واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: عقیق : در سال هشتم هجری مکه به دست مسلمانان فتح و خانه خدا از بت ها پاک شد. با اینکه نزدیک ذیحجه، یعنی ایام حج بود اما بنا به دلایلی لازم بود پیامبراکرم(ص) به مدینه که در آن زمان مرکز اسلام بود بازگردند. بنابراین، آن حضرت عمره مفرده به جای آورده و فرمانداری برای مکه تعیین فرمودند و خود به مدینه بازگشتند. حضرت از اینکه مشرکین کعبه را زیارت کنند، جلوگیری نفرمودند و در آن سال مسلمانان و مشرکین با هم زیارت به جای آوردند.(1) اما در موسم حج آن سال پیشامدی رخ داد که خلاصه اش چنین است: از آداب مشرکین این بود که هر کس از بیرون مکه برای زیارت می آمد اگر با لباسی که وارد مکه شده بود دور خانه خدا طواف می کرد، بایستی آن را صدقه می داد. پس آنان برای آنکه لباس های خود را از دست ندهند، قبل از طواف لباسی قرض و یا کرایه می کردند، و طواف خویش را با آن به جای می آوردند. اگر کسی لباس قرضی یا کرایه ای پیدا نمی کرد و تنها یک دست لباس همراه داشت، برای آنکه تنها لباس خود را از دست ندهد ناچار برهنه می شد و عریان به طواف می پرداخت! در آن سال زنی از مشرکین به زیارت آمده و یک لباس بیشتر همراه نداشت. لباس کرایه ای و قرضی نیز نیافت. اگر با لباس خود طواف می کرد، باید آن را صدقه می داد. پس برهنه به طواف مشغول شد. روشن است که این صحنه بسیار زننده و ناهنجار و بی احترامی به بیت الله بود.(2) در زمانی که مکه به دست مسلمانان فتح شده و اداره اش با آنان بود، چنین وضعی قابل تحمل نبود. از سوی دیگر بسیاری از طوایف مشرکین که با مسلمانان پیمان بسته بودند، به پیمان های خویش پای بند نبودند و از هر فرصتی برای ضربه زدن به اسلام استفاده می کردند و مرتب توطئه می کردند. در چنین شرایطی آیات صریح برائت و بیزاری از مشرکین و دعوت آنان به توبه از شرک و بیت پرستی و نیز تهدید آنها به قتل و کشتار در صورت پافشاری بر عقاید فاسدشان بر پیامبراکرم(ص) نازل شد. ترجمه آیات 1 تا 5 که برائت از مشرکین در آن العام شده، چنین است: این اعلام بیزاری از طرف خداوند و پیامبر اوست از مشرکانی که با آنان پیمانی بتسه اید. پس ]ای مشرکان فقط تا[ چهار ماه ]دیگر آزادید که[ در زمین بگردید و بدانید که شما نمی توانید خدا را به ستوه آورید و این خداست که ذلیل کننده کافران است. و این اعلامی از سوی خدا و پیامبر اوست به مردم در روز حج اکبر، که ]بدانند:[ خداوند و پیامبر او از مشرکان بری و بیزارند. پس ]ای مشرکان[ اگر توبه کنید، برایتان بهتر است و اگر روی بگردانید پس بدانید که شما نمی توانید خدا را به ستوه آورید و ]ای پیامبر[ کافران را به عذابی دردناک بشارت ده. مگر آن مشرکانی که با آنان پیمان بسته اید و چیزی از ]تعهدات خود نسبت به[ شما فروگذار نکرده و کسی را در برابر شما یاری نداده اند، پس پیمان ایشان را تا پایان مدتشان به سربرید که خدا پرهیزگاران را دوست دارد. پس چون ماه های حرام سپری شد، مشرکان را هر جا که یافتید بکشید و آنان را به اسارت بگیرید و محاصره شان کنید و همه جا در کمینشان بنشینید. پس اگر ]از کفر[ توبه کردند و نماز برپا داشتند و زکات دادند، آزادشان گذارید که خداوند آمرزنده و مهربان است. آیات محکم سوره برائت و این اتمام حجت با کفار و مشرکان، چنان تاثیری داشت که قبل از پایان مهلت مقرر، آنان دسته دسته اسلام آوردند و سرانجام در اواسط سال دهم هجری بت پرستی در شبه جزیره عربستان ریشه کن شد. غیر از آیات آغازین این سوره که در مورد اعلام برائت و بیزاری از مشرکان است، بخشی هم مربوط به جنگ با مشرکان و اهل کتاب، و قسمتی دیگر درباره منافقین است. در آیاتی از آن، مسلمانان را به قتال تحریک می کند و کسانی را که از شرکت در جهاد سرپیچی کرده، با سستی و تنبلی و بهانه جویی از حضور در جبهه جنگ با دشمنان اسلام خودداری می کردند، نکوهش می کند. آیاتی نیز در مورد زکات است. اما می توان گفت که بیتشر این سوره مربوط به جنگ با کفار و نیز درباره منافقین است. سوره توبه تنها سوره ای است که با «بسمه الله الرحمن الرحیم» آغاز نمی شود؛ چرا که این کلام، رحمت خدا را یادآور است و اعلام بیزاری و برائت، با ذکر رحمت در کنار هم هماهنگ و مناسب نیست. پی نوشت: 1- رجوع کنید به المیزان، ج9، ص 215 تا 225. 2- رجوع کنید به ماخذ قبل کتاب گلستان سوره ها – ص 63 محمد حسین جعفری منبع:تسنیم
چهارشنبه ، ۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 53]