلی و منطقه ای نیز بر این موضوع صحه می گذارند. فضای مثبتی که در میان دو طرف به ویژه طرف ترک ایجاد شده، نشان می دهد که ضرورتاً پیشرفت هایی در مذاکرات به دست خواهد آمد، چرا که تمایل و نیاز دو طرف ایجاد هم گرایی بین آن ها است. البته همان طور که گفته شد در صورت عادی سازی روابط و بازگشت مناسبات دیپلماتیک بین ترکیه و رژیم صهیونیستی نیز، حجم متغیرات منطقه ای به شکلی است که نمی توان انتظار ائتلاف استراتژیک مجدد بین دو طرف را داشت، از سوی دیگر عدم توافق نیز به معنی کنار گذاشتن کامل گزینه هم گرایی بین ترکیه و اسرائیل نیست، چرا که احتمالاً زمان بیشتری برای صرف نظر کردن یکی از طرفین مذاکره از شرایط اعلام شده نیاز است.
چهارشنبه ، ۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها